Αποτοξίνωση από το σκληρό πορνό

(Εικόνες μέσα από λέξεις)

...τα χείλια του γεμάτα και αλμυρά. Δεν είναι η γεύση του ιδρώτα, παρά κάτι πιο πλούσιο και από το Νοτιά της θάλασσας. Η γλώσσα Του με χάδι από μετάξι παγιδεύει γλυκά την δική της και την πλανεύει με τις ιστορίες της. Δεν τολμάει να εισπνεύσει μήπως τυχόν και τίποτα διαφορετικό από την δική Του πνοή, εισχωρήσει στα σπλάχνα της.

Την ρουφάει σαν ακριβό τσιγάρο και ο ανεπαίσθητος ήχος των υγρών της χειλιών που έχουν παγιδευτεί ανάμεσα στα δικά Του, ο ήχος που την γεμίζει. Ένα φιλί που δεν κρατά γιατί ο χρόνος δεν κυλά. Ένα φιλί που δεν τελειώνει ποτέ για αυτήν.

Τα μάτια της ανοίγει και το τοπίο των ματιών του, χρώματα ατέρμονα. Λίμνες από έρημο στη χρώση τους κυλούν. Ζώα αρπακτικά που στη Γη ποτέ θήραμα δεν γεύτηκαν. Το στόμα του μια μαύρη τρύπα που την εγκλωβίζει και την έλκει. Μαζί και την ακοή της και τη γεύση της, αγκαλιασμένες να χάνονται στα θλιμμένα μουντά λιβάδια Του. Θέλει να τα δρασκελίσει, πάνω τους γυμνή για πάντα να χορεύει.

Την απομακρύνει. Αντιστέκεται. Κάτι Του λέει , αλλά δεν ακούει. Όχι μητέρα μην με ξαναφέρνεις στο κόσμο τούτο.

Δύο ήλιοι που δύουν, την κοιτούν και την όραση της, πληρώνουν. Σκοτεινιάζουν γρήγορα. Τυφλή. Τα χείλια με την γλώσσα της, την πνοή της μαστορεύουν μα λέξεις δεν βγαίνουν. Είναι μουγκή. Την απιθώνει κάτω, τα πόδια της με δύναμη χτυπάει, την απελπισία της να δείξει, μα ήχους δεν ακούει. Είναι κουφή. Πέφτει μπροστά στα πόδια Του και γλύφει τις μπότες του, την λατρεία και την ικεσία της να Τον κάνει να αντιληφθεί. Μα οι κάλυκες τίποτα δεν της δωρίζουν. Δεν νιώθει γεύση.

Μόνο η αφή. Με τα χέρια της Τον βλέπει, μα δεν τον χορταίνει. Σκίζει τα ρούχα της και απελευθερώνει το στήθος της, Τον αγκαλιάζει. Η λαχτάρα της φουντώνει. Ξεγυμνώνεται τελείως. Με το μουνί της, την κοιλιά της, τα πέλματα, θέλει να χορτάσει. Βαδίζει και την σέρνει από πίσω του. Το έδαφος άγριο την ξεφλουδίζει και το δέρμα της μουσκεύει. Ο πόνος της αλλού, αντιστέκεται, βαστιέται, παλεύει, η δύναμη της την προδίδει, αφήνεται.

Το στήθος της τραντάζεται, κλαίει. Τα δάκρυα της, χάδια τρυφερά, γλιστρούν στα μάγουλα της και καταλήγουν στο χώμα. Η ώρα περνά, αλλά η οδύνη όχι. Ξαφνικά χέρια δυνατά την αρπάζουν και την σηκώνουν. Δεν είναι δύο μόνο. Δεν είναι τα δικά Του. Αφήνεται…

 

@Carpe_Diem Δεν αντεξα την εκλεψα
 

 

Ελεύθερα   Κλεμμένη την έχω και εγώ