Αρχή

ομολογώ δεν είχα προσέξει τόσο καιρό αυτό το νήμα

ενυπωσιασμένος ,όχι επειδή δεν το είχα προσέξει αλλά για το περιεχόμενο του  

 

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα όλες μου οι σκέψεις ήταν σε περιβάλον που δεν μπορούσα να ελέγξω και που κάποιος άλλος είχε τον πλήρη έλεγχο και που πάντα ήμουν υποταγμένη, σκλάβα. όλα αυτά συνειδητοποιημένα ακόμα και πριν αρχίσω να έχω ερωτικές φαντασιώσεις καθώς άργησε πολύ η πρώτη μου φορά στο κρεβάτι, είχα πάντα σκέψεις με πολύ σκληρές τιμωρίες και έχει νομίζω δίκιο ο Κάλχας που λέει ότι είσαι αυτό που είσαι σε κάθε έκφανση της ζωής, δεν πρόκειται για στιγμές που το κάνεις αλλά έτσι είσαι.
Έφτασα εδώ μετά από τόσα χρόνια που ήταν το μεγαλύτερο μυστικό μου, που ποτέ κανείς σύντροφος μου δεν το έμαθε και μπήκε στην ζωή μου ένας μοναδικός αρσενικός που με έφερε στον δρόμο μου με όλη την σημασία της λέξης. Κάθε στιγμή είμαι σκλάβα του και σε οποιοδήποτε μέρος. Σε κάθε τί η βούλησή του είναι το απόλυτο για μένα αλλά αυτό με κάνει πολύ γεμάτη και ήρεμη, νιώθω μια απέραντη γαλήνη. Μαζί του ξεκίνησαν και τα παιχνίδια το κρεβάτι. Εγώ είμαι πολύ άτεχνη ακόμα αλλά νιώθω τόση απελευθέρωση που δεν με απασχολεί ούτε η εικόνα μου ούτε το σωστό και το λάθος-εκεί δεν μπορεί να γίνει λάθος άλλωστε. Ποτέ δεν υποδεικνύω τί θα ήθελα εγώ και μόνο εκείνος παίρνει τις αποφάσεις κι ένα περίεργο πράγμα που ανακαλύπτω κάθε στιγμή ότι αυτό που επιλέγει για μένα είναι πάντα το καλύτερο και με κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένη, για αυτό και αφήνομαι και εύχομαι να μην τελείωσει ποτε η κυριαρχία του πάνω μου. Αυτό που είπα όταν άρχισα να δένομαι μαζί του ήταν ότι "θα μαι ευτυχισμένη μόνο αν σου ανήκω" κι εκείνος το έκανε πράξη.

 

Γνώμες από πρόσωπα που δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ, κανείς δεν τους έχει δει. Χρησιμοποίηση λέξεων, εκφράσεων, τρόπων που σε κάνουν να αναρωτηθείς αν πρέπει να πεις τη γνώμη σου ή όχι. Αυτοπροβολή σαν μέσο τόνωσης ενός προσωπικού εγωισμού η οποία είναι τόσο έντονη που δεν ξέρεις πλέον αν πρέπει να δηλώσεις τη συμμετοχή σου εδώ μέσα. Χρωματισμοί, italics, bold, πληκτρολόγια που έχουν κολλήσει με Super Glue 3 το κουμπί του Caps Lock, οτιδήποτε που βάζει μία ταμπέλα παραπάνω στο "κοίτα είμαι ξεχωριστός", λες και αν γράψεις κάτι έτσι θα είσαι πιο κυρίαρχος από τους άλλους. Και αδρανείς, δεν παίρνεις μέρος σε αυτό το πολύχρωμο καρναβάλι που το βάφτισαν BDSM.

Το BDSM όμως έχει τις άμυνές του. Ακριβώς όπως εσύ. Επειδή το BDSM δεν είναι απρόσωπο, είναι προσωπικό. Δεν είναι η θεωρητική γνώμη κάποιου που δεν έχει επαφή με ένα τέτοιο τρόπο ζωής, αλλά η δική σου γνώμη. Δεν ακολουθεί τη θεωρία ότι από ένα σάπιο σύνολο θα πάρεις μόνο σάπια υποσύνολα, είναι εξαίρεση, ακριβώς όπως είσαι και εσύ. Δεν στεγάζεται στην κρεβατοκάμαρα ενός χιουμορίστα, που απαντά σε οτιδήποτε post θα σε ενδιέφερε να διαβάσεις με ένα τρόπο που σε κάνει να μετανιώνεις που πάτησες κλικ. Στεγάζεται στη δική σου κρεβατοκάμαρα. Και αυτή είναι η βασικότερη παράμετρος που πρέπει να σε κάνει να ασχοληθείς.

Η δική σου προσωπική κάβλα δεν έχει ανάγκη διαφήμισης. Αλλιώς θα ήταν εξ' ορισμού απρόσωπη. Δεν συμμετέχεις σε κάποιο παιχνίδι που βαθμολογείσαι διαφορετικά αν γίνεσαι όλο και περισσότερο δημοφιλής. Συμμετέχεις σε ένα παιχνίδι που είσαι ήδη πρωταγωνιστής και όχι κομπάρσος. Συνεπώς δεν θα πρέπει να σε ενδιαφέρει να τονώσεις το δικό σου εγωϊσμό αλλά τον εγωϊσμό του/της δίπλα σου επειδή αύριο ίσως να κοιμάσαι μαζί του/της. Και όχι από άποψη προσωπικού κέρδους, αλλά επειδή μία από τις ομορφότερες στιγμές σου στο BDSM θα είναι αυτό που θα ακολουθήσει μετά. Επειδή το BDSM δεν είναι στιγμιαίο. Είναι διαρκές. Ακριβώς όπως εσύ. Που αφού κάνεις όοοοοοοοοοοτι φανταστείς πάνω στο σώμα του/της συντρόφου σου, κάποια στιγμή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα ακούσεις: "Μου λείπεις". Και θα είναι η κατάληψη του τι έκανες ΕΣΥ και όχι κάποιος ατυχής επισκέπτης ενός forum.

Η κυριαρχία και η υποταγή δεν είναι απλά ένα παιχνίδι συμμετοχής. Ούτε καν ένα παιχνίδι νίκης και ήττας. Είναι ένα παιχνίδι που οι έννοιες του "υποκειμένου" και "αντικειμένου" είναι ισόποσες. Ακόμη και ο πιο άπειρος θα αντιδράσει σωστά σε μία κίνηση που δεν του αρέσει. Επειδή έρχεται μία στιγμή που το "αντικείμενο" θα επιθυμήσει να διαλέξει με πιο "υποκείμενο" θα θελήσει να είναι. Και αν πιστέψεις έστω και για μία στιγμή ότι αυτό το "αντικείμενο" θα διαλέξει εσένα σαν το "υποκείμενό" του επειδή παρουσιάζεις τόσο απελπισμένα το πόσο καλός είσαι, κάνεις λάθος. Το "αντικείμενο" θα φερθεί τόσο πολύ σαν "υποκείμενο" που ούτε καν το είχες φανταστεί. Και κατά τη γνώμη μου, όταν ένα "αντικείμενο" καταλάβει πόση δύναμη έχει πάνω σου ίσως να πρέπει να αναθεωρήσεις την ίδια την έννοια του "αντικειμένου". Οπως εσύ σαν κυρίαρχος προσπαθείς να είσαι ολοκληρωμένος, με την ίδια διαδικασία προσπαθεί μία υποτακτική να γίνει το ίδιο. Αυτό δεν της στερεί ούτε τη γνώμη, ούτε τη σκέψη, ούτε την προσωπικότητα. Επειδή ακριβώς όπως και εσύ είσαι απίστευτα απαιτητικός, έτσι είναι και αυτή. Εσύ το λες. Αυτή όμως το δείχνει.

Και επειδή κάθε αρχή έχει και τέλος...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Μία φορά και ένα καιρό ήταν ένα λουλούδι. Κάθε Ανοιξη είχε πάντα μία συγκεκριμμένη συντροφιά που ήταν πιστή στο ραντεβού. Αυτή η συγκεκριμμένη συντροφιά ήταν μία μέλισσα που δεν ξεχνούσε ποτέ το λουλούδι και ήταν κάθε Ανοιξη εκεί, ήταν πάντα εκεί. Υπήρχε όπως υπάρχει και το παντοτινό, στα αλήθεια.

Η σχέση τους συνεχιζόταν με τα χρόνια και ουσιαστικά το μόνο που περίμεναν υπομονετικά και οι δύο ήταν να περάσουν οι άλλες εποχές για να έρθει η Ανοιξη, ώστε να μπορέσουν να βρεθούν. Ηταν ένα είδος λύτρωσης, αφού άντεχαν τα πάντα για τρεις εποχές για να ζήσουν ευτυχισμένα την μία. Οπως λοιπόν αγαπάς μία ριψοκίνδυνη επιβίωση από ένα σίγουρο θάνατο, έτσι και το λουλούδι και η μέλισσα αγαπούσαν ο ένας τον άλλον και φυσικά αυτήν την εποχή, την Ανοιξη.

Αυτό γινόταν κάθε χρόνο. Εται και αυτή τη χρονιά. Η προηγούμενη Ανοιξη τελείωσε και το λουλούδι έχει ήδη αρχίσει να ζει με την ανάμνηση όχι της Ανοιξης που τελείωσε αλλά της επόμενης, με την ανάμνηση της Ανοιξης που θα έρθει. Και το λουλούδι είναι σίγουρο όχι μόνο ότι θα έρθει η επόμενη Ανοιξη αλλά ότι θα έρθει και η μέλισσα, ότι θα έρθει και η αγάπη του.

Ετσι λοιπόν αρχίζει και το συνηθισμένο μαρτύριο που έχει και όνομα: αναμονή. Το Καλοκαίρι είναι η πρώτη εποχή και κάτι σημαίνει για το λουλούδι. Σημαίνει έντονα την ανάμνηση της Ανοιξης που έφυγε. Είναι ακόμα νωπή η χαρά, δεν έχει στεγνώσει, ούτε ξεπλυθεί, δεν ξεφτίζει μία αγάπη ποτέ από την πρώτη κιόλας εποχή. Αντίθετα αποτυπώνεται και γίνεται ζωή, ελπίδα και ανάσα. Οχι σαν το οξυγόνο, πραγματική ανάσα, μόνο. Σαν την ίδια την ζωή του λουλουδιού.

Ερχεται το Φθινόπωρο και αρχίζει κάτι άλλο. Οπως το λουλούδι ξέρει ότι πρώτα κάποιος γίνεται άντρας και μετά βασιλιάς έτσι και εσύ ότι τώρα πρέπει να σκεφθείς. Για αυτά που βλέπεις κάθε ημέρα να είναι ακριβώς τα ίδια αλλά απλά να έχουν όλα ένα άλλο όνομα, διαφορετικό, αλλιώτικο. Που σου θυμίζουν ότι σαν την επιθυμία γεννήθηκες για να μου τα δώσεις όλα και ακόμα πιο πολλά. Ετσι γνωρίζεις για το λουλούδι και γνωρίζεις τι πρέπει να κάνεις εσύ, ένα λουλούδι σε μία εποχή σαν το Φθινόπωρο.

Το Φθινόπωρο φεύγει. Κατόπιν ο Χειμώνας, ένα βήμα πριν το τέλος και όλα πάλι όλα είναι αλλιώς. Ξέρεις ότι ο Χειμώνας είναι ασήκωτο βάρος και το ξέρεις επειδή είναι το τελευταίο βάρος που θα ξεφορτωθείς. Δεν έχει σημασία όμως, το λουλούδι πρέπει να ζήσει και τον Χειμώνα και θα τα καταφέρει όπως ακριβώς τα κατάφερες και εσύ κάποιο καιρό πριν που έζησες τις δικές σου χειμωνιάτικες ημέρες και νύχτες. Κάποιο καιρό πριν που σου φαίνεται πια τόσο πολύ μακριά ενώ είναι στα αλήθεια τόσο πρόσφατα που ξέχασες ότι ήταν μόλις χτες. Ξέχασες πότε ίσως ήταν αλλά δεν ξέχασες ποτέ ότι έμαθες από αυτόν τον Χειμώνα. Τον δικό σου Χειμώνα. Σαν το ρούχο που αγαπούσες να φοράς αλλά τώρα πάλιωσε και σου περνάνε δύο πράγματα από το μυαλό: που θα ξαναβρείς το ίδιο ρούχο ή γιατί δεν είχες αγοράσει δύο ίδια τότε που το είχες βρει. Γι αυτό λοιπόν ξέρεις ότι το λουλούδι θα ζήσει αυτόν τον Χειμώνα, και αυτόν τον Χειμώνα.

Περνά και αυτός. Ο Χειμώνας ήταν πλέον εδώ και σαν κάθε τελευταία δοκιμασία αργεί αλλά τελικά τελειώνει και αυτή. Και ξέρεις πως τελειώνει: επίπονα. Και τώρα επιτέλους η Ανοιξη. Οι στιγμές που περιμένει το λουλούδι αρχίζουν να έρχονται, όμως αρχίζουν και να περνούν. Ομως η μέλισσα δεν εμφανίζεται ακόμα και όταν ο πρώτος μήνας της Ανοιξης περνά. Φεύγει και ο δεύτερος μήνας και οδυνηρά έρχεται και ο τρίτος, ο τελευταίος και η στερνή ελπίδα. Λίγο πριν το τέλος του, το λουλούδι ακόμα περιμένει και ξαφνικά ακούει από τον ορίζοντα μακριά ένα γνώριμο ήχο. Με την χαρά ζωγραφισμένη πάνω του περιμένει την αγαπημένη του μέλισσα να φανεί. Ομως μάταια επειδή αυτή που εμφανίζεται δεν είναι η δική του μέλισσα αλλά κάποια άλλη που του φέρνει το χειρότερο νέο που άκουσε ποτέ. «Η αγαπημένη σου μέλισσα δεν θα ξαναέρθει, όχι όμως επειδή σε ξέχασε αλλά επειδή δεν μπορεί να έρθει πια, δεν υπάρχει πια».

Από τότε αυτό το λουλούδι δεν ξανάζησε την Ανοιξη τόσο όμορφα όσο τη ζούσε. Κάτσε λοιπόν και αναρωτήσου. Εσένα τι σου λείπει πιο πολύ, η Ανοιξη ή η μέλισσα;

ΥΓ1: Δεν συνεχίζεται