Αποφάσεις και διαφορετικότητα

"A man looking at a hippopotamus may sometimes be tempted to regard a hippopotamus as an enormous mistake; but he is also bound to confess that a fortunate inferiority prevents him personally from making such mistakes."


​

 

Το ουσιαστικό άγχος που με διαίπει είναι το να μπορέσω να διατηρήσω μια γραμμή , τέτοια που θα μου επιτρέπει να κρατώ ανοικτό το ενδεχόμενο μιας εκ νέου αξιολόγησης κι ενός επαναπροσδιορισμού των αποφάσεων μου.Και η μονιμότητα αυτού του άγχους μου συνίσταται στην συνειδητοποίηση από πλευράς μου της εγγενούς προδιάθεσης περιχαράκωσης γύρω από τις επιλογές που πιστεύω ότι υπάρχει στο κάθε άτομο.Μιας περιχαράκωσης ή οποία έρχεται να καλύψει ανασφάλιες και προβληματισμούς.Αλλά με κάποιο κόστος.Η όποια αντίθεση με σιωπηλές ή μη πλειοψηφίες που ενδέχεται να παρουσιαστεί
έχει παψει από καιρό να αποτελεί το σημείο αναφοράς ως προς τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνω την ευθύνη των επιλογών μου.
Νομίζω τελικά πως η μεγαλύτερη και πάγια πρόκληση για την κοινωνία προέρχεται από την εξατομικευμένη υπόσταση των μελών της , τα οποία ευρισκόμενα πάντα εντός διαπροσωπικών σχέσεων (that meens all of us) , έρχονται αντιμέτωπα θέλοντας και μη με το βασικότερο των διλημμάτων.Αυτό του λαμβάνειν ή όχι την ευθύνη της προσωπικής τους ύπαρξής.Η πρόκληση της επιλογής.Συνειδητής ή ασυνείδητης.Και το προβλημα αυτό έχει να κάνει με το ότι αυτή πρέπει να ληφθεί ούτως ή άλλως.Ανεξαρτήτως βαθμού αυτοσυναίσθησης.Και θα ληφθεί τελικά θέλοντας και μη κάτω από την πίεση του χωροχρόνου.Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε άλλο από τις επιλογές του.Κι αυτό βέβαια συνιστά μια μονιμότητα ως προς τη διατήρηση αυτού του άγχους.

Το 80% τουλάχιστον των επιλογών τις οποίες κάνει κανείς σε ημερήσια βάση , λαμβάνει χώρα μηχανιστικά , κατά κάποιο τρόπο εν τη απουσία μας.Αυτό βεβαίως δε γίνεται αντιληπτό σε όλη του την έκταση.Όμως καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες αυτής της ακούσιας διαδικασίας , όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με γεγονότα τα οποία εμφανίζονται σε μας με μια χροιά απρόσμενης και ξαφνικής υπόστασης.
Κάποιες επιλογές άπτονται περισσότερο του συνειδητού κι ως εκ τούτου είναι πιο "προσπελάσιμες"(χωρίς αυτό να σημαίνει πως η όποια ικανότητα προσπέλασης σκιαγραφεί και το επέκινα της συνειδητότητας).
Κάποιες άλλες δρουν στο backround.Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δε μας ορίζουν κι αυτές από τη μεριά τους.Η έλλειψη προσπελασιμότητας ως προς ένα πλήθος επιλογών στις οποίες έχουμε προβεί κατά καιρούς , τίθενται αρκετές φορές σε ένα πλαίσιο νομοτελειακό , σε μια προσπάθεια υποτιθέμενου ελέγχου ως προς πράγματα και καταστάσεις επί των οποίων αδυνατούμε να δώσουμε μια ικανοποιητική απάντηση στο γιατί επί της υπάρξεως αυτών.

Κατ' εμέ αυτο που νοώ ως έλεγχο , είναι μια ενορατική κατάσταση όπου το επίπεδο αυτοσυνείδησης είναι τέτοιο ώστε κάθε μία από τις επιλογές οι οποίες λαμβάνονται , τελεί υπο το καθεστώς πλήρους συνείδησης του γιατί της υπάρξεώς μας.Το πως αυτός καταλήγει ενορατικός νομίζω πως γίνεται εμφανές , από τη στιγμή που το εν λόγω επίπεδο αυτοσυνείδησης είναι άπιαστο.Σημασία όμως δεν έχει ούτε η αρχή ούτε το τέλος.Σημασία έχει ο δρόμος, η πορεία , δλδ η επιλογές.
Το να προσπαθei κάποιος να επιλέξει να επιλέγει συνειδητά , ακούγεται κάπως μπερδεμένο.Όμως αν θέλει να συνεχίσει να προσεγκίζει τον έλεγχο , είναι αναγκασμένος να διατηρεί την πορεία του στο δρόμο τούτο.Και βέβαια το άγχος αυτής της πορείας είναι δυσβάσταχτο.

Επιλέγω να συνεχίζω να προσδοκώ τον έλεγχο , μέχρι και η τελευταία πνοή να αφήσει το ταλαιπωρημένο σώμα μου.Και μολονότι ξέρω πως αυτό είναι ακατόρθωτο , εγώ συνεχίζω να κάνω ότι είναι δυνατό για να τον αποκτήσω , δωσμένος σε μια απελπιδη προσπάθεια θρησκευτικής υφής αν θέλετε.Προσπάθειας μέσα απο την οποία ορίζω τα πάντα , για να έρθω εκ των υστέρων και να τα καταστρέψω με σκοπό να τα δημιουργήσω εκ νέου.Είμαι θεος.Όχι για τους άλλους.Αλλά για μένα.Έχω
την ανάγκη να είμαι θεός.Ουτοπική ξέρω.Παιδιάστικη ναι.Όμως δεν παυει να ειναι επιλογή μου.Και είμαι πρόθυμος να σας αντιμετωπίσω όλους , αλλά κυριότερα τον εαυτό μου , για να μπορέσω να συνεχίσω αυτή μου την πορεία που επέλεξα και που συνεχίζω να επιλέγω.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τη χροιά του φιλοσοφικού μου υποβάθρου , καθώς μετέχω ουσιαστικά στο επίπεδο της παρατήρησης επί των διαφώρων εκφράσεών της κι όχι σε αυτό της συνείδησης.Είμαι σε θέση όμως να αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη αυτού.Και στο βαθμό που γίνομαι κάθε ώρα και κάθε στιγμή μάρτυρας των εκφράσεων του φιλοσοφικού υποβάθρου των άλλων , θεωρώ την ύπαρξη αυτού δεδομένη.Δεδομένη όπως εκφράζεται από την παραδοχή της ύπαρξης του κοινωνικού μου
βίου.Ενός βίου η ταυτοποίηση του οποίου συντελείται μέσω 2 βασικών παραμέτρων.Της σχέσης μου με το εγώ και της σχέσης μου με το εσύ.Ως εκ τούτου θεωρώ πως θα ήταν άσκοπο να εκφραστώ θετικά ή αρνητικά επί της χρείας φιλοσοφικού υποβάθρου , μια και αυτό υφίσταται εκ των πραγμάτων.
Ο καθένας από εμάς έχει τη δική του φιλοσοφία και στάση ζωής.Μπορεί αυτή να χαρακτηρίζεται από χαμηλή ή υψηλή συνειδητότητα , από την αποδοχή ή μη αυτής σε κοινωνικό επίπεδο , ή από οτιδήποτε άλλο.Το ζήτημα όμως δεν είναι η τοποθέτηση αυτής σε ένα σύστημα αξιοκρατικών κριτηρίων.Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι αυτή υπάρχει.Αν θέλουμε να διαμορφώσουμε ένα γενικό σύστημα αξιολόγησης του εκάστοτε φιλοσοφικού υποβάθρου μπορούμε φυσικά να το κάνουμε.Δε νομίζω όμως ότι θα μπορούσε αυτή η αξιολόγηση να φέρει λόγο ως προς την υπαρξη ή μη του εν λόγω φιλοσοφικού
υποβάθρου.

Δεν πιστεύω στο αυτόματο της οποιασδήποτε διαδικασίας.Πιστεύω στο ακούσιο , στο ασυνείδητο των διαδικασιών και στο βαθμό που ενστερνίζομαι αυτή τη θέση , είμαι υποχρεωμένος να τη στηρίξω με όλο μου το είναι.Και τη στηρίζω συγκεντρώνοντας όλες μου τις δυνάμεις στη μετατροπή του ακουσίου σε εκούσιο.
Και πράττω κατ' αυτόν τον τρόπο γιατί ακριβώς αντιλαμβάνομαι το συσχετισμό αυτού με τον τρόπο με τον οποίο παίρνω αποφάσεις και το πως μπορεί τελικά να οδηγούμαι τη στιγμή που εγώ νομίζω ότι οδηγώ.
Γιατί όπως πολύ επιτυχημένα έχω δει να γράφεται κάπου , θα μπορούσε να ειπωθεί πως δεν είμαι εδώ για να κάνω επιλογές.Τις επιλογές μου τις έχω κάνει ήδη.Είμαι εδώ για να καταλάβω το γιατί τις επέλεξα.Κι αυτό όσο κι αν αποπνέει ένα άρωμα ντετερμινισμού , στο βαθμό που ο έλεγχος στον οποίο αποσκοπώ είναι άπιαστος ,
θεωρώ αυτή τη μετουσίωση του ακουσίου σε εκούσιο , τη μόνη διαδικασία μέσα από την οποία θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου ως μετέχων ενεργά της οποιασδήποτε εξελικτικής μου πορείας.Γιατί η εξελλικτική πορεία που δε περνά από τα κυκλώματα της αυτοσυναίσθησης , χάνει την ουσία της ύπαρξής της ως προς το άτομο.Μπορεί να έχει λόγο για το κοινωνικά ενταγμένο άτομο (αν κι αυτό είναι συζητήσιμο τελικά).Όμως για το Εγώ δεν έχει καμία ουσία , γιατί μη συναισθανόμενο το ρόλο αυτής , ουσιαστικά διαγράφει την ύπαρξή της.
Βεβαίως υπάρχει (και αφήνω πάντα ανοικτό το ενδεχόμενο) πάντα η πιθανότητα να ζω ένα ψέμα.Ας είναι όμως.Άλλωστε ποιος είπε ότι το ψέμα δεν έχει τη δική του αλήθεια ?

 

Ο συγκεκριμένος συλλογισμός με απασχολεί από τα 14 μου, όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα και πετροβολήθηκα για τη διαφορετικότητα μου από το μέσο όρο.
Προσπάθησα σκληρά να μάθω να μην πληγώνομαι και έλεγα στον εαυτό μου πως έχω δικαίωμα να είμαι αλλιώτικη κ.ο.κ. αλλά η προσπάθεια εκλογίκευσης δεν άλλαζε το γεγονός πως μέσα μου πονούσα.
Δεν είναι μια κονκάρδα, είναι ανάλυψη ευθύνης, είναι υπευθυνότητα. Υπευθυνότητα σημαίνει πως στέκομαι πίσω από τις επιλογές μου σταθερά και περήφανα, άσχετα με τις όποιες επιθέσεις - τις οποίες ακόμη δέχομαι και όσο παράλογο κι αν ακούγεται τις περισσότερες στο συγκεκριμένο φόρουμ το οποιο κατά τα άλλα έπρεπε να αποδέχεται τη διαφορετικότητα.
Η διαφορά είναι πως έμαθα να μην με πονάνε τόσο πολύ πια, και να με αφήνουν από αδιάφορη μέχρι και να με διασκεδάζουν.
Αυτό όμως πήρε και υποθέτω ακόμη θα πάρει καιρό και χρειάστηκε η εσωτερική αποδοχή και ειρήνη της ίδιας με αυτά που είμαι και πρεσβεύω και η στήριξη Του.

Θα συμφωνήσω με τα πιο πάνω.
Όταν άρχισα να ασχολούμαι με το bdsm το διάβασμα που έριξα, ξεπερνούσε κάθε μελέτη που έριξα στο πανεπιστήμειο.  
Ξαγρυπνούσα διαβάζοντας, συζητώντας προσπαθώντας να κατανοήσω τι έφερε τον καθένα εδώ, τι είναι αυτά που ψάχνει και τι έχει βρει.
Δεν ξύπνησα ένα πρωινό και είπα είμαι σκλάβα και ψάχνω Αφέντη.
Ακόμη κι όταν βρήκα Αφέντη δεν έπαψα να δουλεύω η ίδια θεωρόντας πως δική Του είμαι ευθύνη ας αναλάβει Εκείνος να δουλεύει για μένα.
Με ενδιαφέρει να μαθαίνω συνέχεια, να εμβαθύνω και να συζητώ με μένα - σε μια προσπάθεια μεγαλύτερης κατανόησης της ύπαρξης μου και των αναγκών μου.
δυστηχώς υπάρχει εδώ μια παγίδα

Υπάρχει κάποιο σημείο που όσο και να αναλύσεις και να εμβαθύνεις και να φιλοσοφήσεις κάτι, όχι μόνο δεν λειτουργεί αυτό θετικά, αλλά φτάνει να μετατραπεί σε τροχοπέδη στην ίδια την ανάπτυξη.
Υπάρχει κάποιο σημείο που απλά χρειάστηκε να πω -δεν με νοιάζει γιατί συμβαίνει πλέον αυτό, έχω βρει 10 απαντήσεις γιατί θα μπορούσε να συμβαίνει, πιθανόν η απάντηση να είναι τόσο πολυσυνθετη που αν συνεχίσω να την ψάχνω θα είναι δικαιολογία να μην προχωρήσω και να πηδήξω πάνω από το εμπόδιο που αυτό δημιουργεί, αντί να συνεχίσω να σκάβω προσπαθώντας να φτάσω σε όλο το βάθος των θεμελίων του που μοιάζουν να φτάνουν στο κέντρο της γης και παραπέρα.  

Αναφορικά με τις ενορμήσεις (ζωής ή θανάτου) θεωρώ πως παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Αν δεν είχα συγκεκριμένες ενορμήσεις δεν θα έφτανα στο σημείο να ψάχνω την πηγή τους, για να βρω το σκοπό τους και να αποφασίσω με ποιο τρόπο να τις αξιοποιήσω προς ώφελος μου, πιθανόν να μην έβρισκα ποτέ το θάρρος να ξεπεράσω τα όρια του εγώ μου και να κατανοήσω ποια ακριβώς είμαι το οποίο με τη σειρά του με οδήγησε στο να αποφασίσω να γίνω Ιδιοκτησία Του.
Είμαι εδώ ακριβώς επειδή μέσα από τις ενορμήσεις μου, κατανόησα τις ανάγκες μου και πως αυτές είναι δυνατό να καλυφθούν και αυτά με οδήγησαν στην λήψη των ανάλογων αποφάσεων.

 

Δεν αντιμετώπισα προσκόμματα αναφορικά με το πώς θα πραγματώσω τις επιθυμίες μου σε ένα vanilla κόσμο, είμαι ιδιαίτερα καλή στην πράξη. Ομοίως δεν αντιμετώπισα προβλήματα στο να υποστηρίξω ορθολογιστικά τις επιλογές μου σε έναν vanilla κόσμο, είμαι καλή και στη θεωρία. Με ενοχλεί παράφορα η απόκλισή μου από το μέσο όρο, και δεν είναι η κατεύθυνση προς την οποία τελικά κλίνω, αλλά η ίδια η απόκλιση συναρτήσει του γεγονότος ότι δεν αποτελεί επιλογή μου (όχι η έκφραση της σεξουαλικότητάς μου, αλλά η ιδιαιτερότητά της ανεξάρτητα από το αν εκφράζεται ή όχι).

Απλούστερα θα έλεγα πως ό,τι το νήμα βαπτίζει "BDSM χώρος" είναι απόλυτα βιώσιμο για εμένα, είναι η θάλασσα που ανακάλυψε το ψάρι που γεννήθηκε από παραδρομή στη στεριά. Δεν είμαι μία επίδοξη BDSMer. Είμαι εν δυνάμει ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί γι αυτό το "S" εντός αλλά και -πολύ- εκτός "BDSM", αλλά επιθυμώ να μην είμαι. Είμαι μία επίδοξη vanilla. Κολυμπώ προς τη στεριά. Θέλω να είμαι ο μέσος όρος by default και να αναδύομαι από αυτόν κατ επιλογή, και η απόκλισή μου να συνιστά κατόρθωμα. Δεν θέλω να είμαι ψάρι. Θέλω να είμαι δεινή κολυμβήτρια, σε κάθε θάλασσα, αλλά όχι να είμαι το ψάρι που δεν μπορεί να πηδήξει πάνω από την επιφάνειά της. Καμία θάλασσα δε με χωρά, πνίγομαι.

Θεωρώ την ύπαρξη φιλοσοφικού υπόβαρθου απαραίτητο εργαλείο κατανόησης και αποδοχής οποιασδήποτε πτυχής της προσωπικότητάς μας.

Νιώθω πως η ερώτηση απευθύνεται σε ανθρώπους που μετασχημάτισαν τις επιθυμίες τους σε επιλογές σε ώριμη ηλικία, συνεπώς με τη θεμελιώδη συνειδητότητα. Εγώ δεν αντιμετώπισα ποτέ τέτοια διλήμματα. Προκαλώ με χαρά πόνο όταν και όπου μπορώ από τα 8 έτη μου, και πολύ αργότερα -περί τα 12 νομίζω- ξεκίνησαν να εμφανίζονται κάποιοι ηθικοί φραγμοί, οι οποίοι συν τω χρόνω αναπτύσσονται ποιοτικά και ποσοτικά. Ακόμη λόγου χάρη, δεν έχω ειλικρινώς πιστέψει ότι δεν δικαιούμαι ως άνθρωπος αυτόχρημα να χρησιμοποιώ/σπαταλώ τη χλωρίδα και την πανίδα κατά το δοκούν.

Δεν έχω λάβει καμία συνειδητή απόφαση αναφορικά με το "χώρο" πλην αυτής να τον εγκαταλείψω.