''Αποκαθήλωση''

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Τι γινεται εαν εισαι ανικανος η απροθυμος να εξιδανικευσεις;

 

Με το που βλεπω τον τιτλο μου ερχεται στο μυαλο το :  

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Aυτή η διαδικασία προκύπτει αυτόματα, ως παρενέργεια, όταν είσαι ερωτευμένος/η. Δεν έχει σχέση με την προθυμία ή την ικανότητα.

Αντιθέτως, όταν συμβεί, απαιτείται τεράστια ικανότητα να δεις καθαρά και ουδέτερα.

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Επετρεψε μου να διαφωνησω. Στο συγκεκριμενο δε μπορουμε να γενικευσουμε.

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Και γιατί πρέπει κανείς να δει καθαρά και ουδέτερα? Πού είναι το κακό να θαυμάζεις και να εμπνέεσαι από τον Άλλον? Ευχής έργον το θεωρώ.

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Κατά τη γνώμη μου γίνεται ότι ισχύει μια βασική συνθήκη υποταγής. Αυτό - για μένα πάντα - είναι πολύ καλό.

Δεν εξιδανικεύει μια αυτόν στον οποίον πραγματικά υποτάσσεται και πραγματικά υπηρετεί, έχει άλλα, πιο κρίσιμα να κάνει αντί να εξειδανικεύει / αποκαθηλώνει.

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

αν βρεις τον τρόπο να εξιδανικεύεις - ή μάλλον καλύτερα να μην απομυθοποιείς - πες τον μου κι εμένα να λυτρωθώ!

δυστυχώς έχω το ΤΕΡΆΣΤΙΟ ελάττωμα του να απομυθοποιώ πολύ γρήγορα. Η μαγεία και ο ενθουσιασμός εξαφανίζονται με τη μία, με αποτέλεσμα να νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω κάτι από τον άλλον και έτσι μου κόβεται και η διάθεση να του δώσω. 

δεν ξέρω αν είμαι ανίκανη να εξιδανικεύσω- κάποτε το έκανα καλά και ήμουν ευτυχισμένη... 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Ελα τώρα, Δώρα,αυτά τα τρικάκια τα χρησιμοποιούσαμε στα αμφιθέατρα - με το ανάλογο υφάκι - μπάς και τσιμπήσει καμμιά φοιτητριούλα  
,περιμένεις τώρα σοβαρά να σου απαντήσω γιατί δέν είσαι βαλίτσα; 

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

To ιδανικό {ορισμένων, έστω} είναι να περάσουν τη ζωή τους θαυμάζοντας το ίδιο {ένα} άτομο, ως το τέλος.

Δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι συχνά τσακωμένη με το ιδανικό.  

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

 

Δε διαφωνώ αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει χειρότερο από μια ζωή χωρίς έμπνευση και θαυμασμό στο όνομα του ρεαλισμού. Η ανικανότητα δηλαδή, να αφήνεται κάποιος/α κάποια σε αυτά που αισθάνεται και να αυτολογοκρίνεται στο όνομα του ρεαλισμού, ή μιας δήθεν και καλά ώριμης ενηλικότητας.

Η αποκαθήλωση μιας και γι αυτό μιλάμε, δεν νομίζω ότι λέει κάτι αναφορικά με το αν πρέπει να ανεβάζουμε σε βάθρο κάποιον ή όχι. Μας λέει μόνο ότι είναι ένας τρόπος να έρθουμε σε εσωτερική ρήξη με τον άλλον. Η αποκαθήλωση δεν είναι αντικειμενική, ούτως ή άλλως, μιας και τον άλλον τον κατεβάζουμε πιο κάτω από εκεί που είναι. Προσωπικά, τον θεωρώ μια χαρά. Μας βοηθάει να πηγαίνουμε παρακάτω και όταν μηδενίσει το κοντέρ, τότε ο Άλλος είναι απλά ένας άλλος. Ουτε βάθρα ουτε αποκαθηλώσεις.  Είμαστε ήδη παρακάτω. Πράξαμε σωστά για τον εαυτό μας.

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Ίσως έπρεπε να είχα ξεκαθαρίσει {επαναλάβει} κάτι σχετικά με το πρίσμα μου: τελώ διαρκώς και αδιαλείπτως σε κατάσταση έρωτα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.   Ανεβοκατεβάζω κόσμο σε βάθρα με την ταχύτητα του φωτός. Θαυμάζω και εμπνέομαι, χωρίς σταματημό. Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς έρωτα και έμπνευση. Μάλλον θα είμαι νεκρή όταν συμβεί.

{Είχα πέσει στο καζάνι μικρή ... ανίατη περίπτωση!}

 

Απάντηση: ''Αποκαθήλωση''

Ανάμεσα σε αυτές τις δύο ματιές, τί να διαλέξω. Το πρώτο με πάει σε μια διαρκή και αυστηρή ενηλικότητα, σχεδόν συναισθηματικός αυτοακρωτηριασμός και με μελαγχολεί, η δεύτερη σε ένα διαρκές ανικανοποίητο το οποίο με αγχώνει πολύ γιατί πέρα από το να ανεβάζω διαρκώς άντρες σε βάθρα και να τους κατεβάζω, έχω και άλλες δουλειές.

Διαλέγω για εμένα μια άλλη ματιά, που μου κάνει, μου ταιριάζει. Για εμένα λοιπόν το θέμα μου δεν είναι αν μπορώ να θαυμάσω, να εμπνευστώ, να ανεβάσω κάποιον σε βάθρο ή όχι, (προείπα, ότι το θεωρώ ευτύχημα να μην πω ευλογία το να μπορεί κάποιος να αισθάνεται με δύναμη) αλλά Ποιόν ανεβάζω, πώς τον ανεβάζω και σε ποιο βάθρο τον ανεβάζω. Φυσικά αυτό προϋποθέτει η ρημάδα η ματιά να ξεκολλήσει από το γαμοβάθρο, και πάψει να το κοιτά με πείσμα που ομοίαζει με εκείνο του βλάκα και να στραφεί στον Άλλον, να τον δει, μπας και τον (ανα)γνωρίσει.