Αποριες προς κυριαρχους

Πού το βρήκες βρε τέρας αυτό το βιντεάκι; Εξαιρετικό. 

Να συμπληρώσω κάτι που διάβασα πρόσφατα σε μια έρευνα: θεωρούσε ότι όλες οι ασθένειες είναι ψυχοσωματικές. Όλες. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό, δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει.

 

Φετος το καλοκαιρι ξαναειδα την εξαιρετικη ταινια του Αλαιν Ρενε "ο θειος μου απο την Αμερικη" οποτε τα ειχα προσφατα. 

Οσο για τις ασθενειες δεν ξερω αν μπορουμε να μιλησουμε για το συνολο,σιγουρα ομως ενα σημαντικοτατο ποσοστο ειναι οντως ψυχοσωματικες.Το κακο ειναι οτι η παραδοσιακη ιατρικη προσπαθει να θεραπευσει τις κλινικες εκδηλωσεις,αγνοωντας τα βαθυτερα αιτια,που παραμενουν και εκδηλωνονται ενδεχομενως και υπο αλλη μορφη.Ας μην παρασυρθω ομως περαιτερω,ειμαι ηδη εκτος θεματος.

 

Re: Απάντηση: Αποριες προς κυριαρχους

Συμφωνώ. 

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Αποριες προς κυριαρχους

Σοφά πράττεις. Αρκεί να αντιληφθείς με τί, για την ακρίβεια, συμφωνείς.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Αποριες προς κυριαρχους

Συμφωνώ με ακριβώς την έκφραση που απομόνωσα. Έχει καθολική ισχύ, γι αυτόν που την γράφει και γι αυτόν που τη διαβάζει...

 

Σε τι είδους κυρίαρχους αναφέρεστε και σε ποια πεδία εφαρμόζουν κυριαρχία?

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Αποριες προς κυριαρχους

Η συμφωνία αφορά, λοιπόν, την άποψη μου ότι "η αυταπάτη είναι το μέγιστο όπλο της επιβίωσης" και κατά τη γνώμη της συνομιλήτριας έχει ισχύ, τόσο για τον γράφοντα όσο και για τον αναγνώστη. Με άλλα λόγια, αποτελεί καθολικά αληθή απόφανση. Επειδή η 'απόλυτη αλήθεια' μιας πρότασης που διατείνεται ότι, εντέλει, όλοι 'ψεύδονται' ή, ακριβέστερα, διαστρέφουν την πραγματικότητα προκειμένου να επιβιώσουν, οδηγεί σε λογικά παράδοξα, όπως εκείνο του Κρήτη, παραθέτω στη συνέχεια μια διευκρινιστική επεξήγηση της διαφοράς ανάμεσα σε εκείνον που περιγράφει και εμπειρικά το νόημα αυτής της γενικής διακήρυξης και εκείνον που την αναπαράγει, δίχως να διακρίνει επαρκώς όσες εννοιολογικές ή πραγματολογικές διακρίσεις την υποβαστάζουν*:

"Η επιδίωξη της διαφάνειας είναι, ως προσωπική 'αρχή', ο προσφορότερος τρόπος για να κρύβεται κανείς. Από τον εαυτό του και τους άλλους. Ένα ακόμα 'μασκάρεμα', στον αέναο κύκλο των θεατρικών ρόλων που κάθε ύπαρξη είναι υποχρεωμένη να υποδυθεί, για να μην παραδοθεί αμαχητί.
Αν ερωτηθώ: Το ίδιο δεν ισχύει και για εσένα;
Θα απαντήσω: Ναί, αλλά το γνωρίζω. Και μπορώ να το ερμηνεύσω, οριακά δε, να το περιορίσω, αν είμαι πρόθυμος να υιοθετήσω μιαν 'απόκοσμη' συμπεριφορά, μακριά από "τες πολλές συνάφειες" του κόσμου (όθεν, να ενδυθώ τη λεοντή του αρχετυπικού 'τρελού επιστήμονα').
Η γνώση είναι η μοναδική ελευθερία, που μπορούν να γευθούν οι ανθρώπινες υπάρξεις.
Και σε αντίθεση με την ηθικοκανονιστική αξιολόγηση-μεταμφίεση, η γνωστική αξίωση μπορεί να ελεγχθεί διυποκειμενικά, όταν υποβληθεί στη βάσανο της εμπειρικής δοκιμασίας.
Η εγκυρότητα της γνώσης δεν απορρέει από την ορθότητα ή την εγγύτητα της στην 'αλήθεια'. Ερείδεται στη δυνατότητα εμπειρικού ελέγχου κάθε απόφανσης, παρατηρησιακής ή νομολογικής".

Ζητώ συγγνώμη από τους συντελεστές αυτού του νήματος, αλλά μεταφέρω αυτολεξεί την απάντηση στο ερώτημα που εδώ μας απασχολεί, όπως τη διατύπωσα στο νήμα "Διαφάνεια", με άλλη αφορμή.

 

Δέξου το

 

Απάντηση: Re: Αποριες προς κυριαρχους

Να το δεχτώ. Αλλά δεν δέχομαι να αμολάς κάτι αβασάνιστα και στη συνέχεια να επικαλείσαι τη δήθεν 'βλακεία' σου, για να ταμπουρωθείς.
Ατυχώς δι' εσέ, βλαξ δεν είσαι. Τουναντίον.

 

Re: Απάντηση: Re: Αποριες προς κυριαρχους

 

Επαναλαμβάνω την ερώτηση μου ελπίζοντας πως κάποιος από όσους γράφουν για την δυνατότητα ύπαρξης σχέσης ανάμεσα σε δύο Κυριαρχους να απαντήσει  

 

Θα επιχειρήσω μία σύντομη απάντηση.

Εφαρμόζουν κυριαρχία στον εαυτό τους, στο περιβάλλον τους κατ' επιλογή, και στις επιθυμίες τους μέσα στο πλαίσιο της ερωτικής σχέσης. Αμφότεροι.

Δεν ξέρω τί είδους κυρίαρχοι είναι. Εγώ τους λέω - και αναφέρομαι πάλι και στα δύο μέλη της σχέσης - τα καλά "κακά παιδιά". Ενίοτε τους λέω καθίκια, μπαγάσες, ψυχούλες, καθάρματα, και άλλα πολλά. Ίσως αναφέρεσαι σε κάποια συγκεκριμένη ορολογία του BDSM που αγνοώ.