Αποδέσμευση (?)

Έχει αρχίσει να σπάει ο φαύλος κύκλος απο τον καιρό που κατάλαβα πόσο ανάγκη έχουν τα Κ το συναίσθημα μας.

 

η αληθεια ειναι πως μονο στη πρωτη μου σχεση ζητησα τυπικα αποδεσμευση και ενω αυτος ηθελε να με εχει ξανα, εγω ημουν αυτη που ελεγα οχι. μετα στις επομενες δεν υπηρχε ο ορος "αποδεσμευση" γιατι ουσιαστικα επερχοταν μια βανιλλοποιηση και απλα το θεμα τελειωνε, χωρις "τυπικοτητες".

Οταν τελειωνε απλα ηταν σε τελμα η σχεση και ειχαμε ηδη προσπαθησει εσωτερικα τον "απεινιδωτη"... δεν ζητουσα δευτερη ευκαιρια... δεν ζητουσαν δευτερη ευκαιρια....

Θεωρω πως για να παρεις την αποφαση να ζητησεις αποδεσμευση πρεπει να εισαι σιγουρος... χωρις να θελω με κανενα τροπο να υπονοησω τιποτα για οσες/οσους το εκαναν και ξαναγυρισαν πισω.

Παντα παλευα μεσα μου για οσα νιωθω και εκανα πολλες υποχωρησεις ακομα και οταν δεν το αξιζαν και για να φτασω να τελειωσω κατι, σημαινε πραγματικα πως ειχε φτασει σε αδιεξοδο και ο τοιχος μπροστα μου δεν σπαει με τιποτα...

ελπιζω να μην κουρασα κανενα και συγχωρηστε μου τα οποια ορθογραφικα αλλα ειμαι παιδι της θετικης  

 

Οπότε δεν έχεις να πεις κάτι πάνω στο θέμα που πραγματεύεται το νήμα.
Ωστόσο, συμφωνώ μαζί σου περί της συνειδητότητας που πρέπει να διέπει την απόφαση για αποδέσμευση. Δεν είναι καραμέλα, ούτε μέσω αντιδραστικότητας.
Καλή συνέχεια.

 

Εξαρτάται από το είδους του συναισθήματος καθώς και από τη δοσολογία, όχι φιάσκος ενθουσιασμός.

 

Από προσωπική εμπειρία (και όχι ιδεολογία): οι λέξεις είναι φορείς νοημάτων κλπ όπως έχουμε ήδη ξαναπεί.
Δεν μπορώ και βασικά δεν θέλω να σκεφτώ καν πώς θα ένιωθα αν κάποιος στον οποίο έστελνα μια φράση όπως αυτή της @rea.. μου έλεγε "θα με ξανα-ΕΝΟΧΛΗΣΕΙΣ" (δηλαδή με έχεις ήδη ενοχλήσεις μια). Εφόσον ένας άνθρωπος βλέπει σαν ενόχληση μια τέτοια αίτηση/ικεσία, τότε, εγώ τουλάχιστον, θα κλείδωνα δια παντός απέναντί του.

Χωρίς να αμφισβητώ καθόλου τις καλές προθέσεις που αποκαλύπτουν τα όσα γράψατε στο ποστ που κουοτάρω, αναρωτιέμαι αν ποτέ έχετε σκεφτεί πώς μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος που "επιτρέπει αυτό στον εαυτό" του, όπως λέτε. Από την εμπειρία μου θα πω ότι εγώ όποτε έχω νιώσει έτσι ότι και να ήθελα να δω, να εξετάσω, να ερευνήσω, να εξηγήσω κλπ δεν είχα τα μέσα και τα εργαλεία να το κάνω. Η υποταγή έρχεται στη δική μου περίπτωση από την αδιάσειστη αναγνώριση ότι αυτό που προτείνει ο Άλλος είναι καλύτερο από το δικό μου. Μέχρι ωστόσο να αρχίσω έστω να το προσεγγίζω, δεν έχω τα μέσα και τις διαδρομές να πάω μέχρις εκεί. Επομένως το να μου πει "πάρε αποστάσεις κι ερεύνα" είναι άτοπο. Δεν ξέρω από πού, πώς να πάρω αποστάσεις, ούτε πώς και τι να σκεφτώ και τι να συζητήσω.
Κυρίαρχος για μένα σημαίνει "Εγώ έχω όχι μόνον καλύτερες αντιλήψεις αλλά και καλύτερα μέσα από τα δικά σου". Το να μου στερήσει τα μέσα, ποιο νόημα έχει;;

 

Εχω αποποιηθει το δικαιωμα της αποδεσμευσης. Ειναι συνειδητη η επιλογη. Σαφως δε μπορει καποιος να κρατησει καποιον με το ζορι αν εκεινος δε θελει.
Μια φορα, ενοιωσα να πνιγομαι. Δε σκεφτηκα την αποδεσμευση ομως. Ζητησα χρονο να διαχειριστω τις σκεψεις μου. Δε μου δοθηκε, αντιθετα το καναμε μαζι. Βοηθα οτι εχω το θαρρος να Του λεω τα παντα. Παρολα αυτα ηταν μια πολυ δυσκολη στιγμη. Δε σημαινει οτι δεν εχω φρικες η αντιδρασεις.

 

Καταλαβαίνω ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν ταιριάζουν όλοι με όλους.

Όπως επίσης ότι δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο πάνω σε αυτό. Κάτι καλό ή έστω ανεκτό σε κάποιον είναι κακό ή απαράδεκτο για κάποιον άλλο.

Είναι αλήθεια ότι ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος που "επιτρέπει στον εαυτό του" όπως είπα και πολύ εύστοχα διακρίνατε. Δεν έχω ιδέα, δεν το έχω νοιώσει παρά μόνο ελάχιστες στιγμές στη ζωή μου, μέχρι να ξαναβρώ τη δύναμη μέσα μου να το αποδιώξω.

Πλέον όμως καταλαβαίνω ότι σε άλλους ανθρώπους υπάρχει, είναι ζωντανό, είναι κομμάτι του εαυτού τους, και έτσι το αποδέχομαι και το σέβομαι. Και ας μου φαίνεται παράξενο.

Αλλά αυτό είμαι εγώ, κάτι άλλο πάνω σε αυτό είστε εσείς και κάτι επίσης άλλο διαφορετικό κάποιος άλλος τρίτος.

Για μένα λοιπόν, η κυριαρχία δεν μπορεί να είναι παρά μόνο προσωρινή κατάσταση. Η κυριαρχία του δασκάλου. Όχι εκείνη του δεσμοφύλακα, όπως την έχω ονομάσει μέσα μου.

Και αυτή απαιτεί πρόοδο. Πρόοδο πάνω στην αυτοδιάθεση κατ΄ ελάχιστον. Να μπορέσει κάποια στιγμή ο κυριαρχούμενος να έχει προοδεύσει τόσο που να ΜΗΝ έχει πια ανάγκη τον Κυρίαρχο.
Και αν αποφασίσει να συνεχίζει να συμβιώνει μαζί του να το κάνει πλέον έχοντας γνωρίσει και τις δύο πλευρές εξίσου, αποφασίζοντας μετά μόνος του και ελεύθερα από οποιαδήποτε εξάρτηση, συμπεριλαμβανομένης εκείνης του να εξαρτάται από τον Κυρίαρχο για τα μέσα και τις διαδρομές για το οτιδήποτε, αν και αυτά συνεχίζουν πάντα να υπάρχουν και να προσφέρονται, πλέον όμως ενδεχομένως και αμφίδρομα και απαλλαγμένα από υπερβολικό αίσθημα ευθύνης/άφεσης.

Και αδυναμία και εξάρτηση δεν θεωρώ να γονατίσει κάποιος ηττημένος από μία συγκυριακή δυσκολία από τις τόσες που φέρνει η ζωή στους πάντες. Θεωρώ την αδυναμία χαρακτήρα και την έλλειψη περηφάνειας και θέλησης να ξανασταθεί στα πόδια του όρθιος με τις δυνάμεις του.

Αληθινός Κυρίαρχος δηλαδή με βάση τα παραπάνω σημαίνει, συμπληρώνοντας με θεμέλιο τον δικό σας ορισμό:

""Εγώ έχω όχι μόνον καλύτερες αντιλήψεις αλλά και καλύτερα μέσα από τα δικά σου.
Φρόντισε να μάθεις να γίνεις κι εσύ κάτι ανάλογο και εύχομαι ολόψυχα μία ημέρα και να με ξεπεράσεις.
Αυτό προσφέρω αλλά και αυτό απαιτώ. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο."

Για εμένα προσωπικά επαναλαμβάνω. Σίγουρα δεν είναι και για όλους τους άλλους το ίδιο. Το γνωρίζω και το σέβομαι.

Το σχόλιό σας ήταν πολύ διεισδυτικό και διδακτικό με ένα ιδιαίτερο τρόπο, κατά την κρίση μου.

 

Με όλον τον σεβασμό, έχω να εκφράσω μία απορία. Όταν λες ότι έχεις αποποιηθεί το δικαίωμα της αποδέσμευσης, είναι σα να λες ότι έχεις αποποιηθεί το δικαίωμα στην ελευθερία. Αποκλείεις το ενδεχόμενο να αλλάξεις γνώμη για κάτι, να αλλάξεις αισθήματα ή να επιθυμείς απλά την μοναξιά και την ησυχία σου; Δεν ρωτάω προβοκατόρικα, πραγματικά θέλω να δω το σκεπτικό πίσω από μία τέτοια απόφαση. Λες για φρίκες και αντιδράσεις, αλλά δεν μας λες βαθιά μέσα σου πως το σκέφτεσαι, αν φοβάσαι ή δεν φοβάσαι και πως διαχειρίζεσαι σε ψυχολογικό επίπεδο τα ενδεχόμενα της αποδέσμευσης ή του χωρισμού. Σκοπός της ερώτησης σαφώς δεν είναι να κρίνω, παρά να κατανοήσω, αυτό, που ομολογώ ότι μου φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να αποφασίσει, να πει και να πράξει κανείς. Στην βαρύτητα μίας τέτοιας απόφασης στέκομαι και θέλω να εμβαθύνεις, αν θέλεις κι εσύ λίγο περισσότερο.

 

Ειναι δυσκολο για καποιον να το κατανοησει, να το πιστεψει και το καταλαβαινω.
Και φρικαρω και φοβαμαι, και τρομαζω με το χωρισμο η με την απωλεια. Εκεινο το υπο που θα σου πει οτι δεν νοιωθει τα παραπανω λεει ψεμματα.
Δεν αποκλειω τιποτα. Ολα ειναι μερος ενος πακετου.
Ειμαι ομως παρα πολυ συνειδητοποιημενη στις επιλογες μου μετα απο τοσα χρονια οπως συνειδητοποιημενη που εχω αναγκη να βρισκομαι. Η επιλογη μου λοιπον ειναι οτι εχω αναγκη να ειμαι στην ιδιοκτησια του συγκεκριμενου ατομου, το οποιο εχει αποδειξει επανειλημμενως με τις πραξεις Του πολλα πραγματα. Αν ηταν να εχω ζητησει αποδεσμευση θα το ειχα κανει στον εναν χρονο, στα τρια χρονια, στα πεντε χρονια (ενδεικτικα). Στα εννια χρονια μου ακουγεται ξενο, γελοιο, ψευτικο. Η ουσια ειναι οταν εισαι σε μια σχεση και θες να σαι εκει, στα δυσκολα να παλευεις και να μη την κανεις. Προσωπικα, ολο αυτος ο δρομος με εκανε να με γνωρισω, να με αγαπησω, να δω τα ορια μου κι αλλα πολλα. Δεν ειναι μια επιλογη η οποια παρθηκε ελαφρα τη καρδια ουτε στο ποδι. Δεν θα το επελεγα επισης εαν ανηκα σε καποιον Κ που δεν ηξερε τι του γινοταν. Οπως επισης οτι δε νοιωθω σε καμια περιπτωση οτι αποποιουμαι την ελευθερια μου.
Γενικα στη ζωη μου εχω μαθει τις δυσκολες μου στιγμες να τις διαχειριζομαι με "κουτακια" κι οχι οταν ειμαι σε φορτισμενη κατασταση.
Μια περιπτωση χωρισμου, την αντιμετωπιζω ως μια περιπτωση θανατου. Οταν τελειωσει κατι ειτε φιλικο, ειτε ερωτικο, οταν τελειωσει, τελειωσε. Δεν εννοω τα ναζακια τυπου "αχ δε μου εδωσε σημασια", κανω παιχνιδισματα. Μιλαω για το πραγματικο τελος.
Πολλες φορες, ομολογω, εχω ερθει παλαιοτερα κυριως σε δυκολη κι αμηχανη κατασταση οταν ατομα δικα μου εχουν κρινει ασχημα την μορφη η τις απαιτησεις που εχει η σχεση, κι απλα δεν αντιδρουσα. Τωρα πια δε με αφορα απλα. Δε με αφορουν ουτε οι θεατραλε αντιδρασεις, ουτε το να πουλησω "υποταγη", ουτε να επικοινωνησω με σουπερ γουαου αφεντες/σκλαβους επειδη απλα σημασια για μενα εχει αυτο που νοιωθω ειναι να ικανοποιει Εναν.
Δε ξερω αν βοηθησα καπως η αν εχεις αλλες ερωτησεις σχετικα. Αν εχεις, εδω ειμαι. Δεν ειμαι καλη στο να βγαζω προς τα εξω γενικα το πως αισθανομαι  

 

Ο Μέγας Αλέξανδρος επηρεαζόταν από τη μανούλα του και τα αισθήματα των φίλων του.

Και την ίδια ώρα πήγε γαμιώντας τσαλαπατώντας όλη σχεδόν την Ασία μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου.

Μαμάκιας-μπούλης με τα ψυχοσυναισθηματικά του απ' τη μία.
Μεγαλειώδης Κυρίαρχος των πάντων για την κάβλα του απ' την άλλη κι όλοι τον προσκυνάγαν με υποταγή στο διάβα του.

Ταυτόχρονα κιόλας και τα δύο.

Δεν βγάζει κανείς άκρη με τους ανθρώπους...

 

Πότε λέμε ότι μια υπο έχει εξελιχθεί/προοδεύσει τόσο που δεν χρειάζεται άλλο τον κυρίαρχο ?

 

Νομίζω ότι κάπου εδώ ξεκινά η διαφωνία μας   Οι διαφορετικές οπτικές μας.
Για εμένα, τίποτα δεν αξίζει αν είναι απλώς προσωρινή κατάσταση. Για να ασχοληθώ με κάτι με την ψυχή μου πρέπει να είναι - δυνάμει τουλάχιστον- μόνιμο, άχρονο, "αιώνιο"  
Φυσικά δεν μιλάμε καν για κυριαρχία δεσμοφύλακα, τι να πούμε πάνω σε αυτό; Αλλά η κυριαρχία του δασκάλου αν δεν είναι σταθερή και άχρονη, τι είναι; Ακόμη και αν ο δάσκαλος κάποια στιγμή δεν είναι παρών, οι "εγγραφές" του μένουν μέσα στο μαθητή  

Στην προσωπική μου εμπειρία: όντως η πραγματική σχέση ξεκίνησε από τότε που σταμάτησα να έχω ανάγκη τον Κυρίαρχο και η παραμονή στη σχέση να είναι μόνον από επιλογή. Μπορώ βεβαίως να ζήσω χωρίς Αυτόν αλλά δεν θέλω γιατί η ζωή μου είναι πιο όμορφη έτσι.
Όμως δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει "αμφίδρομη εξάρτηση", εκτός αν αλλάξει εντελώς η μορφή της σχέσης Μ/μας  

Κάθε άνθρωπος που ενδιαφέρεται για έναν άλλο άνθρωπο εύχεται και θέλει μια μέρα να τον ξεπεράσει αυτός ο άλλος άνθρωπος.
Ωστόσο, είναι πολύ όμορφο να διατηρείται μια ασυμμετρία: να είναι πάντα ο ένας ένα έστω βήμα μπροστά από τον άλλο. Αυτό δεν σημαίνει κάτι κακό για τον follower, τουναντίον, σημαίνει ότι οι δυο πορεύονται μαζί, βελτιώνονται και οι δυο, ο ένας μέσα από τον άλλο, ο ένας με αφορμή τον άλλο, και - το κυριότερο για μένα- ότι η βελτίωση αυτή δεν έχει όριο, δεν έχει ταβάνι  

Χάρηκα πολύ το διάλογο, πάντα χαίρομαι τέτοιους διαλόγους, ακόμη και αν δεν καταλήγουν σε συμφωνία