"Βανιλοποιούνται" τα κ όταν ερωτεύονται/αγαπάνε;

Ποιά είναι η γνώμη σας;
Γίνονται "εκπτώσεις" κυριαρχίας όταν μπλέκονται συναισθήματα στην μέση; Αν ναι,ποιοι πιστεύετε είναι οι λόγοι;
Επίσης θα σήμαινε αυτό ότι τα κ απέχουν συνειδητά από τα συναισθήματα (αν όντως είναι εφικτό κάτι τέτοιο) ή από την έκφρασή τους; Θα μπορούσε να οδηγήσει είτε το ένα είτε το άλλο σε καλύτερες "επιδόσεις" κυριαρχίας; Αν ναι,γιατί;
Αυτά λειτουργούνε κι αντιστρόφως για τα υ; Δηλαδή μπορεί να είναι πιο αισθητή για τα υ η κυριαρχία που έρχεται από άτομο που δεν τα αγαπάει; Αν ναι,γιατί;
Αν οι απαντήσεις είναι θετικές,βγαίνει το συμπέρασμα ότι ο αποκλεισμός συναισθημάτων είναι ίσως κι αναγκαίος για καλύτερη "απόδοση" σε αυτό που αναζητάνε και τα δυο μέλη;
Αν όμως υπάρχει απ' την άλλη κι ανάγκη συναισθηματικής εγγύτητας στα υ,τι γίνεται;συμβιβάζονται προκειμένου να παίρνουν τις δόσεις "ντόπας" που χρειάζονται; Ο δρόμος της υποταγής είναι δρόμος χωρίς αγάπη στην προσωπική ζωή τους ή παίρνουνε αγάπη ας πούμε με άλλη μορφή; Ο τρόπος έκφρασης είναι αυτός που κάνει την διαφορά δηλαδή ή η βάση του ίδιου του συναισθήματος;
Επιπλέον,τα υ όταν ερωτεύονται/αγαπάνε εκδηλώνουν τάσεις κυριαρχίας ή βανιλοποιούνται και αυτά ή γίνονται "πιο" υ;
Μπερδεύει το συναίσθημα το στάτους;

 

Όχι, από την μεριά των Κ, εκπτώσεις κυριαρχίας κλπ δεν γίνονται. Ένα Κ εννοείται πως δεν απέχει από τα συν-αισθήματα. Το αν τα εκδηλώνει όμως, είναι άλλο θέμα.
Γενικότερα, μπορεί να νιώθει απίστευτα πολλά, αλλά να μην εκφράζεται .. τουλάχιστον όχι μπροστά στο υ του.
Τώρα, όσον αφορά τα υ, δεν μπορώ να πω. Γράφοντας (πάλι) τα αφοριστικά μου, πιστεύω πως όσο δυνατότερα αισθήματα (πιστεύει πως) έχει ένα υ, τόσο πιο πουτάνα-όλα γίνονται στο τέλος τα πράγματα.
Και ντάξει .. πόσες φορές να γίνουν πουτάνα-όλα πια;

 

τι είδους συναισθήματα;

 

Γιατί να μην εκφράζεται αν νιώθει? Θεωρείς ότι η έκφρασή συναισθηματων του αφαιρεί κάτι από την κυριαρχικοτητα? Είναι κακό πράγμα τα συναισθήματα? Η για να το θέσω καλύτερα. Βοηθάει κάπου το να νιώθει το κ αλλά μην το ξέρει το Υ!? Και αν ναι που βοηθάει?

 

Όχι.

 

Για ποιον λόγο; κι ύστερα αν δεν εκφράζεται,δε θα το αντιληφθεί το υ από μόνο του;εκτός αν μιλάμε για ανασφαλές άτομο που πάντα έτσι κι αλλιώς θα αμφισβητεί τα συναισθήματα του άλλου,εκεί ίσως και να υπάρχει περίπτωση να μην γίνει αντιληπτό.

Θα ήθελες να αναφερθείς στις πιθανές αιτίες κατά την γνώμη σου σχετικά με αυτό;

Έρωτα και αγάπης.Χωρίς να τα ενώνω όμως μεταξύ τους,καταλαβαίνω τις διαφορές τους απλώς δεν αποσαφηνίζω ποιο από τα δυο γιατί με ενδιαφέρει να διαβάσω και για το ένα και για το άλλο.Επί τη ευκαιρία,καλό θα ήταν όσοι έχουνε διαφορετικές απαντήσεις για το καθένα,να κάνουνε φανερό τον διαχωρισμό στο μήνυμά τους προς αποφυγή σύγχυσης.

Η απάντηση πάει στην ερώτηση του τίτλου του νήματος μόνο;

 

Λοιπόν .. το πλέον βασικό είναι για το τί είδους συναισθήματα μιλάμε.
Γιατί όσο κι αν ακούγεται μηδενιστικό, πιστεύω πως υπάρχει πολύ μεγάλη συναισθηματική ανωριμότητα γύρω-τριγύρω.
Η συντριπτική πλειοψηφία μπερδεύει την απλή καύλα με τον έρωτα, την ζήλια με το γουστάρισμα, το γουστάρισμα με την αγάπη, κλπ, κλπ.
Για αυτό όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις/ακούς για δράματα κι απογοητεύσεις.

Και η λέξη κλειδί πίσω απ᾽ όλα αυτά, είναι: οι ανασφάλειες.

Όταν τα όποια αισθήματα και συναισθήματα πηγάζουν από την ανασφάλεια, τότε και η ίδια η έκφρασή τους πηγάζει κι αυτή από εκεί.
Και η δική μου κοσμοθεωρία, υπαγορεύει πως Κυριαρχία και ανασφάλεια, δεν συμπορεύονται.

 

Το συναίσθημα, η βούληση, η απόφαση είναι διαφορετικά μεταξύ τους. Μπορούν να συνδεθούν, να συνδυαστούν, να γίνουν καταλύτες αναμεταξύ τους, αλλά όχι να ταυτιστούν και ούτε να περιοριστούν σε δεδομένους χαρακτήρες. Η βούληση προηγείται όλων. Η βούληση έχει να κάνει με εμένα. Με αυτό που θέλω εγώ, με αυτό που με ερεθίζει, που με κάνει να δραστηριοποιούμαι με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Η απόφαση μου εξαρτάται από τη βούληση μου. Τα συναισθήματα μου υπάρχουν. Συμφωνώ απόλυτα με τον cad από γειτονικό νήμα. Δε γίνεται να μην υπάρχουν συναισθήματα, αλλά αυτά τα συναισθήματα δεν περιορίζονται στον έρωτα και την αγάπη. Υπάρχουν και άλλα, ανεξαρτήτως προσήμου. Δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται. Όχι για να μη βανιλοποιηθεί ο Κ, αλλά γιατί αυτό που νιώθει υποτάσσεται σε αυτό που θέλει εξ' αρχής για τον εαυτό του. Αν πάψει να πηγαίνει σύμφωνα με αυτό δε μιλάμε για βανιλοποίηση, μιλάμε για απώλεια της ταυτότητας του ερεθισμού που λειτουργεί. Και οι πειραματισμοί είναι ενδιαφέροντες, αυτό όμως δεν τους κάνει επιτυχημένους και το κάθε ρίσκο έχει και το κάθε κόστος.

 

Κυριαρχομετρητής είναι το ερωτευμένο/βανίλοποίμενο υ ανάλογα με το συναίσθημα που θα λάβει;

 

Η νηματοθετρια μιλάει για έρωτα/αγάπη.
Κατά τα αλλά δεν νομίζω ότι πήρα απαντήσεις. Η ίσως δεν κατάλαβα ακριβώς τι απάντησες και που κολλάνε οι ανασφάλειες που ανέφερες.

 

Σχέση χωρίς ή με καταπιεσμένο συναίσθημα δεν είναι σχέση, είναι σύμβαση.
Απο κει κι ύστερα, είναι θέμα επιλογών, τι προτιμάμε, σχέση με εκπτώσεις και συμβιβασμούς στο θεωρητικό μοντέλο κυριαρχίας - υποταγής ή σύμβαση όπου θα τηρούνται επακριβώς οι όροι;

 

Το πλεονέκτημα των Κ είναι ότι δεν έχουν ανάγκη να λογοδοτούν σε κανένα για τα θέλω τους, ούτε στα υ, ούτε στους έξω.
Οπότε, αυτονόητο ή μη, απαντάω υπό αυτή την οπτική.
Αν η ύπαρξη αισθήματος( ; ) προκαλεί τροποποιήσεις στα θέλω του Κ, και κατ' επέκταση στα ζητούμενα, η προσαρμογή του τρόπου κυριαρχίας δε θα έπρεπε να νοείται ως "έκπτωση", αφού το Κ συνεχίζει να έχει γνώμονα τη δική του ικανοποίηση (άμεσα, σε αντίθεση με το υ).
Αν δεν μεταβληθούν τα θέλω του Κ, συνεχίζει να λειτουργεί σύμφωνα με εκείνα, για να είναι καθολικά και μακροπρόθεσμα ικανοποιημένο.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όπως το σκέφτομαι, δεν υπάρχει ουσιαστικά Κυρίαρχος και κυριαρχούμενος, εφόσον καταλύεται η αυτοκυριαρχία.
Το πώς και το ποιος οδηγείτε σε κάθε κατηγορία δε σηκώνει ανάλυση. Τα πάντα υπάρχουν.