"Βανιλοποιούνται" τα κ όταν ερωτεύονται/αγαπάνε;

Eνημερωτικά, μιας και το συναίσθημα ως λέξη, πιπίλα τόχουμε, αλλά δεν...

Ο Αριστοτέλης τάβγαζε 14 (τα συναισθήματα, όχι τα κουκιά, και τα έλεγε "ανάγωγα")..: φόβος, εμπιστοσύνη, θυμός, φιλία, ηρεμία, εχθρότητα, ντροπή, αναίδεια, το κρίμα, ευγένεια, φθόνος, αγανάκτηση, άμιλλα και περιφρόνηση.
Βασικά, σοφός άνθρωπος γαρ, κάπου αλλού το προσδιόρισε, ίσως με άλλη αφετηρία, ως ένα και μοναδικό, το "σώζεσθαι", αλλά μερικοί δεν το βλέπουν έτσι (ακαδημαϊκή στραβομάρα μού κάνει, κάτι μου λέει πως η μοριακή βιολογία στο εγγύς μέλλον θα τους ξεστραβώσει με το στανιό, αλλά τεσπά, οψόμεθα).

Μετά τα βγάζανε 4: ευτυχία, θλίψη, θυμό και φόβο.

Είπανε να το ξεχειλώσουνε λίγο γιατί δεν έβγαιναν σόι: χαρά, θλίψη, εμπιστοσύνη, αηδία, φόβο, θυμό, έκπληξη και αναμονή...

Και μετά είπαν να τους δώσουν μια να καταλάβουν (στα συναισθήματα) και τα βγάλανε 27, να πάρουμε νάχουμε, μη μας μείνει και κανά μετεξεταστέο...
Τα εξής: θαυμασμός, λατρεία, αισθητική ικανοποίηση, διασκέδαση, θυμός, αγωνία, δέος, αμηχανία, ανία, γαλήνη, σύγχυση, λαχτάρα, αηδία, συμπόνια (το συμπάσχειν), σαγήνευση, ενθουσιασμός, φόβος, τρόμος, ενδιαφέρον, χαρά, νοσταλγία, ανακούφιση, ρομάντσα (όπως το εννοεί ο Μάρκος Βαμβακάρης στην Φραγκοσυριανή βλ. λ.), λύπη, ικανοποίηση, σεξουαλίκή επιθυμία και έκπληξη

Στα ρομέικα (με ο για τα "ξενόγλωσσα") αυτό που θέμε να πούμε, το έτσι ντε, το καλό, το σπάνιο το ερωτοαγαπιάρικο το ζόρικο το τρεμουλιαστό το "απαγορευμένον" κιετς λέγεται αίσθημα/τα.-

 

επειδή, λοιπόν, τα «συναισθήματα» δεν είναι μοντέλα, όπως λέει κι ο @underherfeet (καλώς τον, έλειψες), και δεν είναι ένα ισοπεδωμένο πρότυπο, γλυκανάλατο ή γλυκούτσικο, επειδή αλλιώς ερωτεύεται, κι αλλιώς αγαπά μια θηλυκιά ή ένας αρσενικός, αλλιώς ένας σουιτς, αλλιώς ένας κυριαρχικός, αλλιώς ένας υποτακτικός κλπ κλπ. επειδή ο τρόπος που «βιώνει» κι εκφράζει κανείς το «συναίσθημά» του τον προσδιορίζει, γι αυτό η ύπαρξη συναισθήματος, όπως κι αν βαφτίζεται αυτό, δεν «βανιλοποιεί» μιά σχέση. μιά σχέση βανιλοποιείται αν το «συναίσθημα» ικανοποιεί, στο βίωμα και την έκφρασή του, το συμβατικό εμπορικό γλυκανάλατο πρότυπο. τη σύμβαση της αστικής ρομαντικής ισοπέδωσης.

 

Με δεδομένο το ότι ο έρως-αυτή η ανθρώπινη παράκρουση κατά Dolmance- θέτει σε κατάσταση-θέση αδυναμίας τον εραστή έναντι του ερωμένου, αποτελεί πρόβλημα προς επίλυση-διαχείριση από τον Κ.
Καλά ξεμπερδέματα εύχομαι στους "παθόντες" και να θυμάστε...τα υ μπορούν να γίνουν αμείλικτα εάν για οποιοδήποτε λόγο χαλαρώσει η λαβή το λαιμό τους.

 

αυτός ο φόβος των Κ να ερωτευτούν, να αγαπήσουν κλπ, για να μην τους χαλάσει η σούπα, είναι το ίδιο ξενερωτικός με την πίστη που δείχνουν κάποιοι στο bdsm. Ουσιαστικά, μιλάμε για ρολίστες περισσότερο παρά για πηγαίους. βλέπουν δηλαδή τον ερωτευμένο ως κόντρα ρόλο και δεν μπορούν να το ντιλάρουν. παθαίνουν κοκομπλόκο.

δεν είναι τυχαίο που οι παρόλες τύπου έρωτας vs κυριαρχία προέρχονται απο θεματοφύλακες, αυθεντίες και πιστούς του bdsm.

off topic:
έχω αρχίσει να πιστεύω οτι ένα πρόβλημα των ασύμμετρων σχέσεων, είναι το bdsm. καλό είναι στην αρχή, έχει κάποιες διαδικασίες που βοηθούν στο να αποφευχθεί το μπάχαλο, αλλά από ένα σημείο και μετά η πολύ πίστη στο bdsm παραπέμπει αλλού. ειδικά για όσους από εμάς αισθάνονται το στάτους τους από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους, το bdsm, που ήρθε να μας πει τι είναι τι, έχει ημερομηνία λήξεως.

 

Καλησπερα , κατα την γνωμη μου ειναι δυο πλευρες που μπορουν να συνυπαρχουν , δηλαδη η τιμωρια και η επιβολη δεν αποκλειει τρυφεροτητα καποιες στιγμες ... Δεν μιλαω για γελοιες κινησεις ακομα και απο το βλεμμα η ενα αγγιγμα μπορει να νιωσει θαλπωρη καποια στιγμη σαν σκλαβα .... Σαν επιβραβευση η να νιωσει την ασφαλεια του Κ της .... Ετσι το βλεπω .

 

Ο έρωτας και η αγάπη είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Το να ερωτευτείς κάποιον είναι (για μένα πάντα) εξαιρετικά δύσκολο, ενώ το να αγαπήσεις, αρκετά πιο εύκολο. Η αγάπη είναι μια σταθερά, ο έρωτας παρορμητικός. Τυχεροί μα και συνάμα άτυχοι όσοι τον βιώσαν στο απόγειο του καθώς όσο υπέροχα μπορεί να σε ανεβάσει πάνω από τα σύννεφα, το ίδιο εύκολα μπορεί να σου πάρει τα φτερά και να σκάσεις με τα μούτρα κάτω. Τα συναισθήματα από μόνα τους δεν κάνουν κάτι, η διαχείρηση τους όμως ναι.
Γίνεται πρόβλημα όταν το Κ δεν μπορεί να το διαχειριστεί, να το επεξεργαστεί και να βρει πως θα μπορέσει αντί για καταστροφή να γίνει ένα υπέροχο "όπλο" στην φαρέτρα του. Τυφλώνει ο έρωτας και όπως ειπώθηκε αλλού, τυφλώνει σε σημείο που δεν βλέπεις οτι σιγά σιγα μπορεί να έχεις αρχίσει να αλλάζεις απέναντι στον εραστή/ερωμένη σου. Είναι μια ιδαίτερη συνθήκη που χρειάζεται αυτοκυριαρχία πρωτίστως, και να γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου.
Είναι πρόβλημα αν ο έρωτας κυριαρχήσει πάνω στο Κ (και γενικά στο άτομο) και όχι το αντίστροφο, γι'αυτό και όπως είπα, ο έρωτας μπορεί να είναι κάτι μαγικό, αλλά και κάτι τραγικό. Το τι θα είναι, είναι στο χέρι μας.

 

Όντως υπάρχουν πολλών ειδών συναισθήματα και διαφορετικά μεταξύ τους όλα,οπότε ουσιαστικά μου λες ότι υπάρχουν τόσα συναισθήματα επομένως γιατί απαραίτητα να είναι ή αγάπη ή έρωτας;
Όπως το βλέπω εγώ,υπάρχει η βούληση και η ανάγκη.Για παράδειγμα,έχεις ανάγκη να κατουρήσεις ενώ είσαι έξω αλλά δεν θέλεις να πας σε δημόσια τουαλέτα και κρατιέσαι μέχρι να πας σπίτι σου,στην δική σου.Να μια βούληση που υπερτερεί της ανάγκης.Αν όμως είναι επιτακτική η ανάγκη για ούρηση,συμβιβάζεσαι αναγκαστικά με την δημόσια τουαλέτα.Και γαμώ τα παραδείγματα μου 'ρχονται  Με βάση αυτό,η ανάγκη και η θέληση μπορούν να διαφέρουν κι η απόφαση έγκειται στο κατά πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη κι όχι στην θέληση.Δε ξέρω κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε για επιλογές σε αυτά,πρόκειται για μια μάχη όπου νικά το δυνατότερο ανά περίπτωση.Οπότε παραμένει το ερώτημα,δεν γίνεται και να διατηρηθεί το στάτους και να αγαπάς;και τέλος,ποιο είναι το ρίσκο σε αυτό;

Δεν υπονόησα κάτι τέτοιο στο συγκεκριμένο απόσπασμα.Δεν έγραψα για ερωτευμένα υ και πως αυτά αντιλαμβάνονται την κυριαρχία αλλά για το αν μπορεί να υπάρξει αίσθημα χωρίς να διαταραχθεί η ασυμμετρία.Στην συνέχεια έκανα παρόμοια ερώτηση και για τα υ...

Κάτι ανάλογο σκεφτόμουν...αν αποκλείουμε εξ αρχής τα αισθήματα από τις ασύμμετρες σχέσεις,μοιάζει κάτι σαν επαγγελματική σύμβαση

Όντως,διαφορετική λέξη το αίσθημα με το συναίσθημα.Συμβαίνει να μπερδεύονται συχνά παρ' όλα αυτά όπως με τις λέξεις "αντικοινωνικός" και "ακοινώνητος".Δεν μιλάμε για όλα αυτά τα συναισθήματα εδώ αλλά για αισθήματα όπως σωστά διόρθωσες.

 

Ο κάθε πομπός, νιώθει και επικοινωνεί. Εαν το "σήμα" του έχει ανταπόκριση από τον δέκτη στον οποίο απευθύνεται, αυτό αποτυπώνεται στην επικοινωνία και καθορίζει την μορφή της σχέσης. Δεν υφίσταται μάνιουαλ, ούτε κάποιο είδος αγαπόμετρου ή ερωτόμετρου μέσω του οποίου επικυρώνεται η αμοιβαιότητα.
Υπάρχουν βέβαια διαφορετικοί τρόποι έκφρασης αισθημάτων που μοιάζουν με διαφορετικές γλώσσες επικοινωνίας με τις οποίες άλλοι συνεννοούνται και άλλοι οχι. για παράδειγμα, η άσκηση ελέγχου ή η ανάγκη του ανήκειν μεταφράζονται ως άγχος και καταπίεση ή ως νοιάξιμο και πληρότητα, ανάλογα με την "γλώσσα" με την οποία νιώθει και επικοινωνεί ο καθένας τα αισθήματά του.
Είναι ολότελα αφύσικο κάποιος να μην νιώθει αισθήματα για εκείνο που του ανήκει, να μην ασχολείται μαζί του ώστε να λειτουργεί, ή να υπάρχει "επικοινωνία" στην οποία άλλα να λέει ο ένας, άλλα να εννοεί και άλλα να θέλει να πει.
Συμβαίνει όμως, -και τις περισσότερες φορές είναι αποτέλεσμα ενός παιδιάστικου εγωισμού- άνθρωποι να βιώνουν την ερωτική ασυνεννοησία με δράματα και στείρες εντάσεις, μόνο και μόνο επειδή απαιτούν τον τάδε τρόπο με τον οποίο πρέπει να τους ανταποκριθεί στο αίσθημά τους, ο τάδε λάθος δέκτης.

 

Μια μικρή συνεισφορά στο νήμα . Άλλο αγάπη, άλλο έρωτας . Διαφορετικά συναισθήματα, διαφορετικές καταστάσεις , διαφορετική διαχείριση, διαφορετική εκδήλωση .
Ένα Κ ή η κυριαρχία του αν προτιμάτε , δεν παθαίνει τίποτε ούτε από την αγάπη ,ούτε από την εκδήλωση της . Ο έρωτας είναι από την φυση του εξουσιαστικος , κυριαρχικος . Κάποιος που εξουσιάζεται, δεν μπορεί να κυριαρχεί . Αυτά , ελπίζω να βοήθησα.

 

είναι ανίκανος ο κυρίαρχος να ερωτευτεί τον σκλάβο του/υποτακτικό του;

 

όχι ,αλλά αν συμβεί θα είναι καταστροφικο για την ασυμμετρία της σχέσης .

 

Δεν καταλαβαίνω ειλικρινά. Γιατί πρέπει ο κυριαρχικός να μπαίνει σε καλούπια. Γενικά γιατί πρέπει οι άνθρωποι να ακολουθούν ένα πρότυπο. Συγνώμη που θα το εκφράσω με αυτό τον τρόπο, αλλά μου φαίνεται ότι ο κυρίαρχος όπως τον περιγράφετε υπακούει σε κανόνες και οριοθετείται.