Αχ, εμείς τα κορίτσια...

όσο ταΐζετε τα τρολλ, τόσο φουσκώνουν.

 

Την πλησιάζω από πίσω. Χαϊδεύω τρυφερά τους γλουτούς της… χρησιμοποιώ τα νύχια μου για να την ανατριχιασω - σε μένα πάντα πιάνει αυτό. Τα βρίσκω τόσο όμορφα, κατακόκκινα πάνω σε κατάλευκο δέρμα. «Είναι πολύ μακρυά. Πρόσεχε bas μην την πονέσεις όταν θα γλιστρήσουν μέσα της…». Και αμέσως μετά: «Λες να της έκανες καμιά ζημιά πριν ανόητη; Μπα, δεν έδειξε κάτι τέτοιο…». Και συνεχίζω να την χαϊδεύω, πιο δυνατά κι απαιτητικά.


Βογκάει και τουρλώνεται, το απόλυτο σημάδι πως της αρέσει και μπορώ να συνεχισω. Περνάω τα δακτυλα μου πάνω από το μουνακι της, είναι μούσκεμα… δεν χρειάζεται ούτε σάλιο, ούτε λιπαντικό… τίποτε… είναι απλά υγρή και έτοιμη…


Χώνω λοιπόν τα δάκτυλά μου μέσα της και συνεχίζω να την ανοίγω κανονικά. Βογκάει και αναστενάζει, νιαουρίζει και κάνει τα πάντα για να τα πάρει όσο πιο βαθιά μπορεί μέσα της…


Αλλά εγώ έχω βάλει άλλους στόχους πια: να υποτάξω, να κυριαρχήσω σε αυτό το κορίτσι, στο κορμί της πρώτα πρώτα… να την δω να ποναει, να της ελέγχω τους οργασμούς της, τις ανάσες της…


Χωρίς να βγάλω λοιπόν τα δάκτυλά μου από μέσα της ο αντίχειρας μου ψάχνει το κουμπάκι της κι αρχίζει να την τρίβει. Βογκάει, η ανάσα της γίνεται πιο γρήγορη αλλά εγώ δεν θέλω να τελειώσει ακόμη, έχω άλλους στόχους, το είπαμε. Σκύβω λοιπόν και δαγκώνω στην αρχή απαλά το ένα της κωλομερι, και μετά πιο δυνατά. Μια κραυγουλα βγαίνει και η ανάσα της ηρεμεί. «Οκ, το μαζέψαμε», λέει η φωνούλα μέσα μου… και σκύβω στην πίσω τρυπούλα κι αρχίζω να την γλύφω… ελπίζοντας να αντιδράσει όπως θέλω.


Και έτσι ακριβώς γίνεται ευτυχώς. Ο πισινουλης της ορθώνεται ελαφριά για να διευκολύνει την γλώσσα μου που λαίμαργα την μουσκεύει και την χαλαρώνει. Τα δάκτυλά μου ταξιδεύουν πια σαν τραίνο μέσα στο μουνακι της ενώ η γλώσσα μου, δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που συμβαίνει μπαινοβγαίνει άνετα στην πίσω πόρτα της… είναι η μεγάλη ώρα: γλιστράω ένα δάκτυλο - πρόσεχε τα νύχια σου bas - κι ύστερα άλλο ένα, και ναι, την γαμαω κανονικά, κι από μπροστά κι από πίσω.


Κόβω το ρυθμό, δεν θέλω ακόμη να τελειώσει, το πάω αλλού να μην το ξαναλέμε, και ξαφνικά τραβάω τα δάκτυλά μου από μέσα της. Ενα μουγκρητό απογοήτευσης ακούγεται αλλά δεν με νοιάζει. Θα την αποζημιώσω. Ανοίγω το συρτάρι του κομοδίνου στα γρήγορα και βγάζω τον μικρό και το μεγάλο μου dildo, τα παιχνιδάκια μου για τις μοναχικές βραδιές. «Προφυλακτικό να τους βαλω;», αναρωτιέμαι και απαντώ: «δεν χρειάζεται, τα έπλυνες bas μικροβιοφοβικη με αντισηπτικό σαπούνι χτες μόλις».


Και τα γλιστράω μέσα της…το μεγάλο μπαίνει άνετα από μπροστά, το μικρό μας δυσκολεύει λίγο αλλά η Ποπη, το Ποπακι συνεργάζεται μια χαρά, χαλαρώνει λίγο ακόμη, κουνάει λίγο τον πισινό της, το τριανταφυλλάκι της έχει γίνει εκατονταφυλλο και το παιχνιδάκι βρίσκεται μια χαρά μέσα της.


Παίζω για λίγο ακόμη μαζί της, θέλω να την φτάσω στο κατώφλι κι εκεί να τα δώσουμε όλα για όλα για το Grande Finale! Το μουνακι της τρέχει σαν ποταμάκι και το δέρμα γύρω από το παιχνιδάκι πίσω της έχει διασταλεί εντελώς. Μικρές υλακές βγαίνουν από το στόμα της, σαλακια έχουν κάνει στα σεντόνια λιμνούλα, είναι χαμένη εντελώς και τότε, λίγο πριν τελειώσει…


Σηκώνομαι και πιάνω την ζώνη μου. Είναι δερμάτινη, μαύρη και κακιά! Κι αρχίζω να την χτυπάω χωρίς καμία προειδοποίηση στα μπουτακια, στο κωλαρακι, στην πλατουλα. Και δεν χρειάστηκαν παραπάνω από δέκα φορές - με όλη μου τη δύναμη αλλά μόνο δέκα - για να αρχίσει να τρέμει, να ουρλιάζει για τουλάχιστον ένα λεπτό, να σπαράζει, με μένα συνεχίζω, μέχρι να καταρρεύσει ξέπνοη, με μένα να καταρρέω δίπλα της…


Η παράσταση της έλαβε τέλος! Τώρα είναι η δική μου σειρά σκέφτομαι. Την αγκαλιάζω, την φιλάω τρυφερά, βγάζω απαλά τα παιχνίδια από μέσα της και τα μαξιλάρια από κάτω της και κουρνιάζει πάνω στο στήθος μου, στην αγκαλιά μου. «Δώσε της μερικά λεπτά» σκέπτομαι, «και θα σε αποζημιώσει».


Αμ δε…


Η Ποπη, το Ποπακι, το πρώτο μου κορίτσι είχε άλλα σχέδια: ένα απαλό ροχαλητό βγαίνει αντί για λόγια πάθους από το στόμα της. Δεν μπορώ να το πιστέψω… Κοιμάται σαν μωρό στην αγκαλιά μου.


Και τώρα τι;


Τίποτε…


Άφησε την να κοιμηθεί… και τότε η άλλη bas εμφανίζεται. «Έλα, τίποτε δεν θα γίνει απόψε…». Και: «τέρμα η παράσταση, μπουκάλα σε άφησε…». Κι έχει δίκιο ρε γμτ! Τραβάω το πάπλωμα και την σκεπάζω με αυτό αντί να σκεπάσει αυτή με το κορμί της εμένα.


Και τότε μια άλλη σκέψη καρφώνεται: «βάλε το πλυντήριο. Θα μυρίσουν τα ρούχα της. Να σφουγγαρίσεις και το πάτωμα. Που θέλατε και παιχνίδια με τσισακια…»


Κι αυτό κάνω. Σηκώνομαι σαν την άπιστη γυναίκα από δίπλα της, παρατηρώ για ακόμη μια φορά πόσο όμορφη είναι αλλά τόσο μαστουρωμένη από τις ενδορφινες της που δεν καταλαβαίνει τίποτε, τις χαϊδεύω τα μαλλιά, την φιλάω απαλά στο μέτωπο και καταλαβαίνω πως έχω…


ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΑΓΓΕΛΟ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ!


Το ουρλιαζει κάθε ίνα του κορμιού μου και πάω να συμμαζέψω…

Και προς το παρόν τέλος…

 

Εξαιρετικό

 

Σας ευχαριστούμε! Εγώ και το Ποπακι!

 

Και όχι μόνο φαίνεται να είναι φαντασίωση αλλά φαίνεται να είναι και αντρική φαντασίωση.

 

Ο,τι πείτε καλέ! Σας χαλάω εγώ χατήρι; Αγάπη μόνο!

 

Είσαι άντρας;
Και τόσα χρόνια που γνωριζόμαστε μου το κρύβες;
Ωραία φίλη/ος βρε.....

 

Κρύβε λόγια.

 

Είναι φαντασίωση του κύρη της  

 

Εντολές εκτελεί, βγάζει το παραγάδι.

 

Μάλλον η κρυστάλλινη σου σφαίρα είχε συννεφάκια μέσα...
Για ξαναριξε μια ματιά....
Μπορεί να δεις καθαρότερα

 

Καλώς τον... κύρη.