Αποριες προς κυριαρχους

Απάντηση: Αποριες προς κυριαρχους

Καθίκια: Δηλαδή άνθρωποι, στη φυσική τους κατάσταση του bellum omnium contra omnis (Thomas Hobbes) - του διαρκούς και αενάου πολέμου όλων εναντίον όλων. Μόνο ο φόβος μήπως ο αντίπαλος είναι ισχυρότερος παρωθεί τους ανθρώπους να συγκροτηθούν σε κοινωνία και να εκχωρήσουν σε έναν 'αντιπρόσωπο - απόλυτο εξουσιαστή' το μονοπώλιο της άσκησης νόμιμης βίας, που μαζί με εκείνο της συγκέντρωσης φόρων είναι οι πυλώνες κάθε Πολιτείας. Τα ευγενικά και αλτρουιστικά αισθήματα είναι νευρωτικές παροχετεύσεις της αρχέγονης επιθετικότητας, όταν αυτή καταπιέζεται από τη φωνή της συνείδησης, ήτοι τον αστυνόμο και τον φοροεισπράκτορα. Από τη συμπίεση αυτή και τη μετάθεση της (Freud) γεννιέται ο Πολιτισμός, ύψιστο επίτευγμα των ανθρώπων και υπέρτατη πηγή δυστυχίας - το Υπερεγώ, ως πλάστης κόσμων εν τω κόσμω, αποκτά, καθώς μετενσαρκώνεται σε δέσμες ηθικοκανονιστικών δεσμεύσεων, το διπλό πρόσωπο της ψευδαισθητικής αυτοσυνείδησης και του Πολιτικού, με άλλα λόγια της (απόλυτης) Κυριαρχίας, έτσι όπως την εξεικόνισε, κάποτε παιγνιωδώς, ο σκοτεινός και συνάμα θεσπέσιος Μαρκήσιος. Αλλά θα ήταν ολέθριο να παραγνωριστεί ότι αυτός ο Πολιτισμός, η αυτοαντιληπτική κοσμοεικόνα των ανθρώπων, καθίσταται, εν Ιστορία, η Φύση τους - δεν είναι, ούτως ειπείν, η σαπουνόφουσκα που στρεβλώνει την πραγματικότητα αλλά η πραγματικότητα μιας σαπουνόφουσκας: Της δήθεν ενύπαρκτης αξίας του Ανθρώπου.
Η ανθρώπινη αξία, αν θέλουμε να λοξοδρομήσουμε προς την υπερβατολογική μεταφυσική, μετριέται με τον αριθμό πτωμάτων που σπαταλιούνται για να υπερασπισθούν μιαν 'ελευθερία' και αξιοπρέπεια μηδενικής υπερβατικής αξίας.
Αυτό, πιθανότατα, το γνώριζε ο Sade και το ανέδειξε σε οδηγητικό νήμα προς τον απόλυτο αξιολογικό μηδενισμό. Εδώ συμπυκνώνεται και περατούται εκτατικώς (extensional logical meaning) το νόημα της σαδικής φιλοσοφίας - που αποδίδεται και ως 'σαδομαζοχισμός', όταν αναφερόμαστε σε θεμελιώδεις ενορμήσεις του είδους και όχι στα 'βίτσια' κάθε ατομικής ψυχολογικής ιδιοσυστασίας.

 

Πάντως αμφιβάλω αν η θεωρία της εξέλιξης συμφωνεί, διότι η φύση και κατ΄επέκταση το ένστικτο της αυτοσυντήσης του ανθρώπου, δεν επέλεξε το μοντέλο των Καθικιών ως πετυχημένο μοντέλο επιβίωσης του ανθρώπινου είδους αλλά το μοντέλο της συσπείρωσης των ανθρώπων σε κοινωνίες...

Φυσικά αναγνωρίζω το περιορισμένο των γνώσεων μου... απλά μια απλοϊκή σκέψη έκανα...

 

Απάντηση: Αποριες προς κυριαρχους

Το μέγα επίτευγμα της θεωρίας της εξέλιξης είναι ότι ανακάλυψε πως επιβιώνουν όσοι είναι καταλληλότεροι για να επιζήσουν. Η θεωρία αυτή, ως προς το περιεχόμενο, είναι ταυτολογική. Η τεράστια, επαναστατική συμβολή της δεν αποτιμάται σε 'εξαργυρώσιμο' γνωστικό κέρδος, αλλά στην ιδεολογική αποσάρθρωση των θρησκευτικών, κρεασιονιστικών μυθοπλασιών.
Αποκλείω να έκανες απλοϊκή σκέψη. Απλώς σου διέφυγε ότι οι άνθρωποι, εν κοινωνία, είναι τόσο συσπειρωμένοι, αρμονικώ τω τρόπω, ώστε μετά βίας μετράμε μερικές σχετικώς ειρηνικές πενταετίες, από καταβολής κόσμου.
Μην ανησυχείς για το τυχόν περιορισμένο των όποιων γνώσεων. Ως γνωστόν, στις γυναίκες αντισταθμίζεται από την αλάνθαστη διαίσθηση.

 

...διαπιστωνοντας οτι ετσι τα εβγαζαν πιο ευκολα περα εναντι των εχθρων τους , ειτε αυτοι ηταν αλλοι ανθρωποι ειτε ειχαν τη φυση απεναντι τους.
Η εμφυτη βεβαια ταση του ανθρωπου για κατισχυση δεν εκτονωνεταιι οταν λειτουργει ως μελος μιας κοινωνιας ανθρωπων ,ωστοσω ικανοποιειται αρκετα οταν αυτη η κοινωνια, η ομαδα, η ταξη, στην οποια ανηκει, η επιλεγει να ενταχθει,υπερισχυει των αλλων.Γιατι μεσω αυτης αποκτα και πλουτο και εξουσια,ωστε να ικανοποιει ευκολα και τα ατομικα του ενστικτα και γουστα.

 

Φυσικά... πώς θα μπορούσε αλλιώς? Η όποια διαφοροποίησή μου έιναι ακριβώς αυτή. Ό,τι το ένστικτο της επιβίωσης επέλεξε ως κατάλληλο μοντέλο την ομάδα όχι την μονάδα (Καθίκια, όπως ορίσθηκαν), οι πόλεμοι,οι σφαγές, η Επιστήμη, η Τέχνη είναι ακριβώς αυτό. Αλλά περαιτέρω ο Πολιτισμός ως ΄φυσική επιλογή επιτυχημένης επιβίωσης, επηρρεάζει με τη σειρά του τον Άνθρωπο, του έδωσε τη δυνατότητα να παρατηρεί τον όχι πια μόνο τον κόσμο αλλά και τον εαυτό του, να αντιλαμβάνεται ακόμη και αυτήν την φτώχια των αισθήσεών του και πλέον να δρά συνειδητά και όχι μόνο βάσει των ενστίκτων του. Η κατίσχυση αν θεωρηθεί ακόμη και σήμερα απαραίτητη και χρήσιμη (αμφιβάλω προς τούτο, ειδικά ως προς τις προσωπικές σχέσεις) μπορεί να έρθει όχι με πολεμικές ιαχές αλλά τρόπους πολύ πιο αρμονικούς και σοφούς.

 

ναι, αλλά η μονάδα (Καθίκια), συσπειρώνει και οδηγεί την ομάδα  

 

...Η ταξη ομως,παλευοντας με τις αντιπαλες,κινει την ιστορια.

 

...Και μετά η ομάδα "τρώει' το Καθίκι...

Διατηρώ όμως σοβαρότατες επιφυλάξεις αν κανείς μπορεί να συνδιαλέγεται στις προσωπικές σχέσεις του με αυτούς τους όρους...  ,.. Μάλλον δεν έιμαι εξοικειωμένη...

 

Απάντηση: Αποριες προς κυριαρχους

Δεν περιγράφουμε 'πώς συνδιαλέγεται'. Αποτυπώνουμε τί ακριβώς κάνει, όταν νομίζει ότι 'συνδιαλέγετα' με άλλους όρους.
Αλλά η προσπάθεια είναι άσκοπη. Δεν είναι δυνατόν να πείσεις τους ανθρώπους ότι αναγκαίος όρος για την επιβίωση τους είναι να μην καταλαβαίνουν τί πράττουν και γιατί. Αν ο μέσος άνθρωπος υποψιαζόταν, έστω, τα πραγματικά κίνητρα της συμπεριφοράς του, θα αυτοκτονούσε.
Η αυταπάτη είναι το μέγιστο όπλο της επιβίωσης.

 

Γνώρισα καλά ζευγάρι κυριαρχικών που δεν ανήκαν στο χώρο.

Δεν ήταν συνειδητά κυριαρχικοί, απλά τους ήταν αδιανόητο να μην περάσει το δικό τους σε οτιδήποτε, τόσο ατομικά, όσο και μεταξύ τους, όσο και ως ζευγάρι, αν και είχαν συναίσθηση του εφικτού και των εκάστοτε συσχετισμών προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.

Και οι δύο ήταν σαδιστές, αλλά δεν το αναγνώριζαν και ασφαλώς δεν θα το αποδέχονταν αν τους το έλεγε κάποιος.

Ήταν έντονα και με πάθος ερωτευμένοι, αλλά κατά διαστήματα κουράζονταν ο ένας από τον άλλο και βρίσκανε κάποιον εύσχημο τρόπο για να ζήσουν χωριστά για κάποιο διάστημα. Στο διάστημα αυτό, συνέχιζαν να σχετίζονται και μάλιστα με ψυχική ένταση. Συνήθως αναζητούσαν την ξεκούραση σ ένα υποτακτικό ή περίπου υποτακτικό άτομο. Ήταν έντιμοι με αυτό το άτομο, γενναιόδωροι συναισθηματικά, όσο ποτέ δεν υπήρξαν στο κυριαρχικό τους γνήσιο ταίρι, το πρόσεχαν πολύ και δεν υπόσχονταν - λόγω ή έργω - πράγματα που δεν θα ήταν σε θέση να εκπληρώσουν.

Κάποια στιγμή, αναγκάστηκαν να παλέψουν σκληρά για να κρατήσουν τη σχέση τους. Τότε, ο ένας από τους δύο σπρώχτηκε από τον άλλο βίαια σχεδόν, να πάρει θέση υποτακτικού, ας μην ήταν η φύση του. Με αυτή τη συνθήκη, η σχέση πέρασε από φουρτούνες, αλλά δε ναυάγησε και μακροπρόθεσμα τους έδωσε αυτά που είχαν ανάγκη.

 

Απάντηση: Re: Αποριες προς κυριαρχους

Μου θύμισε το ανεκδοτο που καποιος περιμενε την γυναικα του να γυρισει απο την κοιλαδα με την ''ηχώ'', αλλα αυτην δεν γυρνούσε ποτε.. ηθελε να εχει παντα την τελευταια λεξη!