Από την υπακοή στην υποταγή. Κατίσχυση και μεταβατικό στάδιο.

Η δουλειά που γίνεται εσώψυχα είναι το δυσκολότερο. Υπάρχουν κάποια στάδια που πρέπει να ξεπεραστούν. Οι κόκκινες γραμμές, ο εγωισμός και οι σκιές του καθενός. Αλλάζουν σιγά οι ανοχές, τα όρια, τα θέλω. Το πέρασμα του χρόνου θεωρώ ότι είναι βασικός βοηθητικός παράγοντας στο χτίσιμο της εμπιστοσύνης που είναι απαραίτητη για την υποταγή.

 

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως δεν έγινε κάποια συμφωνία υπακοής.
Απλά μπήκε στη ζωή μου και άρχισε να παίρνει έδαφος το οποίο αφαιρούσε από εμένα καθηλώνοντας με.
Η υποταγή ήρθε σαν φυσική απάντηση στην επίδραση Του.

 

Απο τις πλέον απλές και ακριβείς περιγραφές, που έχω διαβάσει οσα χρόνια είμαι στον χώρο.
Ευγε!!!

 

Σου βγήκε αντίδραση κάποια στιγμή;

 

Ναι βέβαια και αντίδραση και πολύ κλάμα, όταν κρίθηκε αναγκαίο να αποδομήσω μη αποδεκτή συμπεριφορά και νοοτροπία .

 

Κάποιες σκέψεις θα ήθελα να μοιραστώ κι αν είμαι εκτός θέματος @kinvara θα το σβήσω το μήνυμα.

Η υποταγή νομίζω είναι κάτι που αναδύεται μέσα από τη διάδραση που λαμβάνει χώρα μέσα στην ασύμμετρη σχέση.
Όπου υπάρχουν σκαλώματα είναι δουλειά του Κ μέρους να τα επιλύσει δίνοντας κατευθύνσεις/λύσεις/ή και τίποτα. Οτιδήποτε αφορά το υ μέρος αυτό που έχω καταλάβει πολύ καλά είναι πως όσα λιγότερα τα βαρίδια/αντιστάσεις/δεύτερες σκέψεις που κουβαλά τόσο το περισσότερο προσοδοφόρο έδαφος υπάρχει για ακόμα μεγαλύτερο βάθος στην ασυμμετρία.

Όσον αφορά το ζόρι και το φόβο για μένα προσωπικά είτε λειτουργεί αφροδισιακά είτε καταστροφικά.
Αυτό που έχω αντιληφθεί όμως είναι πως όσο περισσότερη εμπιστοσύνη έχω στον εαυτό μου πως θα καταφέρω αυτό που Εκείνος/η επιθυμεί τόσο μεγαλύτερο το άφημα στις επιθυμίες Του/ης.

 

Δίνω μεγάλη σημασία στην έννοια πίστη και σέβομαι αυτόν που μπορεί να την έχει (στο οτιδήποτε) με την υποσημείωση πως η έννοια πίστη έχει αλλοιωθεί και φθαρεί σε όλους τους τομείς. Το βλέπουμε καθημερινά εκ του αποτελέσματος. Αυτό δεν το αποκαλώ πίστη. Το βρίσκω περισσότερο μια ενθουσιώδη ή και όχι ψευδαίσθηση που με τα πρώτα, τα δεύτερα, τα τρίτα ζόρια καταρρέει.  

Για τις κόκκινες γραμμές στις οποίες αναφέρεσαι πλέον έχω την πεποίθηση πως δεν είναι τίποτα. Αρκεί να πηγαίνεις βήμα βήμα αφημένη στον δρόμο που χαράζει και συνδυαστικά με συζητήσεις μαζί του. Συμφωνώ πως το πέρασμα του χρόνου είναι αυτό που βοηθάει. Η ώσμωση είναι πολύ βασικός παράγοντας. Στα πάντα. Βρίσκω δυσκολότερο κομμάτι ever τις σκιές του καθενός που συνήθως είναι ριζωμένες βαθιά και χτισμένες επάνω στη ζωή σου προ του κ. Στο θέμα εμπιστοσύνη η δική μου εμπειρία έχει δείξει ότι είναι απαραίτητη για την ευημερία της σχέσης στο σύνολό της, αλλά η υποταγή προέρχεται "by default" δηλαδή όχι από επιλογή.
Για τον εγωισμό έχω να πω είμαι πολύ καλά χάρηκα που τα είπαμε, στην επόμενη ζωή το ξανασυζητάμε  

Όχι όχι. Ούτε εγώ αναφερόμουν σε συμφωνία υπακοής. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως θα μπορούσε να δουλέψει έτσι. Σε μένα όχι. Αναφέρομαι στην διαδικασία εκείνη που "πιάνεις" τον εαυτό σου να θέλει να ευχαριστεί τον κ, να κάνει πράγματα για αυτόν αλλά εκεί που θέλεις αρχικά και στην πορεία αυτό αλλάζει και βλέπεις ότι θέλεις να δώσεις κι άλλα που στην ουσία δεν τα δίνεις, τα παίρνει πριν καλά καλά το καταλάβεις. Όμως μέχρι να μπορούμε να μιλάμε για υποταγή περνάνε στάδια όπως αυτό που αναφέρεις :

το οποίο ενώ είναι πολύ ανθρώπινο να συμβεί και αυτονόητο πως για να συμβαίνει κάτι τέτοιο συντελούνται σημαντικές αλλαγές, εσωτερικές κυρίως όπως ανέφερε και η @skia. Και είναι to the point στις ερωτήσεις μου που αφορούν τα υ:

Αν θέλεις, πως εσύ η ίδια έβλεπες τον εαυτό σου μέσα από τις αντιδράσεις, το κλάμα, τις αντιστάσεις; Και ποια ήταν η αντιμετώπιση του κ κατά την διάρκεια αυτή;

 

Η υπακοή που εκδηλώνει ο «υποτακτικός» στον «γέροντα» στην μοναστική πολιτεία είναι μοναδική και αποτελεί σημαντικό χαρακτηριστικό του μοναχισμού.

 

Ναι, για εμένα είναι αξιοθαύμαστη. Κρύβει πολύ πράγμα από πίσω.

 

Ισχύει, συγκριτικά με υ που κουβαλάει λιγότερα βαρίδια, αντιστάσεις, δεύτερες σκέψεις, αλλά για το ίδιο-δεδομένο- χρονικό διάστημα.
Σε βάθος χρόνου- η διάρκεια του οποίου διαφέρει κατά περίπτωση(Κ και υ)- το βάθος της ασυμμετρίας καθορίζεται αποκλειστικά από τον Κ.

Γενικά μιλώντας, ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις υ, συνήθως υπάρχει χρονικά ένα breaking point, μετά από το οποίο η πορεία από την παράδοση προς την υποταγή επιταχύνεται δραματικά.

 

Φυσικά αυτό είναι στην ευχέρεια του Κ μέλους κατά πόσο επιθυμεί και τι επιθυμεί.
Το προσοδοφόρο έδαφος που έγραψα πιο πάνω διατίθεται μεν αν θα εκμεταλλευτεί δε είναι κάτι που αφορά τον/ην Κ.

 

Ναι, να διευκρινίσω μόνο ότι δεν κάνω αναφορά στην πίστη αλλά καθαρά στην διαδικασία υπακοής. Την υπακοή τους θαυμάζω.