Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

Ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλους, που η υφήλιος ολόκληρη δεν μπορεί να τον χωρέσει. Γιατί αν έμπαινε σε καθέναν το δίλημμα να εκλέξει ανάμεσα στην εκμηδένιση του σύμπαντος και στη δική του προσωπική καταστροφή, δεν είναι ανάγκη να πω εγώ ποια θα ήταν η απάντηση.

Arthur Schopenhauer.

 

I choke. I am rocked from side to side by the violence of my emotion.
- Virginia Wolf The Waves

 

"In life you can never be too kind or too fair; everyone you meet is carrying a heavy load. When you go through your day expressing kindness and courtesy to all you meet, you leave behind a feeling of warmth and good cheer and you help alleviate the burdens everyone is struggling with "....Brian Tracy [Jane Birkin – Francois Gaillard 1973]

 

Αρχή άνδρα δείκνυσι.

Βίας ο Πριηνεύς.

 

Σήμερα οι έρωτες μας πεθαίνουν από κορεσμό πριν ακόμα προλάβουν να γνωρίσουν την πείνα. Γι΄ αυτό και οι εραστές είναι τόσο θλιβεροί: ξέρουν πως ο μόνος εχθρός τους είναι ο εαυτός τους, πως αυτοί οι ίδιοι είναι ταυτόχρονα η πηγή και το στέρεμα της ένωσης τους.

Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα (Πασκάλ Μπρυκνέρ)

 

Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλά ως ο εαυτός του. Δώστε του μια μάσκα και θα σας πει την αλήθεια. Όσκαρ Ουάιλντ.

 

Το τσεκούρι ξεχνά.
Το δέντρο θυμάται.

Αφρικανική παροιμία

 

Τι διψάμε; Διψάμε ένταση, διάρκεια, ποικιλία…
Η δίψα του απόλυτου είναι ένα δεύτερο πάθος.
Βλέπεις, θέλω πολλά, ίσως τα θέλω όλα”, έγραφε ο ποιητής. Μα όχι “ίσως”. Εμείς τα θέλουμε όλα.
Η ζωή είναι λίγη, όχι χρονικά λίγη, όσο ποιοτικά και ποσοτικά. Είναι τόση μόνο, όσο για να ξυπνάει μέσα μας μια βαθειά, ακόρεστη δίψα.
Ό,τι γευόμαστε σε τούτη τη ζωή δεν είναι παρά αρμυρό νερό που μεγαλώνει τη δίψα μας για ένταση και διάρκεια. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει ό,τι ίσαμε τούτη τη στιγμή έχουμε δοκιμάσει στη ζωή: Διψάμε.
Ό,τι γευτήκαμε κι ό,τι γευόμαστε είναι λίγο, ασήμαντο, μηδαμινό, μπροστά σ’ αυτό που διψάμε. Κι η δίψα αυτή είναι η πιο βασανιστική, το πιο φοβερό μαρτύριο.
Οι στιγμές είναι ελάχιστες που η καρδιά ξεδιψάει για ζωή, το νερό κελαρύζει ελάχιστες στιγμές και μετά στερεύει κι η καρδιά μένει εκεί σκυμμένη καρτερώντας… πιο διψασμένη ύστερα απ’ αυτές τις στιγμές, πιο αχόρταστη, με τα χείλη ανοιχτά και ξεραμένα απ’ τη νοσταλγία.
Τι διψάμε; Διψάμε ένταση, διάρκεια, ποικιλία. Διψάμε το αδιάκοπα καινούργιο. Λαχταράμε τον ίλιγγο της πτώσης, της απροσμέτρητης πτώσης, αλλά και το φτερούγισμα της ανόδου. Κάθε τι ακραίο μας ηλεκτρίζει.
Η γη είναι στενή, η ζωή φθαρμένη μέσα στα σχήματα. Ασφυκτιούμε μέσα στα δεσμά του τόπου, του χρόνου και των αισθήσεων. Μέσα μας υπάρχει ένας χώρος χωρίς έκταση, η ανάγκη για μια απόλυτη διάρκεια κι η λαχτάρα για μια χωρίς όρια απόλαυση.
Τα θέλουμε όλα, κι αυτό είναι το πιο βασανιστικό πάθος μεσ’ στη ζωή.

Χρήστος Γιανναράς, «Πείνα και Δίψα»

 

Η απαίτηση ή η ορμή για ικανοποίηση, πέρα από τα όρια που χαράσσουν οι κοινωνικοί κανόνες,
και κάποτε μάλιστα πέρα από τα όρια που τίθενται στον άνθρωπο ως πεπερασμένο ον,
ελλοχεύει συνεχώς πίσω από την εξωτερικά λίγο πολύ εύτακτη συμπεριφορά,
από αυτήν την ορμή ζουν κρυφά όνειρα, από αυτήν εκτρέφονται απωθήσεις και νευρώσεις.

Κονδύλης.

 

Κερδίζει πάντα ο "λύκος" που "ταΪζεις" μέσα σου

Ινδιάνικη ρήση

 

Σωστοί οι ινδιάνοι

 

 
Τέλειο.
Όπως και να το διαβάσω είναι τόσο ρεαλιστικό.