Απώλεια...

  
... know he's in heaven smiling down...  

 

Αυτό το νήμα τελικά μας τσακίζει όμορφα γαμημένα κάθε μέρα…
Βαθιές καταθέσεις κι εξομολογήσεις ανθρώπινες, ιδιαίτερες, γεμάτες ψυχή.

 

Δεν μεγάλωσα με παππούδες, οι δύο εξάλλου είχαν φύγει πριν καν γεννηθώ.
Δεν μεγάλωσα με αδέρφια, ήμουν το μόνο παιδί της οικογένειας.
Οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι ήταν οι εκάστοτε κολλητές μου, οι γονείς μου με λάτρευαν αλλά.. ακόμα «και η αγάπη όταν γίνεται κραυγή, πονάει».
Με τον καιρό, οι σχέσεις μας έγιναν από κάκιστες, έως τυπικές και για κάποια χρόνια ανύπαρκτες.

Δεν ένιωσα να έχω ποτέ κάποιον που αν έχανα θα με διέλυε, ωστόσο έφτασε η στιγμή που αυτόν που έχασα τον έθαψα για πάνω από 20 χρόνια: ήταν ο εαυτός μου.

Ήμουν μόλις 22 χρόνων όταν τρία ζώα έβγαλαν τον πιο κτηνώδη τους εαυτό πάνω μου.
Ένα ολόκληρο βράδυ μαρτυρίου που ακροβατούσε ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο, και με μετέτρεψε από ανέμελη φοιτήτρια σε μια ανοικτή πληγή.

Σαν άμυνα καθαρά και όχι λόγω δύναμης, συνέχισα τις σπουδές μου και τη ζωή μου σαν να μην συνέβει τίποτα.

Παντρεύτηκα τον μόνο άνθρωπο που θα μπορούσα να είμαι μαζί, ένα εξαίρετο άνθρωπο, που η εσωστρέφεια του δεν με πίεζε συναισθηματικά.
Έκανα τρία παιδιά, σε μια προσπάθεια να αφιερωθώ σε αυτά και να ξεχάσω εκείνη τη νύχτα.
Σε μια προσπάθεια περισσότερο να αισθάνομαι φυσιολογική και όχι θύμα..

Μέχρι που η πίεση συσσωρεύτηκε με τα χρόνια και το σπάσιμο ήταν εκκωφαντικό.
Μια οργή χρόνων, μια πληγή που δεν σταμάτησε ποτέ να αιμορραγεί, είχαν πάρει τα ηνία σε κάτι που θύμιζε τσουνάμι πια, κι έπνιγε στο διάβα του τα πάντα.

Με το ζόρι με πήγε ο άντρας μου στην ψυχολόγο που μας συνέστησαν ως την «καλύτερη».
Θυμάμαι σαν χθες την άρνηση μου να την κοιτάξω καν, όσο της μιλούσε εκείνος.
Και θα είχα φύγει αδιαφορώντας για όλα, αν η ίδια δεν μου έλεγε την εξής κουβέντα: « Δεν μπορώ να σου σβήσω τις μνήμες, μπορώ όμως να σε κάνω να τις διαχειρίζεσαι».
Πριν φύγουμε απ την πρώτη αυτή επίσκεψη, είπε στον άντρα μου επίσης το εξής:
« Να είστε έτοιμοι για το ενδεχόμενο μετά από όλο αυτό, να μην είστε πια μαζί… θα φέρω στην επιφάνεια μια γυναίκα που εσύ δεν την ξέρεις, θα φέρω πίσω τον παλιό της εαυτό και..μπορεί μετά από αυτό, όλα να αλλάξουν..»

Ακολούθησαν δυο χρόνια εντατικής ψυχοθεραπείας, μέχρι που σε μια συνεδρία κι εκεί που της μιλούσα για των καθημερινότητα μου και γελούσαμε με τα φαιδρά της, με κοίταξε γλυκά και μου είπε « Λ. μου θα χαίρομαι πάντα να έρχεσαι και να τα λέμε με καφέ, αλλά την επόμενη βδομάδα δεν χρειάζεται να ξανά έρθεις..ήρθε η ώρα που δεν με χρειάζεσαι πλέον..»

Της χρωστάω πολλά, μα κυρίως το ότι με έκανε να ξαναβρώ τον εαυτό μου μετά από πολλά χρόνια σιωπηλής οδύνης.
Μια της φράση θα με συνοδεύει πάντα: « Είσαι από αυτούς τους ανθρώπους που αν το θέλουν, θα ανέβουν το Έβερεστ. Ακόμα κι αν τους κόψουν τα χέρια και τα πόδια, θα το ανέβουν με τα δόντια τους».

Ακολούθησε ένα διαζύγιο, ακριβώς όπως το είχε προβλέψει στην αρχή..
Και μετά μια προσωπική πορεία αναγέννησης και ανακάλυψης ενός εαυτού, που ήταν θαμμένος για χρόνια.
Ανακάλυψα πως μπορεί να μην γεννήθηκα έτσι, αλλά έγινα ακραία δυνατή.

Είδα ένα δώρο μέσα σε όλη αυτή τη φρίκη, την αποκάλυψη ενός εαυτού που δεν «μασάει», δεν συμβιβάζεται, «δεν ζυγιάζει, δεν μετρά, δεν βολεύεται».

Χαίρομαι τα παιδιά μου, γελάμε δυνατά, είναι «τα τέρατα του ελέους» και είμαι το πειραχτήρι τους.

Χαίρομαι τη ζωή, ρουφάω τις στιγμές, τα χρώματα, τις μουσικές, τον χορό, τις ηδονές.

“ I fly, I crawl, I weep, I laugh, I swim, I grow, I fall, I need, I want, I follow, I break, I sink, I love, I exist.”

Σήμερα εφημερεύω κι έφερα και τα βιβλία μου μαζί.
Σε 50 μέρες έχω εξετάσεις και.. σκοπεύω να τους λιανίσω.

Να αγαπάτε με πάθος.
Τους αγαπημένους σας, τη ζωή, τις στιγμές της, τον εαυτό σας.
Η ζωή είναι καριόλα, αλλά είναι και όμορφη και μικρή και μία.
Να την αγαπάτε με τρέλα…

 

Σας ευχαριστώ όλους για την κατάθεση ψυχής σας

 

Ρε @Mystique μία σφιχτή αγκαλιά και μια βαθιά υπόκλιση...
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για το μάθημα ζωής καί... Λιάνισε τους....

 

Αυτό σκοπεύω   

 

Μπράβο κορίτσι          

 

Με συγκινείς. Σαν φοίνικας που αναγεννήθηκε από τις στάχτες του.

 

@Mystique πιστεύω πολύ στους ανθρώπους. Λίγοι θα με ενέπνεαν όμως να τους ακολουθήσω σαν παράδειγμα ζωής. Μεγαλώνοντας όλο και λιγότεροι. Είσαι ένας από αυτούς. Αγκαλιά ζεστή όπως εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα     

 

@Captain_Morgan
@rea..
@GreatA
@kinvara
@margarita_nikolayevna
@Mystique

      

Εξαιρετικά αφιερωμένο στη @Mystique και ας προτιμάει να πίνει το καφεδάκι της στους αχώνευτους απέναντι… Ψυχή βαθιά ρε μούτρο!

Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα

 

@Mystique
+