Αποτοξίνωση από το σκληρό πορνό

Φορά έκτη. Κάτι ακούγεται σαν να ραγίζει. Μοιάζει με τα λογικά του κοριτσιού, αλλά το νερό που τινάζεται από το ρήγμα μου χαρίζει την ελπίδα. Το χέρι του Πόθου, σταματάει στην οπίσθια οπή της κρινούλας. Με κίνηση απότομη αλλά αντίσταση μικρή, δύο δάχτυλα χοντρά και μακριά χάνονται βιαστικά μέσα της. Μια εικόνα που αφύσικα με ταράζει, σαν κάποιο νόημα κρυφό από κάτω της να κρύβεται . Το χέρι που με βία το σφυρί κρατά, απομακρύνεται από την λεκάνη. Από το άλλο χέρι, άλλα δύο δάχτυλα πηγαίνουν να συναντήσουν τα πρώτα. Το χέρι, που τον ήχο πλάθει, κινείται γρήγορα. Ο αντίχειρας του άλλου όμως το προλαβαίνει και χάνεται κι αυτός, ελάχιστα πριν το μέταλλο το παραδομένο υλικό συναντήσει. Χτύπημα έβδομο και τελευταίο και το κορίτσι με τα χέρια σπρώχνει και το κεφάλι της έξω από την φυλακή του βγάζει. Αν είχα καρδιά θα σταματούσε από τον τρόμο που περίμενα να αντικρίσω, όμως καθώς το χέρι του Πόθου βυθίζεται από πίσω της μέχρι τον καρπό…

…ένα άλλο Χέρι στο στόμα της κρινούλας έχει τα δάχτυλα του βυθίσει. Ένα χέρι δίχως αφέντη, που ο αγκώνας μέσα στην τουαλέτα έχει χαθεί, υγρό με τα σημάδια της μακράς παραμονής του μέσα στο νερό, να το κάνουν ακόμα πιο αφύσικο να μοιάζει.

Τραβιέται έξω από το στόμα της κρινούλας λες και ανάσα θέλει να πάρει. Δείκτης που κοιτάει προς εμένα σα να βλέπει. Χώνομαι βαθύτερα μέσα στις σκιές. Επιστρέφει στο πρόσωπο της και την παρατηρεί με περιέργεια. Τα χείλια της κόκκινα, γεμάτα. Προκλητικά από την φύση τους, από την ηδονή που απορρέει από το χέρι του Πόθου, από την ικεσία στα μάτια που γλαρωμένα ζητούν συνέχεια.

Το Χέρι αγγίζει τρυφερά με τα δάχτυλα, του Πόθου ψάχνει τους κρυμμένους θησαυρούς στην ανήλιαγη σάλα. Το κορίτσι την πύλη του λόγου ανοίγει στους πέντε κλέφτες. Στέκονται μπροστά όχι με την επιφύλαξη να νοτίζει τους τένοντες, ούτε με την λατρεία να φουσκώνει την ιερότητα του χώρου, αλλά από καθαρό σαδισμό καθώς το κορίτσι ψιθυρίζει σιωπηρά…

«Σας παρακαλώ, γεμίστε τα κενά μου, άδεια δε θέλω πια να είμαι…»

(Απόσπασμα από "Το Κάστρο")