Αποχαιρετώντας την κόρη μου

Είναι περήφανη. Έτσι ανατράφηκε. Την αγάπησα από την πρώτη στιγμή που την αντίκρισα. Αίμα μου, σάρκα από τα όνειρά μου.

Ιδιόρρυθμη, αδιάφορη σχεδόν. Δεν θέλει τίποτε. Δεν ξέρει τί θέλει. Αν ήθελε κάτι, δεν θα το ζητούσε.

Διστάζει να ζητήσει την συντροφιά των άλλων. Έρχεται στο δωμάτιο, κοκκινίζοντας ως την ρίζα των μαλλιών της.

"Είμαι μόνη. Θέλω παρέα".

Ορίστε. Το είπε. Συνεχίζει να τρώει σταφύλια και ροδάκινα. Το στόμα της πάντα μυρίζει φρούτα.

Αγαπάει τα παιδιά. Της λέω ότι είναι επειδή δεν τα ξέρει. Όχι, επιμένει. Τ' αγαπώ.

Μωρό μου, αθώο. Σε περιμένουν χίλιοι πόνοι. Θα δεις. Δεν λέω τίποτε. Δεν διδάσκονται αυτά.

Στη θάλασσα με συντροφεύει. Στο μπαράκι, στην ταβέρνα. Γελάει ελαφρά μαζί μου. Ξέρει ότι είμαστε διαφορετικές. Με ανέχεται. Είναι ένας άγγελος που ήρθε στη γη για λίγο, μπας και σαρκωθεί. Όταν γίνει αυτό, θα πονέσει, και αυτό ήδη με πονάει εμένα.

Αλλά θέλω να ζήσει, και να νιώσει την έκσταση όπως την ένιωσα κι εγώ. Θέλω να πονέσει, όπως πόνεσα κι εγώ. Είναι η μοίρα της και η υποχρέωσή της. Γι αυτό γεννήθηκε. Πρέπει να το κάνει.

Με ρωτάει, πώς είναι να γεννάς; Πώς είναι να πεθαίνεις;

Της λέω. Ξέρω πώς είναι.

Με κοιτάζει δύσπιστη. Δεν καταλαβαίνει ακόμη.

"Δεν μπορώ να τ' αποφύγω όλα αυτά;" μου λέει.

Όχι. Δεν μπορείς, μωρό μου. Δεν μπορείς. Δεν μπορείς.

Καταρρέω. Στιγμιαία. Οι μάνες είναι δυνατές. Σήκω.

Αυτή ντύνεται και φεύγει. Περπατάει πάνω στα σύννεφα της άγνοιας και της νιότης, εύθραυστη και δυνατή. Κάθομαι μπροστά στο pc και ζαρώνω. Θέλω να μαζέψω την ιστορία ολόκληρη μέσα στη χούφτα μου και να της την δώσω σαν μπουνιά. Θέλω να την ταϊσω με αυτά που ξέρω.

Μαζεύω αυτά που ξέρω και τα καταπίνω.

Στο καλό μωρό μου. Είσαι μόνη.

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

Πολλά "ναι", αλλά και πολλά "όχι, ρε Ντόρα!"...

Μπορεί να γνωρίσει την έκσταση, τη σάρκωση και να μην πονέσει, δε μπορεί;

Καλά για το δεύτερο... το πρώτο, όμως;

Ναι. ΧΙΛΙΑ ΝΑΙ

Καλή Τύχη της!

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

Καλά κάνεις και τα καταπίνεις.   Δεν έχει κανένα νόημα να την ταϊσεις μασημένη τροφή που ούτε της χρειάζεται στη φάση που βρίσκεται. Είναι υγιής, με τα δοντάκια της ακονισμένα να δοκιμάσει, να φτύσει, να αναγνωρίσει τις "γευστικές" της επιθυμίες. Να είναι καλά, αυτό μόνο και σιγά σιγά θα μαθαίνει να φροντίζει τον εαυτό της και να ικανοποιεί τις ουσιαστικές της ανάγκες.

Μην πανικοβάλλεσαι...οι άγγελοι έχουν προστασία.  

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

Ολόκληρο τον κόσμο της χάρισες Δωράκι!

Δίνεις τα χρώματα στο χέρι και της λες να βάψει τον κόσμο της! Κι αυτή ζωγραφίζει γαλάζιους ήλιους και κόκκινα ποτάμια και πράσινα αστέρια! Ξέρεις τί δώρο είναι αυτό?

 

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

τα παιδια μας δεν ειναι προεκταση μας , δεν ειναι το αλλο μας εγω, δεν ειναι τα ενσαρκωμενα μας θελω, δεν ειναι τα προσωποποιημενα ανεκπληρωτα ονειρα μας , ειναι ανεξαρτητες οντοτητες που εχουν το δικαιωμα να μην ειναι ολα τα ανωτερω, εχουν το δικαιωμα να μην ειναι τελεια, να ειναι ασχημα, κακοι μαθητες και να τους αρεσει η ψαροσουπα που εμεις μισουμε και δεν μαγειρευουμε...
αυτα λεω σε μενα οταν μικρη μου μ ενα γεια σου μαμαααα κλεινει την πορτα και πεταει στον γκριζο ουρανο ..

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

καλα μην υπερβαλουμε .. δεν παει και στο Αφγανισταν φανταρος ....
εκει που ησουν ημουνα και εδω που ειμαι θα 'ρθεις .....

και τι ειναι αυτο με την προκαθορισμενη μοιρα της ? .....
μερικοι ανθρωποι ξερεις , μπορουν να αγαπησουν , ξεκινωντας απο τον εαυτο τους ...
διοτι δεν μπορεις να διεκδικησεις αγαπη για κατι που μισεις ....

γιατι τσιτονομαι τοσο οταν σε διαβαζω ? ....ειναι καποια τεχνη σου να νευριαζεις τοσο πολυ τους αντρες που σε εκτιμουν ? ...

το κοντερ σε καθε νεο βημα μηδενιζει ... το τι χιλιομετρα θα γραψει , τα φτιαχνει η καρδια , ουτε οι ανηφοριες , ουτε οι κλειστες στροφες , ουτε οι σκοτεινοι δρομοι ...

 

Τα παιδιά μας είναι ιερά, ότι πιο ιερό υπάρχει...υποχρέωση μας να τους δώσουμε βάσεις να τα θωρακίσουμε και να τους δώσουμε αξίες...έτσι θα προχωρήσουν μόνα...Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για κάτι τόσο μεγάλο...




Αφιερωμένο

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

Να εισαι σιγουρη πως δεν θα ειναι ποτε μονη οσο εισαι εσυ εδω.

Ειναι δυο χρονια τωρα που ειμαι και εγω "μονος" αλλα και μονο που ξερω οτι υπαρχουνε δυο ανθρωποι που νοιαζονται για μενα ειναι αρκετο  

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

Προσπαθώ να μην σχολιάζω στις Προσωπικές εμπειρίες, αλλά μέσα από το καθ' όλα όμορφο κείμενο, αποφάσισα να παραθέσω την δική μου αντιμετώπιση.
Δεν θεωρώ αναπόφευκτα ή μοίρα των παιδιών μου, να είναι να πονέσουν όσο κι εγώ. Η έκσταση δεν κερδίζεται για όλους με τους ίδιους τρόπους.

Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως όσα μαθαίνω μέσα από τον πόνο και τα δύσκολα της ζωής μου, μπορούν να ωφελήσουν άλλους, ανάμεσα σ αυτούς τα παιδιά μου.
Γιατί δεν μαθαίνουν όλοι μόνο από τα δικά τους λάθη, δεν χρειάζεται να χώσεις τα δάκτυλα σε μια πρίζα για να μάθεις πως θα σε κτυπήσει ηλεκτρισμός και δεν σημαίνει πως αν τα χώσεις θα φτάσεις στην έκσταση. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι, κι άλλοι δρόμοι.
Κι ακριβώς επειδή ο καθένας είναι μόνος, επιλέγει κι εκείνο το μονοπάτι, εκείνους τους πόνους που ταιριάζουν σ αυτόν.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Κάποιοι χρειάζεται να περάσουν μέσα από ζούγκλες, άλλοι μέσα από ερήμους, άλλοι από άλλες κακοτοπιές και κάποιοι μπορούν να πάνε από κάποιο άλλο, ευκολότερο δρόμο.

Και αν δεν μπορέσω να αξιοποιήσω τις γνώσεις και εμπειρίες μου για να κάνω -στους τομείς που μπορώ -πιο ομαλά και λιγότερο οδυνηρά κάποια κομμάτια του δρόμου τους, τότε θεωρώ πως απέτυχα να τις προστατέψω στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, μια από τις υποχρεώσεις μου ως μάνα τους.
Δυσκολίες και πόνος θα τους βρουν έτσι κι αλλιώς, δουλειά μου είναι να τις προετοιμάσω να τα αντιμετωπίζουν, αλλά σ αυτή την προετοιμασία συμπεριλαμβάνεται και η γνώση που μπορώ να τους προσφέρω - ανάλογη με το "αν χώσεις τα δάκτυλα στην πρίζα θα γίνει αυτό".

Αγαπάω τα παιδιά. Επειδή τα ξέρω.

Όλοι είμαστε μόνοι και κανένας δεν είναι ποτέ πραγματικά μόνος αν υπάρχει αγάπη. Στη ζωή και και πέρα απ΄ αυτή.

Πείτε με ρομαντική κι ονειροπόλα...

 

Re: Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

Όχι καλή μου μια χαρά τα λες, μάθαμε τώρα και βαφτίζουμε κάθε τι αγνό και αμόλυντο ρομαντισμό και κάθε τι πρόστυχο ρεαλισμό!!! 

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

...εγω ζαρωνω οταν σκεφτομαι τον κοσμο που εχω ετοιμασει γι'αυτην ,τον κοσμο που της παραδιδω,
ζαρωνω οταν της κουναω απειλητικα το δαχτυλο ,τη στιγμη που πιανει την πετρα και προσπαθει απεγνωσμενα να σπασει την βιτρινα της αυταπατης μου...

 

Απάντηση: Αποχαιρετώντας την κόρη μου

τα παιδια αντιδρουν ετσι ,



στον κοσμο που εμεις βρωμισαμε

εχουν υγειη σκεψη και συναισθηματα , ειναι το φως στο μελλον