Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Θα συμφώνησε μαζί σου. Απλά θα θυμίσω ότι τα στερεότυπα μπήκαν ως μια σύνοψη ερωτημάτων που έθεσε η @rea..
Από εκεί και μετά πως μια άποψη συνοδεύτηκε από σχόλια για πωλήσεις αυτοκινήτων, δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα. Η διάθεση κανιβαλισμού ίσως αυξάνει το βράδυ.

 

@dim1
η @rea.. δεν έκανε ούτε ευθεία ούτε πλάγια αναφορά σε στερεότυπα. Απλώς, αναφέρθηκε σε βολικά άλλοθι και ισχυρές νοοτροπίες.

Αλλά...τη σχέση έχουν τα στερεότυπα με την χαμένη Αλεξάνδρεια;

 

Ξαναδιάβασα αυτό που λέει η αγαπητή @rea.. και το μόνο που μπορώ να διακρίνω κοντά σε στερεότυπο είναι αυτό...

Και θα ξαναπώ... ότι τα στερεότυπα μπορεί να μπουν ως ... θέμα προς συζήτηση σε μια σχέση... ίσως επηρεάσουν τον τροπο που βλέπει ο ένας τον άλλο... αλλά ποτε κανείς δεν χωρησε γιατί ο/ η σύντροφος του δεν έπλενε τα πιάτα....ούτε έμεινε γιατί δεν χρειάστηκε να τα πλύνει ποτε ...

 

Θα πρέπει να κλείσω την συζήτηση. Επιγραμματικά λοιπόν.
@lexy
Τα στερεότυπα τα έβαλα εγώ συνοψίζοντας τα ερωτήματα. Σωστά ή λάθος είναι δική μου άποψη. Τα ερωτήματα έθεσε η @rea..


@KASEFI

Νομίζω πως μπορούν να συσχετιστούν με στερεότυπα.

Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ για την υπομονή σας. Και μην πυροβολείται τις απόψεις. Ακόμη και οι λάθος έχουν την αξία τους.

 

το μοναδικό στερεότυπο που αναδεικνύεται εδώ είναι οτι το τέλος μιας «σχέσης» είναι κατι απευκταίο ή και «τραγικό».
τα λοιπά περιγεγραμμένα ως στερεότυπα είναι: άλλα στερεότυπα, κι άλλα συνηθέστατες συμπεριφορές σε όλα ή στα περισσότερα είδη που ορισμένες ιδεολογικοποιήσεις (στερεότυπα δηλαδή) προσπαθούν να τα βαφτίσουν στερεότυπα ώστε να κρύψουν την δική τους στερεοτυπία.
η εξάντληση μιας σχέσης δεν είναι παρά η εξάντληση μιας σχέσης. συνήθως, αλλά όχι πάντα, προκύπτει από την αποκάλυψη ή διάψευση μιας ήδη ολοκληρωτικής προσδοκίας. σπανιότερα ( και υγιέστερα; ) από την ανάδειξη ή κατανόηση μιας ανεπάρκειας.

 

Δεν πυροβολούμε κανεναν, συζητηση κάνουμε και ο καθένας εκθέτει την άποψη του...
Όταν εκτείθεσαι είναι σίγουρο ότι θα δεχθείς και κριτική... όλοι γνωρίζουμε τους κανόνες... και όλοι την περιμένουμε...
Σωστή ή λάθος άποψη, είναι άποψη σου... όπως μπορεί να είναι και πολλών ακόμη... και ναι έχει αξία...
Σε ευχαριστώ για την συμμετοχή!! 

 

Προσπάθησα ν' ακολουθήσω την κουβέντα, αλλά όταν άρχισε η "βροχή" περί στερεοτύπων, το "έχασα".
Το θέμα είναι συνηθισμένο, οκ.
Όπως θεωρητικά - με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο - συνηθισμένοι είμαστε όλοι μας.
Όπως θεωρητικά, όλους μας "κινεί/απασχολεί" ένας πάνω-κάτω πεπερασμένος αριθμός αιτιών/αναγκών/ερωτημάτων/πείτε τα όπως στα τσακίδια θέτε.
Τα οποία αλλάζουν ή μένουν απαράλλαχτα - από λιγότερο ως περισσότερο - με την πάροδο του χρόνου ( και ότι αυτή για τον καθένα μας θα συνεπαγόταν ).

Οκ δις, πέρα από στερεότυπα, έχει τελειώσει και σχέση μου, γιατί την τότε σύντροφό μου την είχαν απαγάγει οι εξωγήινοι. Το έγραψα έτσι, σαν κάτι το βιωματικά ξεχωριστό ( όποιος θέλει το πιστεύει, ποσώς μ' ενδιαφέρει ).

Στα σχεδόν 44 μου έχω δει άπειρα μωρά να κλαίνε και δεν μου κάνει πια καμία εντύπωση.
Οι λόγοι του κλάματος τους, πάνω-κάτω οι ίδιοι. Θα είναι γιατί, θα ήθελαν να κοιμηθούν.
Θα είναι γιατί πεινάνε/διψάνε. Θα είναι, γιατί θα ήθελαν να τους δώσουν προσοχή.
Θα είναι γιατί πονάνε ( επειδή έπεσαν και χτύπησαν, επειδή θα ήταν άρρωστα ).
Το γεγονός ότι για μένα είναι κάτι, που θα είχα δει και ξαναδεί. Δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε όλα τα μωρά ανεξαιρέτως, να βγάλουν τον σκασμό.
Ή ότι θα έπρεπε να σκαρφιστούν άλλους λόγους για να κλαίνε. Εκείνοι οι κλασσικοί τα "απασχολούν", για κείνους τους κλασσικούς κλαίνε.

Με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο, όλοι την "μανιέρα" μας και τα όποια κίνητρά μας κουβαλάμε και αναπαράγουμε.
Βάσει εκείνων πορευόμαστε, βάσει εκείνων κερδίζουμε, χάνουμε και κάποτε ψοφάμε.
Αναλόγως του χρόνου αλληλεπίδρασης με τους όποιους άλλους, αναλόγως της ικανότητας και της διάθεσης για παρατήρηση, μας μαθαίνουν και τους μαθαίνουμε λιγότερο ή περισσότερο.

Αλλά από ξεχωριστό, είμαστε όλοι σαν τους κόκκους της άμμου στην παραλία.
Αν και όσο πιο γρήγορα μαθαίνει κάποιος και αυτό, τόσο πιο γρήγορα πετάει από πάνω του το ίσως μεγαλύτερο βαρίδι.
Και ίσως και γι' αυτό, λιγάκι απ' τους υπόλοιπους κόκκους άμμου να καταφέρνει κάποτε να ξεχωρίσει.
Τώρα, τι θα του "γύρναγε στην τσέπη", αυτό κι αν είναι άγνωστο.

* Τι σχέση θα είχε αυτή η πλημμύρα από παραπιές με το νήμα? Ίσως και κάποια να την είχε. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο καθένας είναι ελεύθερος να δει/ακούσει/διαβάσει/αντιληφθεί τ' οτιδήποτε, όπως θα το ήθελε. Ίσως κι αυτή να είναι μια από κείνες τις συνηθισμένες αιτίες που οι "Αλεξάνδρειες" χάνονται/τελειώνουν ( όπως και οι απαγωγές απ' τους εξωγήινους χαχα ).

 

Μπορώ να δω τον συσχετισμό σας, και να τον καταλάβω. Το ερώτημα σας δεν συνοψίζει τα υπόλοιπα (για μένα), αλλά συνδέεται με μια άλλη επίσης λογική οπτική.

 

Μπορεί να μου ξέφυγε κάποια απάντηση γιατί διάβασα λίγο διαγώνια τα ποστς αλλά υπάρχουν και αποχαιρετισμοί που δεν έχουν να κάνουν με συνειδητοποιήσεις τύπου «μου σώθηκε», «ξεκαύλωσα», «με πλήγωσε», «για όλα φταίει η μάνα του/της» κλπ

Προσωπικά έχω περιπτώσεις (σχέσεις/ ανθρώπους της ζωής μου) που η κατάσταση, ως είχε τουλάχιστον μέχρι κάποια στιγμή, δεν σταμάτησε να είναι έτσι επειδή κάτι πέρασε σε μένα ή στον άλλο, κάτι έγινε ξε-, κάτι άλλαξε στην αγάπη που υπήρχε.

Και για κανέναν από αυτούς δεν μπορώ να πω «δεν τον αγαπάω», «δεν τον θέλω», «δεν μου αρέσει πια», «ξενέρωσα» κλπ κλπ Και τους αγαπάω, και τους θέλω, και τους γουστάρω, και με καυλώνουν και μια χαρά θα ξαναέπεφτα μαζί τους στο κρεβάτι ή θα έτρεχα αν χρειάζονταν κάτι.

Στη ζωή μας βάζουμε προτεραιότητες και υπάρχουν συνθήκες που επηρεάζουμε ή και όχι. Και τα πλαίσια που μπαίνουν αναγκαστικά δεν χωρούν όλους τους ανθρώπους με την μορφή τουλάχιστον που είχαν σε κάποιες άλλες φάσεις της ζωής μας. Απομακρυνόμαστε λίγο ή πολύ από αυτές τις Αλεξάνδρειες λοιπόν, χωρίς να έχει μυρίσει «τέλος» αλλά δεν τις χάνουμε, ούτε μας χάνουν   Τουλάχιστον για μένα, το μόνο που ελπίζω είναι ότι οι Αλεξάνδρειες αυτές ξέρουν το δεύτερο  

 

Το να καταλάβεις, ότι κάποιος/α ήταν "Αλεξάνδρεια", αφού πρώτα τον/την έχασες. Για τον δικό μου τρόπο σκέψεως/λειτουργίας, είναι "ευκολάκι".
Το ζήτημα είναι, να είναι για μας "Αλεξάνδρεια" όσο μαζί μας είναι. Και να νιώθουμε, να κάνουμε για δαύτη πράγματα ( όχι δηλαδή επειδή πρέπει ή "πρέπει" ), πριν την χάσουμε και μετά την "αποχαιρετούμε" ή μας "αποχαιρετά ηρωικά".

Αν κάποιον/α όταν ήταν μαζί μας, δεν τον χρειαζόμασταν σε κάποια πράγματα, δεν του ανοιγόμασταν σε κάποια άλλα. Αν κάποιον/α δεν τον είχαμε βάλει στις προτεραιότητες μας ( δεν λέω στην πρώτη θέση, αλλά ούτε και στην δέκατη και κάτω ), όταν ήταν ακόμη καιρός. Δεν βλέπω γιατί μετά...και για μετά "παίζει" και χρόνια, να τον/την ξαναψάξουμε, για να ζητήσουμε την όποια βοήθεια του/της ή για να του/της ανοιχτούμε για κείνα τα θέματα, που όταν ήμασταν στην "Αλεξάνδρεια" συγκάτοικοι, δεν του/της ανοιγόμασταν. Το μυαλό έχει το κουσούρι να εξωραΐζει καταστάσεις με τον χρόνο, να ξεχνά ηθελημένα βάσει των προσωπικών αναγκών. Βέβαια, κάπου κάπου υπάρχει και μια τρίχα ματαιοδοξίας. Τέσπα, για κάποιους/ες το "play it again Sam" έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη γλύκα.
Για κάποιους/ες άλλους/ες, είναι προτιμότερο το "play it no more Sam". Ίσως επειδή το repeat το είχαν δοκιμάσει και είδαν, ότι το μόνο που κατάφεραν ήταν, να μεταμορφώσουν την πάλαι ποτέ Αλεξάνδρεια σε βομβαρδισμένο Μόσταρ. Επιστρέφοντας ή δεχόμενοι/ες την επιστροφή κατέληξαν να κατεδαφίσουν ακόμη και την όμορφη γέφυρα του.

Τις "Αλεξάνδρειες" όταν είναι η ώρα τους να τις αποχωριστούμε, είναι καλύτερο να τις αποχωριζόμαστε γρήγορα και ξεκάθαρα. Και να μην αφήνουμε το παραμικρό περιθώριο επιστροφής ( τόσο σε κείνες όσο και σε μας ). Γιατί δεν τους αξίζει ν' αραχνιάσουν ούτε για ένα λεπτό παραπάνω, από την "ώρα" που εκείνες θα επέλεγαν, ευελπιστώντας να ξανακούσουν στο δρόμο τους τα βήματα μας.

Η σχέση που ίσως και να ήταν κάποτε, κάποιες φορές είναι "Αλεξάνδρεια" ( ή μια οποιαδήποτε άλλη αγαπημένη "πόλη" ). Η καινούργια σχέση που ίσως και να γινόταν κάποτε, θα ήταν προτιμότερο αν είχε κι άλλο όνομα. Και στην "Αλεξάνδρεια" που ήταν, να μην έμοιαζε ούτε στη σκόνη στα πεζοδρόμια.

Κάποια πράγματα δεν επαναλαμβάνονται, ούτε χωρούν στην κατάψυξη. Ακόμη κι αν προσπαθήσουμε να ξαναφτιάξουμε την συνταγή με τα ίδια ακριβώς συστατικά, η γεύση θα είναι διαφορετική. Κάποιοι/ες θα πουν, μπορεί και καλύτερη. Για τους εαυτούς τους σίγουρα θα είχαν δίκιο.
Εγώ που συνεχίζω να μιλώ για τον δικό μου, λέω, ότι τα κατεψυγμένα δεν μου αρέσουν και ότι η σούπα ξαναζεσταμένη, μου φαίνεται άγευστη. Κι αυτό το γράφω κατόπιν δοκιμής και μάλιστα δις ( τρις δεν θα ήταν μονάχα μη σοφό, αλλά σπατάλη και ατελείωτη βλακεία ).
Αλλά περί ορέξεως...Κατ' εμέ - και θέλω να πιστεύω όχι μόνο για μένα - το θέμα του νήματος, δεν θα μπορούσε παρά να έχει τόσες απόψεις/γνώμες/σκέψεις, όσοι κι εκείνοι που θα συμμετείχαν.  

Υ.Γ.

Να είναι καλά η @KASEFI που σας γλύτωσε απ' άλλο ένα νήμα της "αρχοντομουτσουνάρας" μου.
Κι όχι τίποτ' άλλο, από νήματα με κείνο το θέμα κι αν υπάρχουν εδώ μέσα με τους τόνους.   

 

Με ξυπνά πάντα ο εγωισμος του άλλου ατόμου. Εκείνο το σημείο που νιώθω ότι δίνω, παίρνει αλλά δεν δίνει πίσω. Εκείνο το σημείο που νιώθω ότι δεν προσπαθεί και δεν κάνει την υπέρβαση του για να είναι στο πλάι μου.

Το τέλος έρχεται όταν κοιτάς τον τοίχο και αντί να τον σκαρφαλωνεις, στέκεσαι ακόμη μπροστά του και τον κοιτάς, κοπανας το κεφάλι σου σε αυτόν, ματωνεις τα χέρια σου να προσπαθείς να τον σκαψεις. Αλλά ο τοίχος είναι τοίχος... Και τείχος καμιά φορά.

Καμιά φορά πρέπει να σπας τον κύκλο, όσο και να λυπασαι, όσο και να φοβάσαι.

 

Ίσως δεν είναι εγωισμός... ίσως ανεπάρκεια... πολύ συχνά και φόβος...
Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς για πολύ καιρό να καλύπτεις εσύ την ανεπάρκεια κάποιου... ούτε να ξεπερνάς τους φόβους του...
Αυτή είναι μια εσωτερική διαδικασία για τον καθένα αν θέλει να εξελιχθεί...
Για εγωισμό δεν το συζητώ... άπαξ και αρχίζεις να τον «ταΐζεις» μετά πάμε σε σχέση ανισομερή και ανισοβαρή... που σε τρώει καθημερινά ...
Μακάρι να είχαμε πάντα την δύναμη να σπάμε τον κύκλο που λες...