"Βία και η λατρεία(?) της"

Απάντηση: "Βία και η λατρεία(?) της"

Κάπως έτσι, νομίζω. Η προσέγγιση είναι μάλλον ακριβής. Στο βαθμό που αυτό περιορίζεται μέσω του σεξ, μπορεί κάποιος-α που νιώθει έτσι, να εκτινάξει την ηδονή του-ης στα ύψη.

Έχω την αίσθηση ότι η νηματοθέτης μιλάει για τη σωματική βία και μόνο εδώ. Συχνά θα έλεγα ότι για κάποιον λόγο, που αγνοώ, όταν συζητάμε γι αυτά επικεντρωνόμαστε στην άσκηση της βίας αλλά λίγο παραμελούμε τη συναίνεση ως προς αυτήν. Όλο το μπλέξιμο εκεί είναι.

Η φαντασίωση του βιασμού είναι μια φαντασίωση που συνοδεύει πολλά κορίτσια μέχρι την ερωτική ωρίμανσή τους. Είναι απόλυτα φυσιολογική και ουσιαστικά δηλώνει ως φαντασίωση "οι άλλοι με κάνουν ότι θέλουν" και ίσως λιγότερο συνδέεται με τη βια αυτή καθ εαυτή.

 

Απάντηση: "Βία και η λατρεία(?) της"

…αλλά με την απενοχοποίηση.
Η βία στον ερωτισμό είναι το άλλοθι της παράδοσης εαυτού στον άλλον, που δεν γίνεται ιδία βούληση, γιατί αυτή (η βουληση), υποτίθεται ότι, δεν υπάρχει.
Η επιθυμία κουβαλά ενοχές, που βάζουν εμπόδια στην ηδονή, και η προσποίηση (μέσω της συναίνεσης) της μη θέλησης τις αποσύρει από το προσκήνιο. Η απόλαυση είναι καθαρή.
Επιτρέπεται.

 

 

Η βία μετατρέπεται σε εξαναγκασμό.
Λατρεύω να με Εξαναγκάζει.
Γι αυτό δεν αγαπώ την συναίνεση, δεν θέλω να δίνω συνέχεια και για το κάθε τι συναίνεση, θέλω να με εξαναγκάζουν, θέλω να κάνω πράγματα που δεν θέλω αλλά έχω ανάγκη, ποθώ.
Αυτός είναι για μένα ένας από τους λόγους που δεν θα ήμουν ευτυχισμένη αν χρειαζόταν να συναινέσω πέραν εκείνης της 1ης φοράς που συναινώ να συναινώ από τούδε και στο εξής σε ότι Απαιτήσει.

Ο εξαναγκασμός, η βίαιη προβολή πάνω μου των απαιτήσεων, επιθυμιών του Άλλου με εξιτάρει, αφαιρεί από πάνω μου παντελώς τον έλεγχο. Τότε νιώθω απίστευτα απελευθερωμένη, γιατί όταν έχω τον έλεγχο έστω και λίγο αγχώνομαι. Και όταν αγχώνομαι δεν μπορώ να αφεθώ απλά να υπάρχω, αναγκάζομαι να "είμαι". Και αυτό κουβαλά μαζί του υπερβολικά πολλά για να μου επιτρέψει την απόλυτη απόλαυση.

 

Απάντηση: Re: "Βία και η λατρεία(?) της"

Εξαιρετικο!
+1

 

Η βία αναφέρεται στις πράξεις της επιθετικότητας και της κατάχρησης που προκαλεί ή σκοπεύει να προκαλέσει τον εγκληματική τραυματισμό ή τη ζημιά στα πρόσωπα, και (σε μια μικρότερη έκταση) τα ζώα και την περιουσια.
εκ. Βικιπαίδια

 

δηλαδη ο σεβασμος παει περιπατο?? 

 

διαβαζω σε ενα ποστ της lara{E-p]
"θέλω να κάνω πράγματα που δεν θέλω αλλά έχω ανάγκη, ποθώ."
και περνω αφορμη να κανω σχολια που δεν αφορουν την ιδια προσωπικα αλλα ενα γενικοτερο πλαισιο .

Θελω να κανω αυτα που δεν θελω...
Αλλα αυτα που δεν θελω τα εχω αναγκη.
Ερωτημα: Μα αφου θελεις , πως ειναι δυνατον ταυτοχρονα να μην θελεις?

Θεωρω οτι ειναι σημαντικο στο χωρο μας να ξεδιαλυνουμε ποια ειναι τα δικα μας θελω και ποια ειναι θελω των αλλων προβαλομενα πανω μας, τα οποια εχουμε υιοθετησει.
Ξερετε ενα απο τα πιο δυσκολα concepts στο χώρο μας ειναι να παραδεχτει κανεις οτι επεσε θυμα καποιου, παρολο που η θυματοποιηση με την ερωτικοποιηση τηε εξουσιας ( D/s) και της βιας (S/m) που κυριαρχει στο χώρο μας φανταζει σχεδον αποδεκτη - ενα χαϊλικι .
Πως θα προστατευτουνε οι υπο του χώρου οταν δυσκολευονται να διακρινουν τα γιατι τους , οταν δεν μπορουν να εξηγησουν πειστικά στον εαυτο τους πανω απο ολα γιατι ειναι bdsm.
Και σε ενα ενδεχομενο κακοποιησης πως θα μπορεσουν να διακρινουν την παραβιαση των οριων τους (γιατι ολοι εχουν ορια και αντοχες πεπερασμενες) ,οταν δεν τα εχουν κατανοησει, οταν δεν μπορουν να ψηλαφίσουν τα θελω τους? οταν τα θελω τους ειναι τοσο θολα που ταυτιζονται με τα θελω του εκαστοτε Κυριαρχου?

Εν κατακλειδι: Η φιλολογια που διεπει την ερωτικοποιηση της εξουσιας (D/s) δημιουργει ωραιοποιημενες εικονες , φαντασιακης εξειδανικευσης και ωραιοποιησης της κτηνωδίας.
Αντιλαμβανομαι την χρηστική της αξια για λειανση των ακρων και κατευνασμου των φοβων των νεοφωτιστων στο Bdsm.Ειναι πιο ευκολο να μιλησεις για ερωτικη επιβολη και αυστηροτητα παρα για βασανιστηρια και ανυποφορους πονους ( παρολο που αυτο συνιστα manipulation) μα απο εκει και περα το πολυ D/s θολωνει τοσο πολυ τα νερα που ειναι αδυνατον να βρεις την αληθεια καπου εκει.
Και η στρεβλη ωραιοποιηση που προκαλει το D/s οδηγει στο να μεινουν αναπαντητα τα βασικοτερα ερωτηματα.
Γιατι ειμαι στο bdsm?
Ti θελω απο αυτο? ( ναι ολοι μπαινουν γιατι θελουν κατι για παρτη τους , ακομα και η πιο σκληροπυρηνικη σκλαβα)
Τι διεκδικω απο ενα χώρο που βασιζεται στην ερωτικοποιηση της βίας και της εξουσίας -αλλα παρολα αυτα ευαγγελίζεται την απελευθερωση μεσα απο αυτα ενω ειναι γνωστο οτι η απελευθέρωση σταματα στην επιβολη? (αλλο ενα απροκαλυπτο ψέμα του D/s- το bdsm δεν σε απελευθερώνει όμως σε γκαλβλωνει ποικιλοτρόπως)

Η θολουρα του D/s οδηγει στο να θελεις αυτα που δεν θελεις.
Το εχω ξανακουσει αυτο και προφορικα απο μια αξιολογη παρουσια του χώρου ( το να θελει αυτα που δεν θελει).

 

Αν ο βιασμός είναι η νο1 φαντασίωση των γυναικών τότε τα πραγματικά περιστατικά βιασμών
θα πρέπει να θεωρούνται εκπληρώσεις γυναικίων φαντασιώσεων, και οι βιαστές να αμοίβονται
για τις πολύτιμες υπηρεσίες τους ίσως;

Όμως ποιά γυναίκα θύμα πραγματικού βιασμού προσέλαβε την εμπειρία της ως εκπλήρωση
φαντασίωσης; H απάντηση είναι : καμμία. Ο βιασμός για μια γυναίκα αποτελεί πολύ απλά
μια βαθιά τραυματική εμπειρία.

Η λέξη κλειδί λοιπόν εδώ είναι η φαντασίωση. Και η διαφορά της απο την πραγματικότητα...

Στη φαντασία του ο καθένας απο μας μπορεί να έχει βασανίσει όλο του το σόι, το γείτονα, να
έχει δολοφονήσει τον προιστάμενο του στη δουλειά. Μπορεί ακόμα και να εχει προκαλέσει τη
συντέλεια του κόσμου. Στη φαντασία του... Στην πραγματική ζωή τώρα το ίδιο άτομο
μπορεί να προσέχει τα βήματα του μήπως και αποφύγει τον κίνδυνο να πατήσει κάποιο μυρμήγκι...

Στο bdsm πιστεύω ότι απλά προχωρούμε ένα βήμα παραπάνω δημιουργώντας ένα ασφαλές 'περιβάλλον',
μια ''σκηνή" , όπου αυτού του είδους οι φαντασίωσεις είτε αφορούν το βιασμό είτε τις σχέσεις
κυριαρχίας/υποταγής μπορούν να "βιωθούν" στη βάση της απόλυτης συναίνεσης. Και 'συναινετική βία"
δεν υφίσταται ως έννοια...

Όπως το αντιλαμβάνομαι είναι σαν να πυροβολείς με ένα ψευτικο πιστόλι τον μισητό σου προιστάμενο.
Εσύ πυροβολείς και ο προιστάμενος σου προσποιείται τον δολοφονημένο.

Προς τι όλο αυτό το θέατρο;

Πολύ απλά το ζήτημα εδώ δεν αφορά την εξωτερική όψη των πραγμάτων αλλά το τι γίνεται
μέσα μας... Η βία στο bdsm υφίσταται περισσότερο ως ''εικόνα" παρά ως πραγματική κατάσταση.
Κάποιος "εξωτερικός παρατηρητής' δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό αφού το μόνο που μπορεί
να προσλάβει είναι η ''εικόνα της βίας". Για τον 'ηθοποιό' όμως τα πράγματα είναι τελείως
διαφορετικα αφού αυτός εμπειριώνει μια 'τεχνητή πραγματικότητα' ικανή να προκαλέσει ένα
καταιγισμό συναισθημάτων που καμμιά σχέση δεν έχουν με τις τραυματικές εμπειρίες που προκαλεί
η πραγματική βία είτε σωματικής είτε ψυχολογικής μορφής.

Ο προιστάμενος δεν δολοφονήθηκε πραγματικά, και εσύ δεν έγινες δολοφόνος. Αλλά μεσα απο
αυτό το παιχνίδι ρόλων το ψυχικό δυναμικό που προυπήρχε, και που δεν μπορούσε να
βρεί διέξοδο αποκλειστικά και μόνο διαμέσου της φαντασίωσης, απελευθερώθηκε. Αυτος ήταν
και ο σκοπός.

 

Αδυνατώ να κατανοήσω το συμπέρασμα σου αυτό, αν θές επεξήγησε.

Διαχωρίζω το θέλω από την ανάγκη. Απόλυτα.
Ολάκερο νήμα ανέβασα στην προσπάθεια να εξηγήσω το θέμα, δεν θα κάτσω να το αναλύω εδώ και να κουράζω με τα ίδια και τα ίδια.
Με μια πρόταση θα πω αν πραγματικά σ ενδιαφέρει τι εννοώ, πως η διαφορά είναι η ίδια όπως στο "θέλω να τρώω σοκολάτες μόνο όλη μέρα και έχω ανάγκη να τρώω φρούτα λαχανικά κι ας μην θέλω.

Συμφωνώ πως καλό είναι να γνωρίζουμε τα θέλω μας τουλάχιστο.
Αν μπορούμε καλό είναι να γνωρίζουμε και ποια απ΄ αυτά τα θέλω είναι όντως δικά μας και όχι των γονιών μας, των κατά καιρούς συντρόφων μας, της εκκλησίας, σχολείου, κοινωνικού περίγυρου κ.ο.κ..
Κι αν μπορούμε ακόμα να διαχωρίσουμε από εκείνα τα θέλω που είναι όντως δικά μας ποια είναι επιπόλαια, κακομαθημένα θέλω και ποια είναι εκείνα που είναι όντως εκείνα που χρειαζόμαστε να εκπληρώνονται.- αυτά που εγώ ονομάζω ανάγκες.
Τα θέλω μας πολλές φορές είναι παράλογα και επιπόλαια και επιφανειακά και σε πολλές περιπτώσεις μασκαρεμένα εμπόδια ή ακόμα εκφράσεις όσων δεν είμαστε αλλά γίναμε κάτω από τις επιρροές των διαφόρων κέντρων εξουσίας.

Δεν πιστεύω στη θυματοποίηση, στην οποία πολλές φορές έχεις αναφερθεί.
Ίσως γιατί δεν θεωρώ χαμηλής νοημοσύνης και ανίκανους να αναλύσουν, να κάνουν επιλογές, να δουν πέρα της επιφάνειας τους υπο.

Το να ταυτίσω κάποια θέλω μου με τα θέλω του Αφέντη μου, δεν είναι ούτε κακοποίηση ούτε παραβίαση των ορίων μου, είναι συνειδητή επιλογή μου αν κι εφόσον επιθυμώ να την κάνω.
Μπορεί κάτι τέτοιο να μου προσφέρει ευχαρίστηση. (Ακόμη και σε βανίλλα σχέσεις υπάρχει η ταύτιση των ενδιαφερόντων, των επιθυμιών κ.ο.κ. ανάμεσα στο ζευγάρι).

Είμαστε 100% υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και τα αποτελέσματα τους. Αν γουστάρουμε να επιρρίπτουμε ευθύνες, εκείνες τις ευθύνες που βαραίνουν κατ' αρχάς τους δικούς μας ώμους, σε κακούς λύκους και να παίρνουμε το ρόλο του θύματος, δεν αποδεικνύουμε τίποτα πέρα από ανωριμότητα σαν άτομα γενικότερα, ανίκανα να είναι υπεύθυνα για τις ίδιες τους τις επιλογές.
Ίσως γι αυτό ενώ κατανοώ δεν νιώθω οίκτο για κανένα ενήλικα ως "θύμα" όχι μόνο bdsm σχέσης αλλά γενικότερα, γιατί ότι έκανε, ότι ζει, ότι έχει στη ζωή του είναι αποτέλεσμα των επιλογών του. Κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Οι ίδιοι επιτρέπουν στους άλλους (και στον εαυτό τους, στην κοινωνία κ.ο.κ.) να τους θυματοποιούν.
Αλλά αντιλαμβάνομαι είναι ευκολότερο να πω, φταίει ο μαλάκας και με εκμεταλλεύτηκε και έδωσα τη ζωή μου τα συναισθήματα μου τα πάντα μου και δεν τα εκτίμησε κ.τ.λ. από το να κάτσω υπεύθυνα να δω τι έκανα ΕΓΩ που με οδήγησε εδώ, τι επέτρεψα, τι δεν άκουσα, τι δεν είδα, τι παρανόησα, τι παρερμήνευσα, τι ανέχθηκα, αν αυτό που ζήτησα το πήρα και μήπως στην τελική δεν ζήτησα αυτό που χρειαζόμουν αλλά αυτό που νόμιζα πως ήθελα, αν υποκρίθηκα κάτι που δεν είμαι για να τον κερδίσω και τελικά η αλήθεια του ποιος πραγματικά είμαι φάνηκε κ.ο.κ.

Και στην τελική να δω γιατί έκανα εκείνες τις επιλογές και όχι άλλες αν μη τι άλλο για να βγω κερδισμένη από την κάθε εμπειρία και να προχωρήσω χωρίς να είμαι έρμαιο επαναλαμβανόμενων καταστροφικών μοτίβων, στα οποία επιμένω μας οδηγούν τα θέλω μας που πολλές φορές είναι άσχετα και μακρινά από τις πραγματικές μας ανάγκες, από το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι πραγματικά χρειαζόμαστε.

Τις ωραιοποιημένες καταστάσεις δεν τις δημιουργεί το Ds αλλά τα άτομα που προσπαθούν να κάνουν Ds, χωρίς να έχουν παιδεία και γνώσεις και αντίληψη για το τι πραγματικά είναι το Ds.
Ανάλογα κρίνουν ως ανύπαρκτο και ουτοπικό το Ds όσοι δεν έχουν αντιληφθεί την πραγματική του υπόσταση φιλοσοφία και ουσία και εκλαμβάνουν τις απόψεις ή τις ωραιοποιημένες φαντασιακής εξιδανίκευσης εικόνες κάποιων μονάδων ως την βάση της φιλοσοφίας του, κάτι που δεν ισχύει ή όσοι νιώθουν πως αν επιτρέψουν στον εαυτό τους να "δουν" θα έχει ως αποτέλεσμα οι μέχρι τώρα φιλοσοφικές βάσεις τους βάση των οποίων ζουν και ορίζονται θα γκρεμιστούν.
Οπότε κατ' εμέ θολούρα δεν υπάρχει στο Ds αλλά στα μάτια όσων έχουν θολά γυαλιά ή τσίμπλα στο μάτι.  

Στο bdsm μπαίνω για πάρτη μου, αναμφισβήτητα. Όταν το έλεγα αυτό μερικοί "ειδικοί" και "ειδικές" αποφάνθηκαν πως δεν είμαι σκλάβα αν μπαίνω για πάρτη μου και όχι με την "αλτρουιστική" επιθυμία να υπηρετήσω.
Αν δεν έπαιρνα κάτι μέσα από όσα κάνω δεν θα τα έκανα.

Το να απελευθερώνομαι μέσα από σκληρή δική μου δουλειά και αυτογνωσία και με τη βοήθεια Κάποιου, ή ακόμα κάποιων, από όσα τα διάφορα κέντρα εξουσίας επέβαλαν να σκέφτομαι, να προσπαθώ να είμαι ενώ δεν είμαι και δεν θέλω να είμαι, αλλά σαν καλοεκπαιδευμένο μέλος της κοινωνίας γαλουχήθηκα πως οφείλω να ακολουθώ, να απολαμβάνω και να αποδέχομαι σαν μοναδικές αλήθειες, είναι απόλυτα εφικτό στην πράξη, ότι κι αν λένε οι φιλοσοφίες και σοφιστείες οποιουδήποτε.

Το να λέει ο οποιοσδήποτε πως όλα είναι μέσα στη φαντασία μου, πως το Ds είναι ένα ψέμα γενικά ή είμαι θύμα κακοποίησης και επιβαλλόμενων από τον Κακό Αφέντη αναγκών που στην ουσία δεν είναι δικές μου είναι προσπάθεια υποτίμησης μου ως σκλάβας, ως γυναίκας και ως ανθρώπου με ικανότητα νόησης, ρεαλιστικής αντίληψης και ανάλυσης και υπευθυνότητας όσον αφορά τις επιλογές μου και τα βιώματα μου.
Το να έρχεται ο οποιοσδήποτε να μου λέει πως αυτό που βιώνω δεν το βιώνω πραγματικά, είναι απλά η θεωρητική άποψη κάποιου εναντίον της πρακτικής εμπειρίας και των γεγονότων της ζωής μου.
Η δυνατότητα και ικανότητα φιλολογικής ανάπτυξης ακόμη κι αν δεν ήταν όπως προσωπικά θεωρώ σοφιστείες παραμένει απλά θεωρία. Δεν μπορείς με τόση βεβαιότητα να μιλάς και να καταρρίπτεις την ύπαρξη ή αν μη τι άλλο την πιθανότητα απελευθέρωσης μέσα και από το Ds θεωρητικά και να αρνείσαι να δείς πως υπάρχουν πρακτικά παραδείγματα τούτου, υπάρχουν υπαρκτά βιώματα από μονάδες ίσως αλλά υπάρχουν, εκτός κι αν κατατάσσεις στο μυαλό σου τα άτομα αυτά σε θύματα από βλακεία ή περίσσια επιθυμία, φαντασιόπληκτα ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο για να στηριχθούν οι θεωρίες σου.

Γεγονότα vs θεωρίας.

Έχω τιμωρηθεί τόσο βίαια που αν μου δινόταν η επιλογή δεν θα συναινούσα ποτέ των ποτών.
Έχω σε συνεδρίες πονέσει τόσο φρικτά που αν ερωτιόμουν δεν θα συναινούσα ποτέ των ποτών.
Συναίνεσα μία φορά να γίνω σκλάβα Του και παρέδωσα το δικαίωμα να Αποφασίζει τι πως πότε και με ποιους τρόπους Εκείνον.

Και δεν είμαι η μόνη.

Και δεν λέω πως ο δικός μου δρόμος, τρόπος είναι ο μοναδικός, ο αληθινός ή ο καλύτερος.
Απλά λέω πως υπάρχει ΚΑΙ αυτός ο δρόμος.
Καλώς ξανάλθες φίλε μου  

 

Καλώς σε ξανα-βρήκα φίλτατη lara[E-p].  

Λες ότι κατα τη διάρκεια συνεδριών έχεις τιμωρηθεί τόσο βίαια και ότι έχεις πονέσει τοσο φριχτα ώστε αν ερωτιόσουν (πριν συμβούν όλα αυτά) αν θα ήθελες να σου συμβούν, δεν θα συναινούσες ποτέ...

Δύο ερωτησεις (και αν θες απαντάς)

1- οι βίαιες τιμωρίες και ο πόνος προυπήρχαν ως φαντασιωσεις σεξουαλικού περιεχομένου στο 'φαντασιολόγιο σου' ή όχι?

2 - κατά τη διάρκεια συνεδριών λοιπόν εχεις τιμωρηθεί πολύ βίαια και πονεσει φριχτα...

Πάμε λίγο στο " μετά" ?

Ερώτηση : Εκτός από την 'ηθική ικανοποίηση' στη βαση του ότι μένεις πιστή στο 'λόγο σου', αυτόν που εδωσες κάποτε στον Αφέντη σου, υπάρχει κάποιο άλλο θετικό συναίσθημα το οποίο να σε αποζημιώνει για την αντοχή σου ή όχι ?


Και μια διευκρίνηση. Όταν μίλησα για συναινεση η οποία δεν συναδει με την βία προφανως δεν εννοούσα 'συναίνεση σήριαλ" αλλά τη μία και μοναδική συναινεση η οποία υπαρχει σε όλες τις σοβαρες bdsm σχέσεις. Το αν κάποια/ος
αντέχει ή όχι να υποστεί τις συνέπειες μιας "απροσδόκητα'' σκληρής τιμωρίας είναι πιστεύω θέμα ιδιοσυγκρασίας, χαρακτήρα, αντοχών κλπ

Και προφανως δεν αρνήθηκα ότι υπάρχουν πολλοί "δρόμοι'...Μήπως όμως όλοι ξεκινουν απο τη "Ρωμη"?

Σε ευχαριστώ.