Απώλεια...

«Σου τα λέω για να ξέρεις ποιος είναι ο άνθρωπος που τόσο προσπάθησες να σώσεις. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος…».

Θα μπορούσε να είναι η αρχή μιας ιστορίας.
Ή και το τέλος της.
Θα μπορούσε να είναι μια όμορφη ιστορία.
Θα μπορούσε να είναι μια λυπητερή ιστορία.
Θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί όμορφα και αυτή τη στιγμή να καθόμαστε και να «πίνουμε» στην υγεία του και στην υγεία της νέας φιλίας που αναπάντεχα ξεκίνησε σε μια ακρογιαλιά.

Έλα όμως που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι και ένας νέος άνθρωπος έφυγε από κοντά μας…

Πόσο αληθινή αποδεικνύεται, τελικά, η φαινομενικά κοινότυπη φράση: «Η ζωή είναι στιγμές και, αν έχουμε ένα χρέος απέναντί τους, είναι να τις κάνουμε να μετρούν…»

 

Είναι μια όμορφη ανθρώπινη ιστορία, με μια λυπηρή εξέλιξη, που δεν αναιρεί την αξία της προσπάθειας...

 

 
Σε ευχαριστώ πολύ...
Προσπαθώ να υιοθετήσω αυτή την οπτική.

 

Να υιοθετήσεις αυτή που ταιριάζει στα δικά σου "μάτια".
Ήταν απλά μια πρόταση, μιας οπτικής γωνίας που ίσως να μην σου επέτρεπαν οι συγκυρίες να δεις  

 

Κάπου στα 17 μου, σαράντα χρόνια πριν, διαβάζω για το σχολείο...χτυπάει το τηλέφωνο...
-"Γιάννη, η μητέρα σου είναι εκεί;;"
-"καλησπέρα και σε σένα Νικόλα...όχι είναι στο νοσοκομείο με την γιαγιά... Έγινε κάτι;;"
-"τηλεφωνώ και στον πατέρα σου αλλά είναι σε συνάντηση μου είπαν"
-"για να στο είπαν έτσι θα είναι...λέγε ρε ...έγινε κάτι;;"
-" Είμαι στο καράβι και τηλεφώνησα να δω τι κάνει η Ελένη και ο Δημήτρης ... Είπε ότι η μητέρα του ... δεν ξέρω τι έχει γίνει"
-"θα πάω εγώ ρε συ να δω τι συμβαίνει και θα σου τηλεφωνήσω"
-"ευχαριστώ αγόρι μου"
Ο κουμπάρος του πατέρα μου. Καπετάνιος. Ήταν σε μπάργκο. Μ αγαπούσε σαν πατέρας. Με πήγαινε σε αγώνες του Ολυμπιακού όταν ήμουν πιτσιρικάς, όταν δεν μπορούσε ο γέρος μου, παρ όλο που ήταν βάζελος Κι εγώ τον αγαπούσα παρ όλο που ήταν εκτός από βάζελος και δεξιός. Η γυναίκα του έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, έξι μηνών.
Παρατάω το διάβασμα και πηγαίνω στο σπίτι τους...Καλλιθέα - Νέα Σμύρνη ... κανά εικοσάλεπτο περπάτημα...
Χτυπάω το κουδούνι και δεν ανοίγει κανείς... Από μέσα ακούω όμως την φωνή του Δημητράκη...
-" έλα ρε μπιρμπιλόνι...άνοιξε μου... "
-"η μαμά είπε να μην ανοίγω σε κανέναν"
-"ρε χαλβά... ο Γιάννης είμαι..άνοιξε μου"
Ανοίγει η πόρτα και ο εξάχρονος Δημητράκηςτ αγκαλιάζει τα πόδια μου κλαίγοντας....
-"η μαμά"
Μπαίνω μέσα και η Ελένη είναι καθισμένη σε μια πολυθρόνα λιπόθυμη. Διακρίνω λίγο αίμα ανάμεσα στα πόδια της... Μπορεί να είμαι άσχετος αλλά ειδικά για μια έγκυο αυτό μάλλον δεν είναι καλό σημάδι... τηλεφωνώ στο ΕΚΑΒ και αμέσως μετά στον Νικόλα... Ευτυχώς που μου έκοψε και ζήτησα το τηλέφωνο που θα μπορούσα να τον βρω απ τον ίδιο γιατί ο μικρός δεν θυμόταν που του είχε πει η μαμά του ότι έχει τον αριθμό.
...
Ο Νικήτας γεννήθηκε τρεις μήνες πριν την ώρα του... Πέρασε το πρώτο τετράμηνο της ζωής του σε θερμοκοιτίδα... και τουλάχιστον μια δεκαετία με συνεχείς επεμβάσεις στο δεξί του πόδι και τα μάτια του. Το πρόωρο της γέννησης του αλλά και η θερμοκοιτίδα του προκάλεσαν διάφορα κινητικά προβλήματα και προβλήματα όρασης...
Ο Νικητάκος... ο μικρός μου "αδελφός"... απ την γέννα του και σχεδόν σε κάθε βήμα της αποκατάστασης του ήμασταν μαζί...
Μεγάλωσε ... παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, πήξιμο στην δουλειά.. αραιώσαμε ..αλλά σε κάθε εντός έδρας αγώνα του Ολυμπιακού καθόμασταν πάντα δίπλα δίπλα.. Όταν ο Θρύλος έπαιζε εκτός πηγαίναμε σε αγώνες του Πανιώνιου ή της Καλλιθέας έτσι για την καυλάντα...
Τέλη Απρίλη μου τηλεφωνεί...
-"Ρε bro θα έρθεις να δούμε μαζί τον τελικό των πιτσιρικάδων με την Milan ;"...
μαζευόμαστε με τους γιούς μου στο σπίτι του, το κάναμε μπουρδέλο ..ειδικά όταν τα παιδιά μας σήκωσαν το τρόπαιο....
φεύγουμε ...
-"bro... άσε ...θα τα πούμε άλλη στιγμή"
-"λέγε ρε μαλάκα"
-"τίποτα..."
-"μην κάνεις σαν κακομαθημένη παρθενοπιπίτσα...αφού κάτι θες να πεις...λέγε ρε παπάρα"
"τίποτα ρε ...όλα καλα"
-"οκ...από μικρός ήσουν ψωλοβρόντης δεν θ αλλάξεις τώρα στα γεράματα"
γελάμε και την κάνουμε με τους γιούς μου...
Την άλλη μέρα μου τηλεφωνεί η γραία μάνα του ... δεν μ έχει πάρει ποτέ στο κινητό... αμφιβάλλω αν ξέρει τι είναι το κινητό
-"έλα Ελένη..τι συμβαίνει;;"
-"ο Νικήτας μπήκε στο νοσοκομείο"
Μετά την δουλειά τρέχω αμέσως... Είναι ο αδελφός του εκεί, που οι σχέσεις τους για μια σειρά λόγους δεν ήταν και οι καλύτερες και είχαν αρχίσει να φτιάχνουν όταν πέθανε δυο χρόνια πριν ο πατέρας τους..
-" Δεν είναι καλά τα νέα Γιάννη"
ο Νικήτας κοιμάται ήσυχα και εμείς βγαίνουμε έξω απ το δωμάτιο... Μια νοσοκόμα μας βάζει χέρι
-"ένας επισκέπτης ανά ασθενή, κύριοι"
Άντε γαμήσου κι εσύ κυρά μου
Πλησιάζει ο θεράπων ιατρός...
-"θα κάνουμε ό,τι μπορούμε αλλά έχει εξαπλωθεί παντού"
Δυο μήνες νοσηλείας...
Καμιά βελτιώση... Σπίτι ... αφόρητοι πόνοι...
Σχεδόν κάθε μέρα μαζί...
"Σηκώσμε" μαζί το UEFA Europa Conference League
Είδαμε τους Ολυμπιακούς μαζί .. Μ έβριζε επειδή εκτός της μορφάρας του Τεντόγλου , στα παπαρια μου οι άλλοι έλληνες αθλητές..
φιλικοί αγώνες του Θρύλου ... ξαναγίναμε προπονητές του καναπέ...
-"ρε συ..θα φύγω έξι μέρες.. Θ αντέξεις ή θα με γυρνας απ τις διακοπές μου;;"
-"θα περιμένω ρε μαλάκα... θα την κάνω όταν επιστρέψεις" γελάμε
-"ρε συ..δεν θα έρθω να δούμε τo Διειπηρωτικό των νέων μας... ήρθαν τ ανίψια μου από Τσεχία και θα βγούμε ..θα έρθω αύριο το πρωί"
Ανοίγω το λάπτοπ και βάζω να δούμε στο you tube Jiovanni...
" Αξεπέραστος ρε... αξεπέραστος...και πιο γαύρος απ τους γαύρους"...
25/8... 14:36
Πιο γαύρος απ τους γαύρους...

 

..Συλλυπητήρια

 

Τι να πω ρε φίλε... Τα θερμά μου συλλυπητήρια, να ζήσετε να τον θυμάστε. Κανείς μας δε φεύγει, όχι πραγματικά, όχι όσο ζει στις αναμνήσεις των ανθρώπων του.