Αποποίηση του δικαιώματος στην αποδέσμευση

Moral hazard....

 

Κατανοώ το δραματουργικό της υπόθεσης, πλην όμως το πρακτικό σκέλος μιας τέτοιας δήλωσης είναι λιγάκι στον αέρα. Εκτός κι αν αναφέρεστε σε περιπτώσεις ατόμων με κληρονομικό χάρισμα.

 

Πως δεν προκύπτει?Επειδή οπως είπατε διαμορφώνονται οι μαλακοπίτουρες, μπορεί απο εξωτερικά ερεθίσματα /αφορμές να αυξηθεί το επίπεδο μαλακοπιτουροσύνης τους ή να φέρονται με μαλακοπιτουρένιο τρόπο για κάποιο χρονικό διάστημα άρα μπορεί να προκύψει ένας γνήσιος μαλακοπίτουρας.

 

Διαβάζοντας το σύνολο των τοποθετήσεων, ένα πράγμα πιστεύω πως μπορώ να συμπληρώσω, κυρίως για perspective.

Υπάρχει μια εμμονή με το Νόμο και τη θεώρησή του ως ανωτέρας δύναμης. Για αυτό και χρησιμοποιείται κυρίως ως δικαιολογία για τη διατύπωση αντίθεσης. Όχι μόνο στο παρόν ζήτημα. Το έχω δει και το έχετε δει και αλλού.

Καλό είναι να θυμόμαστε πως ο Νόμος είναι δικό μας δημιούργημα, όχι ιδανικό, ποτέ σταθερό, πάντα άξιο μελέτης και μονίμως μεταλλασσόμενο με την ελπίδα να καλύπτει περισσότερο την πραγματικότητα στην οποία ζούμε καθημερινά. Είναι τόσο ατελής όσο κι εμείς. Με τη διαφορά ότι ο Νόμος δεν επιβιώνει χωρίς εμάς, ενώ εμείς μπορούμε να βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε χωρίς το Νόμο. Απλά δεν το επιλέγουμε γιατί προτιμούμε να υπομείνουμε τα στραβά του (μας) για να απολαύσουμε και τα καλά του (μας). Άλλο αυτό, άλλο να τον έχουμε για θεότητα.

Η επίκλησή του λοιπόν, σαν σε αυθεντία, όταν προσπαθούμε να προσεγγίσουμε ένα τέτοιο ζήτημα μου θυμίζει λίγο Αριστερά και Δεξιά στο πολιτικό τοπίο. Κι οι δύο βλέπουν ότι πρέπει να ασχοληθούν με ένα πρόβλημα. Κι αντί να ψάξουν την καλύτερη δυνατή λύση, ψάχνουν την πιο «αριστερή» και την πιο «δεξιά» για να έχουν να λένε ύστερα ότι έμειναν πιστή στην αγαπημένη τους καραμέλα.

Η Φύση τα έχει γραμμένα όλα αυτά βέβαια. Και μαζί μ' αυτήν και η φύση μιας σχέσης.