"Βανιλοποιούνται" τα κ όταν ερωτεύονται/αγαπάνε;

Ίσως να μην καταλαβαίνετε τον ερωτα ως συναίσθημα ή κατάσταση . Στην απάντηση μου, δεν έγραψα ότι δεν γινεται ή ότι αν συμβεί δεν είναι κυριαρχικος . Η ασυμμετρία της συγκεκριμενης σχέσης δεν θα υφίσταται. Το έγραψα και πριν. Άλλο ο έρωτας, άλλο η αγάπη . Παρεμπιπτόντως, ο έρωτας εχει ημερομηνία λήξης .

 

Κατινάζζζζ λέγεται, πώς λέμε πατινάζζζζ, ντρεσάζζζζ, ντεκουπάζζζζ, ρεπεράζζζζ...?
Και οφείλεται στη στραβομάρα και την κουφαμάρα τους, αυτό που λέμε (υπερ)προσδοκίες ή και σκέτο...
Που με τη σειρά του οφείλεται στην κοινωνικώς εξαναγκασμένη αποδοχή της στρέβλωσης του φύλου κατ' αρχάς, με όοοο,τι συνεπάγεται δαύτο στην αντίληψη των κοινωνικών ρόλων.
Που στο καπάκι, όπως γνωρίζεις ίσως όσο λίγοι εδώ, έρχεται αυτή η π'τάνα η ...φύση να καλύψει το κενό με αντιστοίχων αναλογιών προτάγματα, τση πασίγνωστους "Δαναούς και δώρα φέροντες", έτσι, για το αφήγημα ρε γαμώτο, αυτό δηλαδή που η αποτύπωσή του προσδίδει το κάτι τις στην ραστώνη του ΣΚ...

 

...ό.ε.δ
____________________
off topic
Το πρόβλημα αφενός των ασύμμετρων σχέσεων είναι το ονοματάκι τους, πόσο γκάου-μπίου στρατόκαυλος μπαντζοκέφαλος επιδειξιομανής χρειάζεται να είναι κάποιος ... (αυτολογοκρισία) για να τις βαφτίσει ασύμμετρες (λεξικογαφικώς φρούτον εικοσαετίας και βγάλε) κι όχι φερειπείν ιεραρχημένες (πα να πει άνευ αρνήσεων και στερητικών, που κατά συνθήκη νοηματοδοτούν κλπ κλπ -δεν είμεθα δα και ΙΕΚ)...
Αφεδύο, όπου πίπτει πίστη, πίπτει και παραμύθα κάτι που δομικά αντιτίθεται στην όποια φυσιοκρατική αιτίαση, διότι ως γνωστόν η καλή παραμύθα με παραμύθα αντιμετωπίζεται, ας είν' καλά οι πτώσεις (η παραμύθα , της παραμύθας... οι παραμύθες κλπ)...
Σιγά τα ωά, εγγενές το πρόβλημα σε κάθε ρεύμα, ομάδα, συλλογικότητα, κίνημα, κόμμα, συντεχνία γιου νέιμ ιτ...
Εξ ου και το ζόρι με την ημερομηνία λήξης, ένεκα η αναπόφευκτος σήψις (ως υποκατάστατο ενός κάποιου raison d' etre)...

 

Ποιά ασυμμετρία, εμένα μου φαίνονται αυτα τα δύο κ και υ ως αντιστρόφως ανάλογα που λέγαμε στο σχολείο.

 

Ρωτάτε ποια ασυμμετρία ? Προφανώς υπάρχει πρόβλημα συνεννόησης ,γιατί και εγώ δεν καταλαβαίνω τι λέτε . Ενδέχεται να μιλάμε και για διαφορετικά πράγματα...

 

Γράφετε για την ασυμμετρία της σχέσης κυριαρχίας υποταγής, που βλέπετε τη ασυμμετρία; Επίσης θα χαρακτηρίζατε μία βανίλα σχέση ως συμμετρική;

 

εντάξει νομίζω ότι είστε κάπως σκληρός στη γραφή σας. Αλλά νομίζω ότι συμφωνώ στα περισσότερα. Αυτό το ασύμμετρες με μπερδεύει κι εμένα πολύ. Γιατί ασύμμετρος είναι και αυτός που δεν ταιριάζει, πώς θα είναι σχέση αν δεν ταιριάζουν;

 

Ναι  

 

Στο πνεύμα του τίτλου: Βανιλοποιούνται τα Κ όταν φοβούνται;

 

Υπο μία έννοια ναι υπακούει σε κανόνες, όπως και θα έπρεπε κατά την γνώμη μου.

 

Η καποτοποίηση ως άμυνα στην βανιλοποίηση... Άμυνα ρεεεε..!

 

 

Αν η αγάπη που εμπεριέχει το στοιχείο της αξιολόγησης και του δικαίου της ''τιμωρίας'' του αγαπημένου μαζί με την εσωτερική διαχείριση που αποτρέπει απ' την τυφλαμάρα είναι πιο βατή απ' τον έρωτα που επί της ουσίας είναι ένστικτο ( προκλητό μεν, ένστικτο δε ) τότε μάλλον ο γιαλός φταίει που το κάδρο είναι στραβό. Μέρος της διαχείρισης επίσης που υπερβαίνει την αγάπη είναι η ισορροπία οικειότητας, εγγύτητας, ασφάλειας με την αποφυγή απ' το ρουτίνιασμα. Εκ των πραγμάτων η δύναμη της ανασφάλειας του έρωτα ( ω εσύ θεά αντιξοότητα ) είναι κάτι κατά πολύ ευκολότερο και πιο ιντριγκαδόρικο ( εννοείται πως σε κανένα σώφρων άνθρωπο δεν αρέσουν τα παιχνίδια, αλλά τελικά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι έχουν το μερίδιο τους σε αυτά ).

Βυσσινάδα σου λέω πως τα συναισθήματα, όσο και τα αισθήματα είναι πολλά και το πραγματικό τους πρόσημο αντιτίθεται στο θεωρητικό κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η δύναμη του bdsm και της ασυμμετρίας εν γένει, στο να μειώνουν την ευκολία και την προσκόλληση στη βύθιση-πλήξη-θάνατο.

Όταν θέλω να κατουρήσω, θα κατουρήσω. Θα έχω ήδη βρει ένα τρόπο να αναγνωρίσω τη συνθήκη που με ''υποχρεώνει'' να θέλω τη χέστρα του σπιτιού μου και θα την αναπαράγω προσεγγιστικά στον πλησιέστερο βαθμό. Αυτό ωστόσο με ποιο τρόπο συνδέεται με το bdsm, με το sex, με τον έρωτα, την αγάπη κ.ο.κ ; Εκτός κι αν το να θέλω να κυριαρχώ, να θέλω να σαδίζω, ή να θέλω να χύνω έχουν την επιτακτικότητα του να θέλω να κατουρήσω ή να πεινάω. Ακόμα και η ανάγκη έχει διάφορες βαθμίδες επιτακτικότητας άρα ως ένα βαθμό περιλαμβάνει το ''δικαίωμα επιλογής''. Άλλωστε, είναι διαφορετικό το να αναγνωρίζω την αμεσότητα που προκύπτει κάθε φορά που κατουριέμαι, αφού πάντα θα κατουριέμαι αλλά στιγμιαία, απ' την αναγκαιότητα να θέλω να ικανοποιούμαι σεξουαλικά με τον τρόπο που έχω επιλέξει και γνωρίζω πως θα με ευχαριστεί και θα λειτουργεί σε εμένα. Το πρώτο υπάρχει κατά συνθήκη, το δεύτερο υπάρχει μόνιμα και ελέγχω εγώ πότε θα αφεθώ σε αυτό. Πάλι υπάρχουν διάφορες βαθμίδες επιτακτικότητας.