Απλά ναι...

Η πρώτη φορά που τον είδα ήταν μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας.

Η διάχυτη ευωχία ήταν όχι μόνο το συναισθηματικό κλίμα που επικρατεί σε μια αίθουσα γεμάτη φοιτητές κάπου εκεί πέριξ της εαρινής ισημερίας αλλά και η συναισθηματική ατμόσφαιρα που κάλυπτε μια ολόκληρη χώρα λίγους μήνες πριν το… αρχαίο πνεύμα, το αθάνατο, του ωραίου, του μεγάλου κλπ επιστρέψει στην «πατρίδα» του και διοργανωθούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004. Μόλις έσβησαν τα φώτα της τελετής λήξης βέβαια… Αλλά αυτό δεν είναι μέρος αυτής της ιστορίας.

Τα βλέμματά μας διασταυρώθηκαν όταν με επέπληξε γιατί μιλούσα με τους διπλανούς μου (μα τι πρωτότυπο…) κι εγώ του χαμογέλασα όσο πιο αφοπλιστικά μπορούσα λέγοντας «μην το πάρετε προσωπικά, με όλους τους καθηγητές έτσι κάνω. Σας αγαπώ όλους όμως και σας ακούω να ξέρετε».

Καθ’ ότι δεν ήταν καθηγητής αλλά βοηθός, στα πρώτα του βήματα, προσπάθησε να διατηρήσει μια εξτρά αυστηρότητα, με αυτό το ζήλο που έχουν όσοι δεν είναι ακόμη καθόλου σίγουροι για τη θέση τους. Το χαμόγελο είχε επιδράσει όμως κατά τις επιδιώξεις μου και ήταν πασιφανές αυτό.

Κάτι που λατρεύω στα αρσενικά είναι η συνέπειά τους. Και εκείνος έμεινε συνεπής στην επίπληξη.

Κι εγώ, όμως, όντως τον άκουγα, παρά το ότι συνέχισα το πίτσι – πίτσι, λίγο πιο συγκεκαλυμμένα. Και η σπιρτάδα του πνεύματός του σε συνδυασμό με την χροιά της φωνής του – μετά την συνέπεια, αυτό που λατρεύω στα αρσενικά είναι η φωνή τους- με έκαναν να πω «ναι, θα ήθελα» και παράλληλα, σε ένα ταξίδι αστραπή προς το μέλλον να «ζήσω» μαζί του αυτό που θα ήθελα: κρεβάτι, πάτωμα, τραπέζια, ασανσέρ, όρθιοι, ξαπλωμένοι, καθιστοί κλπ κλπ αρκεί να ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον, ο ένας μέσα στον άλλον.

Τιμώντας την δεοντολογία και τη θέση του, παρά την εγκάρδια και φιλική του στάση και διάθεση προς εμένα έκτοτε, ποτέ δεν άφησε το οποιοδήποτε περιθώριο να προσδοκώ πως ο,τιδήποτε από τα… τεκταινόμενα στο ταξίδι αστραπή που προανέφερα θα πέρναγε από την σφαίρα της φαντασίας – φαντασίωσης μου στον κόσμο του γεγονότος, του πραγματικού.

Ήμουν απόλυτα χαρούμενη με αυτό. Απολάμβανα κατά καιρούς τις φαντασιώσεις μου, χωρίς καμία δέσμευση ενώ παράλληλα απολάμβανα μια εξαιρετική παρέα, έναν ευφυή συνομιλητή, σε ποικίλες συνθέσεις παρέας, σε μπύρες, λικεράκια, ούζα, τσίπουρα κλπ κλπ μετά τα μαθήματα.

Όλα αυτά μέχρι να πάρω το πτυχίο.

Προθυμοποιήθηκε να μου κάνει μια βαρετή γραφειοκρατική δουλειά στην γραμματεία, για να βγάλω το χαρτί. Πέρασα ένα απόγευμα αργούτσικα, μετά τη δουλειά, να πάρω την σφραγισμένη αίτηση και λοιπές γραφειοκρατικές διασφαλίσεις που είχε στο όνομά μου.

• Τι, δεν έχω κανένα κέρασμα για αυτό; Τόση δουλειά έκανα…
• Δεν έκανες. Είσαι στην γραμματεία σχεδόν κάθε μέρα. Στοίχημα ότι πήρες και τα σφράγισες και μόνος σου. Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ και ναι, διαλέγεις κέρασμα. Να στείλω στα παιδιά;
• Θα τους κεράσεις όλους;
• Όχι βέβαια!
• Τότε οι δυο μας. Έχω ακόμη 1,5 ώρα δουλειά, θα περιμένεις;
• Ναι, γιατί όχι; Πάω μια βόλτα στην Ερμού και τι ώρα να σε βρω κάτω;
• 20.30;
• Μια χαρά…

20.30 ήμουν εκεί. Είχε ελαφρά ψύχρα αλλά ήταν – για νύχτα του χειμώνα- ένα πολύ πολύ φιλόξενο βραδάκι. Η εντύπωση που μου έκανε το γεγονός ότι δεν κάτσαμε στα συνηθισμένα στέκια, σε απόσταση βολής από την σχολή, διασκεδάστηκε πάρα πολύ γρήγορα από το διάλογό μας. Είπαμε, ήταν από τους καλύτερους συνομιλητές της ζωής μου.

- Τι λες για εδώ; Μυρίζει και ναργιλές…

- Μπα; Σου αρέσουν οι ναργιλέδες μικρή;

- Ξέρω πιστά την τελετουργία του ανάμματος. Επιφυλάσσομαι για επίδειξη μια άλλη φορά…

- Πάμε…

Ανεβήκαμε στο πατάρι.

• Τι θα πιεις;
• Όταν σου λέω ότι ξέρω όλη την τελετουργία, δεν με πιστεύεις, με υποτιμάς… Ο ναργιλές πάει βασικά με τσάι.
• Αν πιω μπύρα δηλαδή;
• Θα το μπασταρδέψεις…
• Κονιάκ;
• Ανεκτό αλλά και πάλι…
• Όταν θα κάνεις την επίδειξη υπόσχομαι να τηρήσω τις εντολές σου κατά γράμμα. Τώρα κονιάκ.
• Δεν είμαι από τους ανθρώπους που δίνουν εντολές…
• Ναι κάτι έχω αντιληφθεί…

Προσπέρασα την πάσα με χαρακτηριστική αφέλεια αλλά και με τον μικρό φόβο μπροστά σε ένα μονοπάτι που ήταν μεν σαφές ότι μου άνοιγε, ότι ήθελα να το περπατήσω αλλά δεν ήξερα αν πατούσα στον κόσμο του φαντασιακού ή προς το… μέλλει γενέσθαι.

Η σωματική επαφή ήταν πάντοτε ένα από τα δυνατά μου σημεία, πάντα μου άρεσε να ακουμπάω τους ανθρώπους, να με ακουμπάνε, να αγκαλιάζω, να με αγκαλιάζουν. Σε κάθε είδους σχέση. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ.

Έτσι, η όποια σωματική επαφή είχαμε μου ήταν πολύ καλοδεχούμενη, όχι όμως σημαίνον και συγκεκριμένο σημαινόμενο.

Μέχρι που κάποια στιγμή, με την ίδια φυσικότητα που ανέβαζε το ποτήρι με το κονιάκ, πήρε το κασκόλ από τη Συρία – δώρο μιας αγαπημένης μου που είχε «φύγει» λίγα χρόνια πριν- και μου έδεσε τα χέρια μεταξύ τους.

Με την ίδια αποδοχή που άφηνα τον καπνό του ναργιλέ να γεμίσει τα πνευμόνια μου ευφραντικά, συνέχισα να μιλάω με απόλυτη φυσικότητα χωρίς να αντιδράσω καθόλου. Το μελλούμενο φυγείν… αδύνατον. Και ανεπιθύμητον φυγείν…

Μιλήσαμε έτσι για ώρα. Επανέφερε με ιδιαίτερα περιποιητικές κινήσεις το κασκόλ στο λαιμό μου όταν ο σερβιτόρος έφερε το λογαριασμό.

Ίσα που προλαβαίναμε το τελευταίο τρένο. Επιβιβαστήκαμε από αντίθετες αποβάθρες.

Λεωφορείον ο πόθος… η αφετηρία της επόμενης επιβίβασης… Όταν το όχημα της επιθυμίας περνά από μπροστά σου, μπορείς να πεις "ευχαριστώ, θα πάω με τα πόδια"... Αλλά όχι ότι δεν το είδες...