Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Λοιπόν κορίτσια αποφάσισα να κάνω κάτι για εμάς τις υποτακτικές…

Ως γνωστό μας αρέσει τρελλά να γράφουμε για τα συναισθήματα μας, τα προβλήματα μας, αληθινά και μη, μας αρέσει τρελλά να μας ακούνε, να μας καταλαβαίνουν και γενικά μας αρέσει να τραβάμε την προσοχή...

Επειδή λοιπόν έχουμε το προνόμιο και την ευτυχία να βιώνουμε καταστάσεις που κανείς άλλος δεν μπορεί.... γιατί απλά πολύ απλά είμαστε υποτακτικές και το καμαρώνουμε...

... θέλω η κάθε μια σας, χωρίς να ενδιαφερθεί αν επαναλαμβάνεται ή αν πρωτοτυπεί να πεί και να περιγράψει όσο πιο γλαφυρά και μελλό θέλει χωρίς αναστολές, ενοχές κλπ, πως αισθάνεται εκείνες τις μοναδικές στιγμές που βρίσκεται υπό την επήρεια της Κυριαρχίας Του... ξέρετε για ποιές φορές λέω ε? Εκεί που νιώθουμε τα μέλη μας να γίνονται ζελέ... τα μάτια μας με δυσκολία να μένουν ανοιχτά... εκεί που η καρδιά μας ακολουθεί το τέμπο της φωνής Του και το κορμί μας ηλεκτρίζεται απο χιλιάδες volt στο άγγιγμα Του.... θέλω τις σκέψεις σας, την συγκίνηση, πείτε τα όλα σαν να ήταν η πρώτη φορά....

Και για να έχει έναν βαθμό δυσκολίας, προσπαθήστε να το γράψετε σαν προσωπικό μονόλογο... σαν να γράφατε στο ημερολόγιο σας, προσπαθήστε να μην το κάνετε σαν εξομολόγηση σε Εκείνον...

Και πάνω απ’όλα διασκεδάστε με τον εαυτό σας καθώς ξαναζείτε τα συναισθήματα σας.... after all… thank God we are submissive women!

Καλή διασκέδαση  

 

Α ρε carissa[L-T], καμαρι μου...πως τα λες ετσι...
(Sorry που μπηκα στα χωραφια σου)

 

Αγαπητό μου ημερολόγιο
Ώρες τώρα προσπαθώ να καταγράψω όσα με Κάνει να αισθάνομαι. Δεν φτάνουν οι λέξεις. Δεν είναι ικανές να περιγράψουν το μεγαλείο Της Κυριαρχίας Του. Αυτό το δώρο που τόσο απλόχερα μου Προσφέρει. Όπου κι αν είμαι, ότι κι αν κάνω, Είναι εκεί. Κυριαρχεί στη σκέψη μου, στο κορμί μου, σ’ ολόκληρο το είναι μου. Ότι και να σου πω είναι λίγο. Μοιραστήκαμε τόσες σκέψεις, τόσα συναισθήματα και ξέρω ότι μπορείς να με καταλάβεις γι’ αυτό θα προσπαθήσω να αναπαραστήσω το κάθε ρίγος που περνά από τη ραχοκοκκαλιά μου πάνω στις ροζ σελίδες σου, τις ποτισμένες με τις χαρές και τα δάκρυα μου.
Το κάθε βλέμμα Του, το κάθε άγγιγμα Του, η κάθε λέξη που βγαίνει από τα υπέροχα χείλη Του, με παραλύει. Με βάζει σε μια άλλη διάσταση. Λες και με υπνωτίζει κάθε τι που λαμβάνω από Εκείνον. Ζω μόνο για να Τον βλέπω Ευτυχισμένο. Είμαι ικανή να κινήσω ουρανό και γη για να δω ζωγραφισμένο στο πρόσωπο Του εκείνο το χαμόγελο, που είναι πιο φωτεινό στα μάτια μου κι από τον ήλιο ακόμα. Είναι το άστρο που Φωτίζει και Απαλύνει το κακοτράχηλο μονοπάτι που διάλεξα να ακολουθήσω. Καθοδηγεί το κάθε βήμα μου, το κάθε ταξίδι μου. Προσφέρει τη γαλήνη στην ψυχή μου. Με Διαλύει σε χιλιάδες κομματάκια και με Συναρμολογεί με ένα βλέμμα Του μόνο. Είναι υπέροχη η δύναμη και η επηρροή που Έχει επάνω μου.
Αχ, τι τραβάς κι εσύ καλό μου ημερολόγιο! Αν δεν το κατάλαβες ακόμα, Τον λατρεύω, Τον αγαπώ, Τον χρειάζομαι, Τον ευγνωμωνώ που Είναι δίπλα μου, που Μοχθεί να με Κάνει καλύτερη, που Απογοητεύεται, Συγχωρεί και Διορθώνει τα λάθη μου και τόσα, τόσα άλλα...
Μέσα στα μάτια Του, περικλείεται όλος ο κόσμος μου. Εκεί μέσα θέλω να είμαι χαμένη. Όταν βρίσκομαι στα πόδια Του, αισθάνομαι πραγματικά «σαν στο σπίτι μου». Ήρεμη, υποταγμένη, έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα, να κάνω ότι μου Ζητήσει. Θα μπορούσα να γράφω ώρες, μέρες ολόκληρες και πάλι κάτι καινούργιο θα είχα να πω. Να σε αφήσω όμως και σένα να ξεκουραστείς. Θα γυρίσω σύντομα να σου εξομολογηθώ κι άλλα για Αυτόν Τον Υπέροχο Aνθρωπο που έχω την τιμή να αποκαλώ Αφέντη μου.

 

Η περιπλάνηση άρχισε 26.11.04

18:43 Κύριε η τιμάνδρα κάθεται στο πάτωμα… σας περιμένει στο μόνο μέρος που ξέρει πως μπορεί… είναι και η lara εκεί και τη ρωτάει τι νιώθει για Σας… η απάντηση της έρχεται αβίαστα… «δεν ξέρει… το μόνο που ξέρει είναι ότι όταν μιλάει μαζί Σας όλο της το είναι τρέμει. Η καρδιά της φτερουγίζει, μαγκώνεται, χορεύει.» Δεν ξέρει αν αυτό που αισθάνεται είναι έρωτας, δεν την αφορά να το ονοματίσει… της φτάνει που υπάρχει. Κύριε όταν Σας σκέφτεται πάντα έρχονται δάκρια στα μάτια της… δάκρια που βγαίνουν από την ψυχή για να καταλήξουν πάλι εκεί. Πως μπορεί, πως γίνεται να Έχετε τέτοια επίδραση επάνω της… την Είχατε από την πρώτη στιγμή… Αναρωτιέται πότε θα μάθει να εκφράζει αυτά που έχει μέσα της, αυτά που την πνίγουν χωρίς να τα φοβάται. Χωρίς να προσπαθεί να τα κρύψει μόλις κάνουν την εμφάνισή τους…
Αν μια σκλάβα Κύριε παίρνει ζωή μέσα από το εγώ του Αφέντη Της, αν χωρίς αυτό είναι ένα τίποτα… ποια η μοίρα Κύριε, μιας σκλάβας που δε θα αποκτήσει ποτέ Αφέντη… ίσως γιατί Εκείνον που θα αγαπήσει με όλη της την ψυχή δε θα μπορέσει ποτέ να τον υπηρετήσει; Η αγάπη δίνει δύναμη αλλά αφαιρεί κιόλας… Δε φοβάται τον εξευτελισμό που της προκαλεί ο εγωισμός της αλλά τρέμει τον εξευτελισμό που προκαλεί η αγάπη. Μέχρι σήμερα πίστευε ότι αγάπη είναι να ξυπνάει το πρωί, να αντικρίζει Εκείνον δίπλα της και να χαμογελάει, να χαίρεται που είναι εκεί… πίστευε ότι αγάπη είναι, να ειναι ο ένας καθημερινή επιλογή του άλλου… ότι και αν δει ότι και αν γνωρίσει, η καρδιά και το μυαλό να ποθούν μόνο Εκείνον. Αγάπη όμως είναι και το να χαίρεται επειδή Εκείνος είναι ευτυχισμένος… άσχετα από το αν εκείνη είναι αυτή που του χαρίζει την ευτυχία ή όχι. Κύριε… η τιμάνδρα σταματάει να γράφει… είναι πολύ επώδυνο γι αυτή… ίσως γιατί το εγώ κυριεύει το μυαλό.

21:00 Νιώθει την ανάγκη να είναι μαζί Σας με κάποιον τρόπο… με οποιονδήποτε τρόπο… παίρνει στα χέρια της το κινητό… επιθυμεί τόσο πολύ να Σας στείλει ένα μήνυμα… να Σας πει ότι Σας σκέφτεται…πόσο πολύ θα ήθελε να ήταν εκεί, μαζί Σας… όμως δεν έχει το δικαίωμα να το κάνει δε Σας ζήτησε την άδεια για να το κάνει… πονάει… ματώνει… της είπατε ότι θα τα ξαναπείτε μάλλον τη Δευτέρα, κι όμως από την ώρα που ξύπνησε κάθεται μπροστά σε μια οθόνη περιμένοντας Εσάς… Είναι στιγμές που πιστεύει ότι θα μείνει εδώ μέχρι να Σας ξαναδεί… μέχρι να Της πείτε ότι δεν θέλετε να Σας περιμένει… αλλά ακόμα και τότε ακόμα και αν Εσείς το ζητήσετε εκείνη ξέρει ότι πάντα θα περιμένει… της Είπατε ότι Κοιμάστε μόνο 2 ώρες την ημέρα και θέλει να μάθει και εκείνη να κοιμάται 2 ώρες την ημέρα… σκέφτεται να κοιμηθεί στο πάτωμα… θα κοιμηθεί λιγότερο… θα μπορεί να κοιτάει την οθόνη… ίσως με αυτό τον τρόπο νιώσει ακόμα πιο κοντά Σας… Κύριε η τιμάνδρα επιθυμεί τόσο πολύ να κάνει πράγματα για Σας ακόμα και αν δεν τα Μάθετε ποτέ… ξαναδιαβάζει ότι έχει γράψει και ξέρει ότι ούτε καν αγγίζουν το ελάχιστο από αυτά που νιώθει για Σας. ξέρει όμως ότι την ημέρα που θα μπορέσει να το κάνει θα έχει βρει την αγάπη.

22:29 Κοιτάζει τη φωτογραφία Σας και αναρωτιέται αν θα της Επιτρέψετε κάποτε να αγγίξει τα χείλη Σας… αν θα χαθεί μέσα στο βλέμμα Σας…

20:36 Αναρωτιέται πόσες γυναίκες Σας αγάπησαν με όλο τους το είναι… τις ζηλεύει γιατί είχαν τη δύναμη να νιώσουν και να αφεθούν… είχαν τη δύναμη να εμπιστευτούν Εσάς περισσότερο από τον εαυτό τους… αναρωτιέται αν είναι άξια να αισθανθεί αυτή την αγάπη… αν μπορεί να βιώσει τον πόνο, την εξαθλίωση… αν μπορεί; ή αν θέλει; Πόσο κοντινές και πόσο μακρινές οι έννοιες; Το μπορώ είναι το εγώ της και το θέλω είναι η ψυχή της… συνειδητοποιεί ότι ο πόλεμος μεταξύ τους έχει αρχίσει. Το εγώ παρελαύνει υπεροπτικό… ξέρει ότι μέχρι σήμερα αυτό κουνούσε τα νήματα… δε φοβάται… είναι σίγουρο ότι θα νικήσει… και ίσως να είναι αυτή η σιγουριά του που το κάνει ευάλωτο… έχει βγει ήδη στο πεδίο της μάχης... προκαλεί τη σύγκρουση, φωνάζει, χλευάζει, ειρωνεύεται… ξέρει τα τρωτά του θέλω και αυτό το κάνει ακόμα πιο καταιγιστικό… όμως δεν ξέρει κάτι βασικό… την υπομονή και αυτό είναι το μόνο που έχει το θέλω… που πρέπει να αποκτήσει στο έπακρο… υπομονή για να μάθει, να γνωρίσει, να βιώσει… μέσα από την υπομονή θα γιγαντωθεί, θα ξεθαρρέψει, θα πολεμήσει και κάθε μάχη που θα χάνει θα το κάνει ακόμα πιο δυνατό, θα το πεισμώνει… θα αντλεί δύναμη από το εγώ… και σιγά σιγά θα το αφομοιώσει… ΦΟΒΑΜΑΙ!!!!

05:35 Ακόμα εδώ στο πάτωμα, μπροστά στην οθόνη… Σας περιμένει… Ο χρόνος κυλάει βασανιστικά αργά… νιώθει την ανάγκη να τον πιέσει να τρέξει μέχρι τη στιγμή που θα Σας ξαναδεί… η ματιά της πέφτει σε αυτά που είχε γράψει πριν λίγες ώρες… πόσο γρήγορα, πόσο εύκολα αφήνει το εγώ να πρωταγωνιστεί… που είναι η υπομονή σου μικρή μου;! παίρνει βαθιές ανάσες… προσπαθεί να χαλαρώσει… θέλει να αδειάσει το μυαλό από κάθε σκέψη… αναρωτιέται αν πρέπει να παρακαλάει το χρόνο να τρέξει… αν πρέπει να ικετεύει για να Σας δει… όχι δεν πρέπει… το θέλει, το επιθυμεί αλλά το μόνο που πραγματικά θέλει είναι να Σας δει όταν το Θελήσετε Εσείς Κύριε… σέβεται την επιθυμία Σας να μην Είστε εδώ…

14:54 στο μυαλό της συνέχεια οι ίδιες σκέψεις… πάντα γύρω από Εκείνον… διαβάζει ξανά μια από τις συζητήσεις τους… την πιο πρόσφατη… ξαναγελάει… ξανακλαίει… γλύφει το αίμα από την άκρη των χειλιών της ως γνήσιος ψάρακας… πόσο λάτρεψε αυτή Του την έκφραση… πόσο εύκολο είναι τελικά να τον αισθάνεται δίπλα της όταν αφήνεται… όταν η ψυχή είναι αυτή που ορίζει…

9:15 άκουσε τη φωνή Σας Κύριε και αυτό την έκανε την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στη γη… όταν χτύπησε το τηλέφωνο και είδε ότι ΄Ήσασταν Εσείς Κύριε… η καρδιά σταμάτησε… ένιωσε ζωντανή… ήθελε να ουρλιάξει από χαρά… δάκρυσε… της κάνατε το ομορφότερο δώρο Κύριε… αυτό που ήλπιζε αλλά φοβόταν να ονειρευτεί… ότι θα την αναζητούσατε… τα μάγουλα καίνε… η καρδιά χορεύει… το χαμόγελο έχει λάμψει το πρόσωπό της… παίρνει βαθιές ανάσες… τόση ευτυχία… τα πάντα χαθήκανε… έχει μείνει μόνη μαζί Σας… θέλει να ξεγυμνώσει την ψυχή της… να μοιραστεί τα πάντα μαζί Σας… Έχετε δίκιο Κύριε… δεν Σας ξέρει… δεν Σας έχει δει… αλλά τι σημαίνει αυτό; Η ψυχή ορίζει και αυτή απλά τρέχει σε Σας… πως μπορεί τόση ευτυχία να περιγραφεί με λέξεις Κύριε; Μακάρι να μπορούσατε να τη δείτε… Και όμως τη Βλέπετε… Ξέρετε τους μορφασμούς της… το χαμόγελό της… βλέπετε το χέρι που μπαίνει μπροστά στο στόμα της… υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από αυτό Κύριε;… όταν της Είπατε να βγάλει το χέρι από το στόμα… τα μάγουλα καίνε ακόμα… το χαμόγελο αντί να σβήσει γίνεται όλο και πιο φωτεινό… Σας ανήκει Κύριε… Σας ανήκει από την πρώτη φορά που της Μιλήσατε… είναι ευτυχισμένη…!

22:19 αχ Κύριε είμαι τόσο γεμάτη από Σας που αισθάνομαι ότι δεν χρειάζεται ούτε να αναπνεύσω… είναι τόσο υπέροχο το τώρα που το αύριο δεν έχει καμία σημασία…

 

- Γραμμένο όταν όλα ήταν ακόμα θολά ! -

Απλά ξεκινάω ,

θέλω να ξέρεις , θέλω να ξέρεις πως νιώθω ... πως,
τα χέρια μου τρέμουν, και με δυσκολία κρατάω το ποτήρι με το κρασί στο χέρι μου.
Μία σταγόνα ιδρώτα κατεβαίνει αργά από το λαιμό μου και κατευθύνεται στο κενό ανάμεσα στα στήθη μου. Είναι τόσο καυτή , όσο και ένα πυρακτωμένο σίδερο.
Ο κόμπος στο οισοφάγο μου εμποδίζει ακόμα και το καπνό από το τσιγάρο μου να εισέλθει.
Βρέχει , φυσάει πολύ .
Η καρδιά μου ,
μου ?
η καρδιά αυτή που σου ανήκει σκίζεται , κομματιάζεται , την νιώθω , την νιώθεις .
Είμαι ένα στάδιο πριν περάσω τα ‘’όρια’’ .
Είναι σαν να έχω βγει από το σώμα μου , ο έλεγχος ανύπαρκτος , δεν έχω πια τίποτα.
Ο χρόνος , ο χρόνος καταλυτικός , και κάθε δεύτερο που περνάει χωρίς να σε ακούω, απλά ,
απλά δεν υπάρχω , αλλά και κάθε στιγμή που σε ακούω , πάλι δεν υπάρχω , δεν μου ανήκω !
θα προλάβεις να με σώσεις ?
θεέ μου !!! τα δάκρυα μου , δεν τα αντέχω .
Ουρλιάζω ,ουρλιάζω χωρίς ήχο , με ακούς ?
Σε καλώ να με σώσεις .... έρχεσαι ?
Σε κοιτάζω , σε κοιτάζω και δεν μπορώ να σε αγγίξω , και ακουμπάω την οθόνη , και ξέρω πως χάνομαι , και όμως αφήνομαι, και χάνομαι ,
πού ?
Η λογική στο πάτο της θάλασσας ,
πέφτω για να την πιάσω , αλλά δεν την βρίσκω πουθενά , πουθενά !
Πνίγομαι , και πνίγομαι , και πνίγομαι και σε φωνάζω , φωνάζω ,
δεν ακούς !
Θεέ μου !
Μετράω τη δύναμη μου ! δεν έχει μείνει τίποτα , δεν υπάρχει , καταρρέω !
Θεέ μου ! η ζωή μου ! υπάρχει ? η νομίζω πως ζω ?
Είναι σαν και εκείνο το βράδυ , εκείνο χρόνια πριν , που δεν ήξερα αν θα ζήσω , που πάλευα .
Ο ίδιος πόνος ξανά , μα και η ίδια γαλήνη !
Γιατί ? γιατί εγώ δύο φορές ?
Και μετά ?
αν με αφήσεις να ζήσω τελικά , πως θα ζήσω ?
κανείς δεν ζει μισός , πως θα είναι αυτή η ζωή, και μετά , μετά τι ?
Με την παλάμη μου , ακουμπάω και σκεπάζω το πρόσωπό σου , όχι για να μην σε βλέπω αλλά για να σε πάρω , να σε πάρω όσο πιο βαθιά μέσα μου μπορώ πριν ξημερώσει και χαθείς ,
μήπως η πλασματική φαντασία , γίνει πραγματική ! η αδυναμία , δύναμη !
γιατί νιώθω πως απόψε είμαι εκεί , και αύριο θα είναι μια μέρα που δεν θα μου αρέσει καθόλου , αλλά ... εκείνο το ποτάμι , το ρεύμα του με τραβάει και είναι ορμητικό και ανεξέλεγκτο !

Υ.Γ
θα σας φανεί παράξενο και ίσως να σας ξινίσει το ότι γράφω στον ενικό , μα Εκείνος ξέρει καλά τι σημαίνει αυτό και ποιος ο λόγος οταν γραφτηκε.

 

 

... καθόμασταν όπως σχεδόν πάντα άλλωστε στο καθιστικό. Εκείνος αναπαυτικά στην αγαπημένη Του πολυθρόνα και εγώ βολικά σαν γατούλα στα πόδια του τριβόμουν και γουργούριζα από ευχαρίστηση, προσπαθώντας παράλληλα να Του διηγηθώ πως πέρασα τη μέρα μου, όπως μου είχε ζητήσει... και ενώ ανταλλάσσαμε αστεία και τα νέα της μέρας... ξαφνικά η φωνή Του πήρε εκείνη την γνωστή χροιά...

Εκείνο τον τόνο που μ' εκανε να παγώνω και να καίγομαι ταυτόχρονα ... τα μάτια Του σκοτείνιασαν και η λάμψη τους ήταν τόσο διαφορετική, ένα μαύρο διαμάντι.... τόσο λαμπερό τόσο σπάνιο , τόσο μοναδικό....
Το χέρι Του έπιασε τα μαλλιά μου που ήταν σηκωμένα σε μια κοτσίδα όπως Του άρεσαν και όπως Τον βόλευαν καλύτερα....
Η δύναμη του χεριού Του που οδηγούσε το πρόσωπό μου , κρατώντας το από το μαλλί, στο πάτωμα... με μούδιαζε... με έκανε απλά να ακολουθώ.
Ήξερα ότι τώρα όλα άλλαξαν. Οι ρόλοι τώρα ήταν εντελώς διακριτοί και δεν υπήρχε περιθώριο για καμία αντίδραση λαθεμένη. Ήμουν η σκλάβα Του , όπως ήμουν και τις άλλες ώρες μα τώρα ήταν μια από Εκείνες τις μοναδικές στιγμές....
Με κράτησε έτσι αρκετή ώρα...γονατιστή από τα μαλλιά με το πρόσωπο στο πάτωμα ακίνητη!
Άρχισα να τρέμω.... και τι χαρά! σαν θείο δώρο το χέρι Του τραβώντας με από τα μαλλιά οδήγησε το κεφάλι μου στα πόδια Του.... Τα φίλησα λαίμαργα και τα έγλυφα σαν να ήταν η τελευταία φορά. Αχ κάθε φορά σαν να ναι τελευταία φορά ...τόση ένταση τόση λαχτάρα....
- Φτάνει!!! πρόσταξε Εκείνος κάποια στιγμή
και συνεχίζοντας να με οδηγεί τραβώντας με από το μαλλί... ανασήκωσε το πρόσωπό μου προς το δικό Του.
Τα μάτια μου έκλεισαν αυθόρμητα... (πάντα θυμάμαι ... Τον Αφέντη δεν θα Τον κοιτάς ευθεία στα μάτια εκτός και Εκείνος σου επιτρέψει....) , τα χείλη μου μισάνοιξαν παραδομένα...και περίμενα... αχ να με φιλούσε...
Το προσωπό Του πλησίασε το δικό μου ...τόσο που ένιωθα την ανάσα Του, τα χείλη Του σχεδόν ακουμπούσαν τα δικά μου...σχεδόν!!!! Οι αναπνοές μου γινόταν ολοένα πιο έντονες , το μυαλό μου και η σκέψη μου ήταν όλη εκεί !! στα χείλη Του!!! επικεντρωμένη...χαμένη... Δεν υπήρχε άλλος ήχος τριγύρω, δεν υπήρχε φως ούτε σκοτάδι ...μόνο η αίσθηση των χειλιών Του που.... δεν μ'ακούμπαγαν!....

Ένα χαστούκι -όχι πολύ δυνατό- τράνταξε το πρόσωπο μου και ένα βογκητό γλίστρησε από τα μισάνοιχτα χείλη μου...μ' έκανε να τεντωθώ περισσότερο προς Εκείνον... ανοιχτή , εκτεθειμένη...για ένα πιο δυνατό ίσως? για εκείνο το πολυπόθητο φιλί....?? τι σημασία έχει... Ήμουν εκεί πρόθυμη για οτιδήποτε...ανίκανη να κινηθώ όχι γιατί ήμουν δεμένη...ούτε γιατί φοβόμουν...αλλά γιατί ήμουν καθηλωμένη ...ήθελα κι άλλο...τι άλλο?? οτιδήποτε!...αρκεί να ένιωθα ακριβώς αυτό.... δική Του έτοιμη για οτιδήποτε...προσμένοντας να Τον υπηρετήσω όπως Εκείνος αποφάσιζε..οταν και για όσο Εκεινος ήθελε..... αχ να μην τελείωνε ποτέ!!!!!

 

... αχ αυτό το χαστούκι......

 

carissaki αμα σου αρεσε εκεινο το σημειο μπορώ να το συνεχίσω...λολ

 

σαδίστρω! λολ

 

Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Έτσι όπως καθόμουν δίπλα Του με έπιασε από την βάση της αλογοουράς μου και με αργή κίνηση τράβηξε πίσω το κεφάλι μου κοιτώντας με μέσα στα μάτια .
Εκείνη την στιγμή παραδόθηκα εντελώς στα χέρια Του, ότι και να έκανε από εκεί και πέρα δεν θα έφερνα καμία απολύτως αντίσταση.
Με κοίταξε με τα υπέροχα γαλάζια μάτια Του και μου είπε ¨¨Μαρία ..είσαι μεγάλη πουτάνα΅ και έφτυσε στο πρόσωπο μου . ήταν το πιο γλυκό φιλί που ένιωσα!!!
Εκείνο το βράδυ με έφτυσε πολλές φορές και κάθε φορά Τον ικέτευα για να το Κάνει ¨ Σας ικετεύω Κύριε φτύστε με μέσα στο στόμα¨ δεχόμουν τα φιλιά Του, αυτά με λυτρώνανε. Έτσι όπως με κράταγε από την αλογοουρά γύρισε το κεφάλι μου και μου είπε ΅Μαρία τι θέλεις;΅ δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
Από το χέρι Του ένιωθα να περνάει μια γλυκιά ζεστασιά και να φτάνει χαμηλά ανάμεσα στα σκέλια μου και να με καθηλώνει, ήμουν έρμαια των ορέξεων Του τα κέντρα ηδονής μου ήταν δικά Του.

 

Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Με σοβαροτητα ακουγα τα λογια Σου.
Λογια για τον τροπο που Ζεις, εναν τροπο που θα γινει και δικος μου.
Λογια για την Λαχταρα Σου που θα γινει και δικια μου. Σε κοιταξα, χαμογελασα και καταλαβα. Σου εδωσα τα χερια μου και αφηθηκα να με δεσεις. Υπακουσα τα Λογια Σου και τα Ματια Σου. Η καρδια μου ανοιξε και αφηθηκε στην Κατοχη Σου. Η ψυχη μου δεθηκε με την δικια Σου. Σου εδωσα το γυμνο μου κορμι σαν το τελευτεο μου δωρο απο εμενα για Σενα. Πηρες τα ματια μου, τη φωνη μου, την ακουη μου. Σε ενιωθα μονο κοντα μου και αυτο ηταν ολα οσα χρειαζομουν;ΕΣΕΝΑ. Να δωσεις τα παντα, να παρεις τα παντα, να νιωσεις τα παντα, να καταλαβεις τα παντα. Καταλαβα τα παντα και αναγνωρισα τα παντα. Τωρα ξερω πως Εσυ Εισαι η πληροτητα μου.

 

Re: Απάντηση: Αυστηρώς για υποτακτικές... καλή διασκέδαση

Πραγματικά όμορφο... Μπράβο σου !