Απεγκλωβίζεται ποτέ κανείς από τις παρενέργειες του έρωτα; Έκλαψε όντως ο Νίτσε;

Eσένα τελικά παίζει και να τον τραβάει ο οργανισμός σου τον Escher. Αλλά επειδή υπάρχει προϊστορία, άσε γιατί θα μπλέξουμε... 

 

Θα απαντήσω λίγο στα γρήγορα τώρα αλλά θα φέρω ως παράδειγμα ένα πείραμα όπου (το θυμάμαι στο περίπου) δείχνουν ένα νόμισμα σε παιδιά από φτωχές οικογένειες και σε παιδιά από πλούσιες και τους ζητάνε έπειτα να τα ζωγραφίσουν. Τα παιδιά από τις πλούσιες τα αντιγράφουν κοντά στο πραγματικό τους μέγεθος ή και μικρότερα ενώ τα παιδιά από τις φτωχές τα ζωγραφίζουν πιο μεγάλα. Το νόμισμα υπάρχει αυτό είναι αντικειμενικό. Η αντίληψη όμως των παιδιών διαφέρει ανάλογα με τις εμπειρίες τους, στο μυαλό των φτωχών παιδιών παίρνει μεγαλύτερη αξία και έτσι φαντάζουν στην μνήμη τους πιο μεγάλα. Σίγουρα υπάρχουν και αντικειμενικές αλήθειες (το νόμισμα στην προκειμένη) αλλά στην ζωή τελικά πιστεύω όλα επηρεάζονται περισσότερο από την αντίληψη του καθενός.

 

Σαφώς και επηρεάζονται. Και σαφώς και το εγώ είναι πάντα το κέντρο και το μέτρο του σύμπαντός μας και ας έχει πάρει η έννοια του εγωκεντρισμού άλλη χροιά  

Και στο παράδειγμα αυτό όμως, που είναι πολύ πραγματικό η "αντικειμενική αλήθεια" δεν είναι το νόμισμα, το νόμισμα είναι το αντικείμενο και η πραγματικότητα  

 

Αντικειμενική αλήθεια υπάρχει ως προς τη φύση. Βρέχει, χιονίζει, κάνει κρύο, έχει ζέστη (που κι αυτό είναι υποκειμενικό κατά περίσταση) κοκ. Για όλα τα υπόλοιπα, υπάρχει υποκειμενικότητα και μάλιστα μεγάλη. Λέμε, "είχε κόσμο στη συναυλία", εννοώντας τα χίλια άτομα που είδαμε, αλλά οι διοργανωτές το θεώρησαν αυτό φιάσκο, ή λίγο, άρα εξαρτημένο από την προσδοκία τους. Το ίδιο ισχύει και για τις σχέσεις θαρρώ. Ο παρατηρητής επηρεάζει το αποτέλεσμα και το αξιολογεί κατά το δικό του δοκούν. Όταν είμαστε μέσα, τα βλέπουμε αλλιώς, γιατί δεν έχουμε απόσταση από το παρατηρούμενο γεγονός. Όταν παίρνουμε την απόσταση που χρειάζεται ίσως να ξεκαθαρίζει καλύτερα το γεγονός, αυτό καθεαυτό. Αλλά ακόμη και ο τρόπος που ανασύρουμε τα πράγματα στη μνήμη μας ποικίλλει ανάλογα με το ποιοι είμαστε εμείς και πως έχουμε καταλήξει να αποκρυσταλλώνουμε τα γεγονότα.

 

Αυτά δεν είναι αλήθεια. Είναι απλώς γεγονότα.  

Αυτά δεν είναι γεγονότα, είναι συμβάντα.

Και αντίστροφα (όπως έχει αποδειχτεί πρόσφατα από τις επιστημονικές μελέτες) το τι θα επιλέξουμε να καταγράψουμε ως μνήμη επηρεάζει αυτό που γινόμαστε.

 

https://www.greekbdsmcommunity.com/...σατιρικά-αποφθέγματα.7949/page-98#post-385521

 

Το τελευταίο βιβλίο... 
Δεν συμφωνώ σε ό,τι λέει ο Γιάλομ, σέβομαι όμως την εμπειρία του και την οπτική του μετά από τόσα χρόνια ζωής και θεραπείας.

 

Ωραίο νήμα. Γιάλομ, Νίτσε (σίγουρα έκλαψαν, σίγουρα έκλασαν στη ζωη τους), έρωτας.Ποιός απο τους δύο τους βίωσε έρωτα και ποιός μπήκε βαθιά στην κατανόηση του? Ποιός νάκανε... bdsm? Ο Γκαμπριέλ Γκαρσόν Μάρκας πάντως, το ξεξέσκισε το 85' στα ισπανικά, και ο Χαβιέρ Βαρδέμ έξοχα μας έδωσε μία καταπληκτική ερμηνεία του χαρακτηρα του πρώτου με την μεταφορά του βιβλίου στην ταινία 'Ο έρωτας στα χρόνια της χωλερας' το 07', οπου και συνέχυσε με μια άλλη εξίσου έξοχη ερμηνεία το 08' στην ταινία 'Βίκυ, Κριστίνα, Μπαρτσελόνα'.

Έρωτας στα χρόνια της χωλέρας
100 χρόνια μοναξιάς
Οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου

Όποιος διάβασε ένα απο αυτά και μετά διάβασε - ξαναδιάβασε Γιάλομ και Νίτσε (έστω το όταν έκλαψε ο νίτσε, του γιάλομ   ) νομίζω με 'πιάνει' λιγάκι πώς το εννοώ.

Απεγκλωβίζεται-ποτέ-κανείς-από-τις-παρενέργειες-του-έρωτα
Ναί, άμα νοιώθει εγκλωβισμένος, ας το δουλέψει τί σημαίνει αυτό πρώτα για το ίδιο το άτομο. Άλλος μπορεί να έχει φτάσει σε επίδεδο κεραυνοβόλου έρωτα με τα πάντα, άλλος να νομίζει ότι είναι εγκλωβισμένος στον φυσικό έρωτα γιατί μπορεί να μην είχε την ευκαιρία μέχρι τώρα να τον ευχαριστηθεί επαρκώς στον βαθμό που πραγματικά θα του ήταν αναγκαίο(παμε σε αλλο θεμα, ξερω).

Σε κάποια φάση θα ήθελα να δώ την σειρά 'Genius: Picasso' με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας
Τέχνη. Έρωτας

 

Αυτό το ''συνέχυσε'' με συγκλόνισε βαθιά, να ξέρεις... 

Ξέρεις, το θέμα δεν είναι μόνο ένας συγκεκριμένος έρωτας, ένας έρωτας ζωής ας πούμε όπως αυτός στα χρόνια της χολέρας, (γιατί του άλλαξες όνομα του Μαρκές, σου έκανε κάτι?), αλλά ο εγκλωβισμός μας στην ιδέα του έρωτα, στην ανάγκη του έρωτα στην ζωή μας, σε αυτό αναφερόμουν αρχικά και όχι στον εκάστοτε έρωτα, που έχει τα επιμέρους χαρακτηριστικά του.
Νιώθει ο άνθρωπος ολοκλήρωση μέσα από τον έρωτα?
Γιατί στο καλό συμβαίνει αυτό?
Και πόσο ισχύει κάτι τέτοιο?

 

@margarita_nikolayevna

 

 

Έμαθες τα βίτσια μου   (συνέχισε+έχυσε=συνέχυσε, ήμουν σε τρίλημμα μεταξύ συνέσχισε-συνέσχυσε-συνέχυσε. Τι?? Αφού τους ξέσkισε ο τύπος τους ρόλους.no?)

Ο εγκλωβισμός μας στην ιδέα του έρωτα. Ο εγκλωβισμός μας στην ανάγκη να τρώμε. Όπως σε κάποιο δεν ΄κολλάει' το δεύτερο, αε μένα δεν 'κολλάει΄το πρώτο. Θα μπορούσα να το δώ από αυτό το πρίσμα ναί, γιατί όμως? Όπως έμαθα να απολαμβάνω το φαγητό, έμαθα να απολαμβάνω και τον έρωτα, ελεγχόμενα. Εγκλωβίζει ο έρωτας? Οσο παχαίνουν οι υδατάνθρακες.Πόσο παχαίνουν οι υδατάνθρακες? Όσο μεθάει το αλκοόλ.

Ο εκάστοτε έρωτας είναι μέρος του μεγάλου έρωτα, ένα βήμα πιο κοντά, μια γέφυρα πιο κοντά, στον έρωτα που βρήκαμε ή δεν βρήκαμε ακόμα (και που αμα τον βρούμε πάμε για τον επόμενο έρωτα σε κάποια φαση, είτε θέλουμε να το παραδεκτούμε είτε όχι- πχ απο άλλο άτομο, σε μιά ιδέα, πχ της διατήρησης αυτού του έρωτα, ή σε μιά ιδεολογία κ. λ. π., κ.ο.κ.) . Αυτός ο μεγάλος έρωτας, ο 'υπέρτατος' είναι άπειρος, δεν θα τον βιώσουμε ποτέ, εκτός εάν κάποιος εννοεί την λήθη, όπου εκεί πάσο, αλλάζει το πλαίσιο της συζήτησης και χρειάζεται άλλες 'ρυθμίσεις' ο εγκέφαλος για να τα επεξεργαστεί ικανοποιητικά.

Το ερωτικό μας quota.Χα!Να ένα καλό βιβλίο που θα ήθελα να διαβάσω.

Νιώθει ο άνθρωπος ολοκλήρωση μέσα από τον έρωτα? Έχει την δυνατότητα, ναί. Σωματική. Νοητική, Συναισθηματική. Πνευματική. Σε διαφορετικές αναλογίες τις πιό πολλές φορές.
Γιατί στο καλό συμβαίνει αυτό? Για τον ίδιο λόγο που συμβαίνει η αίσθηση πληρότητας όταν τρώμε ένα καλό γεύμα (κάτι για λεπτίνη και γκρελίνη σε επιθυμητά επίπεδα και σούμπα μούμπες διάβασα κάποτε). Γιατί κάνεις κάτι που σου κάνει καλό, το να εκφράσεις όλο σου το είναι στον έρωτα- σεξουαλικά με το άτομο που είσαι ερωτευμένος/η και κάνει και το άλλο άτομο το ίδιο, δεν είναι λίγο πράμα. Είναι σαν τέτρις, καλό δηλαδή (σωματική, νοητική, συναισθ...u get it). Φυσικά, χρειάζεται προσοχή στην επιλογή του της συντρόφου που θα το μοιραστείς, ειδικά εαν δεν μιλάμε για σύντροφο ζωής. Και στις δύο περιπτώσεις, πρέπει να συμβαδίζει και αυτός αυτή με τον τρόπο σκέψης σου και να υπάρχει πλήρης εμπιστοσύνη, κάτι το οποίο δεν κτίζεται σε λίγες ώρες (και απο εδώ μπορεί να αλλάξει εντελώς το πλαίσιο συζήτησης)
Και πόσο ισχύει κάτι τέτοιο?
Χμμ, πόσο ισχύει το ότι κάνει καλό? Βοήθησε με λίγο. Εννοείς πόσο συχνό φαινόμενο είναι?

 

Στο τελευταίο ερώτημα, ναι, αυτό εννοώ, δηλαδή το κατά πόσο ισχύει το ότι ο άνθρωπος μπορεί να βρει την ολοκλήρωση μέσα από τον έρωτα.