Αφιέρωμα στην Αναϊς Νιν

Απάντηση: Re: Αφιέρωμα στην Αναϊς Νιν

Μπράβο, που την ξετρύπωσες, ειναι παρεξηγημένη,αλλά κατ εμέ πολυ μεγάλη

 

Εξαιρετική συγγραφέας. Παγιδεύτηκε στην προσπάθεια να μιλήσει για τη γυναικεία σεξουαλικότητα, με την έννοια ότι μέχρι τότε δεν υπήρχε γυναικεία σεξουαλικότητα, αφού δεν υπήρχε γυναικεία ηδονή. Οι άντρες πάντα να ορίζουν όλα. "Every woman adores a fasist", λέει η Plath. Η Nin μίλησε ως γυναίκα. Γι΄αυτό και θεωρείτε "περιορισμένη" η ματιά της. (Νομίζω)

 

Δεν ξέρω αν θεωρείται περιορισμένη η ματιά της και από ποιον. Νομίζω πως η ματιά του καθενός είναι περιορισμένη, με την έννοια ότι ο καθένας προσεγγίζει τον κόσμο από μία συγκεκριμένη οπτική γωνία, ευαισθησία, γνωσιακό υπόβαθρο, γεωγραφική και ιστορική και εθνική και θρησκευτική σκοπιά κ.ο.κ. Νομίζω αυτό λέγεται circustancia (περισσότερες πληροφορίες εδώ: Thoughts, Essays, and Stories: I And My Circumstances, Ortega y Gasset ) Δεν το θεωρώ περιοριστικό, αλλά καθοριστικό. Καλό είναι να γνωρίζουμε τα συναφή, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε αυτό που ήθελε να πει κάποιος αν δεν το δούμε στη συνάφειά του.

Κάποια άλλη αγαπημένη μου συγγραφέας που μίλησε επίσης για την γυναικεία σεξουαλικότητα, ήταν η Erica Jong. She kicked some ass. 

 

"Περιορισμένη" θεωρήθηκε ακριβώς από εκείνους που έλεγαν "έλεος πια! όλο με τον σεξ θα ασχολείσαι!". Είχε και η Νιν τις εμμονές της. Όπως ίσως να έχουν τελικά όλοι οι δημιουργοί. Εξάλλου αυτό σε κάνει να αγαπάς έναν δημιουργό ή όχι. Οι εμμονές είναι η αλήθεια τους. Και, πολύ φοβάμαι, ότι ακόμα κι αν το θελήσουν, δεν μπορούν τελικά να ξεφύγουν από αυτές.

Η Erica Jong είναι ΤΕΛΕΙΑ! Όταν διάβασα το "Fear of flying" ήταν σαν να άρχισαν με μιας να χτυπάνε κι άλλα κι άλλα κι άλλα καμπανάκια μέσα μου. Τόλμησε να πει την αλήθεια. Ίσως η θεματολογία του εν λόγω βιβλίου να μοιάζει πια ξεπερασμένη (εννοώ ότι ζούμε στην μεταφεμινιστική εποχή). Αλλά νομίζω ότι καθόλου δεν είναι έτσι. Τα ζητήματα αυτά συνεχίζουν να είναι πάντα ζωντανά. Και ο κάθε άνθρωπος καλείται να τα απαντήσει για τον εαυτό του.

Οι γυναίκες έχουν μια διαφορετική σχέση με το σωμα τους από τους άντρες (νομίζω). Αυτό αποτυπώνεται και στη λογοτεχνία που γράφουν γυναίκες (και ουχί στη "γυναικεία λογοτεχνία" η οποία δεν έχει φυσικά καμία σχέση ούτε με γυναίκες ούτε με λογοτεχνία. Αυτή είναι μάλλον διαφημιστικό σποτ ή κακό άρλεκιν).

 

Συμφωνώ. Θα πρέπει κάποιος να το πει αυτό στους άντρες. Οι καημένοι, νομίζουν ότι ενδύουμε τα πάντα σε στρώματα ψευδαισθήσεων. Και πιστεύουν ακράδαντα, ότι οι ίδιοι δεν έχουν. Ας καγχάσω. 

 

Η γυναίκα, αν πάψει να ακούει τις τηλεοπτικές μπαρούφες (βλέπε κορίτσι-Cosmopolitan), αν καταλάβει ότι είναι γεννημένη από τη γη, χώμα και ζωή δηλαδή, τότε θα δει με καθαρό βλέμμα την αλήθεια της, θα προχωρήσει ελεύθερη, χωρίς να χρειάζεται να αποδεικνύει κάτι. Απλώς θα είναι. Με τον πιο φυσικό τρόπο.

 

Ο Βάσκος και η Μπιζού

Ήταν μια βροχερή νύχτα, οι δρόμοι σαν καθρέφτες, αντανακλούσαν τα πάντα. Ο Βάσκος είχε τριάντα φράγκα στην τσέπη του και αισθανόταν πλούσιος. Όλοι του έλεγαν ότι με τον αφελή, άξεστο τρόπο του ήταν ένας μεγάλος ζωγράφος. Δεν καταλάβαιναν ότι απλώς αντέγραφε από καρτ-ποστάλ. Του είχαν δώσει τριάντα φράγκα για τον τελευταίο του πίνακα. Ήταν σε κατάσταση ευφορίας και ήθελε να το γιορτάσει. Έψαχνε για ένα από αυτά τα κόκκινα φώτα που σήμαιναν απόλαυση.

Μία γυναίκα με μητρική εμφάνιση άνοιξε την πόρτα, μία μητρική γυναίκα που όμως τα ψυχρά μάτια της ταξίδεψαν σχεδόν αμέσως στα παπούτσια του άντρα, γιατί έκρινε από αυτά πόσα μπορούσε να ξοεδέψει για την απόλαυσή του. Μετά, για την δική της ευχαρίστηση, η ματιά της έμεινε για λίγο στο κούμπωμα του παντελονιού του. Τα πρόσωπα δεν την ενδιέφεραν. Η ζωή της περνούσε αποκλειστικά σε συναλλαγές με αυτή την περιοχή της αντρικής ανατομίας. Τα μεγάλα μάτια της, λαμπερά ακόμη, είχαν έναν διαπεραστικό τρόπο να κοιτάζουν μέσα στο παντελόνι σαν να μπορούσαν να μετρήσουν το μέγεθος και το βάρος αυτών που είχε ο άντρας στην κατοχή του. Ήταν μία επαγγελματική ματιά. Της άρεσε να ταιριάζει τους ανθρώπους με μεγαλύτερη οξυδέρκεια από ότι άλλες Μαντάμ. Πρότεινε συνήθως συγκεκριμένους συνδυασμούς. Ήταν τόσο ειδήμων όσο κάποια που ράβει γάντια. Ακόμη και με το παντελόνι, μπορούσε να μετρήσει τον πελάτη, και να ξεκινήσει την αναζήτηση για το τέλειο γάντι, αυτό που θα ταίριαζε επακριβώς. Δεν θα έδινε καμία απόλαυση αν ήταν πολύ ευρύχωρο, και καμία απόλαυση αν το γάντι ήταν πολύ στενό. Η Μαντάμ πίστευε ότι οι άνθρωποι σήμερα δεν ξέρουν πολλά για την σημασία της εφαρμογής. Θα ήθελε να μοιραστεί αυτές τις γνώσεις που είχε, αλλά οι άντρες και οι γυναίκες γίνονταν όλο και πιο αδιάφοροι, ήταν λιγότερο απαιτητικοί από αυτήν. Αν ένας άντρας στις μέρες μας έβρισκε τον εαυτό του να επιπλέει σε ένα γάντι που του ήταν τεράστιο, να κινείται σαν μέσα σε ένα άδειο διαμέρισμα, έκανε ότι μπορούσε με την περίπτωση. Άφηνε το πέος του να κυματίζει σαν σημαία και να βγαίνει έξω χωρίς την πραγματική σφιχτή αγκαλιά που του ζέσταινε τα σωθικά. Ή το γλιστρούσε μέσα σαλιωμένο, σπρώχνοντας σαν να προσπαθούσε να χωθεί κάτω από μία κλειστή πόρτα, στριμωγμένος στο στενό περιβάλλον και ζαρώνοντας ακόμα περισσότερο για να παραμείνει εκεί. Και αν τυχόν το κορίτσι γελούσε αυθόρμητα από ευχαρίστηση ή με την προσποίηση ευχαρίστησης, εκτοπιζόταν αμέσως, γιατί δεν υπήρχε χώρος για το φούσκωμα του γέλιου. Οι άνθρωποι είχαν χάσει τη γνώση των καλών συνδυασμών.

Μόνο αφού η Μαντάμ κοίταξε καλά το παντελόνι του Βάσκου, τον αναγνώρισε και χαμογέλασε. Ο Βάσκος, στ' αλήθεια, συμμεριζόταν αυτό το πάθος της Μαντάμ για την προσοχή στην λεπτομέρεια, και αυτή ήξερε ότι αυτός δεν ικανοποιούνταν εύκολα. Είχε ένα καπριτσιόζικο όργανο. Αντιμέτωπο με έναν κόλπο σαν γραμματοκούτι, επαναστατούσε. Αντιμέτωπο με έναν μακρύ σωλήνα, αποσυρόταν. Ήταν ένας connoisseur, ένας γνώστης της μπιζουτιέρας των γυναικών. Του άρεσαν βελούδινα και χουζουρλίδικα, τρυφερά και σφιχτά. Η Μαντάμ τον κοίταξε περισσότερο από ότι κοίταζε τους άλλους πελάτες. Της άρεσε ο Βάσκος, και δεν ήταν για το κλασσικό προφίλ του με την μικρή μύτη, τα αμυγδαλωτά μάτια του, το ομαλό άνετο βήμα του, τις ατάραχες κινήσεις του. Δεν ήταν για το κόκκινο κασκόλ του και το μπερέ του φορεμένο αλήτικα στο κεφάλι του. Δεν ήταν για τον τρόπο που είχε να αποπλανεί τις γυναίκες. Ήταν για την βασιλική του βούλα, με την ευγενή φύση, την ευαίσθητη και ακούραστη δεκτικότητα, την φιλικότητα, την ευγένεια, την διαχυτικότητα. Ποτέ δεν είχε ξαναδεί τέτοιον άνθρωπο. Κάποιες φορές την έθετε επί τάπητος, σαν να έβγαζε ένα σακούλι με λεφτά, την κροτάλιζε σαν να επιζητούσε την προσοχή. Την έβγαζε με φυσικότητα, όπως άλλοι άντρες βγάζουν το παλτό τους όταν ζεσταίνονται. Έδινε την εντύπωση ότι δεν μπορούσε εύκολα να μείνει κρυφή, να περιοριστεί, ότι έπρεπε να βγει στον αέρα, να γίνει το αντικείμενο θαυμασμού.

(Anais Nin, “Delta of Venus”)

 

dora_salonica, έχεις διαβάσει τα ημερολόγια της Νιν; Αυτά είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα από τα fiction γραπτά της.

 

Θα τα διαβάσω με την πρώτη ευκαιρία. Αυτό κατάλαβα κι εγώ, δεν τα έχω αλλά θα τα βρω. Τώρα ξέρετε όλοι τι δώρο θέλω. 

(Δεν μπόρεσα να σου στείλω pm για κάποιο λόγο, δεν μου επέτρεπε το σύστημα, μάλλον είχε γεμίσει το γραμματοκούτι σου.)