Αφιερώσεις!!!

This will never end 'cause I want more
More, give me more
Give me more
This will never end 'cause I want more
More, give me more
Give me more
If I had a heart I could love you
If I had a voice I would sing
After the night when I wake up
I'll see what tomorrow brings

If I had a voice, I would sing
Dangling feet from window frame
Will I ever ever reach the floor?
More, give me more, give me more
Crushed and filled with all I found
Underneath and inside just to come around
More, give me more, give me more

If I had a voice, I would sing

 

Awwww that woman!

 

Both of them. That is the vibe!!!!     

 

Me and her would be the same as fuck vibe

 

It walks beside me
It whispers in my ear
Every word haunting
Triggering my fears
I used to fight it
I used to resist
My darkest desires
Fell in love with it

I become one with my demon
My dark side keeps me alive
Become one with my demon
Let the beast outside of my mind
There are two sides to everyone
I have become one
With my demon

It sleeps beside me
It's underneath my bed
It dances all around me
Lives inside my head
It taught me to fight
It taught me not to quit
To know there's hope in
Darkness
And keep me wanting it

I become one with my demon
My dark side keeps me alive
Become one with my demon
Let the beast outside of my mind
There are two sides to everyone
I have become one
With my demon

It keeps me breathing
It keeps me running
When the world brings me down
I keep coming
It keeps me feeling
When I'm bleeding
The pain lets me know
Just how much I need it

 

@AlexanderV  

 

Είναι ζεστό κι ανθρώπινο το μείνε εδώ,
η σκέψη πως δεν αλλάζει τίποτε, παρηγορεί την τσακισμένη προσπάθεια,
όμως εσύ: με περιμένουν, είπες
και βγήκες απ' τη μοναξιά μας - κι απ' τη μοναξιά σου.

Έφυγες όλος ένα ακατανόητο ρίγος.
Τί κράτησαν τα χέρια σου, τί κράτησαν, τί ήταν αυτό που σου 'δωσα
- λίγη άμμος μεθυσμένη από ήλιους και κύματα
που σου γλιστρώ μεσ' απ' τα παγωμένα δάχτυλα και σώνομαι
έτσι καθώς απομακρύνεσαι και προχωρείς μονάχος ίσως πάλι...

Από μια μοναξιά σ' άλλη περνάμε - αυτό είναι όλο
αφήνουμε τα χέρια που κρατούσαμε ως τα τώρα
(χωρίς να μάθουμε ποτέ μας πως μάς είχαν χρόνια πριν εγκαταλείψει)
ζητώντας άλλα χέρια που κι αυτά θα μάς εγκαταλείψουν
- μα τί χέρια να 'ναι αυτά;
Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την είχες συνηθίσει
ήξερες πια τους τοίχους, τις γωνίες, να μη σκοντάφτεις στο σκοτάδι,
ήξερες να μην πέφτεις πάνω στις πληγές των άλλων
γνώριζες τα βήματα του "κανείς..."
και το συρτό αλύχτημα της επιθυμίας στα σωθικά σου.
Τουλάχιστον αυτή τη μοναξιά την ήξερες,
γιατί γυρεύεις άλλη;


 




| Βύρων Λεοντάρης (1932 - 6 Αυγούστου 2014) | Η Μάρθα στο παράθυρο (Η ομίχλη του μεσημεριού, 1959) | Ψυχοστασία | εκδόσεις Ύψιλον |