Από τι μπορεί να αμφισβητηθεί η κυριαρχία ενός Κ μέσα στη σχέση;.

Η κάθε άποψη είναι καλοδεχούμενη, το νήμα έχει ανοίξει αρκετά και έχει ενδιαφέρον, οπότε αναμένουμε.

 

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι "πίσω μέρος του μυαλού" είναι το τυχαίο και η απουσία απόλυτης συνείδησης;

Αν ναι, μπορούμε να λάβουμε υπόψη ότι στον όρο "εαυτός" υπάρχουν και όλα όσα δεν γνωρίζουμε για μας και είναι φορές που ορίζουν - ανεπαίσθητα - τις επιλογές μας. Είναι θέμα αντίληψης εαυτού το σε ποιες συνθήκες παραδέχεται κάποιος να είναι ευτυχισμένος. Όπως και το πώς απαντά στο ερώτημα αν η ευτυχία είναι κάτι που επιδιώκεται, κάτι διαπραγματεύσιμο ή είναι κάτι που δίνεται, γίνεται επιτρεπτό από κάποιον άλλο, τον Κ συγκεκριμένα.

 

Πέρα από την πλάκα, ( το έκανα εικόνα και ξεράθηκα στα γέλια), για μένα, η απαίτηση του πληθυντικού με σκοπό την εκμαίευση σεβασμού, που δεν εμπνέει η ίδια η προσωπικότητα του ανθρώπου, είναι αξιολύπητη.

 

Το ίδιο νομίζω λέμε. Όταν η προσωπικότητα του Κ δεν εμπνέει τον σεβασμό, η κυριαρχία του δεν πάει περίπατο;.

 

Αν αυτός ο Κ έχει κατισχύσει ενός προσώπου που πλέον είναι το υ του, νομίζω ότι το ερώτημα περισσεύει.
Αν δεν έχει κατισχύσει τότε το ερώτημα περιττεύει.

Εξάλλου, αν κάθε φορά, αντί πληθυντικού ή άλλων τρόπων έκφρασης σεβασμού και ευγνωμοσύνης, βάζαμε το θέμα της προσωπικότητας του Κ, σημαίνει ότι θα κατέβαλε κάθε φορά τον κόπο να επιβάλλει την Κυριαρχία του; Τι σόι Κυριαρχία θα ήταν αυτή τότε;

Για να μην παρεξηγηθώ, σφάλματα κάνει ο Κ, άνθρωπος είναι. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι τα σφάλματα δεν τον κάνουν μη Κ.

 

Εντάξει  
Επομένως επανέρχομαι με το ποστ στο οποίο απαντούσα:

Και πάω να απαντήσω σε πρώτο ενικό, βιωματικά και χωρίς σε καμία περίπτωση να θεωρώ πως ό,τι γράψω παρακάτω έχει κάποια ισχύ γενικότερου νόμου ή και πως μπορεί να το έχει νιώσει οποιοδήποτε άλλο υποτακτικό άτομο.

Στην όλη πορεία μου από την πρώτη φορά που μπήκα συνειδητά σε θέση υ σε μια σχέση έχω βιώσει πάρα πολύ έντονες εσωτερικές συγκρούσεις. Και έχω βρεθεί πολλές φορές να έχω αλληλοαναιρούμενα συναισθήματα και σκέψεις.
Σε σχετικά πρώιμα στάδια της σχέσης (όχι τόσο πρώιμα όμως που η αφέλεια της άγνοιας να γεννά μόνον αστεράκια και χαμόγελα) θεωρούσα πως η απώλεια μερών του εαυτού μου ή επιλογών που πήγαζαν από τις αφηγήσεις που είχα για μένα ή τα χαρακτηριστικά που είχα (έβλεπα να έχω) σήμαινε ουσιαστικά απώλεια εαυτού/κατάλυση του εγώ. Που από την μια μου προκαλούσε μια βαθύτατη γαλήνη από την άλλη έναν φόβο αφανισμού. Μην γνωρίζοντας άλλο τρόπο να ξεφύγω από τον αφανισμό (και τον φόβο αφανισμού) σπασμωδικά, με πολλή ενέργεια και πολύ -πώς να το πω;- επιτηδευμένα έθετα εαυτόν εκτός θέσης. Το αίσθημα θλίψης και μιζέριας που μου έφερνε αυτή η μετακίνηση αλλά και η συνέπεια του Άλλου με επανέφεραν στη θέση μου. Χωρίς το δεύτερο μπορεί να παρέμενα βυθισμένη στη θλίψη αλλά ίσως τελικά να μην επανερχόμουν. Δεν ξέρω, δεν έγινε αλλά το βρίσκω πιθανό σενάριο.
Και τώρα έρχεται το πιο tricky one για μένα.
Η απόλυτη λατρεία "γεννούσε" μια έντονη (και αναπόδραστη) ανάγκη για πλήρη αποδοχή, για έγκριση από τον Άλλο. Να με αποδεχτεί, να εγκρίνει το τι είμαι, το τι έχω υπάρξει, το τι έχω ζήσει, το τι έχω επιλέξει από κούνια κιόλας. Όχι ότι δεν μου ήταν επιθυμητό να παρέμβει και να το αλλάξει τύπου «εγώ αυτό είμαι και σε όποιον αρέσει». Όχι, τίποτα τέτοιο. Μια δικαίωση απλά της όλης ζωής που είχα ζήσει μέχρι τότε. Ένα «οκ ναι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, πάμε τώρα…». Και αυτή η εντονότατη ανάγκη έφερνε και το φόβο «και αν; αν με απορρίψει;». Και για να μπορέσω να βρω peace of mind ήθελα να νιώσω ότι Του είμαι αποδεκτή ακόμη και με το χειρότερο εαυτό μου, τον πιο σκοτεινό, τον πιο αποτρόπαιο. Για αυτό και ακόμη και τον έβγαζα. Κάτι που φυσικά με έκανε να βγω εκτός θέσης, οριακά και πλαισίου. Ευτυχώς όχι ανεπιστρεπτί.

 

Aν κατανοώ καλά, θέτετε δύο ζητήματα.
Το ένα της υποτακτικότητας, η οποία δεν σας ήταν ακαριαία και αναρωτιέμαι σε ποιον/α υ μπορεί να είναι και η οποία θα περάσει από διάφορα στάδια αμφισβήτησης αλλά της υποτακτικότητας, όχι της Κυριαρχίας. Και αυτό το λέω γιατί "φοβηθήκατε" τα αποτελέσματα της Κυριαρχίας πάνω σας μιλώντας για τον αφανισμό σας, δεν την αμφισβητήσατε (την Κυριαρχία) και ας δράσατε φαινομενικά έτσι βγαίνοντας εκτός θέσης.

Το άλλο ζήτημα είναι ένα κλασσικό ζήτημα αποδοχής, που επιδιώκουν οι άνθρωποι στις ερωτικές σχέσεις τους που δεν νομίζω ότι περιορίζεται στο bdsm. Αν κρίνω και από τον εαυτό μου όμως, θεωρώ ότι στα καθ' 'ημάς είναι πιο έντονη η ανάγκη ολικής αποδοχής στα υ άτομα.

 

σωστή και η πρώτη πρόταση, αλλά ακόμα περισσότερο η δεύτερη...

τα τυχόν σφάλματα του Κ μπορεί να ταράξουν την ευδαιμονία του υ και αυτό να οδηγήσει σε μια δυσφορία... η διαχείριση αυτής της δυσφορίας εξαρτάται από το υ... αν έχει οδηγίες για τέτοιες περιπτώσεις τις εκτελεί... αν δεν έχει, το επικοινωνεί με τον Κ για να επανέλθει στη θέση του

η δική μου λοιπόν απάντηση στο

είναι: για κανένα λόγο

 

Σωστά. Δεν το είχα έτσι σχηματοποιημένο στο μυαλό μου αλλά βοηθάει. Ευχαριστώ  
Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που με ώθησε εκτός θέσης.

Σε κάθε σχέση θα έλεγα. Όλοι θέλουμε την αποδοχή του ανθρώπου που σχετιζόμαστε. Απλά ανάλογα τη φύση της σχέσης και το χαρακτήρα μας μπορούμε να ζήσουμε περισσότερο ή λιγότερο εύκολα και χωρίς αυτήν.
Αλλά για μένα στο Κ/υ μέχρι να νιώσω ότι την έχω αυτή την αποδοχή ήταν ζήτημα (ψυχικής) επιβίωσης να την έχω.

 

@DreamMaster

Αρχικά ευχαριστώ για την παράθεση του νήματος αναφορικά με το θέμα αγάπης και υποταγής. Το πέρασα μια γρήγορη(ναι και τις 21 σελίδες) και διάβασα ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις. Οι περισσότερες αφορούσαν το υ μέλος της σχέσης.
Δεν απάντησε όμως στην ερώτηση μου για το Κ μέλος. Συνεχίζω να έχω την απορία. Σε μια εδραιωμένη, λειτουργική, πολυετής Κ/υ, που υπάρχει αγάπη και από τους δύο εμπλεκόμενους, η ενδεχόμενη αμφισβήτηση της κυριαρχίας από το υ μέλος για Χ λόγους, οδηγεί το Κ στην άμεση διάλυση της συνθήκης Κ/υ;