Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

Κανείς δε καταλαβαίνει πως μερικοί άνθρωποι, σπαταλούν τρομερή ενέργεια,για να είναι απλώς φυσιολογικοί.»

Αλμπέρ Καμύ

 

Όπως πάντα    

 

"Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος."

Κ.Π. Καβάφης

 

"O άνθρωπος πρέπει κάθε μέρα ν᾽ακούει ένα γλυκό τραγούδι, να διαβάζει ένα ωραίο ποίημα, να βλέπει μια ωραία εικόνα και, αν είναι δυνατόν, να διατυπώνει μερικές ιδέες. Αλλιώτικα χάνει το αίσθημα του καλού και την τάση προς αυτό...".
Γκαίτε.

 

Ο ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ ΓΙΑ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Το αποφασιστικό ερώτημα για τον άνθρωπο είναι: «Έχω σχέση με κάτι το Άπειρο ή όχι;» Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα της ζωής του. Μόνο αν γνωρίζουμε ότι εκείνο που έχει πραγματικά σημασία είναι το Άπειρο, μπορούμε να αποφύγουμε να καθηλώσουμε το ενδιαφέρον μας σε ματαιότητες και σε όλων των ειδών τους στόχους που δεν έχουν πραγματική σπουδαιότητα. Έτσι, απαιτούμε να μας αναγνωρίσει ο κόσμος ιδιότητες που τις θεωρούμε προσωπικά μας αποκτήματα, το ταλέντο μας ή την ομορφιά μας. Όσο περισσότερο τονίζει ο άνθρωπος τα ψεύτικα αποκτήματα και όσο λιγότερο είναι ευαίσθητος στο ουσιώδες, τόσο λιγότερο ικανοποιητική θα είναι η ζωή του. Νιώθει περιορισμένος επειδή έχει περιορισμένους στόχους, με αποτέλεσμα τον φθόνο και τη ζήλεια.
Αν καταλάβουμε και νιώσουμε ότι εδώ, σ’ αυτή τη ζωή, έχουμε κιόλας μια σύνδεση με το Άπειρο, τότε αλλάζουν οι επιθυμίες και οι στάσεις μας. Σε τελευταία ανάλυση, αξίζουμε κάτι μόνο εξ αιτίας του ουσιώδους που ενσωματώνουμε και, αν δεν το ενσωματώνουμε, η ζωή είναι χαμένη. Στη σχέση μας με τους άλλους ανθρώπους, επίσης, το καίριο ερώτημα είναι εάν στη σχέση εκφράζεται ένα στοιχείο του Απείρου.
Αλλά η αντίληψη της απειροσύνης μπορεί να αποκτηθεί μόνο αν είμαστε στραμμένοι προς το υπέρτατο. Ο μεγαλύτερος περιορισμός του ανθρώπου είναι το «εγώ», που εκδηλώνεται στο βίωμα: «Είμαι μόνο αυτό!» Ωστόσο η συνειδητοποίηση της στενής καθήλωσής μας στο «εγώ» συνιστά τον κρίκο που μας ενώνει με την απεραντοσύνη του ασυνείδητου. Σε αυτή την εσωτερική αίσθηση βιώνουμε τον εαυτό μας ταυτόχρονα ως περιορισμένο και ως αιώνιο, ταυτόχρονα ως το ένα και το άλλο. Η γνώση ότι ο προσωπικός μας συνδυασμός είναι μοναδικός μας δίνει επίσης την ικανότητα να συνειδητοποιήσουμε το Άπειρο. Αλλά μόνο τότε!
Σε μια εποχή που είναι συγκεντρωμένη αποκλειστικά στην προέκταση του ζωτικού χώρου και στην αύξηση της λογικής γνώσης με κάθε μέσο, αποτελεί υπέρτατη πρόκληση το να ζητάει κάποιος από τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει τη μοναδικότητα και τον περιορισμό του. Μοναδικότητα και περιορισμός είναι συνώνυμα. Χωρίς αυτά, δεν είναι δυνατή η αντίληψη του Απείρου – και συνεπώς, ούτε η επίτευξη της συνειδητότητας. Τότε υπάρχει απλώς μία απατηλή ταύτιση που μεθά με τους μεγάλους αριθμούς και με τη δίψα για πολιτική ισχύ.
[Carl Gustav Jung: «Αναμνήσεις, Όνειρα, Σκέψεις», σελ. 456-457].

 

Το σώμα σου είναι ο Ναός όπου η Φύση ζητά να τη λατρεύουν.
Marquis De Sade

 

 

Μπορεί κανείς να διακρίνει ανάμεσα στα παιδιά-και στους ενήλικους-εκείνους που πήραν μόνο "γάλα" και εκείνους που πήραν "γάλα και μέλι".
Erich Fromm