Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Ουχί!
Τώρα, αγαπητέ, δεν σε βρίσκω επιεική ή ευένδοτο στον ανόητο μύθο της νεότητος - ημετέρας ή αλλότριας.
Μου άρεσε και το: "παλαιοτέρων μας".
Ακριβέστατη καταγραφή αδιαμφισβήτητου γεγονότος:
Οι γιαγιάδες μας ήσαν ριζοσπαστικότερες από τις κορασίδες του '90.
Ακούω συχνά:
"Σήμερα, οι νέοι πηδιούνται ελεύθερα, χωρίς αναστολές".
Αληθέστατον, εφ΄όσον υπογραμμισθεί το ακόλουθον:
"Αλλά παραλείπουν να γαμηθούν, επειδή είναι αφηρημένοι".

 

Το 85...

Μου άρεσε ότι ακόμα νιώθαμε να ανατριχιάζουμε στο άκουσμα του ονόματος του Τσε Γκεβάρα,

ότι ακόμα συζητούσαμε για πολιτική και παθιαζόμασταν, αν και πολιτικοί αγώνες πιά δεν υπήρχαν,

ότι τότε, το καλοκαίρι του 85, με εκλογές και Κάρμινα Μπουράνα στη διαπασών να ακούγεται παντού, και χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε το όνομα Κοσκωτάς, διάβασα τους μεγάλους γέροντες του κομμουνισμού, σεβάστηκα τον επιστήμονα Μαρξ και αγάπησα τον άνθρωπο Έγκελς,

ότι η λαϊκή, ρομαντική φιγούρα της νιότης μου ήταν ο Σαιμον Φορμπς της Apple,

ότι μόλις στο ξύπνημα της εφηβείας μου, το 82, ένα Citroen 2CV κόστιζε τόσο όσο ένας Apple με επεξεργαστή κειμένου,

οι παραλίες της Σερίφου, τα βράχια της Ικαριάς, οι Doors, Queen, Sex Pistols, Pink Floyd για όσους επέμεναν στη hard rock, λίγο αργότερα το ΚΛΙΚ της εποχής εκείνης και το ξυνό ύφος του περιπτερά όταν το αγοράζαμε.

 

Απάντηση: Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Όλα καλά και όλα ωραία...και συμφωνώ με όλα αυτά.Αλλά δεν είναι κρίμα να πέσουμε στην παγίδα ,που κάθε γενιά πέφτει;Να αυτοεξιδανικευόμαστε,υποβιβάζοντας τους νεότερους...
Αφού κάθε γενιά τα ίδια κάνει.Πάντα κατηγορεί τους επόμενους με κάτι κοκ....

Και να μην ξεχνάμε κάτι που προείπα

 

Πάντως το πάθος με το οποίο κάποιοι μιλάμε φαίνεται να δικαιολογείται από τα αποταλέσματα του poll που στήθηκε με αφορμή την κουβέντα μας "Τα παιδικά μας χρόνια..."
απ' ότι φαίνεται πολλοί τα αγαπάμε...πολύ...

 

Απάντηση: Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Όλα σωστά και καλά...Δε θα ΄ταν όμως λάθος να αυτοεξιδανικευτούμε ,υποβιβάζοντας μια γενιά;;
Μας κατηγορήσανε οι πατεράδες μας...
Οι πατεράδες μας κατηγορήθηκαν από τους παππούδες μας..
Δεν υπάρχει γενιά που να μην έχει αμφισβητηθεί,από την προηγούμενη...

 

Είδες tender lilly? Εσύ θυμάσαι το "κλικ" του έξυπνου βλαχαδερού που έκανε δυο φεγγάρια στο Παρίσι με νοσταλγία, κι εγώ σαν ότι χειρότερο έχει συμβεί μετά το Saturday night fever και το love story.

Αλλά είναι άδικο να κατηγορούμε τον λιγδιάρη οτι παγίδευσε μια γενιά. Σιγά μην τα κατάφερνε αν η γενιά δεν ήθελε να παγιδευτεί. Κάποιος άλλος θα βρισκόταν.

Με βρισκεις επιεική Dolmance?

 

Πολύ νοσταλγία βρε παιδιά. Όχι ότι δεν μου έκανε καλό, δεν λέω. Θυμήθηκα τα παλιά και μελαγχόλησα για την πεζότητα της σύγχρονης ζωής!!

 

Άραγε που οφείλεται όλος αυτός ο υπερπροστατευτισμός προς τα σημερινά παιδιά?
Γιατί δεν φοράνε κράνη από μόνα τους, δεν βάζουν αντιληακά μόνα τους κ.ο.κ
Εμείς τους τα επιβάλλουμε. Εμείς οι γονείς, η γενιά αυτή που έζησε όλα όσα περιγράφονται στο κείμενο.

Οι διάφοροι ευρωπαϊκοί κανονισμοί για ρηχές πισίνες και ένα σωρό άλλα και πάλι είναι δημιουργήματα της ίδιας γενιάς της δικής μας.

Δεν είναι παράδοξο?

 

Δεν είναι παράδοξο. Είμαστε, αγαπητέ Tor, μια ευνουχισμένη κοινωνία που οδεύει προς την αυτο-καταστροφή. Πάρε για παράδειγμα τις κοινωνίες όπου οι αντιθέσεις είναι οξυμένες (κοινωνίες σε κρίση, π.χ. τσιγγάνοι, Παλαιστίνιοι, Ιρακ κ.λπ.) εκεί τα παιδιά μια χαρά τα καταφέρονουν μόνα τους (στα βασικά), όπως τα παιδιά του '40 στην Ελλάδα, τα οποία έφτιαξαν την περίφημη γενιά του '50 (η οποία μεγαλούργησε στον πολιτισμό). Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχει φτιαχτεί πάνω σε δύο φράσεις: "Δε γαμιέται" και "Σρα αρχίδια μας". Τελικά όμως "γαμήθηκε" ο ίδιος ο εαυτός μας σε μια προσπάθεια άκριτης μίμησης ενός ξένου προτύπου (ευρωπαϊκού ή αμερικάνικου), σε μια αντίληψη ωχαδελφισμού (χειρότερα και από τους Τούρκους) και σε μια κατεύθυνση αποξένωσης απ'τον άλλο μέσα στην ίδια κοινωνία μας. Τα παιδιά από αυτά τα πρότυπα αντλούν πληροφορίες!!!!

 

Στο κιόσκι μες το πάρκο που λουφάζαμε μικροί
πάλευα το πορτραίτο σου να φτιάξω
με νότες χαρισμένες από 'δω κι από κει
χωρίς ούτε γραμμούλα να σ' αλλάξω

Τα μάτια σου δυο κάρβουνα στο μέλι βουτηγμένα
το χέρι σου μαροκινό σπαθί
τις φούρλες σου να γράφεις αποκλειστικά για μένα
πρίμα μπαλαρίνα στην σκηνή

Σαν όραμα τρελά φεγγοβολάς
και σαν ουράνια ρόδα στην ρώτα σου κυλάς
τροφή το σώμα, το αίμα σου κρασί
το πιο ακριβό μοντέλο μωρό μου είσαι 'συ

Τα πλάνα σου σκορπίσανε στον άνεμο πουλιά
και γύρισαν μ' ερωτηματικό
χαμήλωσαν τα φώτα κι εγώ μες τη σιγαλιά
σαλπάρισα με τον Τιτανικό
και τώρα που το σκέφτομαι μονάχος μου ξανά
μέσα από τα στιχάκια δραπετεύεις
αλλάζεις το μοντέλο πριν τελειώσει η ζωγραφιά
και πίσω από την πλάτη μου χορεύεις

Σαν όραμα...

 

Τρομερη διηγηση και σιγουρα στον καθενα μας θυμηζει μια αλλη εποχη αυτη τον παιδικων μας χρονων.Αλλα αυτο που θα πρεπει να μας προβληματισει ειναι τι αλλαξε τοσο πολυ και τα σημερινα παιδια δεν εχουν καμια μα καμια σχεση με τοτε.Δεν εννοω ως προς τα παιχνιδια αλλα ως προς τον ψυχησμο.

 

ρε παιδια χαλαρωστε και γω το 85 γεννηθηκα μεσα στην αθηνα και φαγαμε το δρομο με το κουτάλι.και γαμώ τις μπάλες παίξαμε στους δρόμους και τσαμπουκάδες κάναμε. απλά τα πράγματα ξεφύγανε κάποια στιγμή και η μαγκια και ξέφυγε και εγιναν δύσκολα.μια χαρα περασαμε και τωρα τα παιδια μια χαρα περνανε. εξαρταται τωρα. αλλά νταξει οταν πηγαινες σχολειο και εφευγες με το μποξερακι και δεν εβγαζες γκομενα με τιποτα επειδη ησουν κανονικο παιδι και δεν φερμαρες κανεναν ησουν φλωρος και μαλακας.την τρομομοκρατία που υπήρχε και την πρόλαβα στα τελειώματα της και τα θυμάμαι απο 7-8 (αυτοί που είναι από 23 -29 μέσα στις γειτονιές τις αθήνας θυμούνται) πουείχε σκάσει η σεμίνα κάτω απο το σπιτι μου και σε εσφαζαν για ενα ζευγάρι αρβύλες και ένα φλαιτ δεν ήταν τοσο ευχάριστα.μην τα ισοπεδώνουμε όλα κάθε εποχή και γενια έχει τα δικά της και καλα και κακα. παντως γενικά υπάρχει η τάση διαχρονικά απο πολλους ανθρωπουν να εξωραιζουν το παρελθον και να νομίζουν το παρόν κατώτερογενικά σε όλα. βαρέθηκα να ακούω γενικα και αόριστα πράγματα του στυλ πια δεν βγαίνουν συγκροτήματα όπως παλιά ,δεν υπάρχουν τραγουδιστες, δεν υπάρχουν συγγραφείς . αυτά δεν ισχύουν απλά είναι δύσκολο να είσαι στην εποχή σου και αντιλαμβανεσαι ευκολότερα τα παλαιότερα. κι γω λατρεύω τα παιδικά μου χρόνια και ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να ζήσω κι ας γεννήθηκα το 1985 και ο αδερφός που είναι πιο μικρός αρκετα μαζί με το πλαυ σταισον (εγώ είχα γκειμ μποι) ζει κι αυτός τη ζωουλα του με τις τσάρκες του κ τααραγματα στη πλατεια. οι ζωντανοι πάντα υπάρχουν