Απρόσμενη συνάντηση

Την είχε γνωρίσει στο δρόμο. Αυτός πήγαινε στο σπίτι του και αυτή προσπαθούσε να ανάψει το τσιγάρο της. Ο αναπτήρας δεν έλεγε να δουλέψει. Δεν μπορούσε και είχε εκνευριστεί. "Να σας διευκολύνω;", τη ρώτησε. Το βλέμμα της τα έλεγε όλα. Με ένα ιποτικό τρόπο άναψε το ταιγάρο της και της χαμογάλασε. Βρέθηκαν να συζητάνε και να προχωρούν στο δρόμο μαζί. Λίγο αργότερα έπιναν το δεύτερο ποτό τους σε ένα μπαρ με απαλή τζάζ μουσική. Ο Κολτρέιν δεν έλεγε να σταματήσει και να ερεθίζει τις αισθήσεις τους. Τυχαία το χέρι του ακούμπησε το δικό της. Αυτή έσκυψε το κεφάλι, πρόλαβε όμως να δει μια σταλιά από την ερωτική της επιθυμία.

Αυτό που δεν ομολογείται αφήνει υπόνοιες και ανοίγει δρόμους. Το ήξερε αυτό και του άρεσαν οι γυναίκες που λειτουργούσαν έτσι. Ήθελε να δει τι κρύβει στην καρδιά της. Ποια πραγματικά είναι. Είχε κάνε εφήμερες, λιγότερο ή περισσότερο, σχέσεις με πολλές γυναίκες και είχε ανακαλύψει ένα διαφορετικό τοπίο κάθε φορά μέσα στον ψυχικό τους κόσμο. Θα μπορούσε να ήταν ένα εξερευνητής, μόνο που δεν έκανε υπερπόντια ταξίδια, αλλά ψυχικά. Βούλιαζε στον ψυχικό τους κόσμο και εκεί φώλιαζε σαν ένα μικρό και πληγωμένο ζώο. Αυτή ήταν μια πλευρά του. Αυτός ο τρυφερός εαυτός του. Ο άλλος ήταν εντελώς διαφορετικός.

Έφευγαν. Έκανε να πιάσει το χέρι της, αλλά αυτή, την τελευταία στιγμή, το τράβηξε. Ακούμπησε τον ώμο της, τότε δεν απομακρήθηκε. Της πρότεινε να πάνε σπίτι του. Δεν θα άλλαζαν πολλά πράγματα. Παρόμοια μουσική, όμορφα ποτά... Δέχτηκε, με δισταγμό. Δεν ήταν μακριά. Έμενε εκεί κοντά. Ήταν μια μονοκατοικία, ανάμεσα σε δύο ψηλές πολυκατοικίες. Της είπε ότι αρνήθηκε να το δώσει για αντιπαροχή, όταν τον ρώτησε αν είναι δικό του, πως το διατήρησε έτσι κ.λπ., όλες αυτές τις ερωτήσεις που κάνουν οι γυναίκες για να ψαρέψουν τον άντρα. Ή καλύτερα για να διερευνήσουν το δρόμο που πρόκειται να βαδίσουν.

Μπήκαν μέσα. Ένα όμορφο σαλόνι με ένα, παλαιού τύπου, μπαρ. Πήγε να της βάλει ένα ποτά. Αυτή έβγαλε το παλτό της, το πέταξε σε μια καρέκλα και βάλθηκε να εξερευνεί το σπίτι. Πλησίασε μια πόρτα, βαριά και ξύλινη. "Μην μπεις εκεί", άκουσε τη φωνή του καθαρή και κοφτή. Υπάκουσε. Η μουσική ήταν περίπου η ίδια. Ο Μάιλς Ντέιβις συναγωνιζόταν με τον Ντίζι Γκιλέσπι και τον Τελόνιος Μονκ. Ο συνθέτης, έτσι ονομαζόταν ο τελευταίος. Δεν ήξερε όμως ακόμα τι όνομα θα έπαιρνε αυτός ο άντρας που είχε δίπλα της.

Την άγγιξε. Της φίλησε τον ώμο και μετά το λαιμό. Από πισω. Ρίγησε, αλλά δεν έκανε πίσω. Ήθελε να διανύσει όλη τη διαδρομή. Μέχρι τέλους. της σήκωσε την τιράντα και την κατέβασε. μετά την άλλη. Το φόρεμα κατέβηκε σιγά-σιγά, όπως ένα πούπουλο όταν το φυσσά πολύ λίγο ο αέρας. Ένα πολύ όμορφο σουτιέν έκρυβε τα καλοσχηματισμένα στήθη της. Την σήκωσε πάνω και αυτή ακολουθούσε τις εντολές που έδινε το σώμα του. "Σε θέλω", ήταν σα να του έλεγε. "Έλα να με πάρεις, εδώ είμαι", της απαντούσε με αυτό τον ιδιότυπο, άφατο διάλογο. "Θα με αφήσεις;", τον ρώταγε. Δεν απαντούσε. Το κατεβασμένο φόρεμα είχε πέσει στο πάτωμα. Το σώμα της ήταν όμορφο. Κάτι άλλο όμως τον τάραξε.

Είχε γνωρίσει και άλλους άντρες. Τους είχε εμφανίσει τον άλλο εαυτό της σιγά-σιγά. Μετά από ημέρες. Αυτή τη φορά, δεν ήξερε γιατί, ήθελε να κάνει όλη τη διαδρομή με μιας. Δεν το σκέφτηκε, λειτούργησε το ενστικτό της. Και υπάκουσε τυφλά σε αυτό.

Γραμμές παράλληλες, σχεδιασμένες, λες, από έναν αρτίστα. Σχεδόν αφηρημένες. Σαν ζωγραφιές του Κλέε. Αυτό σκέφτηκε όταν είδε αυτές τις γραμμώσεις στην πλάτη της. Της ξεκούμπωσε το σουτιέν. Παρόμοιες γραμμές είδε και στα πολύ όμορφα στήθη της. Τα μάτια του έπρεπε να έδειχαν την έκπληξή του και την ηδονή. Αυτό είδε και οι ρώγες της έγιναν με τη μια σκληρές. "Δηλαδή...", της είπε. Έσκυψε το κεφάλι της. Ήταν η πρώτη φορά που η σωματική και η προφορική γλώσσα είπαν το ίδιο πράγμα συγχρόνως: "Θα το ήθελα". Της έδειξε την απαγορευμένη πόρτα.

Σε λίγο βρέθηκε ολόγυμνη σε ένα υπόγειο με ένα σωρό εργαλεία και ξύλινο πάτωμα. Την είχε δέσει από ένα κρίκο. Πάταγε στις μύτες των ποδιών της. Της έδεσε και τα μάτια. Έπρεπε, της είπε, να μαντέψει το μαστίγιο που θα έπεφτε στη σάρκα της. Και αυτό θα έπεφτε μέχρι να το βρει. Το έβρισκε με την πρώτη. "Είσαι μαθημένη, σκύλα", σκέφτηκε, και συνέχισε να τη μαστιγώνει με αυαξανόμενη δύναμη και με διαφορετικά μαστίγια. Στο μαστίγιο ταύρου τα βρήκε δύσκολα. Χρειάστηκαν παραπάνω από δέκα φορές. Οι ρώγες της όμως άλλο ομολογούσαν. Το κεφάλι της ήταν γυρισμένο προς τα πίσω και αναστεναγμοί ηδονής έβγαιναν από το στόμα της.

Η επόμενη μέρα ήταν Σάββατο. Δεν δούλευαν και όλη η μέρα ήταν δική τους. Είχε ήδη φορέσει το κολάρο του. Είχε γίνει η σκλάβα του. Την είχε πάρει με τόση τρυφερότητα που θα μπορούσε να ξεχάσει το βίαιο εαυτό του. Όμως μέσα στη βία του βίωσε την τρυφερότητα, μια ιδιότυπη τρυφερότητα. "Είσαι δική μου. Μωρό μου θα σε προσέχω, θέλω όμως να ανήκεις σε εμένα. Σε θέλω όλη." Δεν της το είχε πει, όμως ο τρόπος που τη μαστίγωνε, που τη χάιδευε, στον ενδιάμεσο χρόνο, που της έκανε έρωτα, αυτό ομολογούσαν.

Ο τρόπος που του δόθηκε, που αφέθηκε σε αυτόν, ένα πράγμα ομολογούσαν: "Μάλιστα, θα σας ανήκω". Το "κύριε" ήξερε ότι δεν έπρεπε να το πει ακόμα. Ήταν υπό δοκιμή, δεν την είχε δεχτεί εντελώς σαν σκλάβα του. Αλλά ήξερε να περιμένει.

 

Πολύ καλό, ειδικά οι μουσικές επιλογές (που είναι ο Ellington?)!!!

 

 

Οντως καλο!

 

Θα ήμουν πολύλογος αν έβαζα και αυτό τον θεό. Φανταστείτε ότι λείπει. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

Υ.Γ. Εδώ η Mirella συανγωνίζεται το Maley. Δύο λόγια μόνο.  

 

Έβαλες τον Καλόγερο, δεν πρέπει να ξεχάσεις τον Δούκα...  

 

john slave96 μια ερωτική περιπέτεια που εξελίσετε σε παιχνίδια ρόλων και πόσο μάλλον του BDSM..

Καταπλικτικό το story  

 

Ωραία η ιστορία σου. Μου άρεσε το κομμάτι με τις ζωγραφιές στο κορμί. Βέβαια είναι πολύ πιο δύσκολο να κάνουμε εσωτερικές ζωγραφιές σε κάποιον άλλον. Είναι τόσο απαλός ο καμβάς που σκίζεται. Και τι θα μπορούσε να ζωγραφίσει με τα νύχια του ένα θηρίο; Μόνο έναν πίνακα, τον ίδιο πάντα, ματωμένες νυχιές σε τακτά διαστήματα, έκφραση του ναρκισσιστικού σαδισμού του και της έλλειψης της "επιφοίτησης της φωτεινής τρέλας" (Michelet, περί Μάγισσας). Απόψε βαράω.

ΥΓ. Stick to the body, Johnny.

 

Μαι κάνετε να ντρέπομαι.  

Δεν είναι όμως παχνίδι ρόλων. Νομίζω ότι είναι παι΄χνίδι αποδοαχής ρόλων.

Ας βάλω και ερώτημα: Τελικά ποιος καθοδήγησε αυτό το "παιχνίδι"; Εσεις ποιος λέτε; Ποιος βρήκε ποιον;

Θα ήθελα να εκλάβετε αυτό το μικρό τεστ σαν ένα παιχνίδι. Σας ευχαριστώ.

 

καλο..και καυλωτικο..

 

Μου προέκυψε το καυλωτικό. Να είσαι καλά.