Αποτοξίνωση από το σκληρό πορνό

«Θα σας κάνω πολύ όμορφη Κυρία μου» , η γυναίκα δεν απαντά. Ούτε καν τα βλέφαρα της δεν τρεμοπαίζει. Δεν είναι και τόσο παράξενό. Αλλόκοτο θα ήταν αν αντιδρούσε. Θα ήταν τελείως αφύσικο για μία κούκλα, σαν αυτές που στολίζουν τις βιτρίνες των μαγαζιών, έστω και να αναπνέει…

 

«Όλα είναι έτοιμα, όποτε θελήσετε μπορούμε να ξεκινήσουμε Κυρία μου» και περιμένει.

Ο χρόνος κάνει μια στροφή και υποκλίνεται σαν γελωτοποιός. Η κούκλα δεν έχει αλλάξει θέση, θαμπώνει με το βλέμμα της τα χρώματα του δείπνου και ο υπηρέτης περιμένει.

Η ώρα σηκώνει το βλέμμα της απορημένη από τις μπότες του αφέντη της, αλλά τίποτα διαφορετικό δεν βλέπει. Δυο κούκλες μόνο, μια αληθινή και μία κάλπικη που περιμένει.

Ο χρόνος ρίχνει μια κλωτσιά στις κόρες του και αυτές φωνάζουν ξαφνιασμένες, αλλά η πλαστική κούκλα δεν επηρεάζεται και ο σκλάβος ακόμα περιμένει.

Ο καιρός νευρωτικός, σκοτεινιάζει και οι σκιές στα πρόσωπα βαραίνουν, αλλά αντίδραση καμιά, ο δούλος περιμένει.

Οι θεατές χασμουριούνται και το σκέφτονται να φύγουν και τότε ένας ανύπαρκτος ψίθυρος την έναρξη ορίζει.

 

Κοιτάει δίχως να στρέψει το κεφάλι του προς τα αριστερά. Η Κυρία δεν έχει όρεξη. Το θεωρεί φυσιολογικό. Σήμερα είναι η τελευταία της μέρα. Το λουλούδι μίλησε, χλόμιασε και βαδίζει προς το θάνατο. Το ίδιο και αυτή. Αύριο πρέπει να πεθάνει. Ποιος κυρίαρχος θα το δεχόταν αυτό;