Αυτές οι στιγμές...

ξημέρωμα κυριακης, βόλτα στο μπλέ του μεθυλενίου που ξορκίζει το μαύρο.
με μαγεύει αυτό το χρώμα και για μια στιγμή νιώθω λες και όλα θα 'ναι μια χαρά.
με κρατάς σε κρατώ, αλλά δε φτάνει.
καθως ο παγωμένος αέρας του βορρά εμψυχώνει την εκπλήρωση μιας ουτοπίας, αισθάνομαι πως μεθώ απο δύναμη.
λίγο πριν απο τα σύνορα του ανέφικτου, λιγο μετά απ' την ψευδαίσθηση της ελευθερίας.
με κρατάς σε κρατώ, όμως δε φτάνει.

 

εκλεινα τα 15... μαλωνατε επι ενα χρονο που με περνατε βολτα χωρις κρανος...
(ησασταν και κεφαλες τρομαρα σας).. περιμενα πως και πως μια ευχη μια αγκαλια, κατι..
ολη μερα κιχ, μονο διαφωνουσατε που θα πηγαιναμε βολτα σημερα..
καταληξατε κι εγω να παιζω με τη λουσυ.. "αντε παμε, μητσακο σηκω"
βαριανασταιναζω, γυρναω και το βλεπω, το κραταγατε ολοι μαζι, εξι ηλιθια χαμογελα κι ενα κρανος στα χερια σας, το δικο μου κρανος.
"σιδεροκεφαλη, μητσακο μας" δεν νομιζω να σας εδειρα πιο πολυ απο εκεινη την ημερα..

 

..ξανά και ξανά..κι έτσι να φεύγω και να χάνομαι..να πετάω, να γίνομαι ένα με το φως του, να αιωρούμαι ξανά και να κρατιέμαι εκεί. για όσο..
έχοντας για πάντα μέσα μου εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό μιας άνοιξης..όταν γυρνούσα σπίτι μεθυσμένη από όλα αυτά τα μυστήρια της ύπαρξης που τάχα νόμιζα και πως θα μου αποκαλύπτονταν ποτέ
κυριευμένη απο μια γοητεία τόσο απύθμενα γήινη, που ούτε καν θα μπορούσα να την προσεγγίσω τότε
..ξανα και ξανά να εκτοξεύομαι εκεί..στην μνήμη εκείνης της πρώτης άνοιξης που κάποια στιγμή εκποίησα
και που με τέτοιο πάθος πετάξαμε ξανά και ξανά και μείναμε έτσι, μετέωροι για πάντα
εκεί..να ταξιδεύουμε στις άκρες των πραγμάτων..ξανά και ξανά..και μόνο εκεί να μπορούμε για πάντα να ζούμε, μαζί

 

!!!!!!!

 

παραστατικη, αισθαντικη, αποτυπωμα ψυχης....!!!!!!!!!!

 

Θυμάμαι τότε που μου άφησε την πρώτη φορά λουλούδια έξω από το σπίτι μου...
Τον μάλωσα γιατί δε μου άρεσαν τα τριαντάφυλλα, και είναι άχρηστα νεκρά πράγματα.
Το βλέμμα του, μου ράγισε την καρδιά.
Του είπα πως παρολα τα πιστεύω μου, ήταν μια τρυφερή κίνηση και με συγκίνησε .

Από τότε μου άφηνε κάθε μέρα εξω απο την πόρτα μου γαρύφαλλα(τα αγαπημένα μου μετά τις νταλλιες) μέχρι και την τελευταία μέρα.

 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που με κοίταξε. Τα μάτια της ήταν τόσο λαμπερά. Τα ερωτεύτικα από την πρώτη στιγμή. Ηταν και είναι ο Ηλιος μου. Αυτά που μου δίνουν δύναμη κάθε φορά που τα κοιτάζω. Ακόμα και αν έχω χίλια πράγματα στο μυαλό μου, τρομερά νευρά, γυρνάω την κοιτάω και αμέσως μου φεύγουν όλα. Είναι αυτό που ονειρεύομουν και αυτό που ήθελα. Λατρεύω να την κοιτάω στα μάτια. Λατρεύω να την κοιτάω να χαμογελάει. Να είναι χαρούμενη. Να είναι ο εαυτός της, γι' αυτό που την αγάπησα και την αγαπάω. Να είναι απλά αυτή. Τρία χρόνια και συνεχίζουμε...

Έλα κοντά,κοίτα με και χαμογέλα μου
απ' όλα ξέρεις,αυτή είναι η πιο μεγάλη τρέλα μου

 

Στο αυτοκίνητο... Το χέρι σου σε ολόκληρη την διαδρομή χαϊδεύει τον αυχένα μου... Φτάνοντας σπίτι μου κόβεις ταχύτητα και σταματάς... Γυρίζεις με κοιτάς και με ρωτάς "συνεχίζω;".... Σε κοιτάζω στα μάτια, χαμογελάω και λέω ναι... Πατάς γκάζι και φεύγουμε... Η συνέχεια κράτησε χρόνια...

 

Μέναμε 550 χιλιόμετρα ο ένας από τον άλλον. Ένα σάββατο πρωί χτύπησε το κουδούνι. Είχε πάρει 3 λεωφορεία, ένα αεροπλάνο για να έρθει και έπρεπε να κάνει το αντίστροφο για να είναι πίσω. Είχε μαγειρέψει το προηγούμενο βράδυ και φάγαμε στη σκονισμένη βεράντα. Αναπάντεχα. Θυμάμαι κοιτούσα τον δευτερολεπτοδείκτη του ρολογιού στον τοίχο και έλεγα από μέσα μου.. "Σταμάτα ρε πούστη επιτέλους".

Και σταμάτησε.

Η ειρωνεία να μείνει από μπαταρία το ρολόι τη στιγμή που το θέλω μόνο νευρικό γέλιο έφερε αλλά έγινε παγιωμένη τακτική. Στις λίγες ώρες που βρισκόμασταν πάντα βγάζαμε τις μπαταρίες από τα ρολόγια.

 

παρατηρώ καθώς περνούν ανύποπτα, tableaux vivants εν δρασει
τα ονειροπόλα βλέμματα, τα ροδαλά χαμόγελα, τα μπουκλωτά μαλλιά
πως νιώθουν, πως εκφράζονται, ολάνθιστες, κινούμενες καλλιτεχνίες της φύσης