Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

Ρε Γρεναδιέρε, αφού δε σ' ενδιαφέρει το ζήτημα και απλώς ωρίεσαι για να περάσεις την άποψή σου, τι κάθεσαι και ασχολείσαι; Πήγαινε γράψε τίποτα για τα ζώδια, που είναι το δυνατό σου σημείο.

Μετά τιμής
Θ.

Υ.Γ. Πριν απαντήσεις, ξανασκέψου το. Βαρέθηκα να επιβεβαιώνομαι

 

Σε κάτι ιδιαίτερο ή γενικά;

 

.........
https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/t5534-495/#post208194

 

Re: Απάντηση: Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

Ας πάρουμε τα γεγονότα με την σειρά:

Η Dora_Salonica, ξεκίνησε ένα thread για τον Ν. Δήμου. Από τι διαβάζω στα κείμενα που ανέβασε, κανένα από αυτά δεν επικεντρώνεται σε ζητήματα όπως η λεγόμενη μακεδονική ή σλάβο-μακεδονική μειονότητα, για το ποιόν του Μακεδόνα βασιλέα Αλέξανδρου του ΄Β ή οποιοδήποτε άλλο θέμα εθνικού ή πατριωτικού χαρακτήρα. Τα κείμενα αναφέρονται σε υπαρξιακά, προσωπικά και συναισθηματικά ζητήματα.

Η διαμάχη ξεκίνησε όταν ο Grandieros ανέβασε ένα post στο οποίο αναφέρεται στην καταγωγή του Ν. Δήμου και συγκεκριμένα στην μάνα του και εσύ του έδωσες rep με το υβριστικό περιεχόμενο "Γαμώ Τις Πουστάρες Όλες".

Και σε ρωτώ: Αν κάποιος ανεβάσει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του J. Evola, Η Μεταφυσική του Φύλλου ή ένα κείμενο για την χρίση των εφέ από την L. Riefenstahl, θα έπρεπε εμείς οι υπόλοιποι να αρχίσουμε τις αντιφασιστικές κορώνες και να ένα υβρεολόγιο με rep του στιλ "Πουτάνας Γιοί Νέο-Ναζί" κτλ?

Αφού αποφεύγεις να απαντήσεις δημόσια για το ποιές είναι "Οι Πουστάρες που Θα Γαμήσεις", όπως έγραψες στο rep σου, τουλάχιστον απάντησε για το αν θα πρέπει και εμείς με την σειρά μας να συμπεριφερθούμε με έναν ανάλογο τρόπο και αν αυτό βοηθάει στην εύρυθμη λειτουργία του φόρουμ.

Ευελπιστώ να μην αποφύγεις πάλι την δημόσια τοποθέτηση!

 

Απάντηση: Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

Προοίμιον του νήματος της dora για τον Ezra Pound.....


CANTO LXXIII
Cavalcanti
Republican Dispatches


And then I slept
And, waking in the wasted air,
Saw and heard thus –
He whom I saw seemed like a cavalier,
And I heard this:
“Watching my people die
Does not satisfy
even if they broke their word,
Even if they deserve
to be governed by King Turd.
Roosevelt, Churchill and Eden
bastards to a man,
Liar, Jew and glutton
have squeezed the people dry
like sheep!
At Sarzana I lay still,
waiting for the call
from sleep
I am Guido, whom you loved
as a spirit from above
And for the burning-glass of my mind's reason.
I knew the cleansing fire
Of Venus's third sphere
already as I rode
Cavalcanti, the cavalier
(Not a mere follower)
through the squabbling streets
Of our città dolente
(Firenze)
which breeds
Not men, but a vain and touchy
race of slaves!

Passing through Arimino
I met a gallant soul
Singing as though her heart would break
with joy!
A young contadinella
– Big-boned girl, but bella –
with a German on each arm;
And she sang,
she sang of love
without thought of
heaven above.
She had led some Canadians
into a field of mines
Where the Tempio of Ixotta
used to stand.
They were coming in fours and fives
– I felt a wave of passion
steal over me again
as if I were still alive.
That's the way girls are
in the Romagna.
The Canadians had come
to 'mop up' German scum,
To pull down the remains
of Rimini;
They stopped to ask the way
to the Via Emilia
of a girl,
a poor young girl
Raped by the first of that canaille.
– Be'! Bene! soldiers,
follow me.
Let's all go together
to Via Emilia! –
She showed them – where to go.
Her brother had dug the holes
For that mine-field,
there beside the sea-side.
Towards the sea-side, she
(big-boned, but a beauty)
Led the boys.
Brave kid! A real cutie!
She played that prank
for love:
acing 'em all for poise!
Death-threats arrived too late,
Defying Fate
she died –
That big-boned girl –
with pride,
hitting the target straight!
To hell with the enemy!
Twenty of them lay dead
The girl dead, too
in the midst of that canaille.
Everyone except the prisoners.
A real hard-case
that kid
Singing, singing
with joy
Along the road that leads
beside the sea.
Gloria della patria!
Gloria! the glory
Of dying for one's land
in the Romagna!
The dead are not all dead,
Myself I have returned
from the third sphere
to see Romagna,
To see the North reborn
among the mountains,
In this 'morte saison'
to see the home-land,
And yet – that girl ...
what girls,
what boys
wear black!”

 

Re: Απάντηση: Αφιέρωμα στον Νίκο Δήμου

Τζάμπα μάνα μου τα γράφεις!!! Καλύτερα γράψε για τον ωροσκόπο του Ezra, που μάλλον θα αποκαλυφθεί ότι είναι το 6άκτινο αστέρι του Δαβίδ. Μπορεί και να είχε τον Δία στο 8άστερο στου Σολομών. Που ξέρεις?  

 

Προτείνω να αφήσουμε τον Ν. Δήμου, τον E. Pound και τα ζωδιακά έντομα και να ασχοληθούμε με κάτι πιο ενδιαφέρον (έτσι κι αλλιώς δεν βγαίνει άκρη). Σε σαδομαζό φόρουμ δεν είμαστε. Εκτός και αν κάνω λάθος:

Απολαύστε το βίντεο:

[nomedia=""]YouTube - Broadcast Yourself.[/nomedia]

Έχει κανείς όλη την ταινία να μου την στείλει?

 

Ξεκινάω την συζήτηση από το πολύ απλό. Υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε αυτό που αισθάνομαι - που βιώνω ως πραγματικό - και από την πραγματικότητα; Και αν ναι, σε τί έγκειται αυτή η διαφορά;

 

στο αν επηρεάζει και τη ζωή άλλων, εκτός της δικής σου

 

Σωστό. Πράγματι, έτσι είναι. Και άρα, πρόκειται περί πραγματικότητας, η οποία δεν υστερεί σε τίποτα από οτιδήποτε γίνεται στο πραγματικό πεδίο αναφοράς των υπολοίπων.

Προϋπόθεση: να μεταφέρεται στο πεδίο της πραγματικότητας. Να έχει επιπτώσεις. Σε μένα και στους γύρω μου.

Αν δεν το μεταφέρω, αν δεν δράσω επ' αυτού, δεν είναι τίποτα. Όνειρο ήταν...

Μπορούμε να διαβάσουμε Husserl, Heidegger, και άλλους. Ή απλά να αγκαλιάσουμε τις ψευδαισθήσεις μας, δίνοντάς τους ταυτόχρονα μια γερή κλωτσιά.

Ή θα ξυπνήσουμε εμείς, ή ο Άλλος (προτιμότερο - διότι ο κατέχων την κλωτσιά, ξέρει τί κάνει).

Μόλις ξυπνήσουν αμφότεροι, πάνε για τσίπουρα και κουβεντούλα στο σπίτι του Dolmance.

 

Θέλει θάρρος για να δώσεις κλωτσιά στις ψευδαισθήσεις. Άλλωστε, δεν είναι λίγοι αυτοί που αντικαθιστούν την πραγματικότητα μ' αυτές. Εκεί μπορούν εύκολα να χρησιμοποιούν και να χρησιμοποιούνται απ' όποιον θέλουν, να κάνουν τον υποθετικό ή πραγματικό "άλλο" ό,τι θέλουν αυτοί. Τι κι αν πίνουν τσίπουρα με καλή παρέα, την αλήθεια τη γνωρίζουν κι αυτό αντικατοπτρίζεται, όσο κι αν προσπαθούν να την αγνοήσουν. Κι αυτό, το τελευταίο, πονάει πολύ.

 

Μόνο οι νεκροί δεν πονάνε.

Πονάτε, κάνει καλό...