Από όσα θυμάστε

Διακινδυνεύοντας να βγω off topic, θα ήθελα να πω ότι, διαβάζοντας κατά καιρούς τόσο όμορφες ιστορίες (αληθινές ιστορίες) σκεφτείτε να ήταν όλες μαζεμένες σε ένα βιβλίο!!!!
   

 

Οι δικές μου σίγουρα θα διασκέδαζαν κόσμο.
Είναι οι περισσότερες κωμικές   

 

Οι ιστορίες που είναι βγαλμένες από τη ζωή είναι όλες όμορφες γιατί μέχρι ένα σημείο πολλοί συμμερίζονται τις σκέψεις και τα αισθήματα που γεννιούνται μέσα από αυτές.

 

Δε μας τα λέτε καλά...
Πως ήξερε που δούλευες???
   

 

Έχω πει ότι κάνω μεταπτυχιακό στο gay and lesbian studies, black history, αλλά αιγυπτιολογια ήταν δυνατό χαρτι. Επίσης τρελή επιτυχία είχε το αεροσυνοδός. Τράβαγα κάτι εξαφανίσεις, «αγάπη μου, ταξιδεύω Σιγκαπούρη, Μπαλί, Ιαπωνία, μανιλα»…

@Nickname χαχα έχεις δίκιο! Του είχα πει που δούλευα. Αλλά επειδή ήταν η μικρή επαρχιακή πόλη, η μεγάλη πολυεθνική ήταν το αξιοθέατο του «χωριού». Πως θα κάνει τώρα η Microsoft data Center στα κιουρκα η όπου άλλου θα το κάμει. Κάτι τέτοιο φαντάσου.

 

Θα πάθω τίποτα με σένα    

 

@You_only_live_once υπάρχουν τρεις απαράβατοι κανόνες σε αυτό το φόρουμ
1) Ποτέ δε λέμε τη λέξη μάστορας στην @Brt
2) Ποτέ δε λέμε τη λέξη μάστορας στην @Brt
3) Ποτέ δε λέμε τη λέξη μάστορας στην @Brt

 

1)Πρώτη κουβέντα σε κοινή παρέα όταν ήμουν 20 από μια δέκα χρόνια μεγαλύτερη:
-Εσύ πως και δεν σκέφτηκες να γίνεις μοντέλο, δε σε ενδιέφερε;

2)Μετά από δύο (2) λεπτά γνωριμίας (το έχω γράψει και στις ποιο ηλιθιες ατάκες που μου έχουν πει, λόγο του χρόνου):
-Εισαι ο πιο ενδιαφέρον άνθρωπος που έχω γνωρίσει!

3) Αυτό το έκανα εγώ, αντίστροφα αλλά αφού το πιο πιθανό είναι η κοπέλα να μην είναι εδώ να το διηγηθει θα το πω εκ μέρους της.

Φαντάρος σε ΚΑΑΥ, είχα αναλάβει να πουλάω τα ποτά. Έχει έρθει διακοπές μια πραγματική θέα, κάτι σε Κουλιανού, εκείνη την εποχή, πιο κοντή αλλά πιο όμορφη!
Μαθαίνουμε (μη ρωτάτε πως) ότι είναι η γκόμενά ενός παντρεμένου υπαξιωματικου την οποία και έστειλε να κάνει μόνη της διακοπές μαζί με τις φίλες της, πράγμα που την έκανε ακόμα πιο απλησίαστη.
Μη μπορώντας να έχω καμία επικοινωνία μαζί της για μέρες, έκανα το θεϊκό:
Με το που ήρθε κάποια στιγμή στο "μπαρ" (ο Θεός να το κάνει) πιάνω τη ρετσίνα που παρήγγειλε, την ακουμπώ στο μπαρ μπροστά της, βάζω το ανοιχτήρι στο καπάκι, πλησιάζω το πρόσωπο μου στο δικό της, την κοιτάω στα μάτια και της λέω, αργά, αισθησιακά, με σιγουριά (και καφρίλα να χτυπάει κόκκινα):
-Θέλεις να σου το ανοίξω;;

 

σοβαρά τώρα;


θέλω συνέχεια!

 

Βεβαίως!
Με κοίταξε, με μια (πολύ μικρή) έκπληξη, για ενα δύο δευτερόλεπτα, πήρε τη ρετσίνα χωρίς να απαντήσει και έφυγε γράφοντας με στα αρχιδια της (μεταφορικά)

 

Ελπίζω να μου είναι συγγνωστή η άγνοια αυτού του κανονισμού! Επαναδιατυπωνω. Βρήκες τον τεχνίτη σου  

 

Την έγραψες κι εσυ κι αρχίσατε την αλληλογραφία