Αυτοκαταστροφή

Ακριβώς.

 

Είναι κοντά ένας χρόνος κι οχτώ μήνες που δεν έριξα ούτε μία ματιά στης σημειώσεις αυτές,και μόνο τώρα ,μες στη θλίψη και τη μιζέρια μου,έτυχε να τις ξαναδιαβάσω για να διασκεδάσω λιγάκι.Θεέ μου!Με τι ελαφριά καρδιά έγραψα τότε τις τελευταίες γραμμές!Η καλύτερα, με πόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μου,με τι ακλόνητη ελπίδα!Είχα άραγε καμιά αμφιβολία για τον εαυτό μου;
Και τώρα που έχουν περάσει 18 μήνες.είμαι σύμφωνα με τη δική μου εκτίμηση ,σε πολύ χειρότερη μοίρα και από ένα ζητιάνο!
Και τι με νοιάζει η ζητιανιά!Δεν τη λογαριάζω!Εγώ είμαι η αιτία της καταστροφής μου!

Δεν μπορώ να κάνω συγκρίσεις και ούτε χρειάζεται να ηθικολογώ.Δεν υπάρχει τίποτα πιο παράλογο από το να ηθικολογεί κανείς σε τέτοιες στιγμές! Α οι άνθρωποι που είναι ευχαριστημένοι απ’ τον εαυτό τους : με πόση έπαρση και ικανοποίηση είναι έτοιμοι αυτοί οι φαφλατάδες να ανακοινώσουν τις κριτικές τους.!Αν ήξεραν πόσο καλά καταλαβαίνω την φρίκη της κατάστασης μου,δεν θα είχαν ασφαλώς το θράσος να μου κάνουν μαθήματα.Για το θεό,τι καινούριο έχουν τάχα να μου πουν που να μην το ξέρω;

Το γεγονός είναι πώς με ένα γύρισμα της ρόδας όλα μπορούν ν’ αλλάξουν,και τότε οι ίδιοι οι ηθικολόγοι θα 'ρθουν πρώτοι και καλύτεροι-είμαι βέβαιος- να με συγχαρούν με φιλικά αστεία .Δε θα μου γυρίζουν τις πλάτες όπως τώρα.Στο διάβολο να πάνε όλοι!Τι είμαι τώρα?Ενα μηδενικό.Τι μπορώ να είμαι αύριο;Ισως αύριο αναστηθώ από τον κόσμο των νεκρών και ν' αρχίσω μια νέα ζωή! Ισως ανακαλύψω μέσα μου τον άνθρωπο πριν χαθεί για πάντα!


Ο Παίχτης-Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι