Αόρατη

Δεν είναι πολλές αυτές οι οποίες μπορούν και επιθυμούν, να υποταχθούν και να υπηρετούν με αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές κάτι θα λείπει...

ΥΓ. Πολύ ωραία και γλαφυρή περιγραφή!

 

Είναι όσες χρειάζονται. Ποτέ δεν υπήρξε έλλειψη.

 

Σας ευχαριστώ.

*Η υποταγή με συγκεκριμένο τρόπο η οποία αποτελεί επιθυμία της υποτακτικής -για εμένα- δεν ειναι υποταγή αλλά προσπάθεια κάλυψης των όποιων κενών - αποθημένων της. Ο τρόπος που θέλει ο Κ έχει σημασία να έχει ύπαρξη όποιος κι αν είναι αυτός για να λογίζεται κάτι ως υποταγή.

 

Ειπε αυτος, αφου πρωτα αυτη προλαβε και του εκλεισε την πορτα.

 

Καλώς έκανες σχόλιο εφόσον δεν αναρτήθηκε σε ημερολογιακό blog αλλά σε συζητητήριο (forum).
Κάθε μυθοπλασία, από τη στιγμή που φεύγει από τα χέρια του/της δημιουργού και κοινοποιείται, υπόκειται σε τόσες ερμηνείες όσες και οι αναγνώστες/θεατές.

 

ωραίο πράγμα η φαντασιωτική μυθοπλασία. διασκεδαστικό γιά τον αναγνώστη.

 

Γύρω στις 6 το χάραμα πρέπει να ήταν, που άνοιξε τα μάτια της στο κρεββάτι και Τον είδε να την χαζεύει. Λίγα δεύτερα κράτησε η ματιά της επάνω Του και δεν πρόλαβε να αρθρώσει λέξη. Της χαιδεψε το κεφάλι, την άρπαξε από τα μαλλιά και την έδεσε στη γωνία του δωματίου. Δεν της μίλησε, της έριξε μια τελευταία ματιά και ένα ελεγκτικό βλέμμα να είναι σίγουρος πως είναι όπως θέλει Εκείνος, γύρισε και έφυγε.
Άκουγε τα βήματά του, τους θορύβους που έκανε. Μέχρι που κατάλαβε ότι ετοιμάστηκε για να φύγει. Αγχώθηκε, δεν είχε πλυθεί, δεν είχε πάει τουαλέτα, δεν είχε πιει καφέ. Πόσο θα έμενε εκεί; Πήρε μια βαθιά ανάσα, έκατσε στο πάτωμα και προσπαθούσε να γεμίσει το μυαλό της με όμορφες αναμνήσεις. Ο χρόνος όμως δεν ήταν με το μέρος της. Άρχισε να σφίγγει τα πόδια. Έπρεπε επειγόντως να κατουρήσει.
- Το καλοκαίρι, τι υπέροχες ήταν οι φετινές διακοπές. Είχα χρόνια να τις απολαύσω έτσι. Κι αυτή η στιγμή που κάθε βράδυ κοιμόμουν στα πόδια Του, τι ευτυχία.
Σκεφτόταν και μονολογούσε, προσπαθώντας να αποφύγει το μοιραίο. Αφέθηκε. Άνοιξε τα πόδια της και τα ούρα της γέμισαν το πάτωμα. Ούτε ήξερε τι ώρα είχε πάει. Διψούσε. Ήθελε τον καφέ της. Ο πρωινός καφές για αυτήν ήταν απαραίτητος. Μελαγχόλησε. Πότε θα γυρνούσε Εκείνος, που θα καθίσει τώρα που είναι παντού υγρά; Στάθηκε για λίγο όρθια. Τράβηξε την κουρτίνα και χάζευε έξω τον ουρανό. Έμοιαζε τόσο με την αγαπημένη της θάλασσα. Ελευθερία, σκέφτηκε κι ας δεν μπορούσε παρά να κάνει δυο, τρία μικρά βήματα εκεί γύρω.
Έβγαλε το κάτω μέρος της πιτζάμας της και μάζεψε όσο μπορούσε τα ούρα από το πάτωμα. Όμως τώρα ήταν γυμνή από τη μέση και κάτω, οι τρύπες της εκτεθειμένες , ανασήκωσε τους ώμους και σύρθηκε όπως ακουμπούσε η πλάτη της στον τοίχο προς το πάτωμα. Ακούμπησε το κεφάλι της πίσω και έκλεισε τα μάτια. Ωρες μετά ακούστηκε κλειδί στην πόρτα.
Εκείνος. Άφησε τα κλειδιά του, πήγε στην κουζίνα και έπειτα στο δωμάτιο της. Την πλησιασε, την κοίταξε, κοιταξε την πιτζάμα της στο πάτωμα. Τη σήκωσε, την έφερε κοντά στη μύτη του.
-Βρώμα
της είπε. Να τα μαζέψεις με το στόμα σου έπρεπε.
Εκείνη δε μίλησε, μόνο τον κοιτούσε. Τον άκουγε. Δεν ήξερε γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Αλλά δεν είχε και σημασία. Συνέβαινε επειδή ο Κύριος το ήθελε και αυτό αρκούσε. Χαμήλωσε το βλέμμα της. Της τράβηξε πίσω τα μαλλιά και την γονάτισε. Έβγαλε τον πούτσο του και τον έχωσε στο στόμα της. Τα ζεστά του ούρα άρχισαν να το γεμίζουν και να τρέχουν στο πάτωμα.
-Ανίκανη να τα πιεις χωρις να στάξουν κάτω
Πιέζει το κεφάλι της στο πάτωμα.
- Γλύφε. Καθάρισέ τα όλα.
Εκείνη υπάκουε σα μεθυσμένη. Αφού τα έγλυψε σήκωσε το βλέμμα και Τον κοίταξε. Την έλυσε.
-τράβα πλύσου και σφουγγάρισε. Σήμερα θα με συνοδεύσεις έξω για φαγητό το βράδυ. Χωρίς βρακί και με μια τάπα στον κώλο.
- Μάλιστα Κύριε.