Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

To be happy, we must not be too concerned with others.

Albert Camus

 

Όσο πιο πολύ εμμένει ο άνθρωπος στο θυμό του και στο μίσος του
τόσο περισσότερα προβλήματα θα υπάρχουν στη ζωή του.

Σεργκέυ Νικολάγεβιτς Λαζάρεφ

 

Βρήκα επιτέλους που συμφωνώ απόλυτα με τον Μαρκήσιο...

Υπάρχει κάτι πιο ανήθικο από τον πόλεμο;
Μαρκήσιος Ντε Σαντ

 

Εντύπωση μου κάνει που ενώ φέρεται να είπε αυτά για τον πόλεμο, από την άλλη -κι αυτά είναι καταγεγραμμένα- κλείδωσε στο διαμέρισμά του κάποιες γυναίκες και τις κακοποίησε!
Μήπως εννοούσε ότι ο πόλεμος είναι κάτι ανόητο από τη στιγμή που καλείσαι να πολεμήσεις για τα συμφέροντα τρίτων, αλλά από την άλλα μεριά η άσκηση βίας, σαν πάθος και ιδιωτικά, είναι κάτι θεμιτό;
Σύμφωνα με την αστυνομική κατάθεση της Ζαν Τεστάρ, νεαρής πόρνης, θύματος και κατηγόρου του Ντε Σαντ, αυτός, με τη βοήθεια στην αρχή του υπηρέτη του, την πήγε στην ιδιωτική κατοικία του της οδού Μουφτάρ, και όταν η κοπέλα τού δήλωσε ότι είναι έγκυος, χριστιανή και φοβισμένη, ο Ντε Σαντ την καθησύχασε και την οδήγησε στην κρεβατοκάμαρα. Το δωμάτιο, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Ζαν, είναι διακοσμημένο με εσταυρωμένους από ελεφαντόδοντο, εικόνες της Θεοτόκου και σκηνές από τον Γολγοθά, κρεμασμένες στον τοίχο ανάμεσα σε άσεμνες γκραβούρες και μια σειρά μαστίγια, ραβδιά και φραγγέλια από σχοινί και μέταλλο. Ενώ της δείχνει πώς να τον μαστιγώσει με πυρωμένες σιδερένιες μπάλες, ο Ντονασιέν Αλφόνς Φρανσουά ζητάει από την κοπέλα να διαλέξει το μαστίγιο με το οποίο εκείνος θα την τιμωρήσει. Η Ζαν αρνείται, ο Ντε Σαντ εξοργίζεται, βγάζει το πιστόλι και την απειλεί με ένα στιλέτο ενώ, εκστασιασμένος από τον τρόμο της κοπέλας, εκσπερματίζει πάνω σε δύο εσταυρωμένους από ελεφαντόδοντο. Αφού υπέκυψε στις επόμενες επιθυμίες του Μαρκήσιου, που περιλαμβάνουν και τον σοδομισμό του ίδιου με χρήση «βοηθημάτων» καθώς και με καθαγιασμένες όστιες που τις βεβηλώνουν, πηγαίνουν στο κρεβάτι, όπου για να τη νανουρίσει ο Ντονασιέν Αλφόνς Φρανσουά διαπράττει το ανοσιούργημα να της διαβάσει στίχους «βλάσφημους και εντελώς αντίθετους προς τη θρησκεία». Εκείνος αποκοιμιέται, αλλά αυτή όχι, κατορθώνει να δραπετεύσει από το σπίτι και να καταφύγει σε ένα αστυνομικό τμήμα.
Ο Μαρκήσιος έμεινε μόνο δεκαπέντε ημέρες στη φυλακή: η Ζαν ήταν μια κοπέλα του δρόμου, ο Ντε Σαντ ένας ευγενής που είχε ακόμη επιρροές στην Αυλή, και η «προεπαναστατική» εποχή ήταν πολύ ανοιχτή σε όλες τις ερωτικές παρεκκλίσεις. Επειτα από αυτό το συμβάν και τη σύντομη φυλάκιση στη Βενσέν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ζωή του Μαρκήσιου ντε Σαντ μπαίνει σε μια φάση γεμάτη συνεχείς επιθέσεις, βιασμούς ανηλίκων, καταγγελίες, φυλακές, υπεκφυγές, διώξεις, υποσχέσεις συζυγικής αναμόρφωσης, μοιχείες, οικονομική στενότητα, λογοτεχνικό πάθος. Δεν έχει έρθει ακόμη ο καιρός να γίνει γνωστός για τα έργα του, όχι λιγότερο ακόλαστα από τις πράξεις του, αλλά ήδη ο Ντονασιέν αρχίζει να ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας.
Το επόμενο αντικείμενο του πόθου του υπήρξε μια εξαπατημένη ζητιάνα, την οποία ο Ντε Σαντ τραυματίζει μανιωδώς με χαρτοκόπτη, ρίχνοντας μετά στις ανοιχτές πληγές λιωμένο κερί: Επτά μήνες φυλάκισης σε ένα μικρό φρούριο.

 

Αφορισμοι...

 

Όλο αυτό το κατεβατό με θρησκευτικό παραλήρημα γιατί είπε ότι ο πόλεμος είναι ανήθικος;
Κάπου το χάσάμε Ίωνα παιδί μου!
Εκτός αν ήθελες έτσι κι αλλιώς να τα πεις, άσχετα με τα συμφραζόμενα.

 

Ήθελα να εκφράσω την απορία μου σε κάποιον που ξέρει, πώς εξηγείται αυτή η αντίφαση;
Και δεν έχει να κάνει με θρησκευτικό παραλήρημα.. Τα παραπάνω τα γράφει ο Μισέλ Ονφρέ -αθεϊστής φιλόσοφος- στο βιβλίο του: " De Sade, Το πάθος του κακού και η ιδεολογία του εικοστού αιώνα".....

 

Αν ψάχνεις για ένα θαύμα στη ζωή σου...κοίταξε τον καθρέφτη σου...

 

" Όταν θες κάτι πολύ, το Συμπαν συνομωτει για να σε γαμησει."

Raul Coelho (estranged brother of Paolo)

 

«Η ζωή δεν είναι για μένα ένα κερί που φωτίζει για μια
στιγμή κι έπειτα σβήνει. Είναι μάλλον ένα είδος αναμ-
μένου δαυλού, ενός ολόλαμπρου δαυλού που μου πέφτει
να κρατήσω για όσο χρόνο μου δοθεί, και που θέλω να
τον κάνω να λάμψει όσο το δυνατόν πιο φωτεινά προτού
κι εγώ με τη σειρά μου τον παραδώσω στις μελλοντικές
γενιές».
George Bernard Shaw