Βαρέα και Ανθυγιεινά

Ο ρόλος του θύματος είναι περιζήτητος

Η θέση του θύματος είναι περιζήτητη.

Εκπαιδευμένοι να θυσιάζονται, φοβούμενοι να πράξουν τα ανάλογα, απαλλαγμένοι από την ευθύνη και την υποχρέωση ν’ αντιμετωπίσουν, να επεξεργαστούν και να λάβουν θέση απέναντι σε ηθικά και πρακτικά διλήμματα, με όλο τον κόπο και τις επιπτώσεις που έχουν οι ελεύθερες επιλογές.

Η θυματοποίηση ξέρεις είναι μια στάση ζωής. Δεν ευθύνομαι ποτέ και για τίποτα, και είμαι εξ’ορισμού το θύμα σε όποιαδήποτε κατάσταση.

Το καλό θύμα μυρίζεται το θύτη. Περίεργο ή όχι τον ελκύει, του παραχωρεί τον απαραίτητο χώρο να κάνει τα παιχνίδια του, να φερθεί με σαδισμό, να κουνάει το ντέφι και το θύμα να χορεύει προς τέρψη του κοινού. Το θύμα γουστάρει, είναι μαζόχας, δε θέλει να ξεφύγει, του αρέσει η αλυσίδα, με αυτήν νιώθει ασφάλεια, στο παιχνίδι αυτό ξέρει καλά τους κανόνες.

Το θύμα τον αγαπάει τον θύτη του, μα πιο πολύ τα δεσμά του. Έστω και αν μπορεί να τα σπάσει δεν θα προσπαθήσει καν. Μπορεί να σου γκρινιάζει, να σου λέει πως δε θέλει άλλο, αλλά δε θα δεις ούτε μια φορά να κάνει ένα βήμα έξω από τον ασφυκτικό κλοιό μέσα στον οποίο έχει οχυρωθεί.

Μη βιαστείς να το παρομοιάσεις με το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Εδώ μιλάμε για ξεκάθαρες επιλογές, για συνειδητοποιημένα θύματα και όχι για τυχαίες καταστάσεις όπου σου αναθέτουν ρόλους, εδώ μιλάμε για εξουσία. Γιατί και το θύμα έχει εξουσία και ας μη του φαίνεται.

Είναι αυτοί οι τύποι που η αυτοεκτίμησή τους χτυπάει πάτο σε συνδυασμό με το ό,τι κάνουν τα πάντα για τον άλλον θυσιάζοντας τα δικά τους θέλω και χαρά.

Ξέρεις πόσα τέτοια θύματα κυκλοφορούν ανάμεσά μας; Ξέρεις άραγε πόσο σαδισμό μπορούν να γεννήσουν στον άλλον και πόσο είναι διατεθειμένοι να υποφέρουν; Δε φαντάζεσαι, γιατί είναι πέρα από κάθε φαντασία.

Πάρε για παράδειγμα την κυρία Μαρία, τη φίλη της μάνας σου. Την έχεις κρυφακούσει να γκρινιάζει καθημερινά για την τύχη της την ταξιθέτρια η οποία αυτή ευθύνεται που ο άντρας της ξενοκοιμάται. Η κυρία Μαρία είναι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες παντρεμένες γυναίκες που ο άντρας τους δεν εκτιμά καμιά από τις θυσίες που έκαναν για να είναι σωστές νοικοκυρές, δούλες και κυρές.

Σημείωσε τη λέξη «θυσία» σε παρακαλώ.

Γράψε λάθος μάτια μου και σκέψου πόσα χρόνια ακούς το ίδιο τροπάριο; Γιατί η κυρία Μαρία εφόσον δε γουστάρει, κάνει όλα τα γούστα του κυρίου Βαγγέλη και δε του έχει δώσει τη βαλίτσα στο χέρι;

Αναλογίσου επίσης ότι ο κύριος Βαγγέλης διόλου κακός δεν είναι με την κυρία Μαρία. Τα πάντα τις προσφέρει, εκτός από τον ίδιο τα βράδια ψυχή τε και σώματι.

Και τώρα πες μου, πόσο καημένη είναι η κυρία Μαρία; Ποιος είναι ο θύτης της πέραν από τον ίδιο της τον εαυτό; Κανείς άλλος, σωστά το σκέφτηκες.

Αν η κυρία Μαρία έδωσε το ντέφι στον κύριο Βαγγέλη, έσφιξε και την αλυσίδα στο ένα μέτρο και αποφάσισε πως αυτό είναι ζωή, δέσμευση, αγάπη, καλή σύζυγος, δεν ευθύνεται άλλος παρά μονάχα αυτή.

Δεν εγκρίνω τον κύριο Βαγγέλη, γιατί όπως και να έχει αν εσύ θέλεις να γίνεις το θύμα μου, εγώ αποφασίζω ότι δεν θέλω να γίνω ο θύτης κανενός. Το να εξουσιάζεις κάποιον είναι ιδρυματικό και όχι επίτευγμα, είτε ως θύτης είτε ως θύμα.

Οι άνθρωποι δεν είναι αρκούδες, που για χάρη μας φοράνε χαλκά στη μύτη και τους φέρνουμε βόλτες στα πανηγύρια. Τέτοιες θυσίες να τις απεύχεσαι, γιατί μυρίζουν υπαρξιακή αυτοχειρία. Σωστά διάβασες, αυτοχειρία της ελευθερίας, των αυθεντικών συναισθημάτων, της προσωπικής χαράς έναντι μιας ασφάλειας και αυτοδικαίωσης που δύσκολα χωράει το μυαλό μου.

Η συνεξάρτηση είναι σαφώς μια πιο εύκολη κατάσταση από την ανεξαρτησία. Υπόσχεται διευκολύνσεις, ενέργεια και σταθερότητα. Αλλά μη ξεγελιέσαι, όπως σε όλα έτσι και εδώ έχεις δούναι και λαβείν.

Διαβάζω πως το θύμα δεν προδίδεται από τον θύτη, ουσιαστικά προδίδει τον εαυτό του, επειδή ταυτίζεται με την ισχύ του θύτη, δανείζεται και θαυμάζει υποστηρίζει τα συμφέροντά του, τον δικαιολογεί, σκέφτεται πάντα με σκοπιμότητες και τελικά καταλήγει να ανέχεται δίχως όρους, στο όνομα της προστασίας που του υπόσχεται ο θύτης του.

Σημειώνω πως το θύμα είναι ένα πλάσμα διπλής όψεως, σαν το νόμισμα ένα πράγμα. Τροφοδοτεί το παιχνίδι με πολλούς τρόπους και συμβάλλει καθοριστικά στην τύχη του, με τη στάση του και τις πράξεις του, με όσα υποστηρίζει και αρνείται, τροφοδοτεί και διαιωνίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα ακούσεις την κυρία Μαρία να σπαράζει για τα δεινά του γάμου της ρώτησε την σε παρακαλώ γιατί χορεύει κάθε φορά που ακούει το ντέφι, και θα δεις να αγκαλιάζει την αλυσίδα της σφιχτά.

Θα μου πείτε και καλά , γιατί ένας συνήθης , κοινός άνθρωπος να κάνει τόσο κόπο προκειμένου ν΄αποφύγει να δει καθαρότερα την αλήθεια της ψυχής του; Επειδή κάθε άνθρωπος, και ο πιο κοινός , ο πιο συνήθης έχει ασυνείδητο. Έχει απωθημένα , δηλαδή ψυχικές παραστάσεις και ροπές πανίσχυρες, αποριπτόμενες από το Εγώ του ( από την επίσημη ιδέα του για το ποιος είναι). Έχει φαντασιώσεις και επιθυμίες ( αυτοί είναι οι οδηγητές της ασυνείδητης ψυχικής ζωής) .

http://www.pillowfights.gr/varea_kai_anthiigeina/item1828/Ο_ρόλος_του_θύματος_είναι_περιζήτητος

 

Η εποχή που οι άντρες ήταν υποχείριο των ενστίκτων τους και εύκολα χειραγωγήσιμοι από γυναίκες με σκοπούς έχει κατά πολύ περάσει.
Δεν μπορείτε να κρύψετε την αλήθεια.

Ευχαριστώ και δείτε το βίντεο.

 

Ούτε θύμα ούτε θύτης

Η συμπεριφορά μας αποτελεί ίσως τον πλέον σημαντικό παράγοντα ο οποίος επηρεάζει και καθορίζει την επικοινωνία μας και τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Οι καθημερινές μας απογοητεύσεις και ματαιώσεις, αλλά και επιβραβεύσεις και αναγνωρίσεις, προέρχονται περισσότερο από τις συμπεριφορές των άλλων και τη δική μας αντίδραση σε αυτές και λιγότερο από το περιβάλλον. Είναι δηλαδή μια διάδραση, μια δυναμική μεταξύ αλληλοπροβαλλόμενων συμπεριφορών, με στόχο την κατανόηση του άλλου και την έκφραση του εαυτού. Πώς ορίζεται όμως η συμπεριφορά;
Ένας χρηστικός ορισμός που θα αποσκοπούσε στο να αντιληφθούμε τη συμπεριφορά ως εργαλείο για την αποτελεσματική επικοινωνία μας με τους άλλους, είναι η εξής:

Συμπεριφορά είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε, είναι δηλαδή ό,τι κάνουμε και ό,τι λέμε.

Βέβαια στο να κατανοήσουμε τόσο τη δική μας συμπεριφορά όσο και τη συμπεριφορά των ανθρώπων γύρω μας, ο παραπάνω ορισμός θα μας φανεί ελλιπής.

Πολλές φορές, όταν μιλάμε με κάποιον αναρωτιόμαστε «Γιατί το είπε αυτό;» ή «Γιατί το έκανε αυτό», ακόμη «Τι ενοούσε, λέγοντας ότι...». Για να δώσουμε απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, θα έπρεπε να υπολογίζουμε και να αξιολογούμε κάποιους παράγοντες που χαρακτηρίζουν τη συμπεριφορά, που μέχρι τώρα ίσως μας διέφευγαν. Οι παράγοντες αυτοί εκφράζονται καλύτερα με τη μορφή υποθέσεων, όταν καλούμαστε να ερμηνεύσουμε/κατανοήσουμε τη συμπεριφορά ενός τρίτου ή ακόμα τη δική μας συμπεριφορά. Με αυτό τον τρόπο πρέπει να έχουμε κατά νου την λειτουργικότητα της συμπεριφοράς.

Αυτό σημαίνει ότι η συμπεριφορά είναι “νομοτελής” και “σκόπιμη”, υπό την έννοια ότι παρέχει τα μέσα με τα οποία ένας άνθρωπος μπορεί να προσαρμοστεί σε παρελθούσες, σύγχρονες κα μελλοντικές περιβαλλοντικές συνθήκες (Delparto & Midgley, 1992). Ακόμη, η συμπεριφορά επηρεάζεται συνεχώς τόσο από παράγοντες που σχετίζονται με συνθήκες του περιβάλλοντος όσο και από ατομικούς παράγοντες, υπάρχει δηλαδή ένα γενικό πλαίσιο αναφοράς της εκάστοτε συμπεριφοράς, καθώς επίσης και όταν, ή αν, τροποποιηθούν οι παράγοντες αυτοί μπορούν να προκαλέσουν σημαντική αλλαγή σχεδόν σε κάθε συμπεριφορά μας (ευπλαστότητα συμπεριφοράς). Αυτονόητο είναι το γεγονός ότι οι εκλυτικοί ή ελεγκτικοί παράγοντες μιας συμπεριφοράς μπορεί να έχουν πολλές διαστάσεις, να μεταβάλλονται μέσα στον χρόνο, να έχουν αμφίδρομη σχέση με την συμπεριφορά, χωρίς βέβαια πάντα να απεικονίζονται με απόλυτα γραμμικό τρόπο.

Σε αυτό το σημείο καλό θα ήταν να αναφέρουμε ότι η συμπεριφορά διακρίνεται σε λεκτική και μη λεκτική. Η λεκτική αναφέρεται στο μήνυμα αυτό καθαυτό, ενώ η μη λεκτική αναφέρεται στο σύνολο των εκφράσεων του προσώπου, των χειρονομιών και των στάσεων του σώματος, της χροιάς της φωνής, της προσωπικής εμφάνισης, της φυσικής επαφής καθώς και της χρήσης του χώρου και του χρόνου. Παρόλο που η μη λεκτική συμπεριφορά είναι κατά βάση ενδεικτική και όχι αποδεικτική του πώς νιώθουν οι άλλοι, τη θεωρούμε πιο αξιόπιστη από τον προφορικό λόγο (Γιαννουλέας, 2001). Για παράδειγμα, η κοπέλα λέει στο αγόρι της που άργησε στο ραντεβού τους «Δεν με πειράζει που άργησες μισή ώρα», αλλά τα σφιγμένα χείλη οι κλειστές γροθιές και το κόκκινο πρόσωπό της προδίδουν το θυμό της.

Οι περισσότεροι από εμάς αγνοούμε ή δεν εκτιμάμε όσο θα έπρεπε την επίδραση που έχει η συμπεριφορά μας στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους στο οικογενειακό, το κοινωνικό και το εργασιακό μας περιβάλλον. Πιστεύουμε ότι ως ενήλικες έχουμε πλέον κατακτήσει τους τρόπους επικοινωνίας, τις συμπεριφορές, και αποφεύγουμε να πειραματιζόμαστε και να μαθαίνουμε νέους τρόπους και νέες τεχνικές. Έτσι, σχεδόν αναπόφευκτα, τις περισσότερες φορές που αντιμετωπίζουμε δυσκολίες στις σχέσεις μας με τους άλλους, επιρρίπτουμε σε αυτούς τις ευθύνες, ενώ συχνότερα αντιδρούμε αυτόματα χωρίς να επιλέγουμε την πιο κατάλληλη συμπεριφορά. Για να το διαπιστώσουμε αυτό αρκεί να αναρωτηθούμε πόσες φορές έχουμε ακούσει κάποιον να λέει (ή ακόμα τον ίδιο μας τον εαυτό) «Είμαι πολύ μεγάλος για να αλλάξω τρόπους» ή «Να με δέχεσαι όπως είμαι...» εκφράσεις που στην ουσία σημαίνουν «Θα συνεχίσω να συμπεριφέρομαι όπως έχω συνηθίσει, ακόμη κι αν αυτό σε ενοχλεί».

Μερικές φορές ακόμη και οι πιο σίγουροι για τον εαυτό μας δυσκολευόμαστε να χειριστούμε κάποιες καταστάσεις. Σε άλλες περιπτώσεις δεν έχουμε την “πολυτέλεια” να σκεφτούμε όλα αυτά προτού πράξουμε. Ίσως τις περισσότερες φορές δεν μας έχει περάσει καν από το μυαλό ένας εναλλακτικός τρόπος δράσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούμε να εκφραστούμε με σαφήνεια και ευθύτητα, που θα μας οδηγήσει στην έλλειψη κατανόησης από τους άλλους. Η αποτυχία αυτή στο να κάνουμε τους άλλους να καταλάβουν τι θέλουμε, γιατί το θέλουμε ή πώς αισθανόμαστε, μας οδηγεί σε ανησυχία ή φόβο για το πώς θα εκλάβουν οι άλλοι τις απόψεις-θέσεις μας ή και τα αιτήματά μας. Και όταν ανησυχούμε, φοβόμαστε ή νοιώθουμε ένοχοι τείνουμε να συμπεριφερόμαστε επιθετικά ή παθητικά.

Οι αιτίες αυτών των μορφών συμπεριφοράς είναι βαθιά ριζωμένες μέσα μας. Ο Lorenz, ένας από τους πρώτους ερευνητές της συμπεριφοράς, εισήγαγε τη θεωρία της “φυγής” ή “πάλης” στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει την παθητική και την επιθετική συμπεριφορά που παρατηρούσε στα ζώα. Τα τελευταία πενήντα χρόνια οι επιστήμονες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα οτι η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα μάθησης και εξάσκησης. Αυτό σημαίνει οτι ο άνθρωπος σε μια κατάσταση κρίσης θα αντιδράσει ενστικτωδώς είτε επιθετικά είτε παθητικά. Η έννοια της διεκδικητικής συμπεριφοράς (assertiveness) πραγματεύεται την εναλλακτική λύση μεταξύ αυτών των δύο μορφών συμπεριφοράς. Υπάρχουν βέβαια και περιστάσεις όπου ίσως χρειαστούμε να γίνουμε λίγο πιο επιθετικοί ή πιο παθητικοί, πάντως με το να είμαστε διεκδικητικοί κερδίζουμε να επικοινωνούμε πιο αποτελεσματικά.

Επιθετική συμπεριφορά ονομάζεται η συμπεριφορά που επιδεικνύουμε όταν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας παραβιάζοντας ταυτόχρονα τα δικαιώματα των άλλων.

Το επιθετικό άτομο συνήθως ικανοποιεί τα αιτήματά του αλλά συχνά σε βάρος της αξιοπρέπειας των άλλων ανθρώπων. Εκφράζει τις απόψεις και τις ιδέες του με ακατάλληλο, πολλές φορές προκλητικό, τρόπο, αγνοώντας τα συναισθήματα των άλλων, ανεξαρτήτως από το αν οι θέσεις του είναι σωστές ή όχι. Πρωταρχικός στόχος των επιθετικών ατόμων είναι η κυριαρχία, θυμώνουν εύκολα και μπορούν να γίνουν βίαιοι. Σε αντιπαραθέσεις με τους άλλους υιοθετούν την συλλογιστική “κερδίζω – χάνεις” χωρίς να αφήνουν τους άλλους να μιλούν και συνεχίζουν να επιτίθονται και να ασκούν κριτική ακόμα και όταν οι άλλοι υποχωρούν. Άτομα που συμπεριφέρονται επιθετικά προσπαθούν να ντροπιάσουν ή να μειώσουν τους συνομηλητές τους χρησιμοποιώντας προσβλητικές εκφράσεις και διάφορα “κοσμητικά επίθετα”, καταλύοντας έτσι την αυτοεκτίμηση (την αξιολόγηση της προσωπικής μας αξίας από εμάς τους ίδιους) των άλλων.

Στην επιθετική συμπεριφορά τα μη λεκτικά μηνύματα είναι αυτά που προσπαθούν να επιβληθούν. Το βλέμμα είναι συνήθως επίμονο και υπεροπτικό, η φωνή δυνατή, η ομιλία εμπεριέχει στοιχεία σαρκασμού, ενώ η στάση του σώματος είναι υπερβολική (π.χ. προτεταγμένο δείκτη χεριού , κλίση του σώματος προς τα εμπρός).

Όλοι μπορεί να γίνουμε επιθετικοί σε κάποια στιγμή. Πώς θα διακρίνουμε όμως πότε; Γινόμαστε συνήθως επιθετικοί όταν απειλούμαστε ή αδικούμαστε. Η έκφραση της επιθετικότητας είναι σημάδι ότι κάτι δεν πάει καλά. Ίσως πάλι, με το να συμπεριφερόμαστε επιθετικά έχουμε την αίσθηση ότι υπερέχουμε έναντι των άλλων και έτσι θα επιτύχουμε τον στόχο μας. Μπορεί επίσης να μας βοηθάει να εκτονωθούμε εξωτερικεύοντας δυσάρεστα συναισθήματα, όπως θυμό και απογοήτευση.

Παθητική ονομάζεται η συμπεριφορά που επιδεικνύουμε όταν δεν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας ή τα διεκδικούμε με τέτοιο τρόπο ώστε οι άλλοι να τα αγνοούν.

Το παθητικό άτομο εκφράζει τις απόψεις – ιδέες του με διστακτικό πολλές φορές απολογητικό ύφος ή πιο συχνά δεν τις εκφράζει καθόλου. Τα άτομα που χαρακτηρίζονται από παθητικούς τρόπους επικοινωνίας επειδή αισθάνονται μεγάλο άγχος και ενοχές ή επειδή δεν έχουν κατάλληλες κοινωνικές δεξιότητες τείνουν να “μαζεύουν” τα συναισθήματά τους, είτε είναι θετικά είτε αρνητικά. Όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια διαφορετική άποψη επαφίενται στη τακτική “χάνω – κερδίζεις” - σε αντίθεση με τα επιθετικά άτομα – και έτσι παραιτούνται από τα δικαιώματά τους.


Τα παθητικά άτομα επειδή δεν μπορούν να ζητήσουν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους γίνονται συχνά τα “θύματα” των άλλων επειδή δεν μπορούν να τους αρνηθούν τα δικά τους αιτήματα. Συνήθως κρατάνε απολογητική στάση, ενώ πολλές φορές ζητάνε συγνώμη ακόμη και όταν δεν έχουν σφάλει στ’ αλήθεια. Η παθητική συμπεριφορά συσχετίζεται με χαμηλή αυτοεκτίμση και με την τάση να εγκαταλείπουμε τα πράγματα/τις καταστάσεις στα χέρια των άλλων ή στη μοίρα. Πολλές φορές όταν συμπεριφερόμαστε παθητικά περιμένουμε από τους άλλους να μαντέψουν τι θέλουμε ή τι αισθανόμαστε και όταν δεν ικανοποιούνται αυτά, θυμώνουμε και απογοητευόμαστε θεωρώντας ότι θα έπρεπε να ξέρουν τα αιτήματά μας.

Τα άτομα με παθητική συμπεριφορά διακρίνονται από κάποια νευρικότητα, η φωνή τους είναι συνήθως ασταθής, μονότονη και χαμηλή, ενώ η ματιά τους μπορεί να δείχνει “πρόφαση” και τις περισσότερες φορές αποφεύγουν την βλεμματική επαφή. Ακόμη και όταν δέχονται κριτική, “φορούν” ένα επίπλαστο χαμόγελο, υποδηλώνοντας παραδοχή, ενώ σταυρώνουν προστατευτικά τα χέρια και βάζουν το χέρι στο στόμα όταν μιλάνε.

Σε τι εξυπηρετεί λοιπόν η παθητική συμπεριφορά; Πολλοί άνθρωποι στην προσπάθειά τους να αποφύγουν αντίξοες καταστάσεις ή εναντιώσεις υιοθετούν έναν παθητικό τρόπο επικοινωνίας με στόχο την ελάττωση της έντασης και του άγχους. Βέβαια με αυτό τον τρόπο διαιωνίζουν μια κατάσταση όπου συχνά αποτυγχάνουν σε αυτά που επιδιώκουν, αισθάνονται οίκτο και ενόχληση και βλέπουν τους γύρω τους ως ανώτερους και ισχυρούς, δημιουργώντας έτσι τις προυποθέσεις ώστε την επόμενη φορά να συμπεριφερθούν ακόμη πιο παθητικά. Ακόμη, πολλές φορές είναι πολύ πιο προσιτό για εμάς να συμπεριφερθούμε παθητικά επειδή φοβόμαστε ότι θα απορριφθεί το αίτημά μας. Το γεγονός οτι έχουμε μάθει να είμαστε ευγενικοί συγχέεται αρκετές φορές με το ότι πρέπει να προβλέπουμε τι θέλει ο άλλος αντί απλά να τον ρωτήσουμε.

Διεκδικητική ονομάζεται η συμπεριφορά που επιδεικνύουμε όταν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας χωρίς να παραβιάζουμε τα δικαιώματα των άλλων και ταυτόχρονα εκφράζουμε τις απόψεις και τα συναισθήματά μας με ευθύ και κατηγορηματικό τρόπο.

Το διεκδικητικό άτομο είναι αυτό που μπορεί να προστατέψει τον εαυτό του από την εκμετάλλευση των άλλων, καθώς επίσης είναι σε θέση να παίρνει αποφάσεις και να κάνει επιλογές που αφορούν τη ζωή του. Στην επικοινωνία του με τους άλλους και όταν βρίσκεται σε αντιπαράθεση υιοθετεί λύσεις του “κερδίζω – κερδίζεις” όπου τα δικαιώματα και τα συναισθήματα και των δύο πλευρών αναγνωρίζονται και χρησιμοποιούνται ως μέσα για την επίτευξη ενός εποικοδομητικού διαλόγου.


Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι τα διεκδικητικά άτομα συμφωνούν με όλες τις απόψεις ή ότι όλες οι απόψεις είναι σύμφωνες με αυτές του διεκδικητικού ατόμου. Η διαφωνία και η διαφορά ιδεών όταν χειρίζονται με διεκδικητικό τρόπο μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία ενός λειτουργικού, τις περισσότερες φορές αμοιβαίου, συμβιβασμού. Επίσης τα άτομα που συμπεριφέρονται διεκδικητικά αναγνωρίζουν τις ανάγκες τους και εκφράζουν τα συναισθήματά τους είτε θετικά είτε αρνητικά χωρίς να αισθάνονται ιδιαίτερο άγχος ή ενοχή. Θα λέγαμε ότι τα διεκδικητικά άτομα είναι αυτά που μιλάνε για τον εαυτό τους με ευθύτητα και ειλικρίνεια γνωρίζοντας και σεβόμενοι τα όρια των υπολοίπων, χωρίς να φοβούνται για το “τί θα γίνει αν...” και χωρίς να αισθάνονται την ανάγκη να επιβληθούν.
Στην διεκδικητική συμπεριφορά το βλέμμα είναι σταθερό αλλά όχι επίμονο, η φωνή είναι ανάλογα με την κατάσταση δυνατή, η στάση του σώματος δείχνει δυναμισμό με ανοιχτά χέρια και χειρονομίες που απλά δίνουν έμφαση σε όσα διατυπώνονται λεκτικά.

Όταν εκφράζουμε με εποικοδομητικό τρόπο τα συναισθήματά μας είμαστε σαφείς και ανοιχτοί και δηλώνουμε τι θέλουμε και ποιες είναι οι ανάγκες μας, τότε είναι πολύ πιο πιθανό να αναπτύξουμε τις σχέσεις που προσδοκούμε στην οικογένειά μας, στη δουλειά μας, με τους φίλους μας και γενικότερα στον κοινωνικό μας περίγυρο. Οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται και επικοινωνούν με διεκδικητικότητα έχουν σαφώς μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και αυτογνωσία, τιμωρούν τους άλλους λιγότερο, είναι λιγότερο αγχωμένοι και απογοητεύονται δυσκολότερα. Με αυτόν τον τρόπο συμπεριφοράς κερδίζουμε την δυνατότητα να ορίζουμε εμείς τα πράγματα που συμβαίνουν και να μην τα αφήνουμε στους άλλους ή στην τύχη, γεγονός που μας οδηγεί στην ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και κατά συνέπεια στη θωράκιση και προαγωγή της ψυχικής υγείας.

Οι δεξιότητες αυτές ενισχύουν η μία την άλλη και σε συνδυασμό με τεχνικές επίλυσης προβλημάτων και λήψης αποφάσεων μειώνουν το άγχος και βοηθούν στο να αντιμετωπιστούν ή να αποφευχθούν διαταραχές της διάθεσης όπως η κατάθλιψη. Τα διεκδικητικά άτομα, επίσης, μαθαίνουν να κάνουν συμβιβασμούς και διαπραγματεύσεις χωρίς να έχουν την ανάγκη να χρησιμοποιήσουν την όποια δύναμη τους έναντι των υπολοίπων μην υπολογίζοντας τα δικαιώματά τους, που θα τους οδηγήσει σε πρόσκαιρη ικανοποίηση και επίτευξη επιφανειακών στόχων.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω το κύριο ερώτημα που προκύπτει δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το πόσο διεκδικητικοί είμαστε στην καθημερινή μας ζωή; Προσπαθώντας βέβαια να το απαντήσουμε θα έπρεπε να αναλογιστούμε: Πόσες φορές έχουμε αντιμετωπίσει κάποιον που μας επιτίθεται και πού έχει καταλήξει η συζήτηση; Μήπως όντως δεν έχουμε μάθει να λέμε «όχι» και στο τέλος θυμώνουμε με τον εαυτό μας; Πόσο συχνά μιλάμε για τον εαυτό μας και πόσο συχνά αισθανόμαστε απειλημένοι ή ότι κινδυνεύουμε να εκτεθούμε αν το κάνουμε; Τελικά πόσο πιεζόμαστε στην επικοινωνία μας με τους άλλους;

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος αν δεν είναι κύριος του εαυτού του (Επίκτητος)

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΥΤΣΑΥΤΗΣ

 

Το δίδυμο «θύτης-θύμα» δεν αφορά μόνο τη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, όπως την ορίζει και την τιμωρεί ο νόμος. Αντίθετα έχει ένα ευρύ πεδίο εφαρμογής και αφορά κάθε στενή σχέση, διαπροσωπική ή επαγγελματική, με έκδηλα τα σημάδια εξάρτησης.

Δυστυχώς, η πιο περιφρονημένη αγάπη είναι η αγάπη του εαυτού. Αυτόν τον βάζουμε τελευταίο, τον έχουμε σίγουρο, μας ανήκει, κανείς δεν θα μας τον πάρει. Ετσι νομίζουμε; Και όμως, τον χάνουμε τον εαυτό μας. Στην προσπάθεια να μην χάσουμε τους άλλους, τον παραχωρούμε για κάποια ανταλλάγματα. Υποκύπτουμε σε μια μορφή δωροδοκίας. Χάνουμε τον εαυτό μας μόνο και μόνο για να είμαστε με κάποιον.

Οι περισσότεροι από μας, έχουν δοκιμάσει αυτή την ήπια μορφή της θυματοποίησης, σε κάποιες μεγάλες ή μικρές χρονικές περιόδους της ζωής μας. Δε αφορά άλλους αλλά σχεδόν όλους μας. Με αυτή την οπτική, ότι αφορά όλους εμάς, θα μπορούσε να θεωρηθεί συνηθισμένο και άρα φυσιολογικό. Μάλλον δεν είναι έτσι. Αν και πολλές από τις συχνές συμπεριφορές ή κοινωνικές αντιλήψεις κατατάσσονται στο συνηθισμένο τελικά είναι πολύ δυσάρεστες, δεν δείχνουν να υπόσχονται γαλήνη και πληρότητα, όσο κι αν είναι κοινωνικά αποδεκτές.

Θύτης και θύμα, με αυτή την ευρύτερη έννοια, ποιος επιβάλλει σε ποιόν την εξουσία, είναι συνδεμένοι με την επιθετικότητα του θύτη και το έλλειμμα αυτοεκτίμησης του θύματος.

Κεντρικά μοτίβα του θύτη

Παροχή διευκολύνσεων, λύσεων, προστασίας αλλά και κατάχρηση εξουσίας και ελέγχου. Οι θύτες είναι άτομα κυριαρχικά και αδιάλλακτα, αδιάφορα για τα συναισθήματα των άλλων, δε σέβονται την ελευθερία τους, έχουν άκαμπτα όρια , επιβάλλουν χωρίς δεύτερη κουβέντα ό,τι θέλουν ή θεωρούν σωστό, όπως αυτοί νομίζουν και όποτε.

Κεντρικά μοτίβα του θύματος

Ανθρωποι αδύναμοι, υποτακτικοί, φοβισμένοι, γίνονται παθητικοί επειδή πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρουν στη ζωή χωρίς τον θύτη τους, συνήθως θαυμάζουν απεριόριστα κάποιες, πιθανά και φαντασιακές, ικανότητές του, απολαμβάνουν την προστασία του και ισχυρίζονται ότι βιώνουν συναισθηματικό κενό χωρίς αυτόν.

Συμβιωτική σχέση

Κυριαρχείται από τον ψυχαναγκασμό της επανάληψης και αναπτύσσεται ανάμεσα σε άτομα τραυματισμένα από τις εμπειρίες της ζωής, με αμοιβαία και παράλογα διαπλεκόμενα συμφέροντα:ο θύτης «απαγορεύει» την έξοδο από τον κύκλο, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα από την άσκηση πίεσης και την απειλή μέχρι την δωροδοκία, την εξαγορά, την μετάνοια και τις υποσχέσεις ότι θα σταματήσει την αφόρητη πίεση.
Ο ψυχαναγκασμός της επανάληψης είναι επίσης μέρος της ψυχολογίας του θύτη και του θύματος στην αλλαγή των ρόλων: ο θύτης θα προσφέρει τον εαυτό του ως θύμα, προκειμένου να μη σταματήσει ο κύκλος της εξουσίας-καταπίεσης, να αρχίσει πάλι από την αρχή και το θύμα, θα απολαύσει για λίγο τη γεύση της εξουσίας, θα ξαναμπεί στην προσδοκία ότι αυτή τη φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.

Χωρίς όρους και όρια

Ο θύτης έχει άκαμπτα όρια. Στο όνομα του κύρους και της υπεροχής του, θα φορέσει βαριές πανοπλίες, συναισθηματικά αδιαπέραστες, για να χωρέσει τα δικά του πληγωμένα συναισθήματα, μέχρι να αναγκάσει το άλλο μέρος να γίνει τόσο ανεκτικό, ώστε να καταφύγει δηλαδή στην θέση του θύματος για να μπορέσει να τον πλησιάσει και να τον κερδίσει.
Ο θύτης δεν διαπραγματεύεται ποτέ τί θέλει και τί όχι, ενώ το θύμα, στην προσπάθειά του να προσαρμοσθεί για να μην τον χάσει γίνεται όλο και πιο ελαστικό, μέχρι να χάσει εντελώς την αυτοπεποίθησή του.
Ελαστικά όρια σημαίνει ότι ένα άτομο αδυνατεί να εμπνεύσει κύρος και « πετραδάκι πετραδάκι» θα κατεδαφίσει την αυτοεκτίμησή του , θα μάθει να ανέχεται όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερους.

Το θύμα έχει πάντα προσδοκίες αλλαγής ακόμη κι όταν ο κύκλος επαναλαμβάνεται ανόθευτος για χρόνια, πάντα ελπίζει, προβάλλει ως επιχείρημα την αγάπη, ηθικοποιεί τη συμπεριφορά του, με τον ισχυρισμό ότι ανέχεται για χάρη της οικογένειας, ισχυρίζεται ότι ο θύτης του κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος ή ότι έχει απόλυτη ανάγκη την εργασία του, αν πρόκειται για εργασιακή σχέση.

Η συνεξάρτηση είναι ασφαλώς μια πιο εύκολη κατάσταση από την ανεξαρτησία.Υπόσχεται διευκολύνσεις, ενέργεια και σταθερότητα. Οχι όμως χωρίς ανταλλάγματα.

Το θύμα δεν προδίδεται από τον θύτη, ουσιαστικά προδίδει τον εαυτό του, επειδή ταυτίζεται με την ισχύ του θύτη, δανείζεται και θαυμάζει την δύναμη ή τον πλούτο του, υποστηρίζει τα συμφέροντά του, τον δικαιολογεί απίστευτα είτε γιατί θέλει κάτι να κερδίσει- να γίνει αποδεκτός για παράδειγμα- σκέφτεται πάντα με σκοπιμότητες και τελικά καταλήγει να ανέχεται δίχως όρους, στο όνομα της προστασίας που του υπόσχεται ο θύτης του.

Το μόνο που χρειάζεται η θυματοποίηση είναι «έξοδος», χωρίς περιττές ηθικές και παραπλανητικές ερμηνείες, την πίστη ότι «μπορώ να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου», ένα διαφορετικό αυτοπροσδιορισμό, με ασφάλεια και αξιοπρέπεια, χάνοντας τις διευκολύνσεις, την δύναμη ακόμα και τον πλούτο. Η έξοδος σημαίνει ελευθερία από τέτοιες αιματηρές εξαγορές αλλά και κόπο για να αυτονομία και αυτοδιάθεση.

Μαρία Λασσιθιωτάκη

 

Οι ηθικολόγοι του διαδικτύου

21ος αιώνας και η λογοκρισία έχει μπει για τα καλά στις ζωές μας. Από εκεί που στο παρελθόν είχες την ελευθερία να σχολιάσεις και να γελάσεις με 5-10 πράγματα, ένα μάτσο υπέρμαχοι της τάξης και της ηθικής κατακλύζουν γραφικά το πιο δημοκρατικό μέσο της μέχρι στιγμής ανθρώπινης ιστορίας.

Σίγουρα ο κυβερνοχώρος έχει καταντήσει μια ατελείωτη χαβούζα, αλλά το καλό σε αυτό είναι πως ο καθείς μπορεί να πει την άποψή του, είτε αυτή συνάδει με τη δική μας, είτε όχι.

Και εννοείται πως θα υπάρχουν συνεχείς διαφωνίες, μιας και (ευτυχώς) δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αλλού θα συναντήσεις το διάλογο, αλλού το βρίσιμο, αλλού την προσωπική επίθεση, αλλού την υποστήριξη και ούτω καθεξής.

Αυτό όμως που αρχίζει να γίνεται τραγελαφικό είναι η δήθεν politically correct άποψη που βγαίνει προς τα έξω από αρκετό κόσμο. Άποψη, οποία όμως δεν εφαρμόζεται απαραίτητα και στον αληθινό κόσμο. Τουτέστιν, αν γράψεις κάτι που αγγίζει ευαίσθητες χορδές (όχι στα όρια του παράνομου και του ακραίου), δε θα περάσει έτσι… Θα επέλθει γενική, ή καλύτερα ειδική, κατακραυγή, που στην τελική ακόμη και αυτή είναι υγιής, μιας και το internet παρέχει την προαναφερθείσα ελευθερία του λόγου.

Σε αυτό βοηθάει η απρόσωπη συνθήκη που σου παρέχει το διαδίκτυο. Παλαιότερα, η μόδα ήταν οι τσαμπουκάδες πίσω από την ασφάλεια της οθόνης, πλέον το νέο trend είναι η ατέρμονη ηθικολογία. Όχι πως διαθέτει κι αυτή κάποια σοβαρή επιχειρηματολογία. Σε εκφράσεις-καραμέλα βασίζεται και αυτές χρησιμοποιούν και οι εκφραστές της.

Όλα τα θέματα κρίνονται ως ταμπού πια. Ακόμη και το αυτονόητο τραγικοποιείται, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως η μεγαλύτερη μερίδα όσων κηρύσσουν το «σωστό», δεν αντέχουν να δουν την ανήθικη πλευρά τους στον καθρέφτη, παρότι ξέρουν πολύ καλά πως υπάρχει.

Παράδειγμα:

Όταν (εξαιρετικά ετεροχρονισμένα, όπως πάντα) έγινε must η κουβέντα για το bullying, δεκάδες τοποθετήθηκαν με τον τρόπο τους. Αυτό όμως που οι περισσότεροι δε θα παραδέχονταν είναι πως, όταν ήταν παιδιά, μπορεί να συμμετείχαν έστω και έμμεσα. Μπορεί να μην ήταν οι θύτες ή τα θύματα, αλλά απλά να στεκόντουσαν σα χάνοι.

Και γιγαντώθηκε τόσο το θέμα που έστω μια χαζομάρα πια να πει ένας πιτσιρικάς στον άλλον, θα ξεκινήσει ένας κυκεώνας νουθεσίας, λες και του κατέστρεψε το μέλλον. Άλλο η καταπολέμηση του bullying και άλλο η τοποθέτηση των παιδιών σε μια φούσκα, μακριά από οτιδήποτε κάνει «τζιζ».

Επίσης, η επικρατέστερη λύση ήταν η άνευ όρων εκδίκηση. Οφθαλμός αντί οφθαλμού και τα συναφή, λες κι αυτό δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Αλλά αυτό ακριβώς είναι το ανθρώπινο είδος… υπερβολικό! Ξεχειλώνει τα πάντα όποτε το συμφέρει και στην πορεία γίνεται κριτής ηθικών αξιών.

Αυτή η politically correct κολεκτίβα, μπορεί να ποστάρει ένα προσβλητικό, για κάποιους, viral βιντεάκι, ή να χαχανίσει κρυφά με κάτι «ηθικά ανάρμοστο», αλλά μπροστά στους άλλους θα κουνάει δάχτυλο, θα κρίνει και θα κατακρίνει ωσάν αυτοδιορισμένος δικαστής της, εξ ουρανού κατακριτέας, πλέμπας.

Και το ζητούμενο δεν είναι να αποσιωπηθεί η όποια αντίθετη άποψη, αλλά να σταματήσει αυτή η προσποίηση. Διότι και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές έχεις κοροϊδέψει το χαζό, το φυτό, τον ψηλό, τον κοντό, το λεπτό, το χοντρό, τον (θεωρητικά) άσχημο, τον gay, τον κάγκουρα, τον σφίχτη, το Σαμαρά, τη Δημουλίδου, τον Φίφη και τον Ριρή.

Τουτέστιν, νισάφι πια με τη θυματοποίηση των πάντων! Και αν είναι να γίνεται, ας μη λαμβάνει χώρα μονάχα online, αλλά και στην πραγματική ζωή, εκεί δηλαδή που παίζει όντως ρόλο.

Από εκεί και πέρα, δε σου αρέσει αυτό το άρθρο; Βγάλε χολή μανίτσα μου!

Είσαι ψευτοκουλτουριάρης, μποέμ τυπάκι και μου απαγγέλεις ποίηση; Θα σε τρολάρω φίλε!

Παπαγαλίζεις απόψεις που διαβάζεις αλλού και παρότι δεν τις καταλαβαίνεις, προσπαθείς να τις επιβάλλεις κιόλας; Χορό θα στήσω στο γραφικό πανηγυράκι σου.

Είσαι αδέξιος και πέφτεις συνέχεια; Θα γελάσω, είτε σε δω στο internet, είτε μπροστά μου.

Κάνεις μόνιμη δίαιτα για να γίνεις μοντέλο ή φουσκώνεις σα μπαλόνι στο γυμναστήριο για να γίνεις «τούμπανο»; Θα τρώω μπροστά σου burger.

Είσαι ευτραφής και δεν έχεις θέματα υγείας ή ψυχολογικά; Μη γκρινιάζεις τότε για τα κιλά σου, δέξου την πλάκα και πάμε για burger!


http://www.pillowfights.gr/theories_oinoposias/item3459/Οι_ηθικολόγοι_του_διαδικτύου

 

20% αναμνήσεις, 30% ματαιωμένα όνειρα, 40% καθημερινή τριβή και 10% ανομολόγητοι πόθοι, 100% ζωή.
Ήλιοι πάνε κι έρχονται, φεγγάρια μικραίνουν ή μεγαλώνουν, τοπία μεταμορφώνονται κι εμείς υποφέρουμε για κάτι δουλειές και κάτι θνητές κάψες..
Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει το βράδυ σου για σένα. Αναρωτήσου τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη βραδιά σου.
η "κατάλληλη στιγμή" υπάρχει μόνο στο μυαλό εκείνων που δεν έχουν το κουράγιο
να δράσουν.

 

 

Φουσκώσαμε άλλοθι… Λύκε – λύκε είσαι εδώ;

Πότε παίζαμε αυτό το παιχνίδι; Θυμάστε; Όταν ήμασταν παιδιά, θα μου πείτε.

Γνωρίζαμε τι σημαίνει και ποιες απώλειες θα μετρούσαμε, αλλά παίζαμε.

Γελούσαμε και κοροϊδεύαμε τους φόβους μας, αλλά συνεχίζαμε το παιχνίδι.

Παιδική αφέλεια θα μου πείτε. Και τα χρόνια περνούσαν, φουσκώνοντας άλλοθι…

Νιώθω πραγματικά τυχερή στη ζωή μου.

Όταν κάτι με περικύκλωνε, είχα πάντα διεξόδους. Για την ακρίβεια, δεν είχα, έβρισκα όμως τον τρόπο να τις δημιουργήσω. Δεν γεννήθηκα με το χάρισμα, τουναντίον, παιδεύτηκα πολύ για να το φέρω στα ίσια του.

Η αλήθεια είναι ότι δεν συμβαίνει σε όλες τις περιπτώσεις να υπάρχει η λεγόμενη σανίδα σωτηρίας, το δίχτυ κάτω από τα ακροβατικά του τσίρκου χωρίς όνομα που ζούμε. Λάθος βήμα κι αδυναμία συγκέντρωσης είναι μέσα στο πρόγραμμα, είναι όμως και αρκετά για να συμβεί κάθε τι μοιραίο. Κι αν σε κάθε στραβοπάτημα ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί άμυνας και μας επαναφέρουν, υπάρχουν εντούτοις κάποια παιχνίδια στη ζωή, που γεννούν διλήμματα τόσο αθόρυβα που σε ξεκουφαίνουν… και η εμπειρία πάντα εκεί, ως παράγουσα ηχολαλία να στοιχηματίζει… σε παίρνει… δεν σε παίρνει… κάντο αν τολμάς… για να σε δω…

Εκεί λοιπόν, είναι που ακούω ανθρώπους να ουρλιάζουν στη σιωπή τους…

Φοβάμαι τα θέλω μου… γιατί με ξεπερνούν… πού να τρέχω τώρα.
Φοβάμαι τα όνειρα… συνηθίζουν να με προδίδουν… δεν είναι για μένα.
Φοβάμαι τον έρωτα… έρχεται κατά πάνω μου όταν δεν τον περιμένω.
Φοβάμαι τα κύματα… δεν ξέρω να κολυμπώ… άσε που στην πρόσκρουσή τους διαλύομαι.
Φοβάμαι να μεγαλώσω… να με φροντίζουν θέλω γιατί το έχω ανάγκη.
Φοβάμαι τη ζωή… δεν έχει ηθική… έχω φάει πισώπλατα μαχαιρώματα, καλύτερα να πηγαίνω τοίχο-τοίχο.
Φοβάμαι την αγάπη… νιώθω πως μου γλιστρά μέσα από τα χέρια…
Φοβάμαι την ευτυχία… έρχεται μετά από κόπο και πόνο… να ιδρώνεις στην προσπάθεια και να κρατάει τόσο λίγο.
Φοβάμαι το νερό… έχω υδροφοβία μου είπαν οι ειδικοί.
Είναι λοιπόν, που οι άνθρωποι πεθαίνουν πολλές φορές πριν το θάνατό τους και δεν το αντιλαμβάνονται, τουλάχιστον δεν το παραδέχονται.

Γελώντας την ανασφάλειά τους, εφευρίσκουν πίστες για να παίξουν. Λες και όλα είναι προβλεπόμενα και με οδηγίες χρήσης, έτσι για να νιώθουν ότι έχουν τον έλεγχο.

Τι συμβαίνει όμως όταν οι φόβοι και τα όνειρά σου συνυπάρχουν στην ίδια πίστα; Θα την επέλεγες; Θα έμπαινες στη διαδικασία να διεκδικήσεις ό,τι ενδεχομένως γνωρίζεις εκ των προτέρων;

Θα επέλεγες να μπεις στο παιχνίδι, γνωρίζοντας ότι θα φτύσεις αίμα στην προσπάθεια, αλλά πως αξίζει τον κόπο γιατί σου ταιριάζει; Κι αν τα καταφέρεις, έχει καλώς. Κι αν αυτό κρατήσει για λίγο… θα το ‘κανες για να νιώσεις ότι επιλέγεις να μείνεις στο παιχνίδι;

…νιώθω πραγματικά τυχερή στη ζωή μου…

… γνωρίζω πλέον ότι όσο ελκυστική κι αν είναι η αφέλεια, είναι επικίνδυνο να παραμένει κανείς αφελής σε όλη του τη ζωή… μα όταν στη σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβεται ο θησαυρός που τόσο αναζητάς… όχι άλλα άλλοθι


Άρθρο: Μένη Κουτσοσίμου

 

 

Στα διαπροσωπικά παίγνια των ανθρώπων, η θέση του θύματος είναι καταρχήν περιζήτητη. Καθένας σπρώχνει, τραβάει, κάνει κόλπα, βάζει στους άλλους ή στον εαυτό του τρικλοποδιές, κινεί γνωστούς και βάζει μέσον, εξαντλεί πόρους και μυαλό, κατά κανόνα ασυναίσθητα, ασυνείδητα, ώστε να βρεθεί εκείνος στη θέση του θύματος – όποτε προβλέπεται, και συχνά προβλέπεται.

Ο πρώτος λόγος που κάνει τη θέση του θύματος έτσι περιζήτητη είναι ενδοψυχικός. Είμαι στη θέση του θύματος σημαίνει πέρα απ’ τ’ άλλα δύο πράγματα: Την πρωτοβουλία τού τι συμβαίνει δεν την έχω εγώ, αλλά ο άλλος. Και, αν κάποιος χρωστάει στον άλλον, αυτός δεν είμαι εγώ. Είναι, σαν να λέμε, μια θέση ανεύθυνου παίκτη, που προσδοκά να βγει κερδισμένος και όποτε νικά και όποτε χάνει την παρτίδα: Όποτε γίνεται αυτό που λέει πως θέλει, επειδή έγινε. Κι όποτε δεν γίνεται, επειδή ο άλλος, που ‘ναι ο φταίχτης, του οφείλει αποζημίωση και επανόρθωση. Μ’ αυτό το ψυχικό στρατήγημα, μ’ αυτό το ασυνείδητο κόλπο, όποιος αισθάνεται ότι κατέχει τη θέση του θύματος επιδιώκει ή και κατακτά δύο ενδοψυχικά έπαθλα: Από τη μια, αισθάνεται απαλλαγμένος από την ευθύνη και την υποχρέωση ν’ αντιμετωπίσει, να επεξεργαστεί και να πάρει θέση απέναντι σε διάφορα ηθικά και πρακτικά διλήμματα, με όλον τον κόπο και τις επιπτώσεις που ίσως εξυπονοούν οι επιλογές του. Κι από την άλλη – βαθύτερος λόγος – επειδή έτσι αποφεύγει να έρθει αντιμέτωπος με την αλήθεια της ψυχής του. Αποφεύγει ν’ αντικρύσει μηχανισμούς, επιθυμίες, φαντασιώσεις και συγκρούσεις που έχουν σαν θέατρο επιχειρήσεων τη δική του ψυχή.

Θα μου πείτε, και καλά, γιατί ένας συνήθης, κοινός άνθρωπος να κάνει τόσον κόπο προκειμένου ν’ αποφύγει να δει καθαρά την αλήθεια της ψυχής του; Θα σας πω κι εγώ: Επειδή κάθε άνθρωπος, κι ο πιο κοινός και ο πιο συνήθης, έχει ασυνείδητο. Έχει απωθημένα, δηλαδή ψυχικές παραστάσεις και ροπές πανίσχυρες, αλλά ανεπίτρεπτες, απορριπτόμενες από το Εγώ του (από την επίσημη ιδέα του για το ποιος είναι). Έχει φαντασιώσεις και επιθυμίες (αυτοί είναι οι οδηγητές της ασυνείδητης ψυχικής ζωής). Οι οποίες, αν βρεθούν στο προσκήνιο και πάρουν τα ηνία και της συνειδητής ψυχικής ζωής, ενδεχομένως θ’ αποσταθεροποιήσουν εικόνες για τον εαυτό του κατασκευασμένες με πολύ καιρό και κόπο, με μεγάλες θυσίες και έξοδα. Η συμφιλίωση ανάμεσα στα δύο αυτά πεδία της ψυχής (συνειδητό και ασυνείδητο ή, από την άλλη σκοπιά, Εγώ και Αυτό=αμυντικός και ενορμητικός πόλος της ψυχής) είναι καρπός μακράς πορείας στη ζωή – πορείας εξωτερικής και εσωτερικής. Ενώ η σύγκρουση και η διαμάχη ανάμεσά τους είναι η φυσική κατάσταση της ψυχής – με όλες τις επιπτώσεις που έχει μία τέτοια κατάσταση, όπως η προαναφερθείσα αυθόρμητη τάση αποφυγής της εσωτερικής αλήθειας.

Γι’ αυτούς τους κύριους ενδοψυχικούς λόγους, είναι αυθόρμητη ροπή του ανθρώπου, σε κάθε σχέση που έχει απαιτήσεις (και οι περισσότερες έχουν) και, οπωσδήποτε, σε κάθε στιγμή που γεννιέται μία σημαντική ένταση στη σχέση, να επιδιώκει ασυναίσθητα να καταλάβει τη θέση του θύματος, του αδικημένου, του ριγμένου…Έχει όμως ή εικάζεται ότι έχει και πρόσθετα πλεονεκτήματα η θέση του θύματος. Έχει μια δύναμη, μια ισχύ που δεν είναι διόλου αμελητέες, ιδίως όταν το παιχνίδι της ανθρώπινης σχέσης εκτραπεί ή εκφυλιστεί σε παιχνίδι εξουσίας – στο γνωστό «τίνος θα περάσει». Εκεί η κατάσταση είναι προφανής: Αφού για να συνεχίσει η σχέση, το παιχνίδι, απαιτείται να υπάρχουν και τα δύο μέλη, και οι δύο παίκτες, τότε τι είναι πιο ξεκούραστο, ισχυρότερο και, εγωιστικά ιδωμένο, πιο επωφελές; Να τραβάς και να σπρώχνεις και να κοπιάζεις εσύ ή και εσύ – ή να χτυπιέται ο άλλος για να σε κρατήσει, για να σ’ ευχαριστήσει, κινητοποιήσει και τα όμοια; Όποιος πει ότι ποτέ δεν έχει δει τέτοια παιχνίδια, ας κοιταχτεί λιγάκι στον καθρέπτη. Κι όποιος πάλι πει ότι, σε τεταμένες καταστάσεις και περίπλοκες ασκήσεις δεν βλέπει ποια είναι η αυθόρμητη (εγωιστική, πλην τόσο ανθρώπινη) τάση της ψυχής μάλλον έχει χάσει επεισόδια.

Για να το πούμε πολύ απλά: Τη μεγαλύτερη ισχύ και απολαβή την έχει, σε τέτοιες τεταμένες και μπερδεμένες καταστάσεις, εκείνος που βρίσκεται στη θέση του τραβάτε με κι ας κλαίω – ή όπως το διατύπωσε μία άλλη ασθενής μου, εκείνος που, για να κάνει αυτό που θέλει και τον συμφέρει, καταφέρνει και βάζει τους άλλους να τον παρακαλάνε: «Έλα, Μαρία», «Μα έλα, βρε Γιάννη», και τα όμοια.

Τα όσα είπαμε μέχρι τώρα δείχνουν και κάτι ακόμη: Η ανθρώπινη σχέση είναι παιχνίδι για δύο (τουλάχιστον). Κι όποτε προκύπτει, σε μία συνηθισμένη ιστορία, θέση θύματος, τότε καλό είναι να τραβήξει κανείς (το θύμα, το έτερο μέλος της σχέσης, οι θεατές…) λιγάκι την κουρτίνα και να δει τι παίζεται στ’ αλήθεια στο συγκεκριμένο σενάριο θυματοποίησης. Κι εκεί συχνότατα θα δούμε, στο παρασκήνιο, ότι σε συνήθεις ανθρώπινες ιστορίες που παράγουν θέση θύματος, κατά κανόνα και τουλάχιστον κατά ένα μέρος, το θύμα είναι πλάσμα διπλής όψεως. Θα δούμε ότι το ίδιο το θύμα τροφοδοτεί το παιχνίδι που παράγει θέση θύματος με πολλούς τρόπους. Υπάρχουν μάλιστα δύο κύριες και πολύ συνηθισμένες εκδοχές παιχνιδιών, όπου το θύμα συμβάλλει καθοριστικά στην τύχη του:

– Στην πρώτη εκδοχή ανευρίσκουμε το συναινούν θύμα. Δηλαδή, έναν άνθρωπο που με τη στάση του και με τις πράξεις του, με όσα έμπρακτα υποστηρίζει και αρνείται, τροφοδοτεί και διαιωνίζει το συγκεκριμένο παιχνίδι – κατά κανόνα συνοδεύοντας τη στάση του με διάφορες εκλογικεύσεις.

– Στη δεύτερη εκδοχή αυτό που συναντάς είναι ο θύτης-θύμα. Έχει δύο παραλλαγές: Στην πρώτη παραλλαγή συναντάμε το σύνδρομο του Σαμψών, σαν να λέμε. Δηλαδή, έναν άνθρωπο ο οποίος, αφού δεν γίνεται το δικό του (καλό ή κακό με κάποια κριτήρια, άσχετο), άρα είναι «το θύμα», προτιμά να καταστρέψει τα πάντα – δηλαδή μετατρέπεται σε «θύτη». Αυτό το σύνδρομο το συναντάμε με αυξημένη συχνότητα στις άψυχες σχέσεις, όπου δυο άνθρωποι σαπίζουν μαζί επειδή κανείς δεν έχει το κουράγιο να θάψει μια νεκρή σχέση, καθώς και σε βίαιους χωρισμούς, με τη λογική «δεν θα σε χαίρομαι εγώ, δεν θα σε χαίρεται κανείς». Στο «σύνδρομο του Σαμψών» ο θύτης-θύμα έχει πάντοτε κάποια επίγνωση του τι κάνει – απλώς, του είναι αδύνατο να το αποφύγει ή να στερηθεί την απόλαυση του κακού που προκαλεί. Στη δεύτερη παραλλαγή, αντίθετα, ένας άνθρωπος καταρχήν ανεπιγνώτως προκαλεί κακό στους άλλους και στον εαυτό του με τον εξής τρόπο: Κάνει ό,τι μπορεί ώστε να βρεθεί στη θέση του θύματος των περιστάσεων, των άλλων ανθρώπων, των μηχανισμών, του συστήματος – κατά κανόνα, αρχίζοντας αυτός ο ίδιος εχθροπραξίες, που η έκβασή τους είναι προδιαγεγραμμένη και τα σπασμένα θα τα πληρώσει κι ο ίδιος. Παιδιά με βίαιες ή παραβατικές συμπεριφορές, χρήστες ουσιών, στην οδό της σχολικής αποτυχίας…είναι οι πιο τυπικές όσο και τραγικές μορφές αυτής της παραλλαγής του υποδείγματος «θύμα-θύτης» που θα το χαρακτηρίζαμε σύνδρομο του Γολγοθά: Αρνούνται, πονούν, ενοχοποιούν, παγιδεύουν και πληγώνουν τους άλλους μέσα από τη δική τους θυματοποίηση, χωρίς επίγνωση του πόσο θα κοστίσει σ’ αυτά τα ίδια μια τέτοια πορεία. Στους μεγαλύτερους, αλκοολισμός, τοξικομανίες και παραβατικότητες, καθώς και ανοιχτές ή συγκεκαλυμμένες απόπειρες αυτοκτονίας είναι το αντίστοιχο αυτό- και ετεροκαταστροφικό σχήμα «θύτης-θύμα».

Τα λογικά πορίσματα που προκύπτουν από όλα τα παραπάνω, μπορούν να διατυπωθούν ως εξής: Έχε επίγνωση της θέσης σου μέσα στην σχέση. Μη δικάζεις, μην καταδικάζεις. Κατανόησε τον άλλον, το παιχνίδι και τον εαυτό σου μέσα σ’ αυτό. Και, το σπουδαιότερο: Αντί να κλαις τη μοίρα σου, κοίτα να δεις τι περνά από το χέρι σου. Αντί να ψευτοζείς με τις απολαβές του θύματος, δηλαδή, κοίτα τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις για να πάνε τα πράγματα προς ένα σημείο που θα βρίσκεται πιο κοντά στην αληθινή σου ζωή. Η συμμόρφωση με τις προδιαγραφές της θέσης θύματος, όποιες κι αν είναι οι συναισθηματικές ή πρακτικές απολαβές της, έχει πάντοτε ανθρώπινο κόστος. Που μπορεί να πάρει ακόμη και οριακές, υπαρξιακές διαστάσεις – όπως δείχνει η ακόλουθη κουβέντα ενός ώριμου πλέον άνδρα (επιτυχημένου, επιπρόσθετα) στο πλαίσιο της ψυχανάλυσής του:

«Στη ζωή μου πάντοτε προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην εικόνα που είχαν οι άλλοι για μένα, ώστε να γίνω αποδεκτός. Έτσι όμως ήμουν χαμένος από χέρι. Αν δεν τα κατάφερνα, θα είχα αποτύχει. Κι αν πάλι τα κατάφερνα, θα είχα χάσει τον εαυτό μου. Ήμουν, σαν να λέμε, κυριολεκτικά σφαγμένος από χέρι».

Προσαρμογή από το βιβλίο του Ν. Σιδέρη, Δεν Παίζεις Μόνο Εσύ – Υπάρχουν κι Άλλοι!. Ήθη και τέχνη της ανθρώπινης σχέσης. Εκδ. Μεταίχμιο

 

Έχεις την συνήθεια να μαζεύεις άχρηστα πράγματα, νομίζοντας πως κάποια μέρα θα σου χρησιμεύσουν;

Έχεις την συνήθεια να συσσωρεύεις χρήματα, γιατί νομίζεις πως θα σου λείψουν στο μέλλον;

Έχεις την συνήθεια να αποθηκεύεις ρούχα, παπούτσια, έπιπλα, και διάφορα άλλα αντικείμενα του σπιτιού που δεν χρησιμοποιείς πια εδώ και πολύ καιρό;

Και μέσα σου;...;Έχεις την συνήθεια να "αποθηκεύεις"θλίψη, φόβο, θυμό, αγανάκτηση, ενοχές, πίκρα και άλλα;

Μην το κάνεις, είναι αναγκαίο να αφήσεις μέσα σου ένα κενό, για να μπουν μέσα σου καινούργια πράγματα.

Είναι ανάγκη να απελευθερωθείς από τα άχρηστα πράγματα που έχεις μέσα σου και στην ζωή σου, για να έρθει η αφθονία και η ευημερία.

Η δύναμη αυτού του κενού είναι εκείνη που θα απορροφήσει και θα προσελκύσεις όλα εκείνα που επιθυμείς.

Μέχρις ότου φορτώνεσαι, υλικά και συναισθηματικά, από παλιές συνήθειες, συναισθήματα και σκέψεις, δεν θα υπάρχει περιθώριο για νέες ευκαιρίες.

Τα καλά πρέπει να ρέουν...καθάρισε τα συρτάρια, τα ντουλάπια, τα δωμάτια, το γκαράζ...τον εαυτό σου!

Ξεφορτώσου ότι δεν χρειάζεσαι πια...

Δεν είναι τα διατηρημένα αντικείμενα εκείνα που λιμνάζουν την ζωή σου...
αλλά η σημασία και η έννοια της στάσης της δικής σου το να κρατάς, να αποθηκεύεις, να διατηρείς...

Το να συσσωρεύεις έχει την σημασία της έλλειψης, φόβος και ανασφάλεια πως αύριο , κάποια μέρα δεν θα έχεις την δυνατότητα να καλύψεις την/τις ανάγκες σου...

Με αυτή την ιδέα στέλνεις δύο μηνύματα στον εγκέφαλο σου και στην ζωή σου: πως δεν έχεις εμπιστοσύνη στο αύριο και σκέφτεσαι πως το καινούργιο και το καλύτερο δεν είναι για σένα, για αυτό χαίρεσαι διατηρώντας παλιά πράγματα και άχρηστα.

Απελευθερώσου από ότι έχει χάσει το χρώμα και έχει ξεθωριάσει...
Άφησε να μπει στο σπίτι σου και στην ζωή σου το καινούργιο.

 

Κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ.
Σταμάτα!! Ότι κάνεις, άστο κάτω, τώρα και σκέψου πράγματα που έχεις αφήσει σε μια νοητή, ατελείωτη λίστα με τίτλο «θα τα κάνω όταν…»
Πιάσε την λίστα και σβήνε!
Χρωστάς συγγνώμες;;
Πες τες!! Ειλικρινά, απλά και ξεκάθαρα.
Αν τις εννοείς.
Αν δεν τις εννοείς τράβα παρακάτω.
Τις είπες τις συγγνώμες σου; Μπράβο!
Είτε γίνουν δεκτές είτε όχι, δεν θέλω να σε στεναχωρήσω αλλά η ρωγμή θα είναι εκεί.
Ξεκίνα να χτίζεις ξανά την σχέση αν υπάρχει λόγος.
Αν δεν υπάρχει, ρίξε ένα χαμόγελο και προχώρα.
Και προσπάθησε να μην κάνεις την ίδια μαλακία ξανά.
Μάθε κάτι αν μπορείς και προχώρα.
Δεν μπορείς να κερδίσεις τίποτα με το να κάθεσαι πάνω από το παρελθόν, να το κοιτάς και να το κλαις.
Κλείσε τα μάτια και σκέψου τα σ’αγαπώ που δεν είπες γιατί περίμενες εκείνες τις ιδανικές συνθήκες που «όταν θα…»
Πάρε ένα τηλέφωνο και πες στον άλλο, «θέλω να σε δω τώρα».
Σημασία έχει να το πεις. Και να το ακούσει ο άλλος. Να πεις «σ’αγαπώ» και χαμογελάσουν τα μάτια κάποιου.
Και ξεκόλλα τον εγκέφαλό σου από τα γκομενικά. Δεν υπάρχουν μόνο αυτά στον πλανήτη. Μπορεί η κινητήριος δύναμη αυτού του κόσμου να είναι ο έρωτας αλλά τα σ’αγαπώ σου τα χρωστάς κι αλλού.
Βρες τους ανθρώπους σου και πες τους το. Ότι έχεις μέσα σου.
Βγάλτο και πες το. Μην το αφήνεις να ριζώσει.
Ότι και να ναι, πρέπει να το βοηθήσεις να εξελιχθεί. Να μεγαλώσει ή να απελευθερωθεί. Μην περιμένεις αυτό το «όταν θα….»
Είναι η μεγαλύτερη μαλακία που μπορείς να κάνεις!!!
Και στο λέει η πρωταθλήτρια του είδους!
Δεν υπάρχει καμία στιγμή που λέγεται «όταν θα…»
Ζήσε το σήμερα, την στιγμή τώρα, αυτό το λεπτό δεν θα γυρίσει και τα επόμενα δεν στα εξασφάλισε κανείς!
Όσο εσύ περιμένεις, η ζωή σου σπάει πλάκα!
Προχωράει και πάει παρακάτω.
Κάν’τα τώρα.
Και τα καλά και τα κακά, και τα σωστά και τα λάθη, κάντα όλα! Αλλά κάν’τα τώρα!
Όπως μπορείς. Όσο απλά γίνεται. Όπως μπορεί να γεμίσουν την ψυχή σου.
Για σένα. Όχι για τους άλλους.
Για να γεμίσεις εσύ. Όχι για να πρασινίσουν οι άλλοι με την χαρά σου.
Καθάρισε το γύρω σου.
Κράτα τους ανθρώπους που μιλάτε την ίδια διάλεκτο και είναι η παρουσία τους αυτή που σε κάνει να χαμογελάς.
Καθάρισε το χώρο σου, κράτα ότι σου χρειάζεται.
Δεν φτιάχνουν τα πράγματα τις μνήμες. Οι στιγμές φτιάχνουν τις μνήμες.
Βρες τις τοξικές πηγές, τους τοξικούς ανθρώπους, τους νηστικομάτηδες που λέγαν οι γιαγιάδες μας και ξαπόστειλέ τους.
Όταν θα….. Δεν έχει!!!
Και δεύτερη ζωή, δεν έχει λέει η Τζίνα.
Και αυτό το καταλαβαίνουμε αργά, συνεχίζει. Όταν ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με την σκληρή πραγματικότητα.
Χαμογελάει η Τζίνα.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι χαράσσουν την ψυχή σου κι ας μην άγγιξαν ποτέ την καθημερινότητά σου.
Άλλαξες μαζί τους κουβέντες και μέσα από τις λέξεις δέθηκαν μέσα σας τα πάντα.
Κι αν θες να τιμήσεις αυτούς τους ανθρώπους πρέπει κάτι να αλλάξεις στην δική σου ζωή.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι περνάνε από την ζωή και το αποτύπωμά τους σε αλλάζει.
Δεύτερη ζωή δεν έχει….

...Σοφία Παπαηλιάδου.

 

 

Τοξικοί άνθρωποι

Θα έπρεπε να κυκλοφορούν με ένα μεγάλο "Αρρωστάκια" γραμμένο στα μέτωπό τους, ωστόσο δεν είναι πάντα εύκολο να τους ξεχωρίσεις. Αυτά είναι κάποια ενδεικτικά χαρακτηριστικά σύμφωνα με το inc.com, έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα συναντήσεις κάποιον "τοξικό" να είσαι προετοιμασμένος να την κάνεις.
1. Ο αλαζόνας Η αλαζονεία είναι η αρνητική πλευρά της αυτοπεποίθησης. Ένας τέτοιος άνθρωπος πιστεύει ότι κάνει τα πάντα τέλεια, χωρίς λάθη και φέρεται ως ανώτερος όλων. Όσο μεγάλη και αν είναι μια δική σου επιτυχία, δεν πρόκειται να χαρεί για σένα αλλά θα σου τονίσει ό,τι έκανες λάθος.
2. Το αιώνιο θύμα Είναι ο άνθρωπος που για τις δικές του αποτυχίες κατηγορεί πάντα κάποιον άλλο. Από το υπερβολικά πιεστικό αφεντικό του μέχρι τα παιδιά στο δημοτικό που δεν τον παίζανε. Δεν θα διστάσει να δημιουργήσει μια αλυσίδα ανθρώπων που θα κατηγορεί για ό,τι έχει πάει στραβά στη ζωή του, ωστόσο δεν θα προσάψει ποτέ τίποτα στον ίδιο του τον εαυτό.
3. Το control freak Ξέρει τα πάντα και είτε θα είναι συνεχώς πάνω από το κεφάλι σου υποστηρίζοντας ότι «εγώ θα το είχα κάνει καλύτερα γιατί....» είτε δεν θα σε αφήσει εξ' αρχής να κάνεις αυτό που έχεις αναλάβει με την ησυχία σου. Πρόκειται για αρκετά ανασφαλή άτομα που δύσκολα δείχνουν εμπιστοσύνη στους άλλους και είναι μεγάλοι φαν της φράσης «αν θες να γίνει κάτι καλά, κάν' το μόνος σου».
4. Ο ζηλιάρης Δεν είναι ποτέ ικανοποιημένος και ευχαριστημένος. Μιλάμε για τον άνθρωπο που όχι μόνο δεν μπορεί να νιώσει χαρά για τις επιτυχίες των άλλων, αλλά δεν θέλει καν να έχει γύρω του επιτυχημένους ανθρώπους, ακόμα και αν πρόκειται για άτομα που βρίσκονται σε τελείως διαφορετικό, από το δικό του πεδίο.
5. Ο ψεύτης Εντάξει, ψέματα έχουμε πει όλοι. Κάποιοι, όμως άνθρωποι είναι απλά ανίκανοι να παρουσιάσουν μια ιστορία ακριβώς με τον τρόπο που έχει συμβεί, χωρίς να αλλάξουν τα γεγονότα ή να τα διαστρέψουν με τον τρόπο που τους συμφέρει. Και σαν να μην έφτανε το γεγονός ότι δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε μια λέξη τους, είναι δεδομένο ότι θα έχουν πει ψέματα για εσένα σε άλλους και για άλλους σε εσένα.
6. Ο μόνιμα αρνητικός Είναι αυτός που συνέχεια γκρινιάζει. Δεν του αρέσει τίποτα. Οι προβλέψεις που κάνει για το μέλλον είναι όλες αρνητικές. Δεν πρόκειται να σου ευχηθεί ποτέ «καλή επιτυχία» γιατί απλά δεν πιστεύει σε αυτόν τον όρο. Αν έχεις γύρω σου έναν τέτοιο άνθρωπο, φρόντισε να απομακρυνθείς το συντομότερο, γιατί το μόνο που έχει να σου προσφέρει είναι αρνητική ενέργεια και απαισιοδοξία.
7. Ο άπληστος Η φιλοδοξία είναι κάτι πολύ θετικό και αισιόδοξο, όχι όμως σε υπέρμετρο βαθμό. Ο άπληστος άνθρωπος θέλει να έχει τα πάντα, χωρίς υπερβολή και έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτόν ακριβώς το σκοπό. Θα πατήσει επί πτωμάτων προκειμένου να τον ολοκληρώσει, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη.
8. Ο επικριτικός Η κριτική ικανότητα είναι από τις πιο χρήσιμες που μπορεί να έχει κανείς. Ορισμένοι άνθρωποι όμως, φτάνουν στο άλλο άκρο και κρίνουν, ή καλύτερα, κατακρίνουν τα πάντα. Έχουν άποψη για όλα, ακόμα και αν είναι εντελώς άσχετοι με το αντικείμενο στο οποίο αναφέρονται, άποψη η οποία είναι μόνιμα αρνητική.
9. Ο κουτσομπόλης Θέλει να μαθαίνει τα πάντα, το γνωστό και ως «σύνδρομο της κλειδαρότρυπας» και δεν υπάρχει περίπτωση, ποτέ και για κανένα λόγο, να κρατήσει μυστικό. Είναι αυτός που, όταν σε δει, θα σε χαιρετήσει με την ατάκα «άκου να δεις τι έμαθα!» και θα κάνει ό,τι μπορεί για να μάθει τις πιο πρόσφατες εξελίξεις της δικής σου ζωής (όσο πιο προσωπικές, τόσο το καλύτερο), τις οποίες θα μεταφέρει πάραυτα στον επόμενο άνθρωπο που θα συναντήσει.
10. Ο «όλα τα παραπάνω» Εκείνος που η απάτη, το ψέμα, η απληστία, η αρνητικότητα και όλα όσα περιγράψαμε παραπάνω δεν αποτελούν απλά ένα κομμάτι του, αλλά χτίζουν όλη του την προσωπικότητα συνδυαστικά. Λόγω έλλειψης κάθε ηθικού ενδοιασμού, βρίσκεται συνήθως σε θέσεις εξουσίας, είναι ο εφιάλτης οποιουδήποτε βρίσκεται πιο κάτω στην ιεραρχική κλίμακα και το επίπεδο της συναισθηματικής του νοημοσύνης είναι υπό του μηδενός.

Πηγή: www.lifo.gr

 

Η συσσώρευση άχρηστων πραγμάτων, ελλατωματικών ή χαλασμένων συσκευών αλλά και η βρωμιά στο σπίτι εγκλωβίζει την αρνητική ενέργεια και δεν αφήνει την καλή να εισέλθει...