Ας μιλήσουμε για όρια...

RE: RE: Ας μιλήσουμε για όρια...

'Οσον αφορά το πρώτο θέμα, δηλαδή τα ''εν οίκω μη εν δήμω'' : μου αρέσει ιδιαίτερα να ρισκάρω να αποκαλύπτω την ιδιότητά μου σε ανθρώπους άσχετους με τον κόσμο μας αφού τους γνωρίσω καλά όμως. Φυσικά δεν θα πάω να το πω στον πρώτο τυχόντα. Δεν το κρύβω από μερικούς φίλους, οι περισσότεροι δεν σοκάρονται ή όταν ξαφνιάζονται αντιδρούν σε λογικά πλαίσεια. 'Οταν ξεπερνούν το αρχικό ''σοκ'' αρχίζουν να με αποδέχονται γιατί το ρίχνω στην πλάκα. Για παράδειγμα μετά από καιρό θυμάμαι άρχισα για αστείο να αποκαλώ ''αφέντρα'' μια άσχετη με τον κόσμο μας γυναίκα έτσι για να την κάνω να γελάει και να με δει με πιο πολύ συμπάθεια. Αυτό είχε πολύ γούστο, κι ακόμα και τώρα που και που της πετάω ένα ''γεια σου αφέντρα'', γελάμε με την καρδιά μας. 'Οποιοι έχουν χιούμορ με αποδέχονται, μερικοί όχι φυσικά, αλλά έτσι είναι η ζωή, δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους.

Οσο για το τρίπτυχο ''safe, sane αnd concensual'' συμφωνώ ότι βοηθάει να μην βγαίνουμε εκτός κοινωνίας ανθρώπων όπως το λες, αλλά το ερώτημα είναι : σε ποιά κοινωνία θέλει ο καθένας να ζήσει ? Γιατί μέσα σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άπειρες μικρότερες κοινωνίες με ιδιορρυθμίες που έχουν τους δικούς τους κανόνες. Εγω προσωπικά δεν δίνω δεκάρα αν θα βγω έξω από την λεγόμενη καθώς πρέπει κοινωνία με τα όρια της προκειμένου να ζήσω το μεγαλείο του να είμαι σκλάβος όπως το εννοώ. Εξάλλου ποτέ δεν πίστευα στην κοινωνία, πρώτα η μονάδα, το άτομο, κι ύστερα όλα τα άλλα. Και άλλωστε γιατι να βγεις από την κοινωνία ? Απλά νοιώθεις ότι παραμένεις στην κοινωνία αλλά βάζεις πάνω από όλα την ικανοποίηση κάποιου άλλου προσώπου που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι σου. Συνεχίζεις να ζεις μέσα στην κοινωνία αλλά είναι σαν να έχεις μια ιερή αποστολή. Είναι σαν να κάνεις μια στρατιωτική θητεία έχοντας να σε διατάζει μια λοχαγός που εσύ διάλεξες. Κατι σαν εθελοντής, πολλοί επιλέγουν να γίνουν εθελοντές κάπου, άλλος το ρίχνει στην θρησκεία, αλλος πάει ιεραπόστολος στην Αφρική, άλλος γίνεται καμικάζι, ε τι να κάνουμε ? Εμένα με ''βάρεσε'' να γίνω σκλάβος.

 

Είναι δυνατόν να βάλεις όρια στη φαντασία;

 

σωστος ο MasterJp  

 

Εδώ πιστεύω και κολλάει η έννοια της Εμπιστοσύνης στην οποία πολύ συχνά αναφερόμαστε.
Εμπιστεύομαι πως Εκείνος γνωρίζει καλύτερα από μένα, το τί, πως, πότε και με ποιούς τρόπους να Δουλέψει, όσον αφορά τα όρια μου, τα οποία πάυουν να είναι μου, μια και δεν τα διαχειρίζομαι η ίδια.

 

Με τον παρορμητισμό που συχνά διακατέχει τις υποτακτικές και σκλάβες θα ήταν καλό να έχουμε αυτά τα λόγια κάπου που να τα κοιτάμε συνέχεια.  

 

Απάντηση: Ας μιλήσουμε για όρια...

Απο τη στιγμη που τα ορια της υποτακτικης-σκλαβας ειναι τοσο πιο ψηλα απο εκεινα που θετει ο Κυριαρχος, δε σημαινει γι'Αυτον και τελειως υποκειμενικα οτι η υποτακτικη Του δεν εχει ορια? Αφου δε Δυναται να τα Φτασει και ισως και να τα Δει, αρα γι'Αυτον απλα δεν υπαρχουν.

(Τελειως υποκειμενικη γνωμη που θετεται κυριως ως μορφη ερωτησης προς συζητηση και οχι ως de facto αποψη...)

 

Re: Απάντηση: Ας μιλήσουμε για όρια...

Αν αναφερόμαστε σε όρια που άπτονται επιπέδων κοινού ενδιαφέροντος , τότε ναι.Αλλά αποκλειστικά εκεί.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Ας μιλήσουμε για όρια...

Μα αυτο εννοειτε. Αν δεν ειναι καν σε θεμα κοινου ενδιαφεροντος, τοτε για τον Κυριαρχο δεν υπαρχει το θεμα αυτο καθ'αυτο. Δε Τον Αγγιζει, δε Τον Ενδιαφερει καθολου(Αρα ποσο μαλλον τα ορια της υποτακτικης Του στο συγκεκριμενο θεμα...).

Ελπιζω να αντιληφθηκα ορθως τη θεση σας. Αν οχι, μια επεξηγηση των λεγομενων σας θα ηταν ευπροσδεκτη.

 

Ετσι όπως το ορίζεται ειναι ότι τα ορια ειναι στανταρ... Δεν νομίζω σε κάθε φάση ο Κ πρεπει να ξερει πρεπει να ανακαλυπτει που ειναι τα όρια.

Δεν δεχομαι τη φράση που δηλώνουν "Νο limits" σε σχεση με τι?
Παντα υπάρχει κατι, που ίσως να χρειάζεται "βελτιώση" ίσως να χρειάζεται ιδιαίτερη "φροντίδα".......... και "προσοχη"

 

Απάντηση: Ας μιλήσουμε για όρια...

Το ζήτημα των ορίων είναι κατά τη γνώμη μου από εκείνα τα θέματα που μπορούν να συζητιούνται, να αναλύονται και να δοκιμάζονται επ'άπειρον..και πάντα να ανακαλύπτει κανείς κάποια καινούργια θεώρηση, καποιο νέο δεδομένο, κ.τ.λ...
Ο ζωντανός οργανισμός που ονομάζεται άνθρωπος είναι από τη φύση του ένα ον το οποίο δε μπορεί να αντέξει την υπερπήδηση των ορίων του επί συνεχούς βάσης (24/7 δηλαδή)...κάτι τέτοιο θα τον σκότωνε: εγκεφαλικά, σωματικά, ψυχολογικά, όπως θέλετε να το πείτε...Επίσης δε μπορεί να αντέξει μόνιμο πόνο ή στεναχώρια (ίσως κάποιοι άνθρωποι να καταφέρνουν να ζουν συμβατικά για όλη τους τη ζωή "πονεμένοι" αλλά καμμία σχέση δε θα έχει η ζωή τους με τη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου).

Υπό αυτό το πρίσμα και μέσα από προσωπική εμπειρία, συμπεραίνω πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουνε κάποια όρια, τα οποία είτε έθεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους ενσυνείδητα, είτε ασυνείδητα, είτε τους τα επέβαλλε το περιβάλλον τους (κοινωνικό, οικογενειακό, φιλικό...).
Η διαφοροποίηση έγκειται στον τρόπο με τον οποίο εξωτερικεύονται αυτά τα όρια και στον τρόπο με τον οποίο "αντιμετωπίζονται" κατά περίπτωση..Αυτό πρακτικά σημαίνει πως καποιος μπορεί να επιλέξει να παραδώσει άνευ όρων τον έλεγχο των ορίων του σε ένα άλλο πρόσωπο (οπότε μιλάμε για σκλάβο/σκλάβα), κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να διευρύνει αυτά τα όρια αλλά πάντα με τη συγκατάθεση του (άρα μιλάμε για υποτακτικής φύσεως άτομο αλλά όχι slave), άλλος δύναται να μην θέλει καν να δοκιμάσει ποια είναι τα όρια του ή εάν μπορεί να τα πάει λίγο πιο πέρα..επίσης υπάρχει και η πιθανότητα ενός ανθρώπου που να πιστεύει πως δεν έχει κανένα απολύτως όριο, αλλά αυτό είναι μία ψευδαίσθηση πιστεύω που ο ίδιος έχει χτίσει στο μυαλό του επειδή τον βοηθάει να ζει καλύτερα, ή να ξεπερνάει πιο εύκολα καταστάσεις.

Όσο για τον εαυτό μου, έχω ανακαλύψει που βρίσκονται κάποια από τα όρια μου, μερικά τα έχω διευρύνει, μερικά άλλα παραμένουν ακόμα ανεξερεύνητα, πάντα όμως είχα πλήρη επίγνωση των ορίων αυτών και πολύ ενεργή συμμετοχή στις περιπτώσεις που προσπάθησα να τα ξεπεράσω (είτε μόνος μου, είτε με τη βοήθεια κάποιου άλλου προσώπου). Προς το παρόν δε μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να παραδίδει αυτό το προνόμιο ολοκληρωτικά σε κάποιον άλλο άνθρωπο, διότι πρώτα και κύρια δε θα νοιώθω εγώ καλά με εμένα σαν άνθρωπος και σαν ύπαρξη...οπότε οτιδήποτε προκύψει θα είναι ψεύτικο και όχι 100% εγώ.

ΥΓ. Η μεγαλύτερη κουβέντα σε αυτό εδώ το νήμα, αν και παλιό, έχει γίνει περί των ορίων των υποτακτικών, σκλάβων..τι γίνετε όμως με τα όρια των Κυρίαρχων, Κυριαρχικών....?

 

Απάντηση: Ας μιλήσουμε για όρια...

Εγω μόνο το αίμα και τις λοιπές εκρίσεις του σώματος θέτω πάντα σαν όρια!Εκτος φυσικά απ το σπέρμα!