Από την υπακοή στην υποταγή. Κατίσχυση και μεταβατικό στάδιο.

Η σχέση Κυριαρχίας - υποταγής δεν έχει προθάλαμο. Υφίσταται από κάποια στιγμή και μετά.
Υπάρχει μια δυναμική στις εν εξελίξει σχέσεις Κ/υ, σε αυτή καθαυτή την διαδικασία εξέλιξης της εγκαθίδρυσης της Κυριαρχίας.
Εκεί δεν μας αφορά η υπακοή αλλά είναι ενδεικτική ή όποια ανυπακοή, μια και κάνει εμφανή την παρουσία ανταγωνισμού, αντίδρασης ή αντίστασης.
Αν αυτές οι ενδείξεις είναι έντονες και με διάρκεια, δεν εγκαθιδρύεται ποτέ σχέση Κυριαρχίας-υποταγής, είναι απλό γκομενιλίκι, οπότε δεν μας αφορά σαν τέτοιο.

 

Ένας λόγος που δεν "έλαμψα" ως υ ήταν/είναι ότι βάζω την ζωή μου σε κουτάκια. Αυτά τα κουτάκια, έχουν το καθένα το δικό του ράφι, είναι τακτοποιημένα και αρχειοθετημενα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπερδεύοντε μεταξύ τους.
Αυτά τα κουτιά αντιπροσωπεύουν πτυχές της ζωής μου. Τα διαχειρίζομαι μόνο εγώ. Γιατί μόνο εμένα εμπιστεύομαι. Θα επιτρέψω πολύ δύσκολα σε κάποιον να εκφράσει έστω άποψη. Περνώντας τα χρόνια η αποδοχή εμπλοκής τρίτου από μεριάς μου είναι ακόμα πιο δύσκολη έως αδύνατη.
Παρόλα αυτά, τα χρόνια μου δίδαξαν ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο.
Για μένα το κουμπί ήταν/είναι η εμπιστοσύνη. (Λόγο βιωμάτων)
Όσο πιο πολυ εμπιστεύομαι τόσο πιο πολύ αφήνομαι.
Βλέπω τα τείχη να πέφτουν σαν τραπουλόχαρτα και δεν το πιστεύω ούτε η ίδια. Άπαξ και συμβεί όμως δεν υπάρχει επιστροφή. Τα χέρια δεν έχουν θέληση να χτίσουν αυτό που γκρεμίστηκε.
Και αυτό μου προσφέρει μια αίσθηση ηρεμίας.
Το βλέπω ότι δεν είμαι το control freak που ήμουν.
Κάποια οχυρά βέβαια έχουν μεγάλους φαρδιους τοίχους, και μπορεί να μην πέσουν ποτέ.
It's OK...
Το ξέρει, το αντιλήφθηκε από την πρώτη στιγμή, δεν ξέρω τι σκέφτεται και δεν είναι δουλειά μου να ξέρω.

 

Νομίζω αυτή η απάντηση είναι από τις πιο αληθινές που έχω διαβάσει εδώ και καιρό γιατί έμμεσα δείχνει πόσο υποκειμενικό είναι το D/s
Λογιών λογιών κυρίαρχοι με τους οποίους δεν θα ταιριάζετε αλλά με τον ένα που κούμπωσε έγινε η μαγεία (αν κατάλαβα καλά από τα λεγόμενά σας)
Και δείχνει επίσης πως όλα είναι στον Κ.
Από το πόσο πολύ θα ζοριστείς μέχρι το ποσο ανώδυνα θα το περάσεις

 

Χωρίς να θέλω να παρεκκλίνω την συζήτηση, έχετε απόλυτο δίκιο.
Παλαιότερα πίστευα (εσφαλμένα μιας και δεν είχα συνειδητοποιήσει) ότι την ευθύνη της σχέσης (ότι αφορά γύρω από αυτή) την φέρουν και οι δύο.
(Κούνια που σε κουναγε, λέω και γελάω μόνη μου)
Η ευθύνη είναι όλη δική του. Και λέγοντας αυτή τη φράση πλέον ξέρω τι σημαίνει.

 

Η ερώτηση σας αναφέρεται σε πρακτικά ζητήματα της Κυριαρχίας κατά το στάδιο της εκπαίδευσης, συνεπώς η γενική ισχύ της οποιασδήποτε απάντησης είναι σχετική.
Προσωπικά μπορώ μόνο να σας πω τι έχω δει να λειτουργεί συνδυαστικά:

Πρώτον, από τη στιγμή που ειπωθεί το οτιδήποτε πρέπει να γίνει, να μην γίνεται κατόπιν καμία έστω έμμεση διαπραγμάτευση, σκόντο ή αλλαγή. Κανένα περιθώριο, ποτέ.

Δεύτερον, κατά την εφαρμογή του εκπαιδευτικού πλάνου, η πίεση να είναι συνεχής, σταθερή, αλλά με ρυθμό και ρέγουλα έτσι ώστε η λέξη όχι να είναι αδιανόητη.

Τρίτον, πιο σημαντικό και ως ομπρέλα των πάντων, το μοτίβο: "Θα ψάξω και θα βρω τι είναι αυτό που δεν θέλεις, ζορίζεσαι ή νομίζεις πως δεν μπορείς να μου δώσεις και αυτό ακριβώς θα σου ζητήσω".

 

Μια αυθόρμητη σκέψη (βιωματικά μιλώντας ):
Είναι εκπληκτικό το πόσες αγκυλώσεις, προκαταλήψεις, ηθικά βαρίδια και αναστολές μπορεί να έχει ένα υ μέλος στην αρχή.
Τόσο μάλιστα, που είναι να απορεί κανείς με το πόσο δραματικά μπορούν αυτά να αρθούν με τον χρόνο και το άφημα.

Το «ποτέ μη λες ποτέ» βρίσκει με μοναδικό τρόπο εφαρμογή σε σχέσεις Κ/υ, αρκεί μόνο να βρίσκεται ο κατάλληλος χρόνος. Και τότε.. όλα έρχονται.

 

Έχω την εντύπωση ότι η υπακοή στο Κ/υ είναι μια πιο μηχανιστική διαδικασία, είναι πιο πολύ τύπου trust the process ελπίζοντας στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Είναι στα πρώτα στάδια της διαδικασίας όπου μπορεί να ακολουθείς μεν αλλά κάνεις δεύτερες σκέψεις δε.

Για να το πω πιο μεταφορικά είναι λίγο σα να είσαι στο σκοτάδι και κάποιος σου δίνει οδηγίες για το τι να κάνεις,τις ακολουθείς αλλά φοβάσαι παράλληλα, δεν είσαι σίγουρος ότι δεν θα φας τα μούτρα σου πάνω σε κάποιο έπιπλο ή σε κανέναν τοίχο και καμιά φορά επιλέγεις να μην τον ακούσεις και σκουντουφλάς αγαρμπα δεξιά και αριστερά.

Η υποταγή είναι όταν ανάβουν τα φώτα, ουσιαστικά μέσα σου, βλέπεις ότι τελικά οι οδηγίες σου έκαναν καλό, σε οδήγησαν σε ένα μέρος καλο. Κι εκεί πλέον αφήνεσαι και υποτάσσεσαι ουσιαστικά. Φεύγει ο φόβος από μέσα σου και νιώθεις ανάλαφρη. Σε αυτό το σημείο μπορείς να δωθείς ολοκληρωτικά και νομίζω φτάνεις στην συνειδητοποίηση ότι ξεκάθαρα και πάνω από όλα αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι το να τον ικανοποιείς, όλο το background noise ησυχάζει, απελευθερωνεσαι απο τις αγκυλώσεις σου και αφήνεσαι.

 

Ε συγγνώμη που διακόΦτω αλλά είπαμε, το νήμα για το σαδισμό είναι πιο πέρα   

 

Ιδέα δεν έχεις, αλλά σε συγχωρώ.

 

@margarita_nikolayevna : Guilty as charged

 

Αν και αυτό το συμπεραίνετε από την ίδια

Μάλλον πρέπει να έχετε δίκιο. Δεν μπορώ να αντιπαραταχθώ σε αυτό το επιχείρημα.