Αυτοαποδοχή

Κάθε πρωί που ξυπνάω και πλένω τα μούτρα μου στον καθρέπτη, να λέω «Καλημέρα φίλε» και όχι να μου έρχεται αναγούλα. Το λέω «κάπως» άλλα πίσω από αυτό υπάρχουν πολλά άλλα μηνύματα…

 

Απάντηση: Αυτοαποδοχή

Η ζωή είναι πράγματι πολύτιμη, συνυφασμένη με την έννοια της ελευθερίας. Στην ελευθερία καταλογίζω το βάρος… Μέσω της ελευθερίας υπάρχει συνείδηση, επιλογή των πράξεων και γνώση μερικών εκ των πολλών συνεπειών. Με βάση την ελευθερία, έρχεται η συνειδητοποίηση της ύπαρξης. Αντιλαμβάνομαι δηλαδή ότι ‘είμαι’. Τώρα αν είμαι, τι είμαι, γιατί είμαι κτλ, είναι πολλά, διαφορετικά και μεγάλα αναπάντητα φιλοσοφικά ερωτήματα. Φυσικά δε θα συμφωνήσω με τον Tristan, ότι εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε τα μοναδικά θηλαστικά με αντίληψη της ύπαρξή μας. Και τα ζώα είναι κοινωνικά, και τα ζώα εκδηλώνουν αγάπη, συναισθήματα, και οι άνθρωποι, ζώα είμαστε. Ενδεχομένως να είμαστε τα θηλαστικά με το μεγαλύτερο βαθμό (ή και διαφορετικό τρόπο) αντίληψης της ύπαρξής μας.

Αυτοαποδοχή για μένα είναι μία συνεχής ανολοκλήρωτη διαδικασία, μέσα από την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται όλο και καλύτερα (ελπίζω) τον εαυτό του και τον επαναπροσδιορίζει. Επαναπροσδιορίζει φυσικά τον εαυτό του, σε σχέση με το περιβάλλον αλλά και με τον ιδεατό εαυτό του. Πιστεύω πως η αυτοαποδοχή είναι μία κυκλική διεργασία, μέσω της οποίας ο καθένας από εμάς, ανεβαίνει σε ένα πλατύσκαλο, βλέπει, αναλογίζεται τα πεπραγμένα του, ξεσκονίζει και τακτοποιεί. Ύστερα από αυτή την διαδικασία, συνεχίζει να ζει, δηλαδή να προσπαθεί να μάθει ποιος τελικά είναι και ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του.

Φυσικά θα συμφωνήσω με τη Ninevi, ότι η αποδοχή μέρους του ‘γνωστού’ εαυτού μας ή καλύτερα των πράξεων και των σκέψεών μας από τον ίδιο τον (εκάστοτε συνειδητοποιημένο) εαυτό μας είναι σημαντικότερο από την αποδοχή του εαυτού μας από το περιβάλλον. Παρ’ όλα αυτά δε θα αρνηθώ ότι το περιβάλλον μου, με επηρεάζει, με διαμορφώνει, από την πρώτη κιόλας στιγμή που γεννιέμαι. Από την ίδια ακριβώς στιγμή που αρχίζω τον ‘πόλεμο’ με το ίδιο το περιβάλλον που με γέννησε, με τον ιδεατό εαυτό μου και με τη ψυχή μου, που είναι το βασικό συστατικό μου.

Syrah, φυσικά και έχει νόημα να ειπωθεί ότι σέβεσαι τη φύση σου εφόσον την περιορίζεις. Εννοείς βέβαια ότι αντιλαμβάνεσαι τα αισθήματά σου και ελέγχεις την έκφραση των συναισθημάτων σου. Ο συγκεκριμένος έλεγχος νομίζω ότι πρέπει να πηγάζει από μία εσωτερική γαλήνη και αρμονία, και φυσικά την αυτοαποδοχή. Έτσι δεν καταδυναστεύουμε τον εαυτό μας… Η dora_salonica πολύ σωστά ανέφερε τις σχεδόν άγνωστες για εμάς τους δυτικούς πολιτισμούς μορφές αυτοπραγμάτωσης όπως ο διαλογισμός , που προσφέρουν πράγματι μία εντελώς διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, κάτι που έχει να κάνει με την αυστηρή δομή μας, δηλαδή την ψυχή μας. Όλες όμως οι μορφές αυτοπραγμάτωσης γυρίζουν γύρω από έναν πυρήνα. Την Αγάπη με την οποία πολύ σωστά στοχοποίησε η Ninevi το νήμα. Αγαπάω τον εαυτό μου, αγαπάω τα λάθη μου και ίσως να μην τα ξανακάνω… Ελπίζω πως ο τρόπος που έχω διαλέξει να είναι ταιριαστός για μένα. Μαθαίνω, αυτό-αποδέχομαι τον εαυτό μου, γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να τον γνωρίζω καλύτερα, να τον βελτιώσω…

Το BDSM είναι ένα όμορφο μονοπάτι, εξερεύνησης κάποιων ορίων. Η υπογραφή του James_Bondage τα λέει όλα: ‘Sadist, Masochist, Fetishist, Perv, Dominant, Submissive, Master, Slave, Top, Bottom, κλπ. Όλα αυτά κάποτε σήμαιναν κάτι για μένα. Όμως κατά βάθος ο πόθος για την ηδονή, ακυρώνει κάθε ετικέτα και στερεότυπο. Η κάθε ηδονή είναι ηδονή, και οι ταμπέλες υπάρχουν για να διευκολύνουν την καταννόηση και όχι να περιορίσουν την εμπειρία.’

Ναι, οι εμπειρίες γεμίζουν τη ζωή μας. Πολλές φορές όμως περιορίζουν τη ψυχή μας γιατί αυτή ξέρει τα πάντα….

Γαμώτο! Που είναι αυτό το εγχειρίδιο της Ζωής?

 

'Εχω την εντύπωση ότι η αυτοαποδοχή είναι σύμφυτη με τον αυτοπροσδιορισμό, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο για την ιδιοσυγκρασία εν δυνάμει σκλάβων (λέω εν δυνάμει,γιατί ποτέ δεν ξεπετιέσαι από τη μήτρα που είπε και η Syrah ως σκλάβος, αλλά γεννιέσαι ελεύθερος). Αυτό λέει και η προέλευση μας. Από την μήτρα - μια μικρογραφία του σκοτεινού Χάους ξεπετιέσαι στο φως, από την "μητρική" ασφάλεια, την θαλπωρή και την εξάρτηση πέφτεις με τα μούτρα στην ελευθερία με τις αρετές, τις ευθύνες και τα προβλήματα που αυτή συνεπάγεται. 'Ενα από τα προτερήματα της ελευθερίας είναι η δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού, μερικά από τα προβλήματά της είναι η έκθεση, τα τραύματα και οι πόνοι. Αυτά μπορεί να προκύψουν και σε καθεστώς ανελευθερίας βέβαια. Τα διαστήματα που επιλέγεις όμως συνειδητά να είσαι ανελεύθερος, είσαι και ετεροπροσδιορισμένος, άρα και η αυτοαποδοχή είναι πολύ σχετική για έναν σκλάβο με όλη τη σημασία της λέξης και όχι ως σχήμα λόγου.

Από τη στιγμή που προσπαθείς να αποκτήσεις την αγάπη αλλάζοντας στα μέτρα τους όπως είπατε Ninevi, αυτοπροσδιορισμός δεν υπάρχει, αλλά έτεροπροσδιορισμός. Μπορεί να αγαπάς τον εαυτό σου, να τον εκτιμάς, να τον σέβεσαι, όλα αυτά ναι, αλλά δεν μπορείς να τον αποδεχτείς όπως ακριβώς είναι αν είσαι πάντα υπό διαμόρφωση σύμφωνα με τις επιθυμίες του Κυρίαρχου, διαφορετικά θα έλεγες "αυτό είμαι και σε όποιον αρέσει", όμως αυτό δεν το λες. Τότε αρχίζει η επίμονη και συνειδητή προσπάθεια να αλλάξεις τον εαυτό σου. Το να θες να τον αλλάξεις σημαίνει ότι δεν τον αποδέχεσαι ακριβώς όπως είναι, για τον λόγο ότι δεν τον αποδέχεται ακριβώς όπως είναι ο Κυρίαρχος, κι επειδή έχεις αναπτύξει συναισθήματα γι'αυτό το πρόσωπο, θα κάνεις ό,τι περνάει απ'το χέρι σου να αλλάξεις με σκοπό να σε αγαπήσει και να σε αποδεχτεί όπως είπατε.

'Αρα πιστεύω ότι στο bdsm μπορούμε να μιλήσουμε για αυτοσεβασμό ή αυτοεκτίμηση, δύσκολα όμως για πλήρη αυτοαποδοχή και ποτέ για αυτοπροσδιορισμό, τουλάχιστον σε σχέσεις που τα όρια είναι λιγοστά και οι δυνατότητες αυτοσχεδιασμού ελάχιστες (σχέσεις M/s κυρίως). Βέβαια από την πλευρά του Κ εννοείται ότι χρειάζεται κάτι παραπάνω από αυτοσεβασμό, χρειάζεται η απόλυτη αυτοαποδοχή και αυτοπροσδιορισμός για να μην ανατραπεί η ισορροπία στο "παιχνίδι" της εξουσίας. Πάντα πίστευα ότι ένας ελεύθερος άνθρωπος με πλήρη αυτοαποδοχή μπορεί να υποδουλώσει έναν άλλον εις το διεινεκές, ένας ανελεύθερος θα συναντήσει τρομακτικά εμπόδια.

 

Απάντηση: Re: Αυτοαποδοχή

Τότε αγαπητέ μου, απλά πρέπει να δεχτείς ότι είσαι ένα άτομο που αρέσκεται να αλλάζει ή να προσαρμόζεται στα θέλω των Άλλων που θα επιλέξει(; ). Και αυτό αυτοαποδοχή είναι. Επίσης το λέω απενοχοποιημένη υποτακτικότητα.

 

Απάντηση: Αυτοαποδοχή

Αυτοαποδοχή... πνευματικός θάνατος.

Δεν πρέπει να αφήνουμε το θυμό της ψυχής μας να σβήσει.

Όχι, δεν αποδέχομαι τον εαυτό μου ως έχει. Μπορεί να γίνει καλύτερος.

Θα γίνει καλύτερος.

Μετά τον λόφο υπάρχει βουνό και μετά το βουνό θάλασσα και μετά τη θάλασσα νέα γη. Το όνειρο δεν σβήνει, το ταξίδι δε σταματά.

 

Απάντηση: Αυτοαποδοχή

Μα ούτε και η αυτοαποδοχή πρέπει να σταματά  

 

Re: Απάντηση: Re: Αυτοαποδοχή

μα κυρίως τα θέλω των άλλων δεν υπηρετείς σε τέτοιες σχέσεις ; Εκείνες θα μου υπηρετήσουν τα θέλω μου; αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Εγώ δεν ξέρω τίποτα, ρωτάω. Παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι εγώ μπορεί να θέλω να έχω μαλλί μέχρι τον ώμο, αν εκείνη μου πει σε θέλω κουρεμένο σαν πεζοναύτη όταν σε βλέπω τι κάνω ; λέω όχι ;

 

Απάντηση: Αυτοαποδοχή

Η αποδοχή έχει μέσα της κάτι το τελεολογικό. Δε μ' αρέσει σαν λέξη. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει νόημα σε αυτή την ύπαρξη πέρα από αυτό που της δίνουμε εμείς.

Δέχομαι τη φύση μου. Είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο θα ζωγραφίσω. Ο πίνακας αυτός ωστόσο δε θα τελειώσει όσο υπάρχει ανάσα μέσα μου.

 

Re: Απάντηση: Αυτοαποδοχή

α αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Αυτό μάλιστα. Δέχομαι τη φύση μου. 'Ομως οι επιλογές δεν είναι δικές μου γιατί δεν είμαι ο Master. 'Αρα σίγουρα προσαρμόζομαι στα θέλω του άλλου ανθρώπου μέσα στη σχέση, κατ'επέκταση δεν αποφασίζω για τις επιλογές μου ούτε το σε ποιό επίπεδο βρίσκεται ο εαυτός μου και που πρέπει να το ανεβάσω. Αποδέχομαι μόνο τη φύση μου.

 

Απάντηση: Αυτοαποδοχή

Kι έλεγα, μόνο σε μένα η λέξη αυτοαποδοχή βγάζει μια κούραση, μια παραίτηση, μου θυμίζει τα εγχειρίδια που πουλάνε στον σταθμό της Ομόνοιας δεύτερο περίπτερο αριστερά, τρίτο stand δεξιά και υπόσχονται την κατάκτηση του εαυτού, των άλλων, του χρήματος, της καριέρας, της θειας μου της Μαρίκας; Μπορώ ποτέ να αποδεχτώ κάτι που ουδέποτε θα κατανοήσω; Για όσους υποφέρουν μέσα στο κουστούμι τους, προτείνω να ασχοληθούν με την αποδόμηση του ιδεατού εαυτού τους.

 

Απάντηση: Αυτοαποδοχή

"Φυσικά δε θα συμφωνήσω με τον Tristan, ότι εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε τα μοναδικά θηλαστικά με αντίληψη της ύπαρξή μας. Και τα ζώα είναι κοινωνικά, και τα ζώα εκδηλώνουν αγάπη, συναισθήματα, και οι άνθρωποι, ζώα είμαστε."

Συμφωνω μαζι σου... εχεις απολυτο δικιο. Αν ξανακοιταξεις το post oμως θα δεις οτι δεν μιλαω για αντιληψη αλλα για συνειδηση της υπαρξης μας.
Ειναι διαφορετικα πραγματα. Αντιληψη εχουν οπωσδηποτε και τα ζωα. (Δεν λεω και τα φυτα για να μην γινω υπερβολικος). Ειναι η αιτία που κανει τις τριχες του δερματος για παραδειγμα, να σηκωνονται για προστασια απο το κρυο. Σε πρωτογενες σταδιο, ειναι κατι σαν αλληλεπίδραση του σωματος με το περιβαλλον. Εχει τις ριζες της στο νευρικο συστημα δηλαδη.
Η συνειδηση ομως ειναι μια διαδικασια που χρειαζεται πιο πολυπλοκο εγκεφαλο. Εγκέφαλο, οχι νευρώνες. Ειναι αυτη που γεννα τις ιδέες, τις έννοιες, τα νοηματα.
Για παραδειγμα... αντίληψη του θανατου εχουν ολα τα ζωα κι εμεις επισης.
Τα ζωα τον αντιλαμβανονται τη στιγμη που συμβαινει. Οι ανθρωποι πολυ νωριτερα. Ανησυχουν πολυ πριν συμβει, συνειδητοποιούν την θνητότητά τους (η ειδοποιός διαφορα μας απο αυτά) τον μεταλλάσουν σε έννοια, ιδέα, τον φοβουνται τον σαρκαζουν, τον κανουν μεχρι και αγαπημενο θεμα στις τέχνες.
Φαντάσου πως θα ήταν η τέχνη αν δεν ειχε ασχοληθεί ποτέ με το κεφάλαιο θάνατος!
Δεν διάλεξα τυχαια τον θανατο σαν παράδειγμα. Η συνειδητοποίηση της θνητότητας είναι η αρχή της ύπαρξής μας.
Στα υπόλοιπα που λες δεν διαφωνώ αν και υποψιάζομαι οτι εξομοιώνεις τα συναισθήματα με τα ένστικτα. Μιας και ειναι κοινά ομως σε ανθρώπους και ζωα, δεν ειμαι πολυ σιγουρος αν εχεις άδικο.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Αυτοαποδοχή

Ειμαι της αποψης πως διαρκως αποφασιζεις και επιλεγεις. Καθε μερα που βρισκεσαι με καποια σε σχεση, ειναι επειδη το εχεις παρει αποφαση, το εχεις επιλεξει.

Εδω απλα εχεις επιλεξει να "αξιολογησεις" τον εαυτο σου με τα κριτηρια καποιου αλλου/αλλης.

Οντως εσυ εισαι αυτος που σε ανεβαζεις η σε ριχνεις τελικα...με τις επιλογες σου ν'ακολουθησεις, ν'αγνοησεις, να φυγεις η να μεινεις.

Αυτη ειναι η καθαρα προσωπικη μου αποψη και δεν εχω κανει σκλαβα. Αναφερομαι γενικα με αφορμη το ποστ σου, ακολουθωντας την κοινη μου λογικη.