Απόσπασμα: The picture of Dorian Gray - Oscar Wilde

Ευχαριστώ πολύ για την ευγενική διόρθωση Tropical_Storm, θα επιτρέψεις όμως να επιμείνω αναφορικά με την ορθότητα του τίτλου που αναφέρω ως πηγή του αποσπάσματος που αναρτήθηκε στο παρόν νήμα. Στον πρώτο σύνδεσμο θα βρεις γενικές πληροφορίες για το εν λόγω βιβλίο, και στο δεύτερο φωτογραφία του εξώφυλλου της πρώτης έκδοσής του (στο Lippincott's), τον Ιουλίου του 1890.
[ame]http://en.wikipedia.org/wiki/The_Picture_of_Dorian_Gray[/ame]
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/24/Lippincott_doriangray.jpg
Σου προτείνω να το διαβάσεις, είναι πολύ όμορφο βιβλίο.

Θα ήθελα, πέρα από την εξακρίβωση των πηγών, να σταθείς και στο ερώτημα του νήματος, αν θέλεις.

 

Το ξερω Syrah, λαθος δικο μου, οπως και παραδεχθηκα πιο πανω. Το βιβλιο το εχω διαβασει πολλες φορες, οπως και αρκετα απο τα εργα του αγαπημενου μου Oscar. Θα απαντησω και στο ερωτημα του νηματος συντομα.

 

Ο R. E. Howard πίστευε πως ο πολιτισμός και γενικότερα οι κοινωνίες των ανθρώπων, έχουν απομακρύνει τον ίδιο τον άνθρωπο από τη βάρβαρη φύση του, την οποία θεωρούσε ως πιο αγνή και αληθινή.

Μια πιθανή ερμηνεία κι αποτέλεσμα που μπορώ να δώσω των παραπάνω, χωρίς να συμφωνώ κατ’ ανάγκη, είναι πως το αίσθημα δυστυχίας που παρουσιάζει ο σύγχρονος άνθρωπος, δημιουργήθηκε από τη γρήγορη μετάβασή του σε ένα πολιτισμένο περιβάλλον στο οποίο κύριο ρόλο δεν έχει η ικανοποίηση των ένστικτών του, αλλά η ικανοποίηση της κοινωνικής απαίτησης να οδηγήσει τη συμπεριφορά και τις επιθυμίες του αποκλειστικά προς την κατεύθυνση που επιβάλλουν τα κοινωνικά και πολιτιστικά πρότυπα.

 

Δεν είναι κάπως οξύμωρη σκέψη, εφόσον η κοινωνική απαίτηση δεν είναι έξωθεν επιβεβλημένη, η κοινωνία είμαστε εμείς. Αν υπάρχει μία απαίτηση να τείνουμε προς το καλό, είναι πιθανώς επειδή εμείς οι ίδιοι θέλουμε να μοιάσουμε στο Θεό. Σωστά;

 

Η κοινωνία όπως και οι απαιτήσεις της φυσικά υπήρχαν πριν από τη δική μας αλλά και πολλές άλλες γενιές. Συνεπώς μπορούμε να θεωρήσουμε πως οι απαιτήσεις αυτές επιβλήθηκαν, όπως επίσης επιβλήθηκε και η νοοτροπία του να θέλουμε να τις συντηρήσουμε και να αναμένουμε να κάνουν το ίδιο και οι επόμενες γενεές.

Είμαστε τόσο σίγουροι όμως, πως οι νέοι ανθρώπινοι οργανισμοί μεγαλώνοντας και παρόλη την ικανότητά τους να προσαρμόζονται, μπορούν να αισθάνονται ευτυχείς ζώντας σε ένα πολιτισμό που δρα ολοένα και περισσότερο κατασταλτικά στα ένστικτά τους;
Είμαστε τόσο σίγουροι πλέον πως θέλουμε να μοιάσουμε στον καλό Θεό;