Αφιέρωμα στην Ιζαμπέλ Αλιέντε

ναι, δεν το χα δει ετσι, αλλα δικιο πρεπει να χεις...

 

Φυσικά έχω δίκιο, η Κασσάνδρα. 

Η μυρωδιά έχει ως αποτέλεσμα ένα ερέθισμα στον εγκέφαλο. Γίνεται αντιληπτή από το μυαλό επομένως, δεν υπάρχει η έννοια της αντικειμενικής μυρωδιάς.

Άρα, το μυρίζει "εσύ", μπορεί να ειπωθεί ποικιλοτρόπως. Αλλά τίποτα, τίποτα, δεν μπορεί να επισκιάσει την αντίληψη της πραγματικής μυρωδιάς της σάρκας.

ΥΓ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την μυρωδιά των μωρών μου, όταν τα θήλαζα. Μύριζαν βούτυρο. 

 

Πολυ μακρινο. ομορφο πρεπει να ναι, αλλα δεν το νιωθω ακομα. Δεν με ελκυει η βρεφικη μυρωδια.

 

Δεν υπάρχει βρεφική μυρωδιά. Εγώ ήμουν, μέσα τους. Με απέπνεαν.

Σου εύχομαι να το νιώσεις κάποτε. Είναι η απόλυτη έκσταση της ένωσης με τον άλλον. Μυρίζεις τον εαυτό σου, μέσα στον άλλον.

ΥΓ. Το D/s προσομοιάζει αλλά δεν φτάνει την απολυτότητα αυτού του πράγματος. Πρόκειται περί της τελεσίδικης υπεροχής της σάρκας. Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε το D/s να προσεγγίσει αυτή την απολυτότητα, αν όχι μέσω της σάρκας.

 

Με την πρώτη ματιά

Η Λόλα Μοντέζ (1821 - 1861), η διάσημη εταίρα, που στα πόδια της άφησαν περιουσίες εστεμμένοι και τραπεζίτες, είχε επινοήσει ένα sui generis χορό της ταραντούλας, με τον οποίο μπορούσε να ξετρελάνει από επιθυμία και πόθο τους θεατές. Παρίστανε πως ήταν μια αριστοκράτισσα Ισπανίδα χορεύτρια, αν και δεν ήξερε τίποτε από χορό και δεν είχε καμιά σχέση με την Ισπανία, αλλά ότι της έλειπε σε ταλέντο και αριστοκρατία, το συμπλήρωνε με αυτοπεποίθηση. Δημιούργησε τον ίδιο της τον θρύλο με τις μανιασμένες καστανιέτες της, τα ορμητικά χτυπήματα των τακουνιών της και τα γοητευτικά της ψέματα. (Γιατί ταυτίζομαι με αυτή την κυρία; ) Στην ιδιωτική της ζωή η Λόλα Μοντέζ συνήθιζε να χρησιμοποιεί τα ξεσπάσματα της ταραντούλας σαν δικαιολογία για να πετάει τα πέπλα της, ωστόσο ποτέ δεν έκανε το λάθος να ξεγυμνωθεί εντελώς. Προτιμούσε να δείχνει τα χαρίσματά της μέσα από σύννεφα δαντέλας, που τόνιζαν το δέρμα της κι έκρυβαν τις ατέλειες του σώματός της. Στην ερωτική ζωγραφική της Ιαπωνίας, οι πρωταγωνιστές φοράνε πάντα θαυμάσια ρούχα, είναι ντυμένοι πριγκιπικά, για να κάνουν έρωτα. Στη συμβολική γλώσσα αυτών των εικόνων, οι προκλητικές πιέτες στους χιτώνες δείχνουν πάθος, όπως τα λουλούδια και τα φρούτα αντιπροσωπεύουν τα γεννητικά όργανα και τα τεντωμένα προς τα πάνω δάχτυλα των ποδιών, τον οργασμό....

...............................

Στους ανθρώπους η έλξη αρχίζει από μακριά με την όραση - οι άλλες αισθήσεις, όπως η όσφρηση, μπαίνουν στο παιχνίδι σε πιο κοντινή απόσταση -, γι αυτό βασιζόμαστε στο βάψιμο, στο χτένισμα, στα κοσμήματα, στα τατουάζ, μέχρι και στις διακοσμητικές ουλές. Η θεωρία των αδελφών ψυχών, η πνευματική ομοιότητα και η ερωτική σχέση σε προηγούμενες μετενσαρκώσεις, είναι μεταγενέστερη κατασκευή, εκτός από κάποιες έντιμες εξαιρέσεις, όπως του ποιητή φίλου μου, που είναι ικανός να ερωτευτεί δι' αλληλογραφίας μια γυναίκα που ποτέ δεν έχει δει, αλλά που τα ποιήματά της αγγίζουν την ψυχή του.

 

Εθιμοτυπία

Τέσσερις βασικές αρχές, χαραγμένες με φωτιά από την πιο τρυφερή παιδική μου ηλικία, στήριξαν την ανατροφή μου σαν δεσποινίδα - να κάθεσαι με κλειστά τα πόδια, να περπατάς με ίσια την πλάτη σου, να μη λες τη γνώμη σου και να τρως σαν κυρία. Όλες οι προσπάθειες της μητέρας μου, ωστόσο, δεν στάθηκαν αρκετές για να γίνω κυρία. Απλώς μου έλειπε η πρώτη ύλη. Η οικογένειά μου δεν έχει συνέλθει ακόμη από την απογοήτευση. Στα δεκαεπτά μου, όταν ανακάλυψα πως ήταν πιο ενδιαφέρον ν' ανοίγω τα πόδια παρά να τα κρατάω κλειστά, άρχισα να παραβιάζω έναν έναν τους αυστηρούς κανόνες της διαπαιδαγώγησής μου και τώρα, έχοντας περάσει μισό αιώνα καλής ζωής, καταλαβαίνω πως το μόνο που πραγματικά με βοήθησε ήταν να περπατάω με ίσια την πλάτη. Και δεν το λέω με μεταφορική έννοια: για μια γυναίκα με ύψος ένα και πενήντα, μια τεντωμένη πλάτη με το κεφάλι ψηλά είναι μέρος μιας στρατηγικής για την επιβίωση. Αν περπατάω σκυμμένη, θα με πατήσουν. Όσο για να τρως σαν κυρία, γρήγορα κατάλαβα πως αυτό εξαρτάται από το γεωγραφικό πλάτος και τις περιστάσεις και πως, για να χαίρεται κανείς τον έρωτα τρώγοντας και το αντίθετο, η υπόθεση των καλών τρόπων είναι κάτι πολύ σχετικό.

..........................

Από μικρούς μας μαθαίνουν να σεβόμαστε την απόστασή μας από τους άλλους και ν' αγνοούμε το ίδιο μας το σώμα. Ακόμα πριν μάθουμε να μιλάμε και να δένουμε τα κορδόνια των παπουτσιών μας, έχουμε εσωτερικεύσει την απαγόρευση να εξερευνούμε οποιαδήποτε οπή της ίδιας της ανατομίας μας και, βέβαια, των άλλων. Μετά, ξοδεύουμε ολόκληρες περιουσίες για ν' ανακαλύψουμε τη θεραπευτική δύναμη της αφής! Στην Καλιφόρνια, όπου ζω, έχει αρχίσει ένας πυρετός με εργαστήρια ψυχολογίας για να μαθαίνουν οι άνθρωποι αυτό που οποιοσδήποτε ουρακοτάγκος γνωρίζει χωρίς να το έχει διδαχθεί: ν' αγγίζονται και ν' αγγίζουν τους άλλους.

............................

Η επιβολή περιορισμών στο τραπέζι μπορεί να φέρει κάποιο διεγερτικό αποτέλεσμα. Υπάρχει ένα ερωτικό στοιχείο στην τυπικότητα...

Ας φανταστούμε μια εξαιρετική περίσταση, ίσως ένα κομψό δείπνο στην τραπεζαρία ενός παλατιού της Αναγέννησης, που έχει μεταβληθεί σε εστιατόριο ή ξενοδοχείο, όπως τόσα στις παλιές ευρωπαϊκές πόλεις. Κρυστάλλινοι πολυέλαιοι και κηροπήγια με κεριά ρίχνουν ένα απαλό φως, παχιά χαλιά προστατεύουν το παλιό παρκέ στα πατώματα, γκομπλέν τριακοσίων χρόνων σκεπάζουν τους τοίχους και τοιχογραφίες με μυθολογικές παραστάσεις διακοσμούν τις οροφές. Οι συνδαιτημόνες, με επίσημο ένδυμα, κάθονται σε καθίσματα με σκαλιστές ράχες γύρω από στρογγυλά τραπέζια καλυμμένα με μακριά τραπεζομάντιλα και διακοσμημένα με ορχιδέες. Ρουμπίνι και κεχριμπάρι στα ποτήρια, ο σιγανός ήχος από ευγενικές συζητήσεις, το κουδούνισμα των ασημικών πάνω στην πορσελάνη...Χορεύουν οι σερβιτόροι, ιερείς σε μια πολυτελή λειτουργία, όλο φροντίδες, πηγαινοφέρνοντας τις πιατέλες με τα νόστιμα εδέσματα. Ένα ζευγάρι κάθεται σ' ένα από τα τραπέζια κοντά στο παράθυρο. Οι βαριές κουρτίνες από μπροκάρ είναι ανοιχτές και έξω από τα τζάμια διακρίνονται οι κήποι, σκοτεινιασμένοι, μόλις να φωτίζονται από μια δειλή σελήνη. Η γυναίκα, υπέροχη, είναι ντυμένη από την κορυφή ως τα νύχια με βελούδο στο χρώμα του αίματος, με γυμνούς ώμους και δυο εξαιρετικά μπαρόκ μαργαριτάρια στ' αυτιά. Ο άντρας είναι ντυμένος στα μαύρα, άμεμπτος, με χρυσά κουμπιά στο πουκάμισό του. Κρατούν ίσια την πλάτη τους και τη σωστή απόσταση της καρέκλας από το τραπέζι, οι κινήσεις τους είναι ελεγχόμενες, κάπως άκαμπτες, σαν να κινούνται σε μια χορογραφία όλο επιτήδευση, αλλά πίσω από τις μελετημένες κινήσεις τους διακρίνεται η αμοιβαία έλξη σαν ταραγμένο ποτάμι που απειλεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Κάτω από το τραπεζομάντιλο τα γόνατα αγγίζουν τυχαία κι αυτή η επαφή, σχεδόν ανεπαίσθητη, τους χτυπάει σαν δυνατό ρεύμα, μια οργισμένη πυρά ανεβαίνει από τους μηρούς και φλογίζει την κοιλιά. Τίποτα δεν αλλάζει στη στάση τους, αλλά ο πόθος είναι τόσο έντονος, ώστε μπορεί να τον δει κανείς, να τον ψηλαφήσει, σαν ζεστή ομίχλη που σβήνει τον κόσμο τριγύρω τους. Μόνο αυτοί υπάρχουν. Ο σερβιτόρος πλησιάζει για να σερβίρει κι άλλο κρασί αλλά δεν τον βλέπουν. Τρέμουν. Εκείνη σηκώνει το πιρούνι, ανοίγει τα χείλια της κι από την άλλη πλευρά του τραπεζιού εκείνος μαντεύει τη γεύση του σάλιου της και τη θέρμη της ανάσας της, νιώθει τη γλώσσα της να κουνιέται μέσα στο ίδιο του το στόμα, σαν τρομερό μαλάκιο που τον πνίγει. Του ξεφεύγει ένας αναστεναγμός, που αμέσως τον κρύβει βήχοντας διακριτικά και φέρνοντας την πετσέτα του στο πρόσωπο. Εκείνη κρατάει στυλωμένο το βλέμμα της στο τελευταίο στρείδι στο πιάτο του συντρόφου της, ένα πρησμένο, παλλόμενο, άσεμνο αιδοίο, υγρό με το γάλα του ωκεανού, σύνθεση του ίδιου του παραλογισμού της. Τίποτα δεν αποκαλύπτει την αναστάτωσή τους. Εκτελούν σιωπηλά, με ευπρέπεια, βήμα προς βήμα, την τελετουργία του πρωτοκόλλου, αλλά δεν ακούν τις νότες του πιανίστα, που ζωντανεύει τη νύχτα από μια γωνιά του παλατιανού σαλονιού, τους αναστατώνει η φοβερή λαίλαπα του πόθου μέσα στο στήθος τους. Πρωτόγονες δυνάμεις έχουν ξεσπάσει - πολεμικά ταμπούρλα και λαχανιάσματα, μια μυρωδιά ζούγκλας, χώματος, σάπιων νάρδων, που διακρίνονται μέσα από το λεπτό άρωμα του φαγητού και το γυναικείο άρωμα, εικόνες γυμνής σάρκας, άγρια αγκαλιάσματα, ανασηκωμένα δόρατα και σαρκοβόρα λουλούδια. Χωρίς ν' αγγιχτούν, ο άντρας και η γυναίκα νιώθουν ο ένας τη μυρωδιά και τη θέρμη του άλλου, τα κρυφά σχήματα των κορμιών τους στη στιγμή της παράδοσης και της ηδονής, την υφή του δέρματος και των μαλλιών, άγνωστα ακόμα. Φαντάζονται καινούργια χάδια, που δεν έχει δοκιμάσει κανείς, οικεία και τολμηρά χάδια που θα επινοήσουν μόνο γι αυτούς. Ένα λεπτό στρώμα ιδρώτα καλύπτει το μέτωπό τους. Δεν κοιτάζονται στα μάτια, παρατηρούν ο ένας τα χέρια του άλλου, χέρια περιποιημένα που κρατούν τα σερβίτσια με χάρη, να πηγαινοέρχονται από το πιάτο στα χείλια, σαν πουλιά. Σηκώνουν το ποτήρι σε μια πρόποση φορτωμένη προθέσεις, για μια στιγμή τα βλέμματά τους διασταυρώνονται και είναι σαν να φιλιούνται. Φλέγονται, τρομοκρατημένοι μπροστά στην ακατανίκητη παραφορά των ίδιων των αισθήσεών τους, εκείνη υγρή, εκείνος σε στύση, μετρώντας τα λεπτά αυτού του ατέλειωτου δείπνου και ταυτόχρονα επιθυμώντας να παραταθεί αυτό το μαρτύριο μέχρι που κάθε ίνα του σώματός τους και κάθε παραίσθηση της ψυχής τους να φτάσει στα όρια της αντοχής, υπολογίζοντας πότε θα μπορέσουν να αγκαλιαστούν, έτοιμοι να το κάνουν εκεί πέρα, πάνω στο τραπέζι, μπροστά στους χορευτές σερβιτόρους και όλο εκείνο το θίασο από φαντάσματα επίσημα ντυμένα, εκείνη μπρούμυτα πάνω στο τραπέζι, με ανοιχτά τα πόδια, οι θεϊκοί γλουτοί εκτεθειμένοι στο φως των βιεννέζικων πολυέλαιων, να φωνάζει προστυχιές, εκείνος να της επιτίθεται από πίσω μέσα από τις πιέτες του γκρενά βελούδου, ουρλιάζοντας ανάμεσα σε σπασμένα πιάτα, λεκιασμένοι από το φαγητό, σκεπασμένοι με σάλτσα, μουσκεμένοι από κρασί, τραβώντας άγρια τα ρούχα, τα μπαρόκ μαργαριτάρια, τα χρυσά κουμπιά, δαγκώνοντας, καταβροχθίζοντας. Αυτό το όραμα είναι τόσο έντονο, που και οι δυο τους αιωρούνται στα χείλη μιας αβύσσου, κοντεύουν να εκραγούν σ' έναν κοσμικό οργασμό. Και τότε εμφανίζονται δυο σερβιτόροι κοντά στο τραπέζι, υποκλίνονται τελετουργικά, τοποθετούν μπροστά τους τα κλειστά πιάτα και με ομοιόμορφες κινήσεις σηκώνουν τα μεταλλικά καπάκια. Καλή όρεξη, μουρμουρίζουν.

 

Με την άκρη της γλώσσας

Από τους σωρούς των βιβλίων μαγειρικής που κυκλοφορούν κάθε χρόνο, πολύ λίγα ασχολούνται με την αίσθηση της γεύσης, γιατί είναι το ίδιο δύσκολο να καθορίσεις μια γεύση όσο και μια μυρωδιά. Και τα δυο είναι πνεύματα με δική τους ζωή, φαντάσματα που εμφανίζονται ακάλεστα για ν' ανοίξουν ένα παράθυρο στη μνήμη και να μας οδηγήσουν μέσα από το χρόνο σ' ένα ξεχασμένο γεγονός. Άλλες φορές τα φωνάζουμε με αγωνία αναζητώντας το ερωτικό αποτέλεσμα του παρελθόντος κι αυτά, αντίθετα, μας φέρνουν αντιμέτωπους με τη γυμνή μας αθωότητα. Είμαστε όντα παμφάγα, μπορούμε να φάμε οτιδήποτε, μας αρέσει η ποικιλία και περνάμε τη ζωή κάνοντας πειράματα με διάφορες γεύσεις, σχεδόν όλες επίκτητες, γιατί στη βρεφική μας ηλικία ανεχόμαστε μόνο το ουδέτερο και το γλυκό. Κανένα μωρό δεν εκτιμάει τη μουστάρδα, αν και εθίζονται στην κόκα-κόλα, και γνωρίζω πολλούς ενήλικες που δεν έμαθαν να τρώνε χαβιάρι. Καλύτερα, γιατί έτσι φτάνει για εμάς τους υπόλοιπους. Σύμφωνα με την επιστήμη, μπορούμε να διαφοροποιήσουμε μόνο τέσσερις γεύσεις: γλυκό, αλμυρό, πικρό και ξινό. Όλα τα υπόλοιπα είναι μείγμα αυτών με χιλιάδες διαφορετικές οσμές. Μου έρχονται στο νου κάποιες αμφιβολίες...σε ποια κατηγορία μπαίνει η μεταλλική γεύση του φόβου, η χωματένια γεύση της ζήλιας ή η αφρώδης του πρώτου φιλιού; Όμως, τελικά, θα σεβαστώ τη γνώμη των σοφών, μια και η δική μου δεν είναι έγκυρη.

Η ηδονή μιας γεύσης συγκεντρώνεται στη γλώσσα και στον ουρανίσκο, αν και συχνά δεν αρχίζει από εκεί, αλλά από τις αναμνήσεις. Κι ένα βασικό μέρος αυτής της ηδονής βρίσκεται στις άλλες αισθήσεις, στην όραση, στην όσφρηση, στην αφή, ακόμα και στην ακοή. Στην τελετή του τσαγιού στην Ιαπωνία η γεύση του ροφήματος είναι το λιγότερο - στην πραγματικότητα το τσάι είναι πικρό - , ενώ η ήρεμη οικειότητα των γυμνών τοίχων, οι καθαρές φόρμες των σκευών, η κομψότητα της τελετουργίας, η συγκεντρωμένη αρμονία των κινήσεων αυτού που προσφέρει το τσάι, η σιωπηρή ευχαρίστηση αυτού που το δέχεται, το απαλό χρώμα του ξύλου και του κάρβουνου, ο ήχος της κουτάλας όταν ρίχνει το νερό μέσα στη σιωπή του δωματίου, όλα αυτά συντελούν σε μια γιορτή για την ψυχή και τις αισθήσεις.

Η γεύση συνδέεται με τη σεξουαλικότητα πολύ περισσότερο από όσο επιθυμούν οι πουριτανοί. Το δέρμα, οι πτυχές του σώματος και οι εκκρίσεις έχουν δυνατές και καθορισμένες γεύσεις, τόσο προσωπικές όσο και η μυρωδιά. Ξέρουμε πολύ λίγα γι αυτές, γιατί έχουμε χάσει τη συνήθεια να γλειφόμαστε και να μυριζόμαστε αναμεταξύ μας. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση από τσίχλα, καπνό και μπύρα στο πρώτο μου φιλί, πάνε ακριβώς σαράντα χρόνια, παρ' όλο που έχω ξεχάσει εντελώς το πρόσωπο του Αμερικανού ναύτη που με φίλησε. Η αίσθηση της γεύσης καλλιεργείται όπως καλλιεργείται το αυτί για την τζαζ: χωρίς προκαταλήψεις, με περίεργο πνεύμα και χωρίς να την παίρνεις στα σοβαρά. Μια φορά, στα νιάτα μου, όταν έψαχνα να βρω τη σοφία σε πακέτο, παραβρέθηκα στην ομιλία ενός δάσημου γκουρού. Αυτός ο άνθρωπος προερχόταν από μια εβραϊκή οικογένεια από το κέντρο της Νέας Υόρκης, αλλά η μακρόχρονη παραμονή του στην Ινδία και τα χρόνια της μελέτης και του διαλογισμού όχι μόνο τον είχαν μετατρέψει σε πνευματικό αρχηγό, αλλά του είχαν δώσει και προφορά της Καλκούτας κι εμφάνιση γητευτή φιδιών. Στη διάρκεια της ομιλίας του κάθε νεόφυτος δέχτηκε μια μεγάλη ροδοκόκκινη ρώγα σταφύλι με την εντολή να μην την καταπιεί πριν από είκοσι λεπτά, δηλαδή σε πολύ περισσότερη ώρα από όση χρειαζόταν ο θείος μου ο φακίρης για να μασάει εξήντα φορές κάθε μπουκιά στο τραπέζι του παππού μου. Σ' εκείνα τα είκοσι λεπτά άγγιξα, κοίταξα, μύρισα, έφερα βόλτες μέσα στο στόμα μου με φρικτή βραδύτητα, ιδρώνοντας, και τελικά κατάπια την περίφημη ρώγα. Δέκα χρόνια αργότερα μπορώ ακόμα να περιγράψω το σχήμα, την υφή, τη θερμοκρασία, τη γεύση και τη μυρωδιά της. Έμαθα να τρώω σταφύλια με μεγάλο σεβασμό, κι έχω προσπαθήσει να τον μεταδώσω και σε άλλες τροφές, αν και, για να πούμε την αλήθεια, χωρίς το άγρυπνο μάτι του γκουρού, μου είναι αδύνατο να κρατήσω κάτι στο στόμα πέρα από μερικά δευτερόλεπτα. Αναφέρομαι σε τροφές, βέβαια. Για άλλα πράγματα έχω μεγαλύτερη υπομονή.

 

Το όργιο

Μια από τις ερωτικές φαντασιώσεις που έχω πιο συχνά είναι το όργιο. Σ' ένα βιβλίο για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία...βεβαιώθηκα πως η ιδέα είναι τόσο παλιά όσο και η ανθρωπότητα. Με διαφορετικά προσχήματα, από θρησκευτικές επετείους μέχρι πολεμικές νίκες, τα ιδιαίτερα και τα δημόσια βακχικά γλέντια αποτελούσαν τη βαλβίδα διαφυγής των καθημερινών εντάσεων και των βασάνων της καρδιάς. Δεν υπήρχε τότε πρόβλημα υπερπληθυσμού, αντίθετα, οι άνθρωποι ήθελαν να φέρνουν πολλά παιδιά στον κόσμο και η γονιμότητα γιορταζόταν σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς με οργιαστικές γιορτές. Κάποιες ώρες ή μέρες, οι κανονισμοί και οι νόμοι ξεχνιούνταν και ο λαουτζίκος ξεχυνόταν στους δρόμους - ανάκατα χαρούμενοι άντρες και γυναίκες, αριστοκράτες και πληβείοι, ενάρετοι και αμαρτωλοί. Από εκεί προέρχονται τα ξεθωριασμένα σύγχρονα καρναβάλια μας, που με πολύ λίγες εξαιρέσεις είναι θλιβερές μιμήσεις εκείνων των οργίων της αρχαιότητας, όταν η εξαλλοσύνη κυριαρχούσε στις ψυχές και όλοι είχαν την άδεια να μεθύσουν και να συνουσιαστούν απεριόριστα.

Πριν από τον θρίαμβο του Χριστιανισμού, στην Ευρώπη δεν υπήρχε η έννοια της συμπόνιας ή της αγάπης για τον διπλανό, ούτε είχε κανείς σκεφτεί πως ο σωματικός πόνος θα έκανε καλό στην ψυχή. Η ιδέα της άρνησης της ηδονής για ν' αναπτυχθεί ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης είχε ήδη σχηματιστεί, αλλά δεν έβρισκε μεγάλη λαϊκή απήχηση. Η φιλοσοφία της Σπάρτης, βασισμένη στη λιτότητα και στην πειθαρχία, βρήκε οπαδούς μόνο ανάμεσα σε πολεμιστές. Ο Επίκουρος αντιπροσώπευε καλύτερα την τάση της εποχής του: η γη και όλα όσα περιέχει δημιουργήθηκαν από τους θεούς για τη χρήση και την ευχαρίστηση των αντρών...εντάξει, και μερικές φορές των γυναικών. Στον ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό η ηδονή ήταν αυτοσκοπός, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν βίτσιο, που ύστερα θα έπρεπε να ψάχνει κανείς για εξιλέωση...

 

To όργιο (συνέχεια)

Τα όργια υπήρχαν πάντα, δόξα τω Θεώ, ακόμα και την εποχή της Ιεράς Εξέτασης ή των Πουριτανών, όταν όλοι τριγύριζαν ντυμένοι στα μαύρα και διακοσμούσαν τους τοίχους με θλιβερούς σταυρούς, αλλά ήταν πιο φανταχτερά και διασκεδαστικά τις εποχές που καλλιεργούσαν την ηδονή σαν τέχνη. Η κόμισσα Μαρία Λουίζα Ιζαμπέλ Μπεκύ ντυ Μπαρρύ, διάσημη εταίρα που έζησε κι αγάπησε στη Γαλλία το 18ο αίώνα, μετέτρεπε τις ίδιες τις υπερβολές της σε μόδα και τα όργιά της σε κοινωνικά γεγονότα. Παντρεύτηκε στα δεκαπέντε της με τον κόμη ντυ Μπαρρύ, που δεν άντεξε στις ορμές της γυναίκας του και πέθανε από εξάντληση τέσσερα χρόνια αργότερα. Ήταν μια λαμπρή εποχή, όπου ανθούσε η συζήτηση των σαλονιών, το εκλεπτυσμένο ένδυμα και η πολυτέλεια στη διακόσμηση. Για πρώτη φορά έπειτα από πολλούς αιώνες σκοταδισμού, οι γυναίκες της αριστοκρατίας είχαν δικαίωμα στη μόρφωση. Η κόμισσα ντυ Μπαρρύ, ωραία, πλούσια και με εκρηκτικό χαρακτήρα, ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου με εραστές όλων των χρωμάτων, ομηρικά γλέντια και οικονομικά σκάνδαλα που βρίσκονταν στα χείλη των ευγενών και των πληβείων. Τίποτα δεν τη φόβιζε. Ο πατέρας της, για τον οποίο έλεγαν ότι είχε αιμομικτικές σχέσεις μαζί της, επικροτούσε όλα όσα η νέα γυναίκα σχεδίαζε για να διασκεδάσει. Στα γλέντια της το κρασί έρρεε ποτάμι και οι καλεσμένοι, γυμνοί σαν βρέφη, συνουσιάζονταν με ζώα, όταν κουράζονταν να το κάνουν αναμεταξύ τους.

 

Απορια...Ποιες αραγε να ηταν οι ερωτικες φαντασιωσεις των Αρχαιων ημων πρωγονων???Οταν τα Οργια θεωρουνταν κοινη πρακτικη και οχι απαγωρευμενη υδονη?η παιδεραστια απολαυση και οχι ποινικο αδικιμα..τι ονειρα να εβλεπαν τα βραδια οταν την πεφταν για υπνο?Και μια τα ζουσαν ολα αυτα και τα απολαμβαναν ηταν πιο ισορωπιμενοι απο μας?Καταργισαν τον πολεμο?την διαθδορα?την μισαλοδοξια?

 

τα όργια στον προ-νεωτερικό κόσμο δεν ήταν κοινή πρακτική. Ήταν αυστηρά θεσμοθετημένες διαδικασίες που βασίζονταν σε μια παραδοση. Η ίδια συμπεριφορα τη μη κατάλληλη στιγμή σε έστελνε ανετα στην πυρά ή στον τροχό ή στο σπαθί... Το ιδιο ισχυει για την παιδεραστια.

Υπο αυτή τη λογική τα οργια δεν διαφέρουν πολύ από τις σημερινές δικες μας ηθικές αρχές ως προς τη δομη, αλλα ως προς το περιεχόμενο. Μια γυναίκα που κυκλοφορούσε ανάμεσα στους ανδρες ως ιση ήταν αρκετά σκανδαλώδες για να στερήσει τη ζωή από την υπατία και μαλιστα στη δευτερη μεγαλυτερη πολη της μεσογειου εκείνη την εποχή.


άσχετο βρε δώρα αυτό με το μενεξε μου αρεσε πολυ, λες να ψαξω να βρω συμπηκνωμενο αρωμα μενεξε στην αγορα?

 

Viola O-Dorata