Αυτές οι στιγμές...

δεν την πιανεις γιατι εβαλε λαδι να γλυστραει ........   

 

Ιούνιος του 2005,τότε που για πρώτη φορα πίστεψα ότι τα παραμύθια υπάρχουν και βγαίνουν αληθινά..αθώες ηλικίες,αγνές ψυχές!

 

Πολύχρονος με υγεία ματάκια μου.....   χαχαχαχ

 

Ωραίο θεμα ανοιξες κωστα
1993 ζω τον μεγαλύτερο ερωτα της ζωής μου
Δεν αγαπησα ποτε καμια αλλη
Ετσι δεν ειναι θυμάμαι. Ειναι η ζωη μου ολη

 

να΄σαι καλά! 

 

Αιμα σε πηγε!

 

Καλοκαίρι του 2010... Λονδίνο...
Μακάρι να γυρνούσα τον χρόνο πίσω, να μην περπατούσα εκείνο το σοκάκι, να μην έβλεπα ότι είδα.
Αυτά σκέφτομαι αλλά από την άλλη, ήταν η πρώτη φορά που το αίμα μου έβρασε, που ένιωσα την καρδιά μου έτοιμη να σπάσει, που ξύπνησα μέσα μου.

Εκείνα τα μάτια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, και συχνά αναρωτιέμαι, θυμούνται; Αποκλείεται...

 

Πέμπτη 20/10/16 8μμ, απομάκρυνση από την καθημερινότητα: σχέδια, όνειρα, χαλάρωση, ευτυχία κλπ, κλπ  
Πέμπτη 20/10/16 11 + μμ: το διάλειμμα τέλειωσε άδοξα  

Spoiler

ναι! για το τζόκερ μιλάω   8 το έριξα, 11+ είδα τα νούμερα  

 

Ωραίο νήμα ΜαστροΚώστα και έχω πολλές στιγμές να διηγηθώ..

Θα πάω πολύ πίσω...

Στα τέλη του 91...

Ξαφνικά που λέτε σύνκαυλοι στα τέλη του 91, εκεί που όλα είναι ένα πάρτι, εκεί που ενηλικιώνεσαι μέσα από την ακαδημαϊκή σου ζωή, εκεί που πιάνεις τον ταύρο από τα κέρατα, εκεί που η ζωή, οι ηδονές, η δύναμη, τα πάντα σου είναι στο ζενίθ, σε εκείνη την υπέροχη στιγμή που είσαι στα είκοσι τρία και όλη η ζωή είναι μπροστά σου, πρέπει λέει να κόψεις την αναβολή..

Ό,τι ζεις είναι λέει μια αναβολή..

Η ζωή σου λέει είναι μια αναβολή...

Οι φίλοι σου, οι παρέες σου, τα κέφια σου, τα γλέντια σου, οι καύλες σου, η γνώση που έχεις πάρει, η ζωή που ζεις είναι λέει μια αναβολή..

Και ποιος στο λέει;

Ο στρατός λέει...

Τι να κάνω και εγώ πάω και κόβω την αναβολή..

Που πήγα και την έκοψα;

Σε ένα καταθλιπτικό γραφείο με ομοιόμορφους ανθρώπους....

Δεν μου άρεσε αυτό το γραφείο..

Μου φάνηκαν όλοι κακομοίρηδες...

Μετά από καμιά βδομάδα το είχα ξεχάσει το γραφείο και τους γραφιάδες του...

Έλα όμως που το γραφείο δεν με ξέχασε !!!

Και περί τα μέσα του Μάρτη του 92 έρχεται στο σπίτι ένα χαρτί...

Το χαρτί έλεγε να πάω λέει στις πέντε του Μάη μια βόλτα από την Τρίπολη σε ένα κέντρο της Αεροπορίας και να κάτσω εκεί δεκαεννιά ολόκληρους μήνες για να μάθω λέει να σκουπίζω, να καθαρίζω, να τρέχω, να φοράω ρούχα που δεν μου αρέσουν, να είμαι κουρεμένος όπως δεν μου αρέσει, να μην έχω μούσια που τότε μου άρεσαν, να κοιμάμαι με άντρες κάτι που δεν με καύλωνε, να κάνω να δω μουνί για μήνες κάτι που θα με έστελνε στο ψυχιατρείο, να ζητάω άδεια για να βγω να πιω έναν καφέ κάτι που με εξόργιζε, να ζητάω άδεια για να πάω να δω την γκόμενα μου κάτι που το θεωρούσα προσβολή της προσωπικής μου ζωής ως ενήλικας και πολλά άλλα που δεν μου άρεσαν...

Έκατσα το λοιπόν και το σκέφτηκα πολύ καλά...

Και είπα στον εαυτό μου δεν μου αρέσει και δεν θα πάω...

Όσοι άκουσαν την απόφαση μου, εν χορώ είπαν : "Αυτό δεν γίνεται"

"Για σταθείτε ρε μάγκες πως και δεν γίνεται;" τους είπα.

"Μόνο αν είσαι τρελός μπορείς να σκεφτείς κάτι τέτοιο" μου απάντησαν.

Και άθελα τους μου έδωσαν τη λύση....

Έχω ένα φιλαράκι ψυχίατρο τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω "Ρε συ Βασίλη πως είναι να είσαι τρελός;"

Και αρχίζω να μαθαίνω τον τρελό...

Έμαθα πολλά.... ενάμιση μήνα μάθαινα.... και στο τέλος πήρα και χαρτί... "μανιοκαταθλιπτικός"

Πήρα το χαρτί και πήγα....

Δέκα μέρες με ψάχνανε....

Έκαναν ακριβώς την ίδια διάγνωση....

Καλοί επιστήμονες δεν λέω....

Και μου είπαν πως δεν με χρειάζονται και να κάνω λέει ότι θέλω...

Και μου έδωσαν και χαρτί που το γράφει καθαρά, Ι5....

Γιατί σε αυτή τη ζωή το χαρτί μετράει... έχεις το χαρτί; κάνεις τη δουλειά σου... δεν το έχεις; τρέχα για να το πάρεις..

Είπα να μην τρέξω και πολλή για να το πάρω και έτσι στις 15 Μαΐου του 1992 στις 9μμ γλεντούσα την μανιοκατάθλιψη μου με μια δεκαεννιάχρονη σε γκαρσονιέρα στα Πατήσια με το χαρτί στην τσέπη που μου έλεγε πως δεν με χρειάζονται και πως είμαι τρελός και μπορώ να κάνω ότι θέλω....

Αυτές οι στιγμές θα μου μείνουν αξέχαστες...

ΜαστροΚώστα έχω και άλλες...

Θα επανέλθω....

Ωραίο νήμα....

Iagos