Αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις....

Στα τσακίδια μόνο αν είναι η Αλεξάνδρεια Ημαθίας.

 

Νομίζω πως ένα από τα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων σήμερα είναι ο χρόνος.
Πρώτα βιαζόμαστε να τα κάνουμε όλα με τους άλλους και μετά, στην πρώτη μας ξινίλα, ανακρούουμε πρύμνα, δεν δίνουμε καθόλου χρόνο. Ενώ υπάρχει ενθουσιασμός, δεν υπάρχει υπομονή.
Οπότε πολλαπλασιάζονται οι Αλεξάνδρειες που χάνονται, μερικές φορές πριν καν φτάσουμε εκεί, ή πριν καν κατακτηθούν. Σε ένα άλλο ποστ μου γράφω πως δεν μετανιώνω που χώρισα -όταν έπρεπε κατ΄εμέ και αφού είχα κάνει τις προσπάθειες που θεωρούσα ότι μπορούσα-και όντως δεν μετανιώνω, γιατί καλά έκανα, αλλά αν μιλήσω γενικότερα, τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για τους άλλους, θα πω πως πραγματικά μερικές φορές χρειάζεται να επενδύσεις περισσότερο χρόνο σε έναν άνθρωπο και μία σχέση για να ευδοκιμήσει. Όχι βέβαια να φας την ζωή σου προσπαθώντας, αλλά αν βλέπεις αυτό το «κάτι», τότε αξίζει τον κόπο να πας την σκαπάνη και λίγο δεξιά-αριστερά, ακόμη κι αν αρχικά χτυπήσεις πέτρα. Μπορεί και να μην είναι βράχος στην τελική, αλλά κάτι που παρακάμπτεται. 

Πολύ παρεξηγημένο δεν λες τίποτα. Και τι κατάλαβε το ζουλάπι ο στρατιώτης που σκότωσε τον Αρχιμήδη?
Αλλά όοοοοοχι, εκεί, ούτε καν κατάλαβε τις οδηγίες του Μάρκελλου, έτσι όπως όλοι οι άβουλοι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τι ρόλο παίζουν στην μεγαλύτερη σκακιέρα των ισορροπιών της ζωής και της ιστορίας.

 

Για κάποιους ο παραδεισος είναι μόνο ο χαμένος παράδεισος.
Για πολλούς ο παράδεισος ειναι πάντα εκεί που ακόμα δεν έχουν πάει. Μέχρι να ζήσουν την μεγάλη απώλεια που δεν μπορουν να υποβαθμίσουν με τη συγκριση και την αναπληρωση, ούτε με την άρνηση, την εκλογικευση και άλλους μηχανισμούς άμυνας.

Αλλα και να τον βρούμε τον παραδεισο, οι περισσοτεροι αναποφευκτα τον βαριομαστε καποια στιγμη. Και όταν βρισκεται το μήλο για δάγκωμα, πρέπει να βρεθεί και ο όφις, μέσα μας η εξω μας...

 

η θολούρα που δυσχεραίνει την απόφαση για τερματισμό, συνέχιση ή ριζική αλλαγή μιάς σχέσης, είναι ευθέως ανάλογη της θολούρας που οδήγησε στη είσοδο στην σχέση. οι ξεκάθαρες λειτουργίες (των ρόλων συμπεριλαμβανομένων) οδηγούν σε ξεκάθαρες επιλογές.

λαϊκιστί: αν δεν ξέρεις γιατί μπήκες, απίθανο να ξέρεις πότε, γιατί, κι από πού να βγεις.

υγ: η εικασία οτι οι παπουδογιαγιάδες, συλλήβδην, κάναν ξεκάθαρες επιλογές, ελέγχεται. όσοι κάνα ξεκάθαρες επιλογές, διαχρονικά, το επικαλούνται, κατά κανόνα.

 

Πρέπει; γιατί;
Οι περισσότεροι βαπτίζουν σχέση aka παράδεισο τη σεξουαλική επιθυμία. Κι όταν πάψει λογικό είναι πάπαλα ο παράδεισος αφού τότε εμφανίζονται και όλα τα υπόλοιπα για τα οποία ή κανείς δεν φρόντισε επαρκώς ή παρέβλεψε (καλό το κρεββάτι αφού).
Από τετοιους παράδεισους προτιμώ την κόλαση!

 

Συνήθως όταν αποφασίζεις να μπεις σε σχέση χωρίς να έχεις "ζυγίσει" τί ακριβώς έχεις απεναντί σου ή χωρίς να ξέρεις τον άλλον καλά, έρχεται η ώρα που χάνεις τον εαυτό σου. Εάν βιαστείς, δεν ξέρεις ούτε τα αρνητικά στοιχεία του άλλου (που ο καθένας μας έχει) ούτε αν είναι για σένα. Και μετά δένεσαι και άντε να βγεις, δεν υπάρχει διαύγεια. Εάν από την αρχή υπάρχει παρόρμηση, αυτή στερεί την ελευθερία των ανθρώπων.

Θέλει χρόνο πριν να αποφασίσει κάποιος να βάλει έναν άνθρωπο στη ζωή του και δεν είναι καθόλου κακό τελικά να κρατάει πολύ το dating, έτσι μαζεύεις δεδομένα τα οποία συμβάλλουν στη λήψη της απόφασης. Διαφορετικά θα έχει μεγάλο ρίσκο, συναισθηματικό και όχι μόνο.

 

Δεν έμοιασε λίγο στη Βέροια.

 

Σχέση δεν είναι μόνο το d/s.
Ενίοτε οι σχέσεις δεν έχουν κάποιο αυστηρά προκαθορισμένο πλαίσιο.
Παίζει αρκετό Kinder έκπληξη.
Αυτό τι σημαίνει;
Πως θα την κάνουμε στην πρώτη δυσκολία;
Ή παγίδα είναι να νομίζεις πως προφυλάσσεις τον εαυτό σου φεύγοντας αμέσως γιατί η προϊστορία σου σε κάνει επιφυλακτικό, ενώ ουσιαστικά φοβάσαι να προχωρήσεις, καθώς η δέσμευση σου κάθεται βαριά, ή συνδέεται με παλιές, τραυματικές μνήμες.
Νιώθω ευγνώμων που δεν αποχαιρέτισα την τελευταία μου σχέση λόγω αυτής της αντίληψης.
"ωφ, τι να κάνω τώρα εν μέσω κορονοϊού; γιατί να τρέχω στην άλλη άκρη της Ευρώπης για να συντηρήσω και να αναπτύξω αυτήν την σχέση; Γιατί να συνδεθώ βαθύτερα με έναν άνθρωπο που δεν ξέρω; Γιατί να προσπαθήσω; Bad timing και διάφορες άλλες δικαιολογίες. Με ταλαιπώρησαν, τις σκέφτηκα, αλλά αποφάσισα να δώσω χρόνο και ενέργεια στην σχέση και στον άνθρωπο και μάλλον δικαιώθηκα, γιατί ανακάλυψα πολύ περισσότερα πράγματα από όσα φανταζόμουν, τόσο για την σχέση, όσο και για τον εαυτό μου.
Να σημειώσω εδώ το άσχετο, αλλά συγκλονιστικό συμπέρασμα πως ο σεβασμός είναι πολύ σέξυ, είναι μεγάλη καύλα και ακρογωνιαίος λίθος της σχέσης.
Γι αυτό, αξίζει να επιμένει κανείς.!

 

Έχει σημασία η δυναμική της σχέσης να είναι υψηλότερα από τη δυναμική του όγκου των δυσκολιών. Εφόσον ισχύει προχωράς. Αν μεταβληθεί η ισορροπία, είτε γιατί μειώθηκε η δυναμική, είτε γιατί αυξήθηκαν τα προβλήματα σταματάς.
Αντίστροφα, στο τέλος της σχέσης, αν η δυναμική εμφανίσει αρνητικό πρόσημο, έχει σημασία αν τα πιθανά προβλήματα από τη "λύση της συνεργασίας" μοιάζουν ανυπέρβλητα. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει και πάλι η διατήρηση της να είναι χειρότερο σενάριο από αυτό του χωρισμού.

 

Με συνεπαιρνει ενα κυμα γοητειας, οταν παρατηρω πως και σε αυτο το φορουμ, οπως και εκει "εξω", ειμαστε πλεον γεματοι σκληρα ανδρακια και γυναικακια που δε σηκωνουν μυγα στο σπαθι τους και κοβουν το βηχα αυτοματως η' περιπου αυτοματως. Βεβαια το οτι διαπιστωνεις στην πραξη και στην καθημερινοτητα πως καποια απο αυτα κανουν τον ενα συμβιβασμο πισω απο τον αλλον, ειναι μαλλον αλλου παπα ευαγγελιο...

Επισης, ποσοι σκληροι καριοληδες στα στρωτα κουνανε ουρα και φιλανε ποδια μολις ζορισει η ζωη...

Ετσι και σφιξουν και αλλο τα πραγματακια, ποσοι αδιαπραγματευτοι εχουν να ανακαλυψουν τη σουμπιστικη/"σουμπιστικη" φυση τους... Εκει να δεις η σπανις των κυριαρχων...

Οσο μεγαλη ιδεα και αν εχει ο μαγκας ο χομο σκεφτομενος της τωρινης περιοδου για τον εαυτο του, καθε ενας απο εμας ειναι ενα αναλωσιμο κομματι κρεας αναμεσα σε 7.500.000.000 αλλα. Αν κατι μας κανει ιδιαιτερους ειναι η δυνατοτητα μας να δημιουργουμε μαγεια διπλα μας και ενιοτε γυρω μας. Η μαγεια που δημιουργειται απο την επενδυση στις ανθρωπινες σχεσεις. Τωρα, αν μπορεις να δημιουργεις τετοια αισθηση οντας μονος σου, εκ των πραγματων δεν μπορει να εισαι απαξιωτικος και αδιαπραγματευτος με τους αλλους γυρω σου... Αλλιως, μαλλον σε χολιγουντιανη η' γκατζετιστικη μαγεια θα φερνει.

 

Μου θυμίσατε έναν αγαπημένο Κ που ανάμεσα σε πολλά τον έλεγα "μάγο της φυλής". Με βρίσκετε σύμφωνη ως προς την ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί μαγεία.

Από την άλλη σκέφτομαι ότι αν βιωσεις Αλεξανδρεια την αποχαιρετάς ως τέτοια, χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς να νερωσεις το κρασί σου κατά την Ο.Ρ. Δεν θεωρώ ότι είναι θέμα απαξίωσης, το αντίθετο θα έλεγα, σεβασμός στο βίωμα είναι, να μην ευτελιστει.

Μπαααα, τα μαζεύουν και φεύγουν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, ανάλογα, σε άλλη γη σε άλλα μέρη.

Χαίρομαι να παρατηρήσω ότι έχουμε διαφορετικά βιώματα και διαφορετικές προσλαμβανουσες