Αφορισμοί, ρήσεις, γνωμικά, σατιρικά, αποφθέγματα...

"Πιο αχαμνό απ`τον άνθρωπο, πλάσμα στη γη δεν έχει..."
Όμηρος, Οδύσσεια, ραψωδία σ`

... by Iagos posted 29 May 2024 at 14:17

 

"Κανένας δε μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να αρχίσει σήμερα και να κάνει ένα καινούργιο τέλος."

Robinson

 

Παρακολουθοντας τους πανηγυρισμους στη Γαλλία για την ήττα της Λεπέν...

Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος.
H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

(σχολιάζοντας τους πανηγυρισμούς μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου)

 

Η σκύλα από τότε... έχει γεμίσει τον κόσμο κουτάβια.... Φίλτατε.

Τα κουτάβια που πολλαπλασιάζονται πλέον είναι το πρόβλημα...

Ο Μικάλεφ, ο καλύτερος, κατά τη γνώμη Μου, σκιτσογράφος της εποχής Μ/μας τα σκιαγραφεί ώστε να τα αναγνωρίζουμε σιγά, σιγά.

Μικάλεφ by Iagos posted 8 July 2024 at 15:28

 

Από το fb και τον "Κυκλοθυμικό". Σχεδόν δάκρυσα διαβάζοντάς το, γράφει υπέροχα...

Ναι, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν Δεξιός. Η μελοποίηση του τετριμμένου και χιλιοκαληνυχτισμένου Κεμάλ είναι στην πράξη η βεβαιότητα για την ματαιότητα ότι μπορεί να αλλάξει ουσιαστικά ο κόσμος, είναι η βαθιά πίστη πως η ανθρωπότητα με την σκοτεινή της ψυχή μπορεί να κρατήσει μόνο συγκεκριμένα εργαλεία στα χέρια της, την φωτιά και το μαχαίρι και στο τέλος δεν υπάρχει πρόοδος παρά ένας αέναος κύκλος γύρω από την ουρά της, την αδικία, της εκμετάλλευση και της καταπίεση. Αυτή είναι η επιταγή της μοίρας υπογεγραμμένη από τον ίδιο τον Αλλάχ. Θα μπορούσε να είναι κι ο εθνικός ύμνος της συντήρησης αυτό το τραγούδι. Δεν είναι τυχαίο που ο Ρασούλης θα του βγάλει γλώσσα μερικά χρόνια μετά. Τα ίδια κι οι Social Waste (Official) πιο πρόσφατα. Βλέπει, όμως, με αγάπη και θαυμασμό το νικημένο του ξεφτέρι, όπως και τον ηθικό ΕΑΜίτη, γιατί γοητεύεται από την ανιδιοτέλεια, την μέχρι θανάτου πίστη στις ιδέες, την ασυμβίβαστη στάση απέναντι στην αδικία, την κατεργαρία των παιδιών κάτω στον κάμπο που πετσοκόβουν την εξουσία και την υποκρισία της.
Ναι, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν Δεξιός. Στην πρώτη νιότη του τότε που ζούσε ακόμα στην Οδό Ονείρων, γυρνούσε τα βράδια σαν συλλέκτης μέσα στην ασχήμια και στην εξαθλίωση των τυραννικών δρόμων κάτω από τον αβάσταχτο, σκληρό ουρανό κι έψαχνε να μαζέψει τα όνειρα των παιδιών λίγο πριν αυτά πεθάνουν και να τα διασώσει μέσα στο ιερό ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και να τα κάνει τραγούδια και να τους τα προσφέρει πίσω, βαφτισμένα στην αθανασία. 15 χρόνια αργότερα με γκριζαρισμένους τους κροτάφους του πια, γυρίζει προς το μισάνοιχτο παράθυρο, σαφώς κουρασμένος κι απογοητευμένος, και μονολογεί προς τα νιάτα που ακόμα πηγαινοέρχονται στους δρόμους ότι πλέον δεν τον ενδιαφέρουν τα όνειρα, τα πάθη κι οι επιθυμίες τους και πως προτιμάει να μείνει αποστασιοποιημένος, σιωπηλός κι απόμακρος μήπως κι έτσι ξεφύγει για το νησί των Μακάρων κι ενωθεί με τους σοφούς που δεν άκουσε όταν ήταν νεότερος. Η φύση της δικής του Δεξιάς, όπως κάθε ηθικού Δεξιού, δεν είναι η έπαρση, το μίσος στο διαφορετικό, η αρρωστημένη απληστία, αλλά είναι η βαθιά ματαίωση, η απελπισία, η θλιβερή διαπίστωση πως τα παιδιά όσα αρπάξουν δεν θα μείνουν, γιατί ευθύς μελαγχολούν.

Ναι, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν Δεξιός. Έφτιαξε την πιο όμορφη εικόνα του Έρωτα που φαντάστηκε ποτέ η ελληνική δισκογραφία μέσα στον ζόφο της Χούντας για να αντέξει τον παραλογισμό και την βιαιότητά της. Έγραψε τον Μεγάλο Ερωτικό, έσκαψε το πιο βαθύ οντολογικό πηγάδι για να πνίξει τον τρόμο του για την αλλοπρόσαλλη πορεία της χώρας προς τον γκρεμό, τον Αττίλα. Ναι, δεν κοίταξε τον σύντροφο, δεν έψαξε να απλώσει τα χέρια του προς την σηκωμένη γροθιά, «τώρα πια που δε μας λογαριάζει ο καιρός», αλλά βύθισε τα μάτια του ακόμα πιο εσωτερικά να βρει τον πυρήνα του εαυτού να τον διασώσει, «τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα». Αν δε μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο, φρόντισε τουλάχιστον να μη σε αλλάξει αυτός που έλεγε κι ο Χρόνης. Ναι, δεν εξορίστηκε στη Μακρόνησο, ηχογραφούσε τον πιο πρωτοποριακό του δίσκο στην καπιταλιστική, μα και οργασμικά πολυσύνθετη, πολυπολιτισμική κι εμπνευστική, Νέα Υόρκη του 1970. Όμως δεν άφησε τα βρόμικα χέρια της Χούντας να αγγίξουν ούτε μια του παρτιτούρα, ξέφυγε σαν άλλος Οδυσσέας από τις Συμπληγάδες, από τις παγίδες των Συνταγματαρχών να τον φωτογραφίσουν μαζί τους, να φανεί ότι πήγε με το μέρος τους. Ναι, πίστευε στο μόνος περισσότερο από το μαζί, αλλά σε έναν δρόμο αξιοπρέπειας και δημιουργικότητας, έχοντας τον κορμό και τις ρίζες να σταθεί μοναχός του, όχι να κρέμεται σαν κισσός πάνω σε άθλιες εξουσίες.

Ναι, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν Δεξιός. Πίστευε στην πολιτισμική ανωτερότητα του Δυτικού πολιτισμού, πίστευε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά την αντιλαμβανόταν κι ως ιμπεριαλιστική δύναμη, την θεωρούσε σωτήρια εξέλιξη για την Ελλάδα, ίσως γιατί δεν μας εμπιστευόταν να παραμείνουμε αυτόνομοι, αλλά καταλάβαινε κι ότι το πιο πιθανό είναι να μας φάει ζωντανούς, αγαπούσε να συναναστρέφεται με μια πνευματική ελίτ, που μην κοροϊδευόμαστε τις πιο πολλές φορές προερχόταν κι από την αστική τάξη, του άρεσε να ζει «αστικά», να τρώει πλούσια πρωινά, να κάνει ακριβά ταξίδια, να φοράει πολύ καλά ρούχα, να τρώει σε εστιατόρια που σύχναζαν οι κροίσοι, να ζει σε ένα μεγάλο σπίτι σε καλή περιοχή της Αθήνας, είχε πάντα μια κορνίζα τον Καραμανλή στο γραφείο του, συμμετείχε σε συναυλίες σε προεκλογικές εκδηλώσεις για τον Μητσοτάκη, έβλεπε ίσως και με μια κάποια αηδία την βαρβαρότητα ή το θράσος που γεννά η φτώχεια, είχε βλέπετε μια αλλεργία στο απελέκητο ξύλο και δεν ενδιαφερόταν και πολύ να το πελεκήσει, θεωρούσε ότι μια τεράστια επιφάνεια του λαϊκού καλύπτεται από τον λαϊκισμό, κι ενώ ο Θεοδωράκης ήθελε τον Ρίτσο, τον Σεφέρη και τον Λειβαδίτη στα χείλη του κάθε οικοδόμου κι εργάτη, ο Χατζιδάκις κάτι τέτοιο το θεωρούσε δεσμευτικό, καταστροφικό πίστευε ότι μια τέτοια στάση θα κατέστρεφε την ποιότητα της έκφρασης του και της καλλιτεχνικής του δημιουργίας. Ναι, ήταν τόσο ελιτιστής που δε θα χωρούσε σε κανένα φιλοσοφικό θεμέλιο ή στον τρόπο ζωής της Αριστεράς.

Ναι, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν Δεξιός, όχι από συμφέρον και παράδοση, όχι για να καλύψει ιδεολογικά κι ηθικά μια απάνθρωπη φύση του, αλλά επειδή μέσα από αυτή την ματιά μπορούσε να δει καλύτερα τα δικά του βάθη, μπορούσε να σταθεί τόσο ψηλά στις μύτες των ποδιών του ώστε αν επικοινωνήσει με όλες τις κορυφές που ήθελε να γνωρίσει. Για αυτό και δεν είχε ανάγκη από σύμβολα, κανιβάλιζε τα αφηγήματα της ελληνικής ιστορίας όσο κανείς, μαστίγωνε τους εθνικόφρονες του Εμφυλίου, τους παλιούς προδότες της Κατοχής, μισούσε τις πατρίδες και τα σύνορα και τα θεωρούσε αιτίες για πολέμους, δεν τον ενδιέφερε να το παίζει Έλληνας, έβαζε τσιφτετέλια την 25η Μαρτίου και γελούσε με τις αντιδράσεις των νοικοκυραίων, έφτυνε στα μούτρα την ελληνική αυτοαναφορικότητα και γελούσε με την μιζέρια των μεγαλείων που παρουσιάζει, έβριζε τους νεολαίους της ΝΔ που τους θεωρούσε ανάξιους να καταλάβουν και να σεβαστούν το έργο του, έστησε οδοφράγματα στο τέρας της Ακροδεξιάς και του Νεοναζισμού που ρουθούνιζαν αγριεμένα και περίμεναν να έρθει ξανά η σειρά τους.
Ναι, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν Δεξιός. Είχε διαλέξει το οντολογικό απέναντι στο κοινωνικό, δεν έβγαλε ποτέ την γλώσσα του στα άστρα όπως ο Χικμέτ, αλλά τα κοίταζε μεθυσμένος και τα ύμνησε όσο κανείς. Αλλά ποτέ δεν αδιαφόρησε για τον άνθρωπο που τον μποδίζουν να βαδίσει. Για αυτό και στάθηκε δίπλα σε αναρχικούς ακόμα και στους δρόμους, έπαιξε σε πολλές εκδηλώσεις της Αριστεράς με μοναδικό σεβασμό, έκανε εκπομπή στον 902 για να τον καλωσορίσει στο ραδιόφωνο, έκρυβε στο σπίτι του τον Θεοδωράκη στα εμφυλιακά χρόνια, τίμησε την μνήμη του Καλτεζά κόντρα στο κατεστημένο που ήθελε να τον σκοτώσει ξανά ηθικά αυτήν την φορά, δεν έκρυβε την σεξουαλικότητά του σε μια εποχή που ακόμα και για την Αριστερά αυτό ήταν -και μεταξύ μας είναι- μεγάλο ταμπού, ονειρευόταν ανοιχτά με τις ιδέες των θεωρητικών της Αριστεράς κι από εκεί προσδιοριζόταν η ευαισθησία του, ο πυρήνας του συνόλου του έργου του δηλαδή.

Συχνά λέγεται ότι ο μεγάλος χαμένος μετά την πτώση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού είναι η Αριστερά που έμεινε χωρίς ένα πρότυπο, ένα στήριγμα να βασίζει τις «ουτοπίες» της, εγώ θα σας πω ότι τον πρώτο που σκότωσε το θηρίο της Ακροδεξιάς που γεννάνε αυτοί οι τερατένιοι καιροί είναι την Δεξιά, που σχεδόν ολοκληρωτικά πια μοιάζει στην φάτσα του Βορίδη, του Κασιδιάρη, του Γεωργιάδη, του Τράγκα, του Τραμπ, της Μελόνι, του Όρμπαν, της Λεπέν και σχεδόν καθόλου στο ευγενικό βλέμμα του Μάνου Χατζιδάκι.

Σαν σήμερα έφυγε (ΣΣ, το post εγινε στις 15/6), πριν ακριβώς 30 χρόνια, κι η εποχή που τον διαδέχτηκε δε μοιάζει σε τίποτα με αυτόν, γι' αυτό και μας λείπει περισσότερο.