Από δώ η βανιλλογαμία μου κι από κεί το D/s-αίσθημά μου

Πώς διαφοροποιείς την ερώτησή σου, από την αντίστοιχη ερώτηση που αφορά σε vanilla εξωσυζυγική σχέση;

Προσωπικά, θεωρώ το θέμα αυτό με τον ίδιο απολύτως τρόπο. Δεν αποδίδω δηλαδή περισσότερα ή λιγότερα ελαφρυντικά σε έναν πανδρεμένο άνθρωπο που προχωρά σε εξωσυζυγική σχέση, ανάλογα με το αν η σχέση αυτή είναι vanilla ή D/s ή ομοφυλοφιλική ή οτιδήποτε άλλο. Το να προχωρήσει κανείς σε γάμο με σύντροφο, ο οποίος δεν είναι της απολύτου αρεσκείας του σε σεξουαλικό επίπεδο, είναι δείγμα ανωριμότητας κυκλώπειων διαστάσεων και φυσικά ενδεικτικό επικείμενης ανικανότητας στον οικογενειακό προγραμματισμό.

Αν από την άλλη πλευρά, διαταθεί κανείς πως η βιωσιμότητα των οικογενειών δεν βαζίσεται στο σκληρό πυρήνα που αποτελεί η ερωτική έλξη μεταξύ συζύγων, και πως κατά συνέπεια το σεξ δεν είναι το βασικό κριτήριο επιλογής συζύγου, τότε δεν βλέπω πώς το σεξ που πρότερα κρίθηκε ως δευτερεύουσας σημασίας, θα γίνει αίφνης τόσο σημαντικό, ώστε να δώσει ως αναγκαιότητα τη δημιουργία μίας εξωσυζυγικής σχέσης.

Αν, τέλος, ο σύζυγος του παραδείγματος αλλάξει γνώμη είτε αναφορικά με το πώς του αρέσει να κάνει σεξ, είτε αναφορικά με το πόσο σημαντικό είναι γι αυτόν, εφόσον ο σύντροφός του δεν αποδέχεται την παρείσφρυση ενός τρίτου ανθρώπου στην ερωτική τους σχέση, μπορεί πάντα να προχωρήσει σε ένα αξιοπρεπές διαζύγιο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος που θα δημιουργούσε προσκόμματα στη διευθέτηση ενός χωρισμού αν ο σύντροφός του τού αποσαφήνιζε ότι δεν έχει απέναντί του ερωτικό ενδιαφέρον, καθώς δεν υπάρχει καμία κατηγορία που θα μπορούσε να του προσάψει. Αντιθέτως η έλλειψη αφοσίωσης, η ολιγωρία, η παραμέληση και η εξαπάτηση συνιστούν αν όχι ανηθικότητα τουλάχιστον αγένεια απέναντι στον σύντροφό του και δίνουν στον τελευταίο και δικαίωμα να εξανίσταται και το ηθικό έρεισμα που ενδεχομένως -άπτεται της αξιοπρέπειάς του ασφαλώς- αναζητά προκειμένου να παακωλύσει τις διαδικασίες διαζυγίου ή να προσπαθήσει να επωφελιθεί όσο το δυνατό περισσότερο από αυτές.

Κατά τη δική μου θέαση, ούτε η φύση της σχέσης (D/s), ούτε οτιδήποτε άλλο αποτελεί δικαιολογία για σύναψη παράλληλων ερωτικών σχέσεων.

Ουδείς διατείνεται πως υπάρχει αιτιατό ανευ αιτίου σκυλάκι, μα αιτιολόγηση και δικαιολογία δεν είναι ένα και το αυτό.

 

Απλη δικαιολογια ειναι.........Οτι θελει ο καθενας το κυνηγαει κ προσπαθει να το πετυχει απο την αρχη, δε βολευεται πρωτα κ μετα το παιζει "Ο Κυριαρχος"......

Ειναι κ δικια μου απορια επισης....Οχι μονο για βδσμ γαμους αλλα ακομα κ για βδσμ μακροχρονιες σχεσεις (κ οχι δ εμιλω για σχεσεις με χιλιομετρικη αποσταση > 100 γιατι για μενα αυτο δεν ειναι σχεση).....Καλες οι θεωριες που διαβαζω ενα χρονο τωρα αλλα απο πραξεις......

Αχ Συραχ τι ειπες τωρα....διαζυγιο???....Τς τς τς τς.....Μα τι θα πει ο περιγυρος τι θα πουν στο χωριο τι θα πει η κυρα Νιτσα απεναντι....Ασε που πρεπει να μπεις σε ενα σωρο εξοδα κ τρεχαματα, δεν ειναι για μας αυτα τωρα....Καλα ειμαστε βολεμενοι με τη βανιλλα γυναικα σπιτι κ τη σκλαβιτσα γκομενα στην γκαρσονιερα του κολλητου.......

 

Ποσοστιαία, επί του συνόλου των BDSMers, πιθανώς ακριβώς όσοι και vanilla γαμοι επί του συνόλου των vanilla people. Αν και μία μικρή απόκλιση (προς τα κάτω) θα ήταν δικαιολογημένη ένεκα του ότι σε όλες οι μειονότητες ανακύπτουν συνήθως και τεχνικοί λόγοι για τους οποίους δεν είναι δυνατή η εύρεση συντρόφου. Λόγου χάρη σε μία μικρή επαρχιακή πόλη της Ελλάδας ή σε ένα χωριό, είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν σαδιστή να συνάψει σχέση, καθώς πιθανότατα δεν θα αποτολμήσει ούτε να επικοινωνήσει τις προτιμήσεις του. Ομοίως πιστεύω ότι συμβαίνει και με άλλες μειονότητες όπως οι ομοφυλόφιλοι.

Αν ο αδερφικός φίλος του κυρίου του παραδείγματός σου δεν έχει διαθέσιμο σπίτι, και δεδομένων των κόστων ενοικίασης κατοικιών, θα έλεγα πως από επενδυτικής πλευράς το διαζύγιο συμφέρει καθώς τα έξοδά του θα αποσβεστούν μετά από ολίγους μήνες. :Ρ

 

Ευχαριστώ για την απάντηση.

Φοβάμαι πως πρόκειται περί wishful thinking ή στατιστική πιθανολογία. Αυτό το "πιθανώς" ... Σε κάποιες χώρες του εξωτερικού είναι πιθανότατα έτσι όπως τα λες.

Έχεις κάποια στοιχεία για την Ελλάδα;


​

 

(!) Δεν νομίζω να έχουν διεξαχθεί στατιστικές έρευνες επί του θέματος female, στην Ελλάδα ή αλλού. Τουλάχιστον στην αντίληψή μου δεν έπεσε καμία.

 

Κατά συνέπεια, χωρίς στοιχεία, φοβάμαι πως όλα τα παραπάνω που έγραψες παραμένουν απλές εικασίες.



​

 

Απάντηση: Από δώ η βανιλλογαμία μου κι από κεί το D/s-αίσθημά μου

Η διαστροφή δεν είναι αυτή που περιγράφεις.

Η διαστροφή είναι να έχεις έναν D/s γάμο (κομπλέ όμως - με συμβόλαιο, branding, πρωτόκολλο, dungeon και αγκαθωτό στεφάνι για τη σκλάβα) και να κυνηγάς εξωσυζυγικές βανίλια περιπέτειες για να κάνεις πιο πικάντικη τη ζωή σου ή για να αναζητήσεις το πεδίο της ελευθερίας σου, ενώ παράλληλα επισκέπτεσαι με τη σκλάβα σου δύο φορές την εβδομάδα έναν lifestyle σύμβουλο D/s γάμων για να δεις τι πήγε στραβά.

Ή μήπως πρόκειται για την ίδια διαστροφή;

 

Ναι female, για τούτο και χρησιμοποίησα εξ αρχής τη λέξη "πιθανώς". Συνηθίζω να ακριβολογώ.

 

Διαζύγιο???? Αλλοίμονο! Στην εποχή όπου όλοι και όλες θέλουμε να τα έχουμε όλα, να μην ρισκάρουμε τίποτα, να είμαστε βολεμένοι, όλα να βρίσκονται περιτρυγιρισμένα γύρω μας, τίποτα να μην μας λείπει ικανοποιώντας κάθε βίτσιο μας!! Και να έχουμε το δικό μας το κανονικό και το ξένο παραδίπλα. Αυτό είναι το πρίσμα που μας διέπει σχεδόν αποκλειστικά. Αλλά αυτή η ψευδαίσθηση πως όλα είναι δικά μας κάποια στιγμή καταρρέει. Καταρρέει και ξεσκεπάζεται αυτός που ζούσε το παραμύθι που μόνος του είχε πλάσει. Και πραγματικά το χαίρομαι! Το χαίρομαι όταν καταρρέουν οι κοροιδίες, όταν ξεμπροστιάζεται ο υπεύθυνος. Ο οποίος δεν αποτόλμησε να ζητήσει διαζύγιο ως ένας θρασύδειλος που είναι.

Κοινωνία χωρίς αξίες. Αυτή είναι η κατάντια μας... Ας ελπίσουμε να μην αποδειχτούμε όλοι, θιασώτες της.

 

Ιδανικα δεν θα πρεπε αυτος/αυτη που ενσυνηδητα διαλεξαμε να ειναι μαζι μας να μας καλυπτει σε οσα επιθυμουμε, ναι ας ειναι και μερος του γαμου το bdsm, αλλωστε το τι κανουμε μεσα στο σπιτι μας δεν αφορα οσους ειναι εξω.
Διαφορετικα οπως λεω χωρισε πριν ειναι αργα η διαλεξε να εισαι μονος και να εχεις στη δικη σου γκαρσονιερα τον σκλαβο/α σου

 

Το θέμα αυτό έχει άμεση σχέση με το θέμα «Πολυγαμία vs μονογαμία», το οποίο έχει απασχολήσει εκτενώς το forum. Επειδή έχει εξεταστεί διεξοδικά σε αρκετά νήματα, είναι χρήσιμο να ανατρέξουμε με search με αυτές τις λέξεις κλειδιά και θα δούμε πολλές και ποικίλες προσεγγίσεις του. Επιχειρώ εδώ μια σούμα προσανατολισμένη στο συγκεκριμένο θέμα που τίθεται εδώ.

Τι σημαίνει «απατώ»; Αθετώ ή παραβαίνω μια συμφωνία, εν αγνοία των λοιπών μερών.
Τι σημαίνει γάμος (ή ακόμα και μονογαμική σχέση εν γένει, στο νήμα αυτό δε νομίζω να μας αφορά θεσμικά ο γάμος ως τέτοιος, αλλά οι διαφορετικές ποιότητες των σχέσεων); Συνάπτω μια συμφωνία συμβίωσης και συντροφικότητας με κάποιον/α η οποία μεταξύ άλλων κατά κανόνα περιλαμβάνει τον αποκλεισμό τρίτων προσώπων από την κοινή και την προσωπική μας ερωτική ζωή.
Κατ’ αρχήν λοιπόν, οποιαδήποτε σεξουαλική δραστηριότητα λαμβάνει χώρα εν αγνοία του μόνιμου συντρόφου με τον οποίο έχουν συμφωνηθεί τα παραπάνω, είναι ηθικά κολάσιμη απάτη. Η μορφή αυτής της σεξουαλικής δραστηριότητας είναι αδιάφορη επί της ουσίας: δεν παίζει κάποιον ουσιαστικό ρόλο αν θα είναι S/m, D/s, vanilla ή οτιδήποτε άλλο.
Επιεική ποσοστά παντρεμένων αντρών που έχουν απατήσει τη σύντροφό τους: 80% έμπρακτα, εκ των οποίων 30% σποραδικά και 50% συστηματικά, και 20% νοερά (σαν απραγματοποίητη επιθυμία). Σύνολο 100%. Επιεική ποσοστά παντρεμένων γυναικών που έχουν απατήσει τον σύντροφό τους: 50% έμπρακτα, εκ των οποίων 30% σποραδικά και 20% συστηματικά, και 50% νοερά (σαν απραγματοποίητη επιθυμία). Σύνολο 100%. Διαφωνείτε με τα ποσοστά αυτά; Θέλετε να κάνουμε το 100%, 90, 80, 70; Διαφωνείτε πάντως ότι πρόκειται περί συντριπτικής πλειοψηφίας;
Προκύπτει λοιπόν εδώ το εξής παράδοξο: οι άνθρωποι κάνουν αυτές τις συμφωνίες (γάμους, και/ή ρητά τάματα μονογαμίας), ενώ γνωρίζουν ουσιαστικά εκ των προτέρων ότι πρόκειται να τις παραβούν. Ακόμα κι αν μου πείτε ότι τους τυφλώνει ο έρωτας και το αγνοούν κατά τη στιγμή που αναλαμβάνουν τη δέσμευση, και πάλι δεν αλλάζουν πολλά. Δεσμεύονται και μετά παραβαίνουν. Τι συμβαίνει εδώ; Αρκετά πράγματα, εκ των οποίων σταχυολογώ τα εξής:
1. Οι σχέσεις-όπως-τις-γνωρίζουμε-σήμερα είναι κοινωνικές κατασκευές, όχι απαραίτητα σύντονες με την ανθρώπινη φύση (τώρα μη με ρωτήσετε τι είν’ αυτό, γιατί η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για μια πολύ μακρινή ανάμνηση πια στο ανθρώπινο είδος). Εμπασ’περιπτώσ’, καμιά επιστήμη ασχολούμενη με την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους so far, δεν έχει στοιχειοθετήσει το γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι είδος μονογαμικό. Αντιθέτως, ο τρόπος αναπαραγωγής του ταιριάζει καλύτερα σε ένα πολυγαμικό μοντέλο. Συνεπώς μπορούμε να πούμε ότι η μονογαμία ως κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο, υπονομεύεται στην πράξη από τις κόντρα ανάγκες της ανθρώπινης φύσης.
2. Η σεξουαλικότητα είναι ένα από τα πιο σύνθετα και δυναμικά πεδία των ανθρώπινων δραστηριοτήτων. Ελάχιστα ψυλλιασμένος να ‘ναι κανείς (τόσο ελάχιστα όσο να συνειδητοποιήσει π.χ. ότι μπορεί να καυλώσει με τη θέα αγνώστων ας πούμε), θα θεωρήσει βλακώδες το να μπορεί να υποσχεθεί σήμερα κάτι που αφορά τις αυριανές σεξουαλικές του ανάγκες. Επειδή αδυνατώ να πιστέψω ότι οι άνθρωποι είναι τόσο μα τόσο βλάκες, πάμε στη θεωρία ότι η σεξουαλική δέσμευση του γάμου δεν έχει σχέση με τη σεξουαλικότητα καθαυτή, αλλά τη χρησιμοποιεί ως όχημα προκειμένου να θεμελιώσει και κυρίως να παγιώσει ισχυρές ψυχολογικές σχέσεις. Κι αυτό είναι μια από τις εγγενείς παθογένειες του γάμου.
3. Οι άνθρωποι προκρίνουν την ασφάλεια έναντι της σεξουαλικότητας. Διστάζουν να εγκαταλείψουν πολύχρονες παγιωμένες σχέσεις, ακόμα κι όταν είναι φως φανάρι ότι η σεξουαλική ζωή του ζευγαριού είναι αμετάκλητα κατεστραμμένη. Βολεύονται όπως- όπως με αρπαχτές που τις ντύνουν με διάφορες θεωρίες ώστε να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα γιατί δεν έχουν τη γενναιότητα να παραδεχτούν το ανθρώπινο γεγονός ότι νιώθουν ασφαλείς μέσα στον μικρόκοσμο που έχουν δημιουργήσει – ούτε καν απαραίτητα μέσα στη σχέση, κι αυτό είναι κάτι που δεν έχουν το κουράγιο να ανταλλάξουν με τίποτα.
4. Οι άνθρωποι όταν δεν μπορούν να τα έχουν όλα με την ένταση και το βάθος που επιθυμούν (δηλαδή σχεδόν πάντα, καθώς ζούμε σφιχταγκαλιασμένοι με τις ματαιώσεις μας, είτε μας αρέσει είτε όχι), δε γουστάρουν καθόλου να παραδέχονται ήττες και προτιμούν να καταφεύγουν στο πλατσούρισμα στα ρηχά: λίγα αισθήματα, λίγες καύλες, λίγο απ’ όλα, παίρνουν μια ποικιλία για 3-4, όπως ακριβώς κάνουν στο σουβλατζίδικο. Αντέχει κανείς καλύτερα να ζει με πόνους εδώ κι εκεί, παρά να ζει με ένα πόδι ή χέρι λιγότερο.
5. Παρά το ότι στο θέμα αυτό, το ανάθεμα πέφτει συνήθως στους άντρες, καθώς στατιστικά αυτοί μπερμπαντεύουν περισσότερο απ’ τις γυναίκες, μπορούμε να πούμε ότι οι άντρες είναι λιγότερο αμυντικοί. Έστω και λίγο, έστω και λειψά και χαζά, επιχειρούν να ζήσουν αυτό που ποθούν, ενώ οι γυναίκες προτιμούν να γίνονται θανατηφόρα τσιμπούρια στα παιδιά τους, να αφανίζουν το ψυγείο τα χαράματα, να εξαλείφουν κάθε κόκκο σκόνης απ’ το σπίτι, να λιώνουν διαδρόμους στα γυμναστήρια ή να γίνονται η χαρά της κατανάλωσης.
Όλ’ αυτά μας δείχνουν ότι ο ουμανισμός δεν είναι και ντιπ για πέταμα: πώς μπορείς να μην κατανοείς, να μην αγαπάς και να μη συμπονάς ένα τόσο αδύναμο πλάσμα, ένα πλάσμα που ζει με τον καημό του παραδείσου, όντας όμως όχι στην κόλαση, αλλά σε ένα διαρκές καθαρτήριο;
Ο άντρας που εντελώς ψαρωμένος κάνει τα πρώτα του βήματα στην «παρανομία», πάει σε μια πουτάνα για να καταλήξει να κλαίει σαν μωρό στο κρεβάτι της, αφού της έχει κάνει μια γενναία εξομολόγηση αντί για ένα ξεγυρισμένο γαμήσι, είναι πάντα ένα δημοφιλές και συγκινητικό θέμα στην τέχνη, καθώς δείχνει σε μεγεθυντικό φακό τη μοναξιά, την αποξένωση και τα αδιέξοδα των όποιων «επιλογών» μας. Εν τέλει, μπορείς να κατηγορήσεις κάποιον ότι είναι μαλάκας, παρτάκιας, βολεψάκιας, απατεώνας – χίλια δυο, αλλά δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις επειδή είναι λίγος.

Μετά όμως από αυτήν την κρίση κατανόησης, πάμε στα πιο συγκεκριμένα ερωτήματα που τέθηκαν εδώ.
Ρωτάει ο νηματοθέτης: «Είναι δυνατόν κάποιος, ο οποίος έχει επιλέξει να ζει μέσα στα δεσμά του συγκεκριμένου γάμου και έχει επωμιστεί ως εκ τούτου και όλες τις αντίστοιχες υποχρεώσεις, να μπορέσει να αναζητήσει το πεδίο της ελευθερίας σε μια εξωσυζυγική D/s σχέση;»
Ρητορικό ερώτημα και ως τέτοιο τέθηκε θαρρώ. Να γιατί:
Κατ’ αρχήν, το πεδίο της ελευθερίας κατακτάται εντός μας και αντανακλάται στις πράξεις μας. Μια κατεξοχήν ανελεύθερη επιλογή, όπως είναι μια «κρυφή σχέση» δεν μπορεί να παράγει καμιά ελευθερία.
Αξίζει εδώ να διερευνήσουμε λίγο περισσότερο τι σημαίνει D/s σχέση. Αν μια vanilla σχέση έχει α απαιτήσεις, μια D/s σχέση έχει αΧ2 – εκτός κι αν μιλάμε αποκλειστικά για σεξουαλικό role playing, που καλύτερα να το ονομάζουμε kinky sex και όχι D/s σχέση, για να συνεννοούμαστε. Υπάρχει βέβαια η πολύ κακώς κατ’ εμέ αλλά βολικότατα για πολλούς νοούμενη αντίληψη ότι ο D λύνει και δένει, άρα έχει όλη την άνεση να έχει από δω τη γυναίκα του κι από εκεί το αίσθημά του, ετοιμοπόλεμες και τις δυο κατά τις διαθέσεις του, ενώ η s είναι στις επάλξεις ανά πάσα στιγμή («διαθέσιμη» κατά την ορολογία). Χάριν παραδείγματος, ας σκεφτούμε για λίγο το αντίστροφο. Υποτακτική γυναίκα, νυμφευμένη με τα δεσμά ενός καθ’ όλα vanilla γάμου, συνάπτει μια εξωσυζυγική D/s σχέση. Μπορεί να λειτουργήσει ένα τέτοιο σχήμα; Ναι, σε κωμωδία των Ρέππα-Παπαθανασίου. Συνεπώς, όλα αυτά είναι κατ’ εμέ φύκια που πλασάρονται ως μεταξωτές κορδέλες για επιλεκτικό blindfold εκείνου κάθε φορά από το τρίο που βολεύει.

Συμπερασματικά, δεν θεωρώ ότι καμιά σχέση μπορεί να είναι υγιής αν δεν διέπεται πρωτίστως από τον χρυσό κανόνα της ειλικρίνειας: των προθέσεων, των δράσεων, των ανεπαρκειών. Αυτό όμως παραμένει κούφιος βερμπαλισμός, όσο συνεχίζουμε να συντρέχουμε τις πάσης φύσεως σχέσεις μας μέσα από δεδομένα καλούπια στα οποία προσπαθούμε να χωρέσουμε. Όταν αρχίσουμε να επιχειρούμε χειροποίητες αντί για προκάτ σχέσεις, τότε κάτι ίσως μπορεί ν’ αλλάξει.

 

Προσωπικά, τη βρίσκω με το κρυφό. Τρελαίνομαι να κάνω λαδιές στη ζούλα. Με εξιτάρει το παράνομο.