Αρχή

χμ.. αυτην την καρτα θα μπορουσα να την ειχα γραψει κι εγω. Με τα ιδια ακριβως λογια, (δεν την εχω γραψει ομως).

Να μαθω να ζητώ. Οχι σαν ζητιανα που παρακαλαει βοηθεια, ουτε σαν μωρο. Σαν ενηλικη γυναικα που ξερω τι ειμαι, τι θελω, τι μπορω να δωσω , τι μπορω να παρω απο τους αλλους. Ξερω πως μπορω να παρω ο,τι ζητησω και αντεχω. Κι ομως δεν το κανω. Κι αυτο ειναι το πιο σκληρο πραγμα που κανω στον εαυτο μου.

 

Απάντηση: Αρχή

Αυτη την ισσοροπια στο να ζητας, να ζητας σαν ενηλικη γυναικα που ξερεις τι θελεις. Να μην ζητας γιατι εχεις αναγκη απο βοηθεια ουτε γιατι εισαι ενα μωρο. Απλα να ζητας....Να ζητας για να φανεις αδυναμη μπροστα Του μεσα στην δυναμη σου....

Οχι δεν ειναι ενα παιχνιδι με νικητες και ηττημενους. Δεν παιζεις ουτε για να κερδισεις ουτε για να χασεις. Δεν ειναι πολεμος για Κυριαρχεια, δεν χρειαζεται καν να παιξεις για να Κυριαρχησεις γιατι οι θεσεις ειναι προκαθορισμενες εξ αρχης.... Παιζεις απλα γιατι δεν μπορεις να κανεις αλλιως....

Δεν χρειαζεται κανεις να αποδυναμωσει κανεναν για να δειξει την δυναμη του.

Kalhas οι ιστοριες ηταν υπεροχες. Σε ευχαριστουμε.

 

Ωραίο να βυθίζεσαι σε συλλογισμούς, σκέψεις, αισθήσεις, στη μαγεία του να ζεις...


Δεν θεωρώ τις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις παιχνίδι πολέμου. Αν όμως έπρεπε να παρομοιάσω μια σχέση με πάλη σώμα με σώμα, θα έλεγα πως ο καθένας έχει τελικά δύο ανθρώπους να παλέψει, κι ο πιο δύσκολος αντίπαλος είναι ο ίδιος του ο εαυτός -- στο διηνεκές...



​

 

Απάντηση: Αρχή

Στο bdsm δεν μπαινεις για να διξεις την δυναμη σου η την αδυναμια σου, εισαι δυνατος, η *θελεις* να εισαι αδυναμος.
Στο bdsm δεν κανεις μαχη για να Κυριαρχησεις η για να υποταχτεις, * θελεις* να Κυριαρχισεις η να υποταχτεις.
Στο bdsm δεν επιβαλεις την Κυριαρχεια σου η την υποταγη σου, την προσφερεις και ο αλλος την αποδεχετε.
Στο bdsm δεν υπαρχουν νικητες η ηττημενοι, γιατι απλα δεν υπαρχει πολεμος.
Στο bdsm δεν ειναι ηρωισμος να ριχνεις κατω καπιον, ηρωισμος ειναι να τον σηκωνεις.

 

Master Perris θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. (ίσως είναι από τις λίγες φορές  ).

 

Απάντηση: Αρχή

Πως αλλιως θα μπορουσε να γονατισει μια γυναικα μπροστα σε εναν Αντρα αν οχι με περηφανεια για αυτο που ειναι;

Πως αλλιως θα μπορουσε να δεχτει αν οχι με σεβασμο σε αυτο που ειναι και με την σιγουρια του σεβασμου Του και της αποδοχης Του.

Πως θα μπορουσε να υπαρχει πολεμος αφου οι θεσεις ειναι προκαθορισμενες;

Πως αλλιως θα μπορουσε να ειναι ο ηρωισμος αν οχι να σηκωσεις τον καποιον που επεσε για Σενα;

Στην υποταγη δεν θελεις να εισαι αδυναμος. Η δυναμη σου ειναι διαφορετικη, μεσα σου, σε αυτο που κανεις. Στο να ζητας σαν μια γυναικα που ξερει τι θελει και τι μπορει να δωσει, στο να βρεις την ισσοροπια και την εκπληρωση μεσα σε αυτο που εισαι. Στο να δειχνεις την δυναμη σου βρισκομενη αδυναμη μπροστα Του και μονο μπροστα Του και για Εκεινον. Δεν εισαι ο στρατιωτης των πρωτων γραμμων. Εισαι η βασιλισσα διπλα Του.

 

Re: Απάντηση: Αρχή

Γιατί έχω την εντύπωση οτι πολλοί προτιμούν μια σφουγγαρίστρα vileda και να εξαφανίζεται αυτομάτως μετά το πέρας του "οργασμού" των;

Σόρυ, Ελβίρα, τείνω στις κυνικές παρά στις ρομαντικές θεωρήσεις της πραγματικότητας.


​

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Αρχή

γιατί οι πραγματικοί Κυρίαρχοι Είναι σπάνιοι... και μερικοί εδώ μέσα θέλουν να περάσουν το στυλ που περιέγραψες σα δεδομένο

 

Απάντηση: Αρχή

Και η απαλη Του. 

 

Σε ένα δεσμό κυριαρχίας και υποταγής, με ποια ακριβώς αίσθησή σου νιώθεις ότι κυριαρχείς?
Με ποια ακριβώς αίσθησή σου νιώθεις ότι υποτάσσεσαι?
Με ποια ακριβώς αίσθησή σου νιώθεις ότι σε αγαπούν ή ότι αγαπάς?
Με ποια ακριβώς αίσθησή σου νιώθεις την έμπνευση που σου δημιουργεί η υποτακτική σου?

Δεν πιστεύω πλέον σε καμία από τις 5 αισθήσεις. Η γεύση, η αφή, η ακοή, η όρασή και η όσφρηση μου, απλά μου λένε ψέμματα. Ο νους και και το ένστικτο καθοδηγούν το παιχνίδι. Το ότι έχεις την υποτακτική σου δεμένη και γονατισμένη μπροστά σου δεν έχει να κάνει με το σωματικό κομμάτι. Το ότι σε έχει βάλει σε αυτό το ρόλο του κυρίαρχου επίσης όχι. Το ότι εξελίσσεις τη σχέση μαζί της και μπορείς απλά με τη σκέψη σου να την έχεις όχι απλά μούσκεμα, αλλά να στάζει, ξεκινά και τελικά καταλήγει στην εγκεφαλική κάβλα που σου προξενεί. Επειδή αν χρειαστεί να την αγγίξεις, ή να της κάνεις κάτι με οποιαδήποτε αίσθηση είναι απλά αποτυχία. Απλά πρέπει να έχεις την ικανότητα, την διεισδυτική ικανότητα να είσαι στο μυαλό της. Ακόμα και όταν δουλεύει, ή πλένει τα πιάτα, ή απλώνει μπουγάδα. Δεν έχει σημασία η σοβαρότητα του τι κάνει. Οταν μπαίνεις στο μυαλό της και έρχεται σε μία τέτοια κατάσταση κάβλας τότε κυριαρχείς. Λάθος το έγραψα. ΚΥΡΙΑΡΧΕΙΣ. Τόσο απλά.

Η υποτακτική δεν γίνεται να είναι ηλίθια. Αν είναι ηλίθια είναι προσωρινή. Δεν μπορεί να μην έχει προσωπικότητα. Επειδή αν δεν έχει, τότε δεν εξελίσσεται μαζί σου. Δεν μπορεί να μην έχει γνώμη. Επειδή αν δεν έχει, η δυάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει μονάδα. Δεν μπορεί να μην αντιδρά. Επειδή αν δεν αντιδρά δεν μπορείς να αποδείξεις την κυριαρχία σου. Δεν μπορεί να μην σκέφτεται. Επειδή αν δεν σκέφτεται ποτέ δεν θα γεννηθεί η σύνθεση μέσα από την αντίθεση. Δεν μπορεί να μην σε γεύεται εγκεφαλικά. Επειδή αν αυτό δεν συμβαίνει απλά δεν σου χάρισε τελικά το δώρο της κυριαρχίας σου πάνω της.

Είναι απίστευτο τι μπορεί να δημιουργήσει ένα βρώμικο κυρίαρχο μυαλό σε μία υποτακτική που μπορεί να αντέξει την εγκεφαλική κάβλα. Και κατ' επέκταση την σωματική. Επειδή πολύ απλά στο παιχνίδι της κυριαρχίας και της υποταγής, ο τελικός κυρίαρχος δεν είναι αυτός που θέτει τους κανόνες. Είναι αυτή που τους δέχεται. Επειδή στο τέλος το μοναδικό πράγμα που μπορεί να κατορθώσει μία υποτακτική αυτού του επιπέδου είναι να κυριαρχήσει στον ίδιο τον κυρίαρχο.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μία φορά και ένα καιρό λοιπόν. Και πάει καιρός από τότε που αυτός ο καταραμένος μάγος σου έκλεψε την ψυχή. Και τώρα αποφάσισες λοιπόν να πας, να πας για να την πάρεις πίσω. Οπλισμένη με το μοναδικό όπλο που σου έχει πια απομείνει, τον εαυτό σου, ξεκίνησες. Ο δρόμος για το κάστρο του ήταν πολύ μακρινός…

Ηξερες οτι θα έβρισκες πολλά εμπόδια μπροστά σου, όμως ήξερες επίσης ότι κανένα από αυτά δεν θα ήταν ικανό να σε σταματήσει. Συνάντησες πείνα, όμως πάντα έβρισκες τροφή. Δίψα, όμως ανακάλυψες νερό. Κούραση, όμως την έλυσες με τον χρόνο, αυτόν που πάντα λάτρευες και που τώρα ήταν ο παντοτινός σου σύντροφος. Οι στιγμές περνούσαν, χωρίς έλεος και χωρίς βοήθεια και αναρωτιόσουν πότε επιτέλους θα φτάσεις εκεί, εκεί που περίμενες να φτάσεις από την αρχή αυτού του πιο δύσκολου ταξιδιού που είχες κάνει ποτέ. Πότε; Εκεί που κοίταζες τώρα, γιατί επιτέλους είχες φτάσει και αυτός που στο θύμισε και σε διέκοψε από τις σκέψεις σου ήταν ο ίδιος ο εαυτός σου.

Ξεκίνησες να μπεις και στο μυαλό σου ήρθε όλη η εικόνα του κάστρου. Ηξερες πως είναι χωρίς να έχεις μπει ποτέ μέσα. Ομως μπήκες γιατί γνώριζες ότι έπρεπε να το καταλάβεις, να το αισθανθείς πραγματικά. Και ήσουν πολύ προσεκτική πιο προσεκτική από ποτέ. Επειδή ήξερες ότι σε αυτό το κάστρο δεν θα είσαι μόνη σου, θα είναι και αυτός εδώ. Πρόσεχες το κάθε σου βήμα και έψαχνες συνεχώς για τις κρυμμένες παγίδες που θα συναντούσες στους διαδρόμους. Και πραγματικά το κάθε σου βήμα ήταν πιο προσεκτικό από το προηγούμενο. Ησουν τόσο προσεκτική που θεωρούσες θόρυβο ακόμα και την ανάσα σου.

Οι διάδρομοι και τα δωμάτια διαδέχονταν το ένα το άλλο όπως ακριβώς κάνουν και οι εποχές. Και κοιτώντας λίγο πιο μακριά είδες εκεί στο βάθος το δωμάτιο που είχες ονειρευτεί τόσο καιρό, τόσο πολύ καιρό πριν. Ετρεξες όσο πιο γρήγορα μπορούσες και μπήκες μέσα σε αυτό το μοναδικό δωμάτιο με τον τρούλο. Και κοίταξες τριγύρω, στο πάτωμα τριαντάφυλλα, ψηλά καθρέπτες και στους τοίχους γύρω σου, δικές σου φωτογραφίες. Και εκεί λίγο πιο μακριά πάνω σε ένα μικρό ράφι είδες τον λόγο για τον οποίο αποφάσισες να πας σε αυτό το κάστρο, την ίδια την ψυχή σου.

Το ένστικτό σου σε ώθησε να πας αμέσως προς τα εκεί. Επρεπε να την πάρεις πίσω. Αλλά δεν το έκανες. Θυμήθηκες ότι δεν είσαι μόνη σου σε αυτό το κάστρο, κάπου παραμονεύει και εκείνος. Εκανες τόση ησυχία που το κλείσιμο των ματιών σου ήταν ο θάνατος του ίδιου του ήχου. Ομως μάταια, δεν μπόρεσες να ακούσεις τίποτα. Ετσι λοιπόν αποφάσισες να κινηθείς προς τα εκεί. Τώρα λοιπόν απέχεις μόλις μόνο μέτρα μακριά της, τώρα λίγα μόλις εκατοστά και τώρα μόνο μία ανάσα. Και τώρα είσαι ακίνητη.

"Ωστε πραγματικά πίστεψες ότι έτσι εύκολα θα την έπαιρνες πίσω; Ξέχασες μικρή μου ότι εγώ είμαι αυτός που στην πήρα; Και ότι σε αυτό το κάστρο που μπήκες σαν τον ληστή εγώ είμαι ο Κυρίαρχος; Οχι βέβαια, δεν θα την πάρεις πίσω. Και σε έχω δέσει τώρα με ένα ξόρκι που θα κρατήσει ακίνητη, για πάντα. Αλλά το όμορφο σε αυτό το ξόρκι είναι ότι εσύ παρότι θα είσαι ακίνητη θα έχεις όλες τις αισθήσεις σου. Θα μπορείς να με βλέπεις, να με ακούς, να με γεύεσαι αλλά δεν θα μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό".

Προσπάθησες, πραγματικά προσπάθησες να κινηθείς. Ομως δεν τα κατάφερες, ο μάγος είχε πει την αλήθεια. Και συνέχισες να τον ακούς. "Απόψε θα σου κάνω την μεγαλύτερη χάρη που μπορεί να σου κάνει κάποιος. Θα σου πω τι σε περιμένει, πάντα ήξερα ότι σου άρεσε αυτό." Τον είδες να απομακρύνεται και μετά από λίγες στιγμές να επιστρέφει κρατώντας στα χέρια του μία παλιά, ξεθωριασμένη τράπουλα. "Θα απλώσω κάτω τα φύλλα σε σχηματισμό τριγώνου, το τελευταίο φύλλο στη βάση του τριγώνου θα είναι αυτό που σε περιμένει. Ομως θα σου πω από τώρα ότι αυτό που σε περιμένει είναι ο θάνατος επειδή απόψε θα σε σκοτώσω εγώ. Πάντως θα σου πω τα φύλλα αν και είμαι σίγουρος ότι και αυτά θα συμφωνήσουν." Και ο μάγος, αυτός ο καταραμένος μάγος, άρχισε σιγά σιγά να τα τοποθετεί εκεί, πάνω από τα λουλούδια.

Πάντα πεισματάρα και πάντα αήττητη ακόμα δεν τον είχες πιστέψει. Εκανες ότι μπορούσες για να κινηθείς. Ενιωθες τις δυνάμεις σου να φτάνουν στα όριά τους και ακόμα παραπέρα. Ενιωθες τους μύωνές σου να είναι έτοιμοι να σπάσουν από την υπερπροσπάθεια, να έχουν ματώσει από την ανάγκη σου για κίνηση και ελευθερία, όμως κανένα αποτέλεσμα: ήσουν ακόμα ακίνητη. Και το μόνο που σου είχε μείνει πλέον να κάνεις ήταν να ελπίζεις σε κάτι που πάντα πίστευες ότι δεν υπάρχει, σε ένα θαύμα.

Ο μάγος είχε ήδη τοποθετήσει τα φύλλα της τράπουλας στο πάτωμα στο σχήμα του τριγώνου που σου περιγράψει πριν. "Μόλις τελείωσα σου είπε, είναι όλα έτοιμα τώρα. Καιρός να ξεκινήσω να τα ανοίγω". Αρχισε λοιπόν να τα ανοίγει ένα προς ένα και εσύ να μην μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο εκτός από το να τον παρακολουθείς. Ο μάγος είχε ανοίξει ήδη περίπου τα μισά φύλλα όταν ξαφνικά σταμάτησε. "Ηδη φτάσαμε στην μέση της τράπουλας μικρή μου κλέφτρα. Και επειδή ξέρω ότι είσαι περίεργη και ανυπόμονη θα ανοίξω ένα φύλλο τώρα, για να δούμε ποιο θα ήταν το υποθετικό σου μέλλον, επειδή έτσι και αλλιώς το πραγματικό σου θα είναι το τελευταίο φύλλο, όπως εξ’ άλλου σου είπα από την αρχή. Αλλά ας δούμε τι σου κρύβει κρύβει λοιπόν αυτό το φύλλο έτσι από περιέργεια λοιπόν". Ο μάγος το άνοιξε και το κοίταξες. Και πάνω στο φύλλο ήταν το φεγγάρι. Και άκουσες τον καταραμένο μάγο να σου περιγράφει μία ιστορία, μέσα στην ιστορία.

"Θυμάσαι πόσο σου άρεσε να αγαπάς, να βλέπεις και να μαθαίνεις για τα αστέρια. Και πάντα γοητευόσουν για τις γνώσεις και την αίσθηση της ελευθερίας που θα σου προσέφεραν. Και τα αγάπησες για ένα λόγο ακόμα. Κάποτε έμαθες ότι όλοι οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος αλλά και όλοι οι δορυφόροι τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: γυρίζουν όλοι αριστερόστροφα. Ολοι εκτός από έναν δορυφόρο, τον πιο λατρεμένο σου, την σελήνη. Και πάντα την αγαπούσες την σελήνη επειδή σου θύμιζε εσένα. Ησουν και εσύ βλέπεις μία σελήνη, μία άλλη γυναίκα που είχες μάθει και είχες ζήσει για να γυρίζεις και εσύ διαφορετικά από όλους. Και θυμάσαι πόσο σου άρεσε να γυρίζεις ανάποδα από όλους τους άλλους που έβλεπες γύρω σου. Μέχρι που έτυχε εκείνη η αξέχαστη μέρα που κοιτάζοντας τριγύρω είδες παλιούς σου φίλους και αγαπημένους να μην γυρνούν πια μαζί σου. Ειδες τους ανθρώπους που μέχρι τώρα σε ακολουθούσαν σε αυτή την δύσκολη πορεία να σε έχουν εγκαταλείψει. Ολο και λιγότεροι ήταν αυτοί που έμειναν μαζί σου σε αυτή την δύσκολη πορεία. Και τότε μικρή μου κοίταξες προς εμένα. Γιατί συνειδητοποίησες μικρή μου ότι είχα δίκιο. Κοίτα λοιπόν τριγύρω σου για να δεις ότι τώρα δεν έχω μόνο δίκιο, τώρα έχω και τις αποδείξεις. Κοίτα και δες πόσο εύκολα έπεισα αυτούς που πίστεψαν σε εσένα να ακολουθήσουν το δικό μου δρόμο. Κοίτα πως έπεισα αυτούς που κάποτε ήταν σαν εσένα να γίνουν σαν εμάς. Μην κοιτάζεις λοιπόν άλλο μικρή μου γιατί πλέον ήρθε και η δική σου στιγμή να γίνεις σαν και εμάς, ήρθε η στιγμή να γίνεις εμείς".

"Θάνατος λοιπόν μικρή μου είναι το συμπέρασμα της ιστορίας. Και για την ακρίβεια ένας θάνατος χειρότερος από τον σωματικό μιας και είναι ο θάνατος της ίδιας σου της θέλησης. Ακόμα λοιπόν και αυτό το υποθετικό μέλλον που σου έκρυβε το φύλλο που άνοιξα είναι το ίδιο με το πραγματικό σου. Ομως αρκετά μέχρι τώρα, ας προχωρήσουμε στα επόμενα φύλλα". Ανύμπορη και ανίκανη για να μιλήσεις έχεις ακούσει την ιστορία που σου είπε ο μάγος χωρίς να μπορείς να τον αποκρούσεις ούτε έστω με λόγια, με επιχειρήματα, παρ’ όλα αυτά όμως συνεχίζεις ακόμα τις προσπάθειες για να κινηθείς. Ο μάγος έχει ανοίξει λίγα φύλλα ακόμα και ξαφνικά τον βλέπεις να σταματά για δεύτερη φορά. "Αποφάσισα να ανοίξω και ένα ακόμα φύλλο τώρα για να ικανοποιήσω αυτή την φορά την δική μου περιέργεια. Αραγε και αυτό το δεύτερο υποθετικό μέλλον που κρύβεται πίσω από αυτό το φύλλο κρύβει πάλι το ίδιο μέλλον; Ας δούμε λοιπόν". Και για δεύτερη φορά ακούς τον μάγο, αυτόν τον καταραμένο μάγο να σου περιγράφει μία ιστορία, αφού πρώτα έχεις κοιτάξει το φύλλο και έχεις δει μία γυναικεία φιγούρα, την οποία όμως δεν γνωρίζεις.

"Είσαι μόνη. Ο τελευταίος καπνός του μόνου τσιγάρου που σου έχει απομείνει και οι στερνές γουλιές του αλκοόλ που τόσο πολύ λάτρεψες είναι η μόνη σου συντροφιά. Κοιτάς τριγύρω και κοιτάς το περιβάλλον που βρίσκεσαι, το γνωρίζεις ήδη καλά εξ’ άλλου. Εχεις βρεθεί σε αυτό πολλές φορές στο παρελθόν για να παίξεις. Αλλά απόψε θυμάσαι ότι κάθεσαι σε αυτό το τραπέζι που εσύ έχεις βρεθείς τόσα βράδια για ένα συγκεκριμμένο λόγο. Θα παίξεις πάλι απόψε, αλλά απόψε θα παίξεις για την ζωή σου. Το χέρι σου πηγαίνει από συνήθεια σε αυτό το παλιό δερματινό σακουλάκι που έχεις πάντα μαζί σου. Αυτό το παλιό δερματινό σακουλάκι που πάντα σε εκνεύριζε με την οσμή του, αλλά που μέσα του είχες όλα σου τα κέρδη. Τα δάκτυλα σου το άγγιξαν πολλές φορές και πριν, τότε στο παρελθόν. Σήμερα λοιπόν το αγγίζουν και το ανοίγουν ξανά και συνειδητοποιείς ένα μόνο πράγμα, είναι άδειο. Σκέφτεσαι το πως θα συνεχίσεις το παιχνίδι όταν σε διακόπτει η ίδια γυναίκα που είχες κοιτάξει στο φύλλο που σου άνοιξε ο μάγος πριν αρχίσει να σου περιγράφει την ιστορία που δεν ακούς μόνο, την ζεις. Η γυναίκα λοιπόν σου προτείνει να ποντάρεις και σου το προτείνει ξέροντας ότι δεν έχεις πια τίποτα για να ποντάρεις. Γι αυτό λοιπόν σου προτείνει να ποντάρεις αυτό που έχεις κρεμασμένο στο λαιμό σου. Τον δικό σου ασπρόμαυρο ήλιο. Μη δεχόμενη ότι το παιχνίδι που εσύ έχεις κατασκευάσει προσπαθεί να σε κερδίσει δέχεσαι και η γυναίκα αποφασίζει σαν αντάλλαγμα να ποντάρει έναντι του δικού σου ήλιου το δικό της βουνό από κέρδη. Από κέρδη που τόσοι πολλοί, τόσο πολύ καιρό τώρα έχουν χάσει παίζοντας μαζί της. Και σου προτείνει και το παιχνίδι. Είναι απλό είναι η αλήθεια αλλά και πολύ δύσκολο. Θα μοιραστούν από 5 φύλλα στην καθεμία σας, και θα αφαιρεθεί από την τράπουλα ο άσσος καρό για να μην υπάρχει η πιθανότητα ισοβαθμίας. Οποια πάρει τους περισσότερους άσσους θα είναι η νικήτρια. Τα φύλλα μοιράζονται και ανοίγεις το πρώτο. Με έκπληξη αλλά και χαρά βλέπεις τον άσσο σπαθί ενώ το πρώτο φύλλο της μυστηριώδους γυναίκας δεν είναι άσσος. Το δεύτερο και το τρίτο φύλλο και των δύο σας περνά χωρίς χωρίς να συμβεί κάτι… Σηκώνεις και κοιτάς το τέταρτο, δεν βλέπεις δυστυχώς κάτι, ενώ η γυναίκα έχει τον άσσο πίκα. Το τελευταίο σου δεν είναι πάλι άσσος και περιμένεις το πέμπτο φύλλο της γυναίκας. Και φυσικά το τελευταίο της φύλλο είναι αυτό που δεν πίστευες ότι δεν θα σε προδώσει ποτέ, ο άσσος της αγάπης."

"Θάνατος ξανά", πανηγύρισε ο μάγος. "Και ήταν πάλι θάνατος χειρότερος και από τον σωματικό. Ηταν ο θάνατος της ίδιας σου της δημιουργίας. Μόλις μικρή μου έζησες τον θάνατο του παιχνιδιού σου". Ησουν έτοιμη να ρωτήσεις περισσότερα, αλλά δεν μπορούσες. Ο μάγος σε κοίταξε για λίγες στιγμές αινιγματικά και κινήθηκε πάλι προς τα λίγα φύλλα που είχαν απομείνει. Αρχισε πάλι να τα ανοίγει, αφού πρώτα σε ενημέρωσε για το όνομα της γυναίκας που τόση ώρα δεν γνώριζες. Το όνομά της ήταν Τύχη.

Αυτός που σε έδεσε με το ξόρκι συνέχιζε να ανοίγει τα φύλλα. Είχαν απομείνει λίγα πριν το τέλος, και τον είδες για μία ακόμα φορά να σταματά και να έρχεται προς το μέρος σου για να σου μιλήσει. Εσύ, χαχα, ναι εσύ μικρή μου προσπαθούσες ακόμα να κινηθείς. Δεν το είχες ακόμα πιστέψει το ξόρκι του. Ομως προσπαθούσες, φυσικά, μάταια. Και άκουσες για μία ακόμα φορά τον μάγο να σου μιλά.

"Αποφάσισα, επειδή μόνο εγώ έχω το δικαίωμα της απόφασης, να σου πω και τι κρύβει ένα τρίτο φύλλο. Αν και όλα μέχρι τώρα δείχνουν ότι σου έχω πει αλήθεια για το μέλλον σου από την αρχή, θα δώσω μία ευκαιρία όχι μόνο σε εσένα αλλά και στην τύχη σου να αποδείξετε το αντίθετο. Ας ανοίξουμε λοιπόν το φύλλο να δούμε τι κρύβει." Ο μάγος το άνοιξε. Εσύ το κοίταξες. Στο φύλλο ήσουν εσύ. Και ο μάγος ξεκίνησε, πάλι…

"Ο καπετάνιος είχε κάνει πολλά ταξίδια μέχρι σήμερα. Και ήταν από εκείνους τους καλούς, τους παλιούς καπετάνιους που ήξεραν ότι στις φουρτούνες αυτό που φαίνεται δεν είναι ο καπετάνιος αλλά το πλοίο. Και αυτό το πλοίο είχε οδηγήσει μέχρι σήμερα με επιτυχία παντού. Σε όλες τις θάλασσες και τα πελάγη που είχε περάσει, τα είχε καταφέρει. Το λιμάνι ήταν κοντά απόψε και η βραδιά όμορφη. Ξεκίνησε λοιπόν να οδηγεί το καράβι προς τα εκεί και απόψε ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα, επειδή ήταν η πρώτη φορά που το πλοίο είχε αρχίσει να γεμίζει νερά. Ο καπετάνιος φώναξε γρήγορα κοντά του το έμπιστο του πλήρωμα και τους είπε να κάνουν ότι ήταν δυνατό για να φτάσει το πλοίο στην στεριά. Πράγματι το πλήρωμα που αγαπούσε όχι μόνο τον καπετάνιο αλλά και το ίδιο το πλοίο, έδωσε όλες τις δυνάμεις του. Με πείσμα, αγωνία και προσπάθεια τελικά το πλοίο μόλις και μετά βίας έφτασε στην στεριά. Ο καπετάνιος μάζεψε το πλήρωμά του, το πλήρωσε αδρά και το ευχαρίστησε. Τους άφησε να φύγουν για λίγες μέρες για να ξεκουραστούν και μετά να έρθουν ξεκούραστοι και χαρούμενοι για να το επισκευάσουν και να φύγουν για το καινούργιο ταξίδι. Οταν όλοι έφυγαν τότε και εκείνος, κατάκοπος πια, αποφάσισε να πάει να ξεκουραστεί. Τότε παρατήρησε κάτι που του έκανε μεγάλη έκπληξη. Το πλοίο ήταν γεμάτο από τρύπες …
Οι μέρες πέρασαν και το πλοίο ήταν πια έτοιμο. Την αυγή θα ξεκινούσε για το καινούργιο του ταξίδι. Ο καπετάνιος ήταν ήδη πάνω στην κουπαστή και περίμενε να έρθει το πλήρωμα για να αναχωρήσουν. Ο πιο πιστός του μηχανικός ήταν ο πρώτος που έφτασε. Παρατήρησε τον καπετάνιο να στέκεται αμίλητος στο κατάστρωμα και αμέσως κινήθηκε προς την μεριά του.
- Καπετάνιε μου, του είπε, από ότι βλέπω είσαι πάλι ο πρώτος από εμάς που έφτασε στο αγαπημένο μας πλοίο.
- Πιστέ μου φίλε, απάντησε ο καπετάνιος, όσο και αν προσπάθησα δεν ήμουν εγώ ο πρώτος που έφτασε στο πλοίο. Πρώτα από όλους μας ήρθαν τα ποντίκια, είπε δακρυσμένος ο καπετάνιος.

"Θάνατος ξανά", είπε ο μάγος. "Και αυτή την φορά ήταν ο χειρότερος όλων γιατί ήταν ο θάνατος όσων πιστεύεις. Η ιστορία που μόλις άκουσες ήταν ο θάνατος του πιστεύω σου, μικρή μου φυλακισμένη. Ομως αρκετά. Οποιο φύλλο και να ανοίξω βλέπεις ότι δεν είναι παρά η επιβεβαίωση των όσων σου είπα στην αρχή. Ας τελειώνουμε λοιπόν δεν μένουν παρά λίγα φύλλα. Ας φτάσουμε λοιπόν μέχρι το τελευταίο για να εκτελέσω αυτό που υποσχέθηκα από την αρχή που σε μάγεψα. Τον θάνατό σου. Βλέπεις σε βαρέθηκα". Και ο μάγος κινήθηκε για τελευταία φορά προς τα λιγοστά φύλλα τα οποία ήταν ακόμη κλειστά σε αυτό το τρίγωνο της ζωής σου. Ο μάγος ξεκίνησε να τα ανοίγει, και εσύ ξεκίνησες να παλεύεις για τελευταία ίσως φορά. Οσα φύλλα άνοιγε τόσο περισσότερο πάλευες να κινηθείς. Τώρα δεν έχουν λοιπόν απομείνει παρά μόνο λίγα φύλλα, τώρα μόλις 3, τώρα μόνο 2, και τώρα βλέπεις τα δάκτυλά του που είναι έτοιμα να ανοίξουν το μοναδικό που απόμεινε. Και τώρα λοιπόν θυμάσαι. Θυμάσαι ότι ακόμα μπορείς να γυρίζεις αντίθετα, μπορείς να αντιστέκεσαι για να μην γίνεις σαν αυτούς. Θυμάσαι ότι όχι μόνο μπορείς αλλά πλέον έχεις την δύναμη να παρασύρεις και άλλους να γυρίζουν μαζί σου, βλέπεις θυμάσαι ότι έχεις γίνει πλέον η θεά του φεγγαριού. Θυμάσαι ότι αυτήν την τύχη που σου περιέγραψε έχεις καταραστεί εσύ. Θυμάσαι ότι πάντα την έχεις υποταγμένη σε μία άλλη τύχη, την δική σου. Θυμάσαι ότι δεν είσαι εσύ αυτή που ζεις με την εκδίκησή της αλλά είναι αυτή η ίδια η τύχη που ζει και αναπνέει με την κατάρα σου. Θυμάσαι ότι αυτό το πλοίο, που τόσο καλά γνωρίζεις ποιό είναι, έχει επιζήσει μέχρι τώρα. Θυμάσαι ότι το έχεις κάνει άτρωτο και ότι αυτά τα ποντίκια που θεώρησες καταστροφή σε δίδαξαν ένα πράγμα: ότι η μεγαλύτερη καταστροφή είναι να πιστέψεις ότι είσαι κατεστραμμένη. Θυμάσαι λοιπόν το σημαντικότερο, ότι αυτό το πλοίο δεν έχει πια ποντίκια και ότι αυτό το πλοίο ΥΠΑΡΧΕΙ. Θυμάσαι ότι είσαι ζωντανή και θυμάσαι ότι δεν έχεις έρθει μόνη σου σε αυτό το κάστρο. Είναι και το όπλο σου μαζί. Ο εαυτός σου. Και τώρα που θυμάσαι αποφάσισες επιτέλους να τον χρησιμοποιήσεις. Και τώρα που θυμάσαι μπορείς και κινείσαι. Νιώθεις επιτέλους την κατάρα του μάγου να έχει σπάσει, από εσένα. Αρχίζεις ξανά να τα ελέγχεις όλα, να είσαι πάλι έτοιμη να πάρεις πίσω αυτό για το οποίο ήρθες στο κάστρο από την πρώτη στιγμή. Τα ξόρκια διαλύθηκαν και τώρα τα έστρεψες εναντίον του. Ακούς πια τις κραυγές του δικού του θανάτου καθώς τον βλέπεις να πλακώνεται από τους σωρούς των ερείπιων που πέφτουν πάνω του καθώς το κάστρο διαλύεται…

Ψάχνεις βιαστικά να τη βρεις, αυτήν την πολυπόθητη ψυχή σου. Την βρίσκεις επιτέλους και ξέρεις πια ότι η κάθε καθυστέρηση αυτή την φορά θα σου στοιχίσει πραγματικά την ζωή σου. Αν αργήσεις το κάστρο που πεθαίνει και διαλύεται θα θάψει και εσένα μαζί του. Γι αυτό λοιπόν τρέχεις προς το μέρος της. Λίγα μέτρα ξανά, τώρα λίγα εκατοστά, μία μόνο ανάσα και τώρα την κρατάς σφιχτά στην αγκαλιά σου. Τώρα έρχεται λοιπόν και η στιγμή να φύγεις γρήγορα από εκεί μέσα.

Καθώς κινείσαι για να φύγεις, η ματιά σου πέφτει σε αυτό το ένα και μοναδικό φύλλο που έχει μείνει κλειστό στο πάτωμα, πάνω από τα τριαντάφυλλα. Μία ερώτηση σου έρχεται μόνο στο μυαλό. Αξίζει άραγε τον κόπο να ρισκάρω την ίδια μου την ζωή για να μάθω τι μου κρύβει αυτό το ένα και τελευταίο φύλλο. Σκέφτεσαι λίγο και στο μυαλό σου έρχεται μία μόνο απάντηση. Απόψε πέθανα 3 φορές, άραγε ακόμα μία, πόση σημασία μπορεί να έχει; Νομίζεις ότι θα τρέξεις αλλά ο εαυτός σου σε σταματά. Κινείσαι αργά και ήρεμα, αποφασισμένη για να το δεις αυτό το φύλλο. Τα πάντα γκρεμίζονται αλλά δεν σε αγγίζει τίποτα. Μετά από λίγες στιγμές φτάνεις. Αγγίζεις το φύλλο, το πιάνεις και αποφασίζεις να το γυρίσεις από την άλλη πλευρά για να δεις τι σου κρύβει λοιπόν, αποφασίζεις να το ανοίξεις. Πραγματικά το γυρίζεις, όμως δεν κοιτάς εσύ αυτό το φύλλο, σε κοιτάζει εκείνο. Και αυτό που βλέπεις να σε κοιτά δεν είναι άλλο από τον θρόνο σου."

ΥΓ1: Εμπνευσμένο από μία ιστορία του Robert E. Howard (1906-1936)
ΥΓ2: Η ιστορία είναι πραγματική εμπειρία, αλλιώς δεν θα την έγραφα εδώ
ΥΓ3: Συνεχίζεται

 

Αληθινή...

 

Ναι. Ετσι είναι. Κυριαρχεί γιατι ειναι μέσα του, αρα ειναι Αυτος.

Γιατι τα παντα της, του ανηκουν.. Μυαλο, καρδια, αιδοιο. Το τριπτυχο.

... και το εγω της, δικο του. Το πιο αδουλευτο κομματι. το πιο ατιθασο. το πιό απροβλεπτο. Γιατι εκεινος, δεν το καταστρεφει , δεν το καταργεί, το ενσωματωνει στο δικο του.

Μια πολυ ειδικη σχεση που χρειαζεται 2 σημαντικες κι ολοκληρες προσωπικοτητες. Τα μισα και τ αναπηρα δεν μπορουν να φτασουν μακρυα. Τα δεκανικια τα εμποδιζουν.