Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

ΞΥΠΝΗΣΕ στη μέση της νύχτας από εκκωφαντικά κελαηδίσματα πουλιών. Στην αρχή χάρηκε. Ξημέρωσε, σκέφτηκε. Μετά συνειδητοποίησε πως ήταν μαύρη νύχτα, και πως δεν ζούσε πια - αλίμονο - στην εξοχή, μα στο κέντρο της πόλης.

Αλλά τα πουλιά εξακολούθησαν. Τότε τρόμαξε. Κατάλαβε πως είχε ψευδαισθήσεις.

- Είμαι τρελός! Θεέ μου, τρελάθηκα!

Ο φόβος τον έκοψε στα δυο. Ανασηκώθηκε, άναψε το φως. Προσπάθησε να ξυπνήσει εντελώς. Το κελάηδισμα συνεχιζόταν. Άγριες, τσιριχτές κραυγές, μπλεγμένες με μικρά, ήσυχα τιτιβίσματα - και ανάσπαρτες μελωδικές τρίλιες.

- Αηδόνι, ψιθύρισε.

Οι τρίλιες και οι λαρυγγισμοί του αηδονιού άρχισαν να κυριαρχούν στον ηχητικό χώρο - και τι περίεργο: ο φόβος του απάλυνε, μια ηρεμία, μια πραότητα, μια γαλήνη του χαλάρωσαν τα μέλη.

Κι έτσι, έγινε δύο: ο άνθρωπος που φοβόταν την τρέλα του - και ο άλλος που χαιρόταν τη μελωδία των πουλιών.

- Σ' όλη μου τη ζωή θ' ακούω τώρα ανύπαρκτα πουλιά; αναρωτιόταν ο ένας. Κι ο άλλος έλεγε: Θεέ μου! πόσον καιρό είχα ν' ακούσω αηδόνι!

Αλλά ο λογικός εαυτός κυριάρχησε.

- Πρέπει να δω ένα γιατρό. Κάτι πρέπει να γίνει!

...........................................................................................................................

Ο γιατρός του έδωσε μια σειρά από διάφορα χάπια σε διάφορες ώρες. Τα πουλιά εξασθένησαν και σιγά - σιγά χάθηκαν. Ξαναβρήκε τη σιγουριά του, την αυτοπεποίθησή του. Έπαψε να φοβάται πως ξαφνικά στη μέση μιας συζήτησης ή την ώρα της δουλειάς του θα τρόμαζε από ανύπαρκτους κελαηδισμούς.

Τα χάπια του ρύθμισαν και άλλες ιδιομορφίες της ζωής του. Του πήραν τις εκρήξεις αισιοδοξίας και τις κρίσεις μελαγχολίας, τις αιχμές και τις πτώσεις. "Κάπου μου σιδέρωσαν τη ζωή", σκέφθηκε. Δούλευε πιο στρωτά, ζούσε πιο ομαλά, κοιμόταν πιο βαθιά.

Αλλά κάποια νύχτα ξαναξύπνησε απότομα. Και τώρα τον τρόμαξε η σιωπή. Κανένας ήχος, ούτε φυσικός θόρυβος.

Η σιωπή του μπετόν και της πόλης ήταν ξαφνικά πιο βαριά από τον τρόμο της παραίσθησης. Από κείνη τη μέρα, παρ' όλα τα πολλά χάπια, πήρε την κάτω βόλτα. Ήταν μελαγχολικός, σκυθρωπός, αμίλητος.

Ξαναπήγε στο γιατρό. Εκείνος του άλλαξε τη σύνθεση των χαπιών. Αλλά δεν έγινε τίποτα.

Άρχισε τώρα να βλέπει περίεργα όνειρα - ακουστικά όνειρα. Πρωταγωνιστούσαν ήχοι - άνεμος φυσούσε, κύματα που σερνόντουσαν στα βότσαλα, φύλλα που θρόιζαν, και πουλιά... πολλά πουλιά.

Στα όνειρα αυτά ήταν ευτυχισμένος. Αλλά όταν ξυπνούσε ξανάπεφτε στην κατάθλιψη. Άρχισε ν' αναρωτιέται, τι θα γινόταν αν σταματούσε τα χάπια. Ένιωσε πως είχαν δημιουργήσει μέσα του ένα τρίτο πρόσωπο - άσχετο με τον υγιή αλλά και με τον τρελό εαυτό του. Αυτό το πρόσωπο τον καταπίεζε φοβερά.

Όμως δίσταζε να σταματήσει γιατί έτρεμε το ανύπαρκτο. Όπως όλοι μας είχε εκπαιδευτεί στο φόβο της τρέλας.

Αλλά μια μέρα τόλμησε. Η αποκόλληση από τα φάρμακα ήταν πολύ οδυνηρή - τον απορύθμισε τελείως. Κάπου όμως είχε ξεπεράσει μέσα του τις συμβάσεις του "κανονικού" και του "ανώμαλου" και άρχισε να δέχεται την αίσθηση όπως του ερχόταν.

Τότε γύρισαν και τα πουλιά. Η εμπειρία δεν ήταν αμιγής. Είχε ευχαρίστηση αλλά και τρόμο. Ιδιαίτερα όταν βρισκόταν μέσα στους κλασικούς συμβατικούς χώρους, στις τυπικές καθημερινές καταστάσεις: στο τρόλεϋ, στη δουλειά, στο πάρτι. Εκεί ξαφνικά η παραίσθηση τον απομόνωνε τελείως από τους άλλους. Αυτό δεν το άντεχε.

Σκέφτηκε να ξαναπάει στο γιατρό. Αλλά θα του έδινε πάλι χάπια.

Πέρασε καιρός - και πολλή ταλαιπωρία - μέχρι να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Μάζεψε όλα του τα υπάρχοντα, παραιτήθηκε από τη δουλειά του, αποχαιρέτισε τους γνωστούς του.

Πήγε κι έχτισε ένα σπιτάκι σε μια λόχμη ποταμού όπου μαζεύονταν τα περισσότερα πουλιά της χώρας. Εκεί έκανε το καινούριο του νοικοκυριό. Βρήκε δουλειά να βοηθάει στο διπλανό χωριό - πάντα χρειάζεται ένας γραμματιζούμενος. Και βολεύτηκε.

Τώρα, όταν ακούει πουλιά, δεν ξέρει αν είναι τα "δικά του" ή τα πραγματικά. Γιατί ο τόπος είναι παράδεισος των πετεινών - κι έγινε ακόμη πιο πολύ αφότου ήρθε αυτός κι έδιωξε τους λίγους κυνηγούς και τα παιδιά με τις ξόβεργες.

Όλη μέρα κελαηδισμοί αντηχούν στ' αυτιά του. Και τι τον νοιάζει από πού έρχονται;

Ένιωσε τότε πως ο μόνος τρόπος να μη φοβάσαι τη διαφορά ανάμεσα στην ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα, είναι να την καταργήσεις.

Χάρηκε που τα ανύπαρκτα πουλιά τον έφεραν κοντά στα υπαρκτά.

Και, για πρώτη φορά, μετά από πολλά χρόνια, ήταν ευτυχισμένος.


Νίκος Δήμου, Ο τρελός με τα πουλιά (Από το Παρόλα Αυτά)

Πηγή: Pathfinder clubs - Ποίηση - Poetry - Poιsie - Poesia - Poesνa
Κείμενα, Πεζά

 

Σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσει ο Δήμου. Αυτό που με ενεοχλεί είναι ότι προσπαθεί να δείχνει μη "κανονισμένος" ενώ τα κανονίζει όλα τέλεια. Δεν αφήνει χώρο για την αμφιβολία, την "τρέλα". Και η "τρέλα" του είναι λογική. Περισσότερο πάω στον Κοροβέση, σε αυτό το σημείο. Νομίζω ότι αν δεν ζήσεις την παράνοια που περιγράφεις, λίγα πράγματα μπορείς να μεταδόσεις.

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

ο Δημου έχει τετραγωνη λογικη..τον παρακολουθω χρονια..ομως επειδη ειναι ψαγμενος,και αιτιολογει καθε φορα οτι λεει,"τον παω"...σε γενικες γραμμες παντως δεν ειναι και για χορταση...

 

Από την προσωπική του ιστοσελίδα:

Δύστυχο
Όχι η ελπίδα.
Η επιθυμία πεθαίνει τελευταία


Γράφει στην Κική Δημουλά

πού ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ;
Κ. Δ.

Κική, όσο γερνώ, γέρνω
κι όσο γέρνω, γερνώ.
Όσο περνώ, παίρνω
κι όσο παίρνω, περνώ.

ΙΣΤΟΡΙΑ
Ο πιο εύκολος τρόπος
να πληγώσεις τον εαυτό σου,
είναι να να πληγώσεις αυτόν που αγαπάς.

Ο πιο απλός τρόπος
να πληγώσεις αυτόν που σ' αγαπά,
είναι να πληγώσεις τον εαυτό σου.

6 (ή και περισσότερα) πράγματα που συμβαίνουν αυτό το δευτερόλεπτο

* οδηγός φεύγει από το δρόμο σε στροφή

* κάποιος βαριέται

* ζευγάρι αγκαλιάζεται με πάθος

* έφηβος εκσπερματίζει μόνος

* κάποιος καγχάζει

* πολλοί ξεψυχούν, παιδιά γεννιούνται, κάπου βρέχει



1 σκέψη για παρηγοριά

* αν αυτή τη στιγμή δεν πονάς πουθενά - σκέψου πόσοι σε ζηλεύουν

 

Ο γείτονάς μου, κύριος Σ., συνταξιούχος γυμνασιάρχης, βρέθηκε νεκρός στο κρεβάτι του ενώ έβλεπε βίντεο. Ανακοπή, γνωμάτευσαν οι γιατροί. Ήταν εβδομήντα ετών, χωρισμένος και ζούσε μόνος. Τα παιδιά του, που ήρθαν από το εξωτερικό για να τον θάψουν, μου εμπιστεύτηκαν διάφορα χειρόγραφα που βρέθηκαν στα συρτάρια του. "Εσείς σαν συγγραφέας θα τα αξιολογήσετε καλύτερα." Ήταν κείμενα επετειακών λόγων, μερικά παραδοσιακά ποιήματα (με μέτρο και ρίμα) και κάτι σκόρπιες, σαν ημερολογιακές, σημειώσεις. Ανάμεσά τους μου έκανε εντύπωση ένα εξομολογητικό κομμάτι που παραθέτω αυτούσιο. Ο τίτλος ήταν γραμμένος στο πρωτότυπο:



Εξομολόγηση Πορνομανούς

Ανακάλυψα ένα νέο είδος αλκοολισμού. Κρατάει όλη μέρα, συνεχίζεται και στα όνειρα. Ναρκώνει την σκέψη, φουσκώνει το στήθος και τις αισθήσεις. Εξαφανίζει άγχος, φόβο, ανησυχία. Μακάριος κυκλοφορείς με το μυαλό θολό, την επιδερμίδα διασταλμένη και το υπογάστριο βαρύ.

Πορνο-αλκοολισμός. Ξυπνάς από όνειρα (συνήθως) ερωτικά και πριν καλά-καλά συνέλθεις, παίρνεις την πρώτη σου δόση. Το βίντεο κοντά στο κρεβάτι, διαλέγεις μία ωραία σκηνή, αργά, γρήγορα, ξανά slow, freeze, play. Προσοχή! Δεν πρέπει να εκτονωθείς, ίσα-ίσα. Να μείνεις όλο το πρωί σε ημιδιέγερση.

Από κει μπορείς να πας στη δουλειά σου - ο κόσμος είναι ήδη μαγεμένος. Το στόμα κάθε γυναίκας γεννάει ένα πέος και την βλέπεις να το δουλεύει σε slow, freeze, play.

Το μεσημέρι αμέσως άλλη δόση - και μετά συστηματικά, κατά διαστήματα, ως την ώρα του ύπνου. Το βασικό είναι να κρατιέσαι σε ένα σταθερό επίπεδο σωματικής διέγερσης και ψυχικής μέθης. Αν ενδιάμεσα τύχει (άνθρωπος είσαι!) να εκσπερματώσεις (μόνος ή με γυναίκα) πρέπει μετά από λίγο να αποκαταστήσεις πάλι το ποσοστό των ορμονών στο αίμα σου, βλέποντας πιο έντονες σκηνές. Να έχεις κρατήσει μερικές για την περίπτωση - από αυτές που νεκρούς ανασταίνουν.

Ο εθισμός έρχεται γρήγορα - μετά από δύο ή τρεις ημέρες. Όχι πως γίνεσαι πρεζάκιας, μπορείς να ζήσεις και χωρίς. Αλλά αποζητάς αυτή την ελαφριά ζάλη που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα ωραία, να μην σκοτίζεσαι για τίποτα, να ζεις διπλά, με τις αισθήσεις σε διαρκή εγρήγορση.

Από τα παιδικά μου χρόνια μου με συνέπαιρνε η πορνογραφία. Αλλά, όσο ήμουν πολύ νέος, με ωθούσε πάραυτα στην πράξη. Αδύνατον να συγκρατηθώ. Τώρα, που πλησιάζω τα εξήντα, έφτασα στην ηλικία όπου απολαμβάνω την διέγερση περισσότερο από την ηδονή.

Και πάλι όμως, οι εμπειρίες μου ήταν λίγες και σποραδικές. Είχα συλλέξει τα απαραίτητα κλασικά βιβλία, φωτογραφίες και σκίτσα. Είχα δει μια-δύο πορνοταινίες στο εξωτερικό. (Στην Ελλάδα πού να πάω σε τέτοιο κινηματογράφο - γυμνασιάρχης!) Αλλά και έξω, δεν μπόρεσα να νιώσω πολλά πράγματα. Με ενοχλούσαν οι άλλοι. Δεν ήταν δυνατό να "φτιαχτώ" δημόσια!

Μέχρι που κάποια μέρα, ένας αμερικανός νοικάρης φεύγοντας μου άφησε, ανάμεσα σε άλλα άχρηστα αντικείμενα, ένα ολόκληρο στοκ από βιντεοκασέτες. "Try these - they are fun!" μου έκλεισε το μάτι. Διαπίστωσα πως επρόκειτο για κλασικές αμερικάνικες πορνοπαραγωγές. Με κάτι υπέροχες σταρ, επιδειξιομανείς μέχρι θανάτου, που το γλεντούσαν διπλά μπροστά στο φακό. H συνεχής και σωρευτική έκθεση (ήθελα να δω όλες τις ταινίες - και τις έπαιζα πρωί μεσημέρι βράδυ) με έκανε να ανακαλύψω αυτή την μόνιμη κατάσταση πορνομέθης.

Αυτό που τότε έγινε τυχαία, τώρα το συντηρώ μεθοδικά και συστηματικά. Ντοπάρομαι με μικρές (αλλά επίλεκτες) δόσεις εικόνων και ήχων. Μετά μπορώ να αποστασιοποιηθώ κάνοντας συγκρίσεις, αναλύσεις, παρομοιώσεις σε διάφορα επίπεδα. (Χωρίς ποτέ να ξεμεθύσω!) Έχω αρχίσει μία αισθητική μελέτη μουνιών (όψης και εκφραστικότητας). Εκεί βοηθάει πολύ το freeze.

O Henry Miller έχει γράψει συγκριτική μουνολογία. Ο Εμπειρίκος κατείχε (λένε) συλλογή από φωτογραφίες. Αλλά όταν κάνεις έρωτα, δεν είσαι σε θέση να παρατηρήσεις ψύχραιμα. Ενώ με το freeze! Ανακάλυψα π. χ. ένα μουνί αγγελικό. Ξανθό, λευκό, χωρίς χτυπητά σαρκώδη χρώματα. (Κόκκινο του Τισιανού που ενίοτε θυμίζει κρεοπωλείο). Κοιτάω το διάφανο παλλόμενο, και νιώθω δέος.

Πάντα ο έρωτας, ο γήινος, ο αισθησιακός, με γέμιζε σεβασμό προς το μυστήριο της δημιουργίας. Όταν διαβάζω ή ακούω για θρησκευτική εμπειρία το μόνο που μπορώ να φανταστώ είναι η άγια στιγμή του οργασμού. Όλες οι (νεότερες) θρησκείες πολέμησαν το σεξ. Φυσικό. Είναι η φυσική θρησκεία της ζωής - η μόνη δύναμη που μπορεί να τις ανταγωνιστεί.

Πόση διαστρέβλωση χρειάστηκε για να θεωρηθεί "χυδαία" αυτή η τελετουργία της έκστασης, αυτή η άνοδος στην αποθέωση; Κοιτάω απροκατάληπτος την μικρή οθόνη. Όμορφα σώματα χορεύουν. Βλέπω ζωή στην πιο έντονη στιγμή της, βλέπω ζωτικότητα, ζωντάνια, χαρά, ομορφιά, απόλαυση, ηδονή, λύτρωση.

Είναι ψεύτικα, στημένα, φτιαχτά, λεει ο πουριτανός. Εγώ ξέρω αυτό που νιώθω. Πείθει. Διεγείρει - άρα είναι καλή αναπαράσταση. Υπάρχουν και κακόγουστες. (Δεν εννοώ απαραίτητα τις χυδαίες. Το πορνό θέλει μία δόση χυδαιότητας. Εννοώ τις κακογυρισμένες, κακοφωτισμένες, άρρυθμες και βαρετές).

Άλλωστε μόνον σε αυτές τις ταινίες, η ζωή ξεπερνάει τη τέχνη. Συμβαίνουν δρώμενα τρομερά και αληθινά. Σαν να δολοφονεί πραγματικά ο Άμλετ. Γιατί, την ώρα που ο πρωταγωνιστής εκσπερματίζει, η πραγματικότητα παραμερίζει την σκηνοθεσία. Μία άλλη δύναμη, ανώτερη τον καταλαμβάνει, συστρέφει το πρόσωπό του, ρυθμίζει τον σπασμό του, εκτινάσσει το σπέρμα του. Είναι η στιγμή που στην οθόνη βλέπουμε απόλυτη αλήθεια. Κάθε τσόντα αρχίζει σαν φαντασία αλλά καταλήγει σε ντοκυμανταίρ.

Δεν έχουν πολλοί την δύναμη να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια. Άλλους τους αηδιάζει. Άλλους τους σοκάρει. Άλλοι υπεκφεύγουν. (Έχετε ακούσει πώς γελάνε και "κάνουν πλάκα" στα πορνοσινεμά τις στιγμές της έντασης; Φυγή είναι αυτή!)

Ιδιαίτερα οι γυναίκες (αιώνες καταπίεσης και πλύσης εγκεφάλου, ντροπής και σεμνοτυφίας!) τρομάζουν και αποστρέφουν το πρόσωπο.

Εγώ όμως εβδομάδες τώρα ντοπάρομαι με ζωντανή αλήθεια. Με νέκταρ διονυσιακό. Το φάρμακο ενεργεί. Αποτρέπει την σκέψη του θανάτου.

Τα τελευταία χρόνια σερνόμουνα - υπόταση ζωής. Οι γιατροί κάποτε μίλησαν για κατάθλιψη, αλλά εγώ ήξερα το σκουλήκι που με τρώει - εμένα κι όσους δεν μπορούν να ξεχαστούν. Μία κούπα αθάνατο νερό θα με θεράπευε για πάντα. Μία στιγμή έρωτα, με γιάτρευε για λίγο.

Τώρα όμως κατόρθωσα το αδύνατο. Να τεντώσω τη στιγμή, να την κάνω μόνιμη κατάσταση. Freeze στη στιγμή. Παράταση πάθους. Έχω την διάθεση του έρωτα όλη μέρα. Πάει πια η tristitia post. Σφύζω από ζωή και πόθο ακόμα και μετά. Πουσάρισμα του οργανισμού, σαν να παίρνω συνέχεια αμφεταμίνες. Και, από ότι βλέπω, χωρίς συνέπειες.

Μην νομίσετε όμως πως έχω εγκαταλείψει την πραγματική γυναίκα. (Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το ζωντανό δέρμα!) Όχι μόνο δεν αρκούμαι στις φαντασιώσεις μου - αλλά προστρέχω πολύ περισσότερο στην πράξη. Η πορνομέθη μου ξανάφερε τον οίστρο.

Από τότε που χώρισα, προτιμώ την επ' αμοιβή συντροφιά. Είναι πιο τίμια και σαφής. Δεν εμπλέκεσαι με περιττούς καθωσπρεπισμούς και συναισθηματισμούς - όταν το ουσιαστικό είναι η επαφή. Άλλωστε οι γυναίκες που έχω διαλέξει είναι επαγγελματίες, καλλιτέχνιδες του έρωτα. Έρχονται στο σπίτι μου και με μεράκι ξεδιπλώνουν όλα τους τα ταλέντα.

(Πάντα αναρωτιόμουν γιατί θεωρείται φυσικό, ηθικό και εποικοδομητικό να υπάρχουν επαγγελματίες σε άλλους τομείς - π. χ. στην μαγειρική - και όχι στο σεξ. Μήπως ο έρωτας δεν είναι τέχνη - ανώτερη σίγουρα από την γαστρονομία; Μελετήστε τους αρχαίους Έλληνες ή τους Ινδούς...)

Στα πενήντα εννέα μου έχω τώρα αρκετά καλή δραστηριότητα - δύο-τρεις συνευρεύσεις την εβδομάδα και τυχαίες ενδιάμεσες αυτοικανοποιήσεις. Είναι ενδιαφέρον πως, στις αγοραίες συντρόφισσές μου (δύο, τακτικές και εναλλασσόμενες) δεν έχω ποτέ μιλήσει για την πορνολαγνεία μου. Θεωρώ αυτόν τον χώρο αυστηρά ιδιωτικό και απόρρητο. Εκείνες αναρωτιούνται, εδώ και μερικούς μήνες, για την σεξουαλική μου αναγέννηση. Ακούω τα επιφωνήματά τους και καμαρώνω. Μόλις φύγουν, βάζω δύο δάκτυλα ουίσκι και αρχίζω να σκέπτομαι ποια σκηνή θα ταίριαζε για μετά.

(Απολαμβάνω τα πορνό όπως οι Κινέζοι τους ζωγραφικούς πίνακες. Που δεν τους είχαν μόνιμα κρεμασμένους στον τοίχο - ξετύλιγαν κάθε φορά εκείνον που ταίριαζε στην στιγμή).

Άραγε να ξέρουν, αυτοί που με συναντούν στον δρόμο - τον ευυπόληπτο και σοβαρό κύριο, τον γραβατωμένο πρόωρο συνταξιούχο (συμπλήρωσα νέος την τριακονταπενταετία) άραγε να ξέρουν πώς τους βλέπω και τι σκέπτομαι; Θα πάθαιναν μεγάλο σοκ. Όμως εγώ νιώθω σαν να έχω ανακαλύψει το μυστικό της αιώνιας νεότητας και χαμογελάω σε όλους. Αισθάνομαι σίγουρα πιο νέος από ότι πριν τριάντα χρόνια, πιο ζωντανός.

Κι όπως ο Ανταίος ακουμπούσε στη γη, εγώ ξαναγυρίζω κάθε τόσο στο βίντεο. Διαθέτω τώρα ολόκληρη ταινιοθήκη, ξεπέρασα τις πρώτες αναστολές μου, βρήκα πηγές, οργανώθηκα. Έχω ήδη αρκετό υλικό για χρόνια - κι όλο προσθέτω. (Ευτυχώς η παραγωγή δεν σταματά!) Απορρίπτω τα πρόχειρα και κακοφτιαγμένα - όμως κι αυτά που μένουν, περισσεύουν. Άλλωστε, οι πορνοταινίες είναι οι μόνες που επιτρέπουν απεριόριστες επαναλήψεις. Σχεδόν κερδίζουν με την επαναφορά. (Η εκ των προτέρων γνώση. Η γοητεία του αναμενόμενου.)

Tele control στο χέρι: stop, play, slow, fast, play, freeze. Γίνομαι όλο μάτια και βουή του αίματος.

Τώρα η σκέψη του θανάτου μου είναι πιο μακρινή. Στο κάτω-κάτω ζω - κάτι που είχε καιρό να μου συμβεί σε τόση έκταση και ένταση. Κι αν συλλογιστώ εκείνη την ώρα, θέλω να την φαντάζομαι έτσι: ακαριαία, μπροστά στο βίντεο, μισοκαυλωμένος σ' ένα τελευταίο freeze.

Νίκος Δήμου, Εξομολόγηση πορνομανούς (Από τις Τολμηρές Ιστορίες)

Πηγή: Pathfinder clubs - Ποίηση - Poetry - Poιsie - Poesia - Poesνa
Κείμενα, Πεζά

 

Άντρας


Κάθε άντρας - επειδή είναι άντρας - γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει μέσα σε ένα σιδερένιο πλαίσιο που τον συνθλίβει.

Αν η γυναίκα περιβάλλεται από "μη", ο άνδρας ορίζεται από "πρέπει". ('Eνας κατάλογος από τα "πρέπει" υπάρχει στο ποίημα του Κipling "Αν" που καταλήγει με τον στίχο: "Tότε θα' σαι ένας ΑΝΤΡΑΣ, γιε μου".)

Και πάνω απ’ όλα ο άντρας πρέπει να είναι άντρας - δηλαδή πολεμιστής. Να μάχεται παντού χωρίς να υποχωρεί. Πολέμαρχος - κατακτητής (χρημάτων, πραγμάτων, γυναικών - αδιάφορο) να βλέπει τα πάντα σαν αντικείμενα επιβεβαίωσης.

Η αγωγή του - από νωρίς - τον κατευθύνει στην τέλεια αλλοτρίωση. ’Ο,τι τρυφερότητα και ευαισθησία επιζήσουν από την οικογένεια και το σχολείο, τις γκρεμίζει ο στρατός με θούρια.

Έτσι, επειδή ο άντρας πάντα "πρέπει", αδυνατεί να είναι ανθρώπινος. Σκεφθείτε τον, πόσο άχαρος, αδέξιος, σχεδόν γελοίος είναι στις αδύναμες στιγμές του. Τρομοκρατημένος ως άρρωστος, αμήχανος στο νοσοκομείο (ακόμα και ως επισκέπτης), λιποθυμάει στην θέα της ανοιχτής πληγής.

Ο δαρμένος άντρας είναι αστείος, ο κερατάς ήρωας φάρσας (η απατημένη γυναίκα μόνον οίκτο προκαλεί). Ο αποτυχημένος, ο δειλός, ο ανίκανος, είναι αντικείμενα λοιδορίας. Ένας άντρας που κλαίει, φέρνει όλο τον κόσμο σε αμηχανία, γιατί είναι γνωστό πως οι άντρες δεν κλαίνε.

Αλλοτριωμένος ο άντρας δεν επικοινωνεί ούτε με τον εαυτό του. Βαθιά μέσα του ζει ένα τρομαγμένο παιδί, που το κρύβει καλά - ιδιαίτερα από τους άλλους άντρες. Αν όμως το ανακαλύψει μία γυναίκα, τότε αποκτά κι άλλη μητέρα και είναι οριστικά χαμένος. Η δεύτερη ευνουχίζει ότι άφησε η πρώτη.

Μόνον όταν οι άντρες τραγουδάνε και πίνουν μαζί, είναι (προσωρινά) ελεύθεροι.

Νίκος Δήμου, 1995

Πηγή: Pathfinder clubs - Ποίηση - Poetry - Poιsie - Poesia - Poesνa
Κείμενα, Πεζά

 

πεδίο δόξης λαμπρό για τον dolmance

 

Περί Οδηγικής Απολαύσεως και Τέχνης

ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ πως ορισμένοι άνθρωποι νιώθουν απόλαυση οδηγώντας αυτοκίνητο. (Ενώ κανείς δεν νιώθει κάτι όταν κινείται με ασανσέρ).

Είναι επίσης γεγονός πως και ένας θεατής μπορεί να νιώσει απόλαυση παρακολουθώντας έναν καλό οδηγό να κάνει μία άψογη ειδική διαδρομή - ή ένα γύρο στην Monza. (Ενώ δεν νιώθει τίποτα βλέποντας το τρόλεϊ να εκτελεί το δρομολόγιό του).

Φαίνεται λοιπόν ότι η αυτοκίνηση μπορεί να είναι πηγή απόλαυσης. (Προσοχή: διαχωρίζω την απόλαυση της αυτοκίνησης-δράσης από την απόλαυση του αυτοκινήτου-αντικειμένου. Για την δεύτερη, που μπορεί να είναι από φετιχισμός μέχρι τεχνογνωσία, έχουμε μιλήσει - και θα ξαναμιλήσουμε).

Γιατί όμως να είναι απόλαυση η κίνηση με αυτοκίνητο;

Πρέπει να πάμε μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια πίσω. Τότε, όταν ο πρωτόγονος άνθρωπος πεινούσε κι ένιωθε ένα δάγκωμα στο στομάχι, βούταγε ότι φαγώσιμο έβρισκε (ζωντανό η μη) και το καταβρόχθιζε. Κρέας ωμό, κατά προτίμηση ακόμα ζεστό. Ωσπου κάποιος εφεύρε - μεγαλοφυές - το ψήσιμο. Από εκεί μέχρι τον κύριο Brillat-Savarin και το σύγγραμμά του «La Physiologie du Gout ou Meditations de Gastronomie Transcendante», («H φυσιολογία της γεύσης ή διαλογισμοί υπερβατικής γαστρονομίας») πέρασαν χιλιάδες χρόνια και ποιοτικά επίπεδα. (Όχι ο Σαβαρέν δεν ήταν μάγειρος, ούτε ζαχαροπλάστης. Ήταν φιλόσοφος της γεύσης).

Το φαγητό έγινε τέχνη. Το απλό ένστικτο, εξευγενίστηκε σε γευσιγνωσία. Τα ίδια έγιναν και με το σεξ. Από τον πρωτόγονο με το ρόπαλο (που σέρνει την γυναίκα από τα μαλλιά - εφεύρημα των γελοιογράφων) φτάσαμε στο αισθητικό ερωτισμό του Ojima. Ανάμεσά τους δεκάδες αιώνες - η Σαπφώ και ο Κάτουλλος, το Κάμα Σούτρα και ο Αρετίνος, ο Καζανόβας και η Anais Nin. Ο έρωτας, από σύντομη ικανοποίηση μίας ανάγκης, έγινε τέχνη. (Ars amatoria, τέχνη του έρωτα όπως την αποκάλεσε ο Οβίδιος).

Ε, λοιπόν, έτσι και με την κίνηση. Από κει που ροβολούσε αρκουδοειδώς ο Νεάντερνταλ (μάλλον βιαστικά γιατί είτε κυνηγούσε είτε τον κυνηγούσαν) άρχισε να λυγιέται και να χορεύει (έστω: για να φέρει βροχή). Και μετά επέκτεινε την κίνησή του καβαλικεύοντας, στην αρχή άτσαλα ένα βόδι και μετά κομψά, ένα άλογο. Πού έγινε άσπρο πολεμικό άτι, τέθριππο άρμα, ιδιωτική άμαξα και Ferrari. Μία ακόμα ανάγκη - η κίνηση - έγινε κι αυτή κάτι παραπάνω.

Και το γνώρισμα της αλλαγής; Ότι ο μερακλής οδηγός κινείται για να κινείται, όχι (αναγκαστικά) για να πάει κάπου. (Κι ο gourmet τρώει για να απολαμβάνει - όχι για να κατασιγάσει την πείνα του).

Όταν κάτι γίνεται αυτοσκοπός - τότε ίσως μπορούμε να μιλήσουμε για τέχνη. (Θυμηθείτε: «Η τέχνη για την τέχνη»). Ή για παιχνίδι (κι αυτό αυτοσκοπός και ευχαρίστηση. Υπάρχει και μία θεωρία που ταυτίζει παιχνίδι και τέχνη).

Μήπως και οι Τέχνες (αυτές που κυρίως ονομάζουμε έτσι) δεν ξεκίνησαν με τον ίδιο τρόπο; Κάποτε είχαν άλλο σκοπό εκτός από τον εαυτό τους. Η ζωγραφική αρχίζει με μία τελετουργική-μαγική απεικόνιση του ζώου, για να βοηθήσει τους κυνηγούς να το σκοτώσουν. Και η μουσική ήταν αρχικά ρυθμική απαγγελία μαγικών επικλήσεων.

Όλες οι τέχνες παρουσιάζουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ότι βαθμιαία απελευθερώθηκαν από την χρησιμότητα και έγιναν απόλαυση. Δεν χορεύεις πια για να βρέξει, χορεύεις επειδή σε ευχαριστεί. Με την ίδια λογική δεν κάνεις έρωτα για αναπαραγωγή - αλλά γιατί τον χαίρεσαι.

Και για να έρθουμε επιτέλους στα δικά μας (μετά από μία παρέκκλιση χιλιετιών) δεν οδηγείς μόνο για να μετακινηθείς - αλλά επειδή σου αρέσει. Να με δύο λόγια η διαφορά του συνειδητού, του πραγματικού οδηγού από τον άσχετο.

Καλά λοιπόν. Η αυτοκίνηση είναι αυτοδύναμη και απολαυστική δραστηριότητα. Μπορεί να είναι και τέχνη; Ας το εξετάσουμε.

Μία δραστηριότητα που α) γίνεται χάριν του εαυτού της και β) δίνει ευχαρίστηση - μοιάζει να πλησιάζει αρκετά την έννοια της τέχνης. Και βέβαια δεν είναι ανάγκη να συγκαταλεχθεί στις μεγάλες τέχνες - όπως η ποίηση και η μουσική. Μπορεί να ανήκει στις μικρές και ταπεινές όπως το κέντημα ή η γαστρονομία.

Εδώ κάποιος σίγουρα θα αναρωτηθεί: «Μα τι είναι τέχνη;»

Τέχνη (προτείνω ένα πρόχειρο ορισμό) είναι μία δραστηριότητα που α) προϋποθέτει χάρισμα (ταλέντο) και τεχνική, β) δίνει μία ειδική ευχαρίστηση, που την ονομάζουμε αισθητική συγκίνηση. Και σε αυτόν που την ασκεί αλλά κυρίως σε όσους τη παρακολουθούν.

Ορισμένες τέχνες παράγουν ένα «έργο τέχνης» - ένα αντικείμενο. Άλλες όχι (π.χ. ο χορός). Άλλες κινούνται στον χώρο, άλλες στον χρόνο κι άλλες και στις δύο διαστάσεις. Άλλες είναι οπτικές, άλλες ακουστικές, και άλλες πολύ- αισθητικές (όπερα, μπαλέτο, σινεμά).

Όλες οι τέχνες (όπως είπαμε) ξεκίνησαν από κάτι χρήσιμο που κάποτε έπαψε να παίζει αποφασιστικό ρόλο. Κριτήριο της αξίας τους δεν είναι ποτέ η ωφελιμότητα, αλλά η αισθητική ικανοποίηση που παρέχουν. Αυτό ισχύει π.χ. και για την αρχιτεκτονική, που είναι πάντα χρήσιμη - αλλά όχι πάντοτε τέχνη.

Εκτός από τις «ανώτερες», τις λεγόμενες και «καλές» τέχνες, υπάρχουν και οι «ήσσονες» (minores, minor arts) όπως π.χ. διακοσμητική, αγγειοπλαστική, κλπ.
Εγώ τώρα προτείνω και μία τρίτη κατηγορία: τέχνες βιοτικές, τέχνες της ζωής. Είναι αυτές που το αποτέλεσμά τους δεν είναι ένα «έργο» (ποίημα, πίνακας) αλλά μία «στιγμή ζωής». Κατά τα άλλα ανταποκρίνονται πλήρως στον αρχικό μας ορισμό: προϋποθέτουν και ταλέντο και τεχνική - και χαρίζουν τελικά ευχαρίστηση.

Οι βιοτικές ήταν κι αυτές (όπως και οι «καλές») δεμένες με κάποια χρησιμότητα. Αλλά την ξεπερνούν. Παίρνουν κομμάτια ζωής και τα ανεβάζουν στο επίπεδο της τέχνης. Κομμάτια που προσφέρονται. Δεν μπορεί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα να αποκτήσει ύφος και αρμονία, να δώσει απόλαυση και (ίσως) έκσταση. Όμως πολλές μπορούν.

Ξέρω πως μερικοί σκέπτονται αυτή τη στιγμή τον έρωτα. Αλλά μην ξεχνάτε και τον Brillat-Savarin! Μάλιστα αν δεχτούμε μερικές θεωρίες (που ξεκινάνε από την Αρχαία Ελλάδα και φτάνουν μέχρι τον Oscar Wilde και τον Michel Foucault), ο άνθρωπος μπορεί να κάνει όλη του τη ζωή - δηλαδή τον εαυτό του - έργο τέχνης.

Πίσω στα δικά μας. Τι θα ήταν μία τέχνη της αυτοκίνησης; Σίγουρα τέχνη του χώρο-χρόνου (όπως το μπαλέτο), πολυαισθητική (όραση, ακοή, σωματική ενέργεια και ισορροπία). Ένα είδος χορού με μηχανική προέκταση - το όχημα, δίτροχο ή τετράτροχο.

Έχουμε ένα σκηνικό: το τοπίο, φύση ή πόλη. Έχουμε μία κινησιολογία, χωρογραφία - την πορεία του δρόμου. Έχουμε ένα όχημα με συγκεκριμένες ιδιότητες (ιπποδύναμη, κράτημα, σχέσεις, φρένα κλπ.) Έχουμε έναν οδηγό με τη δική του προσωπικότητα.

Το «έργο»: να βρεθεί ο πιο αρμονικός, πιο κομψός - αλλά και πιο γρήγορος τρόπος μετακίνησης του δεδομένου οδηγού στον δεδομένο δρόμο με την αξιοποίηση στο έπακρο των ικανοτήτων του οχήματος. Με σεβασμό στην οικονομία των μέσων - όχι περιττές κινήσεις. (Η ιδανική γραμμή σε κάθε στροφή. Τι άλλο κάνει ο χορευτής με το σώμα του). Να εκτελεστεί άψογα η χορογραφία του δρόμου - με αποτέλεσμα να νιώσει ο οδηγός (και οι θεατές - αν υπάρχουν) συναίσθημα ικανοποίησης, ευφορίας, ανάτασης - το συναίσθημα του τέλεια κατορθωμένου έργου. Μπορεί αυτό το συναίσθημα να είναι τόσο έντονο που να σε γεμίζει. Κάτι που δεν κάνει π.χ. το απλό παιχνίδι (το οποίο δεν θέλει τέχνη αλλά δεξιοτεχνία. Ωστόσο θα δεχόμουν ενστάσεις για τον Μαραντόνα ή τον Πελέ).

Θα μου πείτε: υπάρχουν άνθρωποι που δεν νιώθουν καμία ευχαρίστηση με το οδήγημα. Και θα απαντήσω: υπάρχουν άνθρωποι που δεν αισθάνονται καθόλου την ποίηση ή την μουσική.

Τελικά όλα αυτά η τα νιώθει κανείς, η δεν τα νιώθει. Κάθε θεωρία είναι γκρίζα, όπως είπε κι ο Goethe. Ιδιαίτερα όταν αφορά θέματα γούστου και αίσθησης. Κι εγώ εδώ που μονολογώ, προσπαθώ όχι να οικοδομήσω μία θεωρία αλλά απλά να καταλάβω τι μου συμβαίνει όταν οδηγώ. Γιατί αισθάνομαι πλήρωση, εσωτερική αρμονία, όταν μου «κολλήσει» μία ωραία διαδρομή; Γιατί μου δίνει η αυτοκίνηση χαρά κι εκτόνωση; Και γιατί εγώ (και χιλιάδες άλλοι) ξεκινάμε για «βόλτα», χωρίς να έχουμε λόγο, χωρίς να πηγαίνουμε κάπου.; Μόνο για την διαδρομή;

Η κίνηση σε ανοιχτό δρόμο είναι ηδονή για τον συνειδητό οδηγό. Αυτή η ηδονή οφείλεται άραγε στην αίσθηση της φυγής; Στην χαρά της αλλαγής; Στην κίνηση αυτή καθ’ αυτή, στην υπερνίκηση της αδράνειας; Στην αρμονία μιας σωστής χορογραφίας; Ας τα ψάξουν οι ψυχολόγοι!

Πάντως το γεγονός είναι ότι για αρκετούς ανθρώπους η αυτο-κίνηση είναι αισθητική απόλαυση. Τονίζω το αυτό- όταν με πάνε, δεν νιώθω τίποτα. Άρα παίζει και η αυτονομία βασικό ρόλο για την ηδονή. Αν το όχημα είναι δίτροχο ή ανοιχτό, τότε, στις άλλες αισθήσεις προστίθεται και η αφή (του ανέμου) και η όσφρηση (κομμένο χόρτο, καπνός ξύλων, ρετσίνι). Η ταχύτητα εντείνει τις αισθήσεις αυτές - κι ότι βλέπεις, ακούς, νιώθεις, μυρίζεις είναι ενισχυμένο σε σχέση με την καθημερινή αισθητική νωθρότητα.

Σε όλα αυτά οι μηχανόβιοι πλεονεκτούν σε σχέση με τους γιωταχήδες (ακόμα και τους ανοιχτούς) εκτός από ένα: την μουσική. Ένας καλός στερεοφωνικός ήχος κάνει το μπαλέτο μας πλήρες. Η μουσική φυσικά πρέπει να διαλεχτεί με πολλή προσοχή - να ταιριάζει με το τοπίο, το είδος του δρόμου, την κατάσταση του καιρού (βαριά σύννεφα χωρίς Mahler  και το κέφι του οδηγού. Αν πετύχει η επιλογή τότε έχουμε την τέλεια περίπτωση: τα τοπία που ξετυλίγονται στην οθόνη του παρμπρίζ έχουν την σωστή μουσική υπόκρουση και η κίνηση της χορογραφίας τον δικό της ρυθμό.

ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ; Τέχνη; Παιχνίδι; Άθλημα; Ψυχαγωγία; Ακόμα το ψάχνω. Στη δική μου περίπτωση αποκλείω το άθλημα. Δεν βρίσκομαι μόνιμα σε ανταγωνισμό, ούτε κυνηγάω επιδόσεις. Άλλο, οι οδηγοί αγώνων. Κι εκείνοι μπορεί να νιώθουν την απόλαυση της οδήγησης - αλλά πιο πολύ κυνηγάνε την απόλαυση της νίκης.

Οι υπόλοιπες τρεις κατηγορίες έχουν αρκετά κοινά σημεία. Μήπως η «Απαγωγή από το Σεράι» δεν είναι ταυτόχρονα τέχνη, παιχνίδι και ύψιστη ψυχαγωγία;

Αν πάντως τέχνη - τότε όχι υψηλή και βαρύγδουπη. Από τις ταπεινές, τις σεμνές. Που θα ανήκε περισσότερο στις ερμηνευτικές τέχνες (performing arts) με εκτελεστή τον οδηγό. Δημιουργία μίας ωραίας στιγμής. Όπου οδηγός, δρόμος και όχημα συντονίζονται σε απόλυτη αρμονία.

Πηγή: Nίκος Δήμου

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

Mε την Ελένη Δήμου έχει καμία συγγένεια;

 

Ένας από τους αγαπημένους μου αιρετικούς. Θεωρώ τον Δήμου έναν από τους ελάχιστους Έλληνες διανοούμενους.

Το Καθημερινό Ξύρισμα

Το Καθημερινό Ξύρισμα

Σε πρώτη μορφή είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" το 1979 με άλλον τίτλο (Φαλλοκράτες όλης της γής ενωθείτε) που τον είχε βάλει η σύνταξη του περιοδικού. Μετά άρχισε να κυκλοφορεί σε λαθραία φωτοτυπημένα αντίτυπα, μέχρι που ενσωματώθηκε στο βιβλίο "Σάτιρες" (Νεφέλη 1993). Όμως η κλεψιτυπία συνεχίστηκε και στο Internet, όπου κυκλοφορεί τώρα ανώνυμο με παραλείψεις και με λάθη! Εδώ θα βρείτε το αυθεντικό.


1.
Είμαστε το «ισχυρό φύλο». Και ζούμε - σε μέσο όρο - επτά χρόνια λιγότερο από το «ασθενές».

2.
Σκεφθείτε: επτά ολόκληρα χρόνια ζωής. Η επαχθέστερη φυλετική διάκριση που έγινε ποτέ.

3.
Και μόνο τα επτά χρόνια αρκούν για να καταρρεύσει ο μύθος της καταπίεσης. Πού ακούστηκε οι καταπιεζόμενοι να ζουν περισσότερο από τους καταπιεστές;

4.
Φαινομενικά μοιάζει να σας καταπιέζουμε - εξωτερικά. Αυτό όμως, κυρίες μου, είναι δική σας επινόηση. Όπως οι τρομοκράτες προκαλούν τις δικτατορίες που τους βοηθάνε να καταλήξουν κάποτε στη λαϊκή κυριαρχία, έτσι κι εσείς μας εγκαταστήσατε «κυρίαρχους», για να δημιουργήσετε την τρομοκρατία της ενοχής.

5.
Και ισχυρότερη καταπίεση από αυτήν της ενοχής δεν υπάρχει.

6.
'Aντρας σημαίνει ένοχος. Για όλα.

7.
Αρχίζετε τη μαζική παραγωγή και διανομή ενοχής σαν μητέρες. Και συνεχίζετε σαν αδελφές, ερωμένες, σύζυγοι . . .

8.
Από όλα τα πολυεθνικά μονοπώλια το πιο αλλοτριωτικό είναι το μονοπώλιο της ενοχής. Και το έχετε εσείς!

9.
Η ενοχή είναι που μας κόβει επτά χρόνια. Η ενοχή φέρνει τα εμφράγματα και τα έλκη.

10.
Χάρη σε σας νοιώθουμε πάντα ένοχοι. Από τη στιγμή που δεν θα βάλουμε το πουλόβερ μας (Γιαννάκη! θα με πεθάνεις!) ως τη στιγμή που πεθαίνουμε (Γιάννη μου, πού με αφήνεις!) Έτσι που του έρχεται του Γιάννη να ζητήσει συγγνώμη...

11.
Ένοχοι όταν σας αγκαλιάζουμε (σας πνίγουμε). Όταν δεν σας αγκαλιάζουμε (αδιαφορούμε). Όταν αφήνουμε τη μαμά μας (εγώ που έδωσα τη ζωή μου για σένα!). Όταν δεν την αφήνουμε (μα επιτέλους, άντρας είσαι εσύ . Όταν σας παντρευόμαστε (σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια!) κι όταν - οϊμέ! - δεν σας παντρευόμαστε (το αυτό, πιο δραματικά). Όταν σας πηδάμε (με πλάνεψες, με ζάλισες, με παρέσυρες!) κι όταν δεν σας πηδάμε (κατάλαβα - δεν μπορείς!). Όταν είμαστε ευγενείς (τοιούτος είναι  κι όταν δεν είμαστε (τι αγροίκος!). Κι αλίμονο αν στην ευγενή πράξη της συνουσίας δε δεήσει να σας επισκεφθεί ο οργασμός. Ένοχοι εμείς και για αυτό. Αποκλειστικά. (Δεν τα καταφέρνεις, χρυσέ μου!).

12.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

13.
Η ενοχή μας αγκαλιάζει τα πάντα: φταίμε για τον πληθωρισμό, για τους πολέμους, για την ενεργειακή κρίση - ακόμα και για τον καιρό.

14.
Στην πραγματικότητα η μητριαρχία ουδέποτε έληξε. 'Aλλαξε μόνο μορφή. Από την ωμή δικτατορία του ρόπαλου, έγινε η εξευγενισμένη τυραννία των πλεγμάτων.

15.
«Πίσω από κάθε μεγάλο άντρα υπάρχει μια γυναίκα» Ίσως. Αλλά οπωσδήποτε πίσω από κάθε νευρωτικό, μαμόθρεφτο, αναποφάσιστο, ευνουχισμένο, κακομοίρη άντρα υπάρχει σίγουρα μια γυναίκα.

16.
Η κοινωνιολογική έρευνα έχει αποδείξει πως το 85% των αποφάσεων της οικογένειας παίρνονται άμεσα ή έμμεσα από τις γυναίκες (κυρίως έμμεσα).

17.
Αριστουργήματα μακιαβελικής πολιτικής. Μας υποβάλλετε την απόφασή σας και μετά (αν τα πράγματα δεν πάνε καλά) μας θεωρείτε υπεύθυνους για αυτή.

18.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

19.
Η φεμινιστική προπαγάνδα μας έχει ζαλίσει με την εικόνα της γυναίκας σκλάβας - που τρώει τα χέρια της στη μπουγάδα...

20.
Και η εικόνα του άντρα υποζυγίου (του κουβαλητή) που δουλεύει για να χάνει η κυρία του στο κουμ-καν?

21.
Φανερό είναι πως υπάρχουν αρκετές γυναίκες που δε σκοτώνονται για το νοικοκυριό. Ίσως να υπάρχουν κι άλλες που δεν παίζουν κουμ-καν. Αλλά άντρες μη κουβαλητές δεν υπάρχουν.

22.
Και δε φτάνει που ζείτε επτά χρόνια περισσότερο από μας, είστε και προνομιούχες στον έρωτα.

23.
Οι γυναίκες είναι ικανές για απεριόριστο αριθμό οργασμών την ημέρα - εσείς, κύριε, μπορείτε τρίπαξ?

24.
Και με τη νέα σεξουαλική επανάσταση έχουν κατορθώσει να μας περάσουν όλη την ευθύνη για την ικανοποίησή τους.

25.
Έτσι αν η κυρία είναι βραδυφλεγής, είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις δύο ώρες σαν χαμάλης - χρησιμοποιώντας όλες τις τεχνικές του Alex Comfort, των Masters και Johnson της Καμασούτρα και του Σουκιγιάκι για να χτυπήσουν κάποτε οι καμπάνες.

26.
Αν δεν χτυπήσουν φταίει ο κωδωνοκρούστης. Ποτέ ο κώδων.

27.
Και το τραγικότερο προνόμιο; Μια γυναίκα δεν είναι ποτέ ανίκανη (ή και αν κάποτε έτσι νοιώσει - δεν φαίνεται).

28.
Α! Η τρομακτική τρωτότης του γυμνού άντρα - όπου μπορείτε με μια ματιά να προσμετρήσετε την ψυχική του κατάσταση!

29.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

30.
Λένε πως το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις το κέφι σου και να σε πληρώνουν για αυτό.

31.
Υπάρχει πιο μεγάλο κέφι από τον έρωτα;

32.
Αλλά ποιον πληρώνουν για αυτό; Όχι βέβαια τους άντρες . . .

33.
Οι μεγάλες εταίρες είναι η κορυφαία στιγμή της γυναικείας παντοδυναμίας.

34.
Γοήτευαν, γλεντούσαν, κυβερνούσαν, διάλεγαν τους εραστές τους και αποσπούσαν περιουσίες για να δίνουν αυτό που η φύση χαρίζει δωρεάν σε όλους.

35.
Σαν να τιμολογούμε τον ήλιο ή το οξυγόνο.

36.
Αλλά και οι ταπεινές πόρνες είναι απόδειξη δύναμης. Γιατί - ποιος πληρώνει ποιον; Αυτός που έχει ανάγκη.

37.
Κι εσείς, κυρίες μου, δεν είχατε ποτέ ανάγκη. Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης πάντα μεροληπτούσε για σας.

38.
Κι έχουμε και το καθημερινό ξύρισμα...

39.
Οι γυναίκες καταναλώνουν τετραπλάσιο εισόδημα από αυτό που παράγουν (μαζί με τα οικιακά). Κατ’ επέκταση οι άντρες απολαμβάνουν το ένα τέταρτο της δουλειάς τους (πού είσαι Μαρξ με την υπεραξία σου... Να δεις ποιος δουλεύει... ή μάλλον ποιος δουλεύει ποιον!!)

40.
Δύο πράγματα μισούσα στη ζωή μου - το στρατιωτικό και την εργασία. Και μ’ έπιανε ζάλη όταν σκεφτόμουν πως το ωραίο φύλο - αυτονόητα - δεν είχε υποχρέωση ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο.

41.
Οι γυναίκες παραπονιούνται πως δεν πληρώνονται σαν άντρες. Έχετε δει όμως πολλές γυναίκες να εργάζονται «σαν άντρες».

42.
Μια στατιστική αναφέρει πως οι γυναίκες απατούν τους άντρες σε μικρότερο ποσοστό (35% έναντι 48%).

43.
Μια άλλη στατιστική όμως λέει πως οι γυναίκες λένε ψέματα σε μεγαλύτερο ποσοστό (58% έναντι 22%).

44.
'Aρα η πρώτη στατιστική είναι ψευδής κατά 58%. 'Aρα οι γυναίκες απατούν τους άντρες τους σε μεγαλύτερο ποσοστό.

45.
'Aλλωστε απάτη δεν είναι να κοιμάσαι με κάποιον άλλο - απάτη είναι να λες ψέματα.

46.
Παρατηρήστε τα ζευγάρια σε μια λουτρόπολη. Όσο περνάνε τα χρόνια ο μέσος άντρας ολισθαίνει βαθμιαία στο ρόλο του ταλαιπωρημένου, ηλικιωμένου, καρτερικού συνταξιούχου. Είναι γεμάτος παραίτηση, εγκαρτέρηση και υποταγή.

47.
Ενώ όσο περνάνε τα χρόνια η μέση γυναίκα μεταμορφώνεται σε μέγαιρα. Απαιτητική, φωνακλού, υστερική, αυταρχική, καταπιεστική... πεθερά.

48.
Όσο περνούν τα χρόνια το κάθε φύλο δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο.

49.
Και το δικό μας πρόσωπο θέλει και καθημερινό ξύρισμα!

50.
Αφού όμως οι γυναίκες είναι το ισχυρό φύλο, τότε τι χρειάζεται η απελευθέρωση της γυναίκας;

51.
Η απελευθέρωση της γυναίκας είναι για τις γυναίκες η μεγαλύτερη παγίδα - και για μας η τελευταία ελπίδα.

52.
Έτσι και ολοκληρωθεί, σωθήκαμε! Τι είναι το να πλύνεις τρία πιάτα, μπροστά στο να κουβαλάς όλες τις ευθύνες (και την ενοχή) του κόσμου?

53.
Φαινομενικά η απελευθέρωση της γυναίκας θέλει να καταρρίψει την εξωτερική καταπίεση - ελπίζοντας πως θα συντηρήσει την εσωτερική.

54.
Αλλά αυτό είναι λάθος. Το δίχτυ της ενοχής είναι αποκλειστικό όπλο του υποτιθέμενου αδύναμου. Μόλις δυναμώσουν θα το χάσουν. Και θα λυθούν τα νήματα που μας κινούν (ή μας δένουν).

55.
Έτσι η «απελευθέρωση» της γυναίκας θα γίνει η απελευθέρωση του άντρα.

56.
(Και θα πάψω επιτέλους να ανοίγω τις πόρτες και να κρατάω παλτά. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί.)

57.
Ζήτω λοιπόν η απελευθέρωση της γυναίκας! Μια δεκαετία αφού ολοκληρωθεί, θα δείτε ποιος θα ζει επτά χρόνια παραπάνω.

58.
Θα δείτε ποιος θα αισθάνεται ένοχος όταν (και οπότε) δεν υφίσταται ερωτική διέγερση.

59.
Θα δείτε ποιος θα βγάζει χαρτζιλίκι κάνοντας το (κατά εξοχήν) κέφι του...

60.
Φαλλοκράτες όλου του κόσμου ενωθείτε. Κρατήστε λίγο ακόμα τους φαλλούς σας (ξέρω πόσο δύσκολο είναι).

61.
Αφήστε τις γυναίκες να μαίνονται κατά των φαλλών. Θα τους κάνουν έτσι είδος «ουσιώδες εν ανεπαρκεία»

62.
Μόνον τότε οι φαλλοί πραγματικά θα κυβερνήσουν τον κόσμο!

 

Ένα από τα βιβλία που έχει γράψει και με έχουν επηρεάσει βαθειά είναι το εγχειρίδιο ελευθερίας... ποιο συγκεκριμένα ακόμα κλωθογυρίζω μια ατάκα του:
"εάν θέλεις να κερδίσεις τους πλουσίους τότε γίνε ποιο πλούσιος από αυτούς"
και κάτι που είναι μικρό αλλά και πολύ περιεκτικό:
"ιστορία... η μεγαλύτερη ειρωνεία από όλες."
φιλικά.
Χ.

 

Re: Απάντηση: Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

Το έχεις διαβάσει?