Βαρέα και Ανθυγιεινά

Και πόσες θυσίες απαιτεί να βγεις από το ποτάμι;Δυστυχώς
νομίζουμε ότι έχουμε τις δυνατότητες να κάνουμε εντελώς
δικά μας πράγματα έξω από κοπάδια και την αλλοτρίωση
που επιφέρει η ζωή η ίδια

Δεν αρνούμαι τη θέληση ή τα όνειρα κάποιου να κάνει ό,τι
επιθυμεί,αλλά η φύση μας έχει προγραμματίσει με συγκεκριμένο
τρόπο και όσο πολιτισμένοι και να το παίξουμε πάντα θα είμαστε
καταδικασμένοι να υπηρετούμε το σκοπό μας στη ζωή

Νομίζω ότι η ζωή είναι ποτάμι.Εμείς πιστεύουμε ότι είναι κάτι
διαφορετικό,γιατί σαν είδος είμαστε υπερόπτες και εγωκεντρικοί
τόσο,ώστε να νομίζουμε ότι οι δυνατότητες μας είναι άπειρες

Όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις φυσικά και μπορούμε να
αποφύγουμε τις κακοτοπιές αλλά στα γνωρίσματα που περιγράφτηκαν
είδα σχεδόν όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω.Για αυτό λέω και
εγώ αν υπάρχει νόημα να γράφουμε για τα μειονεκτήματα μας.Το
καλύτερο θα ήταν να προχωράμε απλά αποδεχόμενοι όσα δε μας
βλάπτουν

 

Οκ.

Πάντως ζει μεν κανείς αποδεχόμενος, αλλά προχωρά κάνοντας όνειρα. Δεν είναι αλλαζονία. Είναι ο ρεαλισμός του "έτσι θέλω".

Και πολλές φορές πιάνει θαυμάσια.

 

Απιστευτο νημα! Πολύ διάβασμα!
Πραγματικά μπράβο κι ευχαριστω.

 

Ωραία όλα αυτά...
Και καλά περιγραμμένα και με απ' όλα...
Και με εμβάθυνση και με εμβρίθεια και με γενεσιουργά και με ξανά απ΄ όλα...
Και κατανοούμε και συμπάσχουμε και λέμε "ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτα" (μέχρι τώρα) και να το βλέπουμε το πράμα και κομμάτι διαφορετικά και όλο στην προσπάθεια να το δούμε βγαίνουμε και μεις ωφελημένοι...
Όλα καλά μέχρις εδώ...
Το ερώτημα όμως παραμένει στο κατά πόσον οι ...άλλοι μπορεί να είμαστε εμείς στο φινάλε... Για κάποιους άλλους, εννοείται...
(Θεωρητικό, αν υποθέσουμε πως εμείς μια χαρά παιδιά είμαστε, και άντε πως είμαστε και με την βούλα, πόσο σταδιάλα μια χαρά είμαστε στα μάτια (αντίληψη) των ...άλλωνε?

Και πόσο να παλέψεις με ένα μυαλό, αν υποτεθεί πως έχει φαλτσάρει?
Και γιατί και πώς και ποιος εντέλλεται και ποιανού κιαρατά δουλειά είναι (μη βιαστείτε να απαντήσετε, το να σας απογοητεύσω είναι πανεύκολο, σιγά το δύσκολο δηλαδή) στο κάτω - κάτω της γραφής...

Είμαστε σε ένα πολιτισμικό μπορδούκλωμα άνευ προηγουμένου, όπου:
1. Μαθαίνουμε τα παιδιά στο σχολείο πώς να περπατάνε στον δρόμο και τι σημαίνει κυκλοφορία, επίσης να κάνουνε καμάκι και να φοράνε καπότα...
2. Χαλάμε δις για να φτιάξουμε σηματάκια στα φανάρια να λένε "σβήσε την μηχανή, γιατί θάσαι ακίνητος κανά πεντάλεπτο και..."
3. Φκιάνουμε τουτού και μηχανάκια που πάνε τον κώλο τους, ενώ μόνο σε 7.000 περίπου χιλιόμετρα από το οδικό δίκτυο του "πεπολιτισμένου κόσμου" δεν υπάρχει όριο ταχύτητας...
4. Τα τελευταία 30 χρόνια τρώμε, πρακτικά, σκουπίδια, αναπνέουμε τα 2/3 από όλες τις χημικές ενώσεις που υπάρχουν, κατά περίπτωση.
5. Γκαστρώνεται με τεχνική υποστήριξη η μια στις 7 με 10 μανάδες, αλλά και ο λόγος διαζυγίων προς γάμους είναι 1 στα 2, προς χαράν των δικεόρων και της παραγωγής καταναλωτικών αγαθώνανε...
6. Μέχρι το '70 αντιμετωπίσαμε όλες σχεδόν τις αρρώστειες που υπήρχαν και μετά ξεκινήσαμε να "θεραπεύπουμε" τις αρρώστειες που παρήγαγαν τα χεράκια και τα μυαλουδάκια μας, από το '70 και μετά.
7. Ντιλαρουμε τα όποια δικαιώματά μας σε ένα πεδίο που λειτουργεί σε βάρος μας και που πρακτικά αγνοούμε...
8. Έχουμε αναθέσει σε επαγγελματίες μαλάκες να μας αντιπροσωπεύουν, να διεκδικούν για μας, να πολεμούν για μας, ενίοτε να γαμούν για μας (από πολιτικούς μέχρι οικολόγους και από μισθοφόρους μέχρι τον ...Ασκητή).
9. Πιστεύουμε πως γαμάμε και δέρνουμε κι έτσι και κοπεί για 3 μέρες το ρεύμα, το 30% θα ψοφήσει άκλαυτο (εκτός από τον Λιακόπουλα που θα ψοφήσει γαμημένος από αυτούς που τους πουλάει οδηγούς επιβίωσης).
10. Σκοτώνουμε συστηματικά την πλάγια σκέψη μας εδώ και 40 χρόνια από τη μια, ενώ από την άλλη δεν υπάρχουν πια σημεία να δει το μάτι μας, παρά μόνον επιφάνειες και όγκοι, συνήθως τουρλουμπουκηδόν...
11. Βάλτε και κάτι εσείς, δεν είν' κακό...! (Θα έγραφα καμιά 20αριά ακόμα, αλλά να μη το γαμήσουμε και ψοφήσει,ναι (?), βάλτε σείς με το μυαλό σας)...

Θα μου πείτε, καλά ρε παλουκάρι, πριν δεν υπήρχαν δαύτα?
Υπήρχαν, αντιμετωπίζονταν με λύσεις από εμπνευσμένες (ελάχιστες) έως της συμφοράς (η συντριπτική πλειονότητα), δηλαδή όπως ακριβώς και τώρα, μόνο που όταν "σκάνε" καμωνόμαστε πως βουτάμε από τα σύννεφα κι έτσι...
Βλέπετε αν υπήρχε 5% οικονομία στην μαλακία και αμετροέπεια των 10 και σημείων πιο πάνω, δεν θα υπήρχαν το 95% των περιπτώσεων που μιλάμε τώρα...

Δεν διαφωνώ με την όποια προσέγγιση από τους συμμετέχοντες.
Απλά λέω πως ενίοτε βαριέμαι από τις τακτικές/διαπιστωτικές/διαδικασιακές προσεγγίσεις (κάτι σαν το τι να κάνουμε χωρίς τση βάρβαροι, ένα πράμα).
(Διότι δουλειά μας ως είδος δεν είναι να τρέχουμε σαν σκυλιά κυνηγώντας την ουρά μας καμωνόμενοι πως λύνουμε ένα πρόβλημα, αλλά να "σκοτώνουμε" το πρόβλημα στην πηγή. Σιγά την σοφία που θέλει αυτό)...

Με κάνουν να νιώθω σαν άλογο με παρωπίδες...
Μια χαρά άλογο, αλλά με παρωπίδες...
Που ακόμα κι αν δεν ήμουν ζεμένο στο καρότσι, αλλά ελεύθερο στο λιβάδι, το πολύ να την πάλευα καμιά δυο εβδομάδες πριν καταλήξω στην κοιλιά αρπακτικών και πτωματοφάγων...
Επιβιώνει άλογο χωρίς περιφερειακή όραση..?
Αμ δεν!
Τσου!

 

Ρε σεις, ρε σεις...
Τι σταδιάλα περί το βουδουσουμού τυρβάζομεν όταν γράφονται σκονάκια για το πώς θα την κάνεις με ελαφρά αν πέσεις στην στραβή...
Σκονάκια? Οδηγίες προς ναυτιλομένους, έξυπνα και πρακτικά κόλπα..?
Με μόδα και σύνθημα την θετική ενέργεια ή την αρνητική...?
Ρε σεις μια είναι η ενέργεια.
Τη ρουφάς ή στη ρουφάνε, την μοιράζεσαι ή όχι, την παράγεις ή όχι, διγιότι ή έμεινες από ...γκάζια ή έχεις γιατί θέλεις, μπορείς και ξέρεις να την χαίρεσαι!
Μα να μιλάμε για ανταλλαγή ενέργειας και την ίδια στιγμή να υπάρχει θετική ή αρνητική..?
Ρε είμαστε με τα καλά μας..?
Η ενέργεια δεν κατατίθεται στη τράπεζα, δεν αυγατίζει με επιτόκια, μόνον από την πάρτη μας...
Δεν ξέμε τι μας γίνεται?
Άει ρε...
Please reboot to restart, πάρτε το αλλιώς, reset ρεεεε, control+alt+del. πώς το λένε...?
Εν ανάγκη σπάστε το, το γαμίδι το "πι-σι"... Μπορεί και να βγει σε καλό... Μπορεί και να μάθουμε να νιώθουμε, αφού τα "γράμματα" τα παπαγαλίζουμε...
Ναι?

 

Aχά...!

https://www.facebook.com/scientistsforpeace/videos/520223004805599/

 

Βάζω τα όρια μου. Από την παθητικότητα στην διεκδικητικότητα

Παθητικότητα, επιθετικότητα ή διεκδικητικότητα;

Η διεκδικητικότητα είναι μια απαραίτητη δεξιότητα που διατηρεί τις ισορροπίες στις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Πολλοί άνθρωποι συγχέουν την διεκδικητικότητα με την επιθετικότητα, την δυναμικότητα, την απαιτητικότητα. Η διεκδίκηση όμως είναι στην ουσία η χρυσή τομή ανάμεσα στην παθητικότητα και την επιθετικότητα.

Ο παθητικός άνθρωπος δεν αξιώνει τίποτα από τους γύρω του αλλά περιμένει οι άλλοι να ενδιαφερθούν για τις ανάγκες του και να τις ικανοποιήσουν.

Ο επιθετικός, αντίθετα, απαιτεί διαρκώς την ικανοποίηση των αναγκών και των θέλω του, σε βάρος συχνά των δικαιωμάτων και των αναγκών των άλλων.

Ως διεκδικητικότητα περιγράφεται η συμπεριφορά σύμφωνα με την οποία γνωστοποιούμε με δυναμισμό και αποφασιστικότητα τα θέλω, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας στους άλλους, χωρίς όμως να απαιτούμε πάση θυσία την ικανοποίηση τους και χωρίς να τους τα επιβάλλουμε παρά τη θέληση τους.

Ο διεκδικητικός άνθρωπος υπερασπίζεται τα δικαιώματα του αλλά παράλληλα σέβεται και τα δικαιώματα των άλλων.

Γιατί είμαι παθητικός; Η δύναμη της σκέψης

Αυτό που συνήθως εμποδίζει κάποιους ανθρώπους από το εκφράσουν διεκδικητικότητα είναι οι βασικές τους πεποιθήσεις. Οι πεποιθήσεις αυτές συνήθως λένε: «Αν μιλήσω θα χάσω τον έλεγχο και θα μαλώσω», ή «Τι και αν τα πω, κανείς δεν θα με ακούσει», ή «Καλύτερα να μη μιλήσω για να μη χάσω τη συμπάθεια τους».

Όλες αυτές οι πεποιθήσεις σας κρατούν εγκλωβισμένους σε μια παθητική συμπεριφορά από την οποία συνήθως βγαίνετε ζημιωμένοι καθώς μηρυκάζετε τις σκέψεις και τα συναισθήματα σας και πνίγεστε από αυτά.

Και το παράλογο είναι πως ενώ ξέρετε που θα οδηγήσει η σιωπή σας, συνεχίζεται να την υπερασπίζεστε σαν κόρη οφθαλμού.

Μπορεί στην παιδική σας ηλικία να βιώσατε πολλές απαγορεύσεις και περιορισμούς, να μην εισακούγονταν η άποψη σας με αποτέλεσμα να μάθατε πως η παθητική συμπεριφορά είναι η πιο συμφέρουσα. Όμως ως ενήλικοι έχετε πλέον την ευθύνη να αποφασίσετε αν θα συνεχίσετε να λειτουργείτε με τον ίδιο τρόπο ή θα επιδιώξετε μια αλλαγή.

Ενοχές. Ξεφορτωθείτε τες!

Αρχικά θα πρέπει να ξεφορτωθείτε τις ενοχές.

Νιώθετε ένοχοι στο ενδεχόμενο να δυσαρεστήσετε κάποιον. Νιώθετε ένοχοι αν οι άλλοι χρειαστεί να δαπανήσουν χρόνο για σας.

Δεν είστε υπεύθυνοι για τα συναισθήματα ούτε για τις σκέψεις των άλλων.

Αν οι άλλοι πληγωθούν, προβληματιστούν ή σοκαριστούν ακούγοντας πως και εσείς έχετε γνώμη, τότε αυτό δεν λέει κάτι για σας (πόσο αναίσθητοι είστε που τους πληγώνετε) αλλά κάτι για τους άλλους (ότι δεν σκέφτηκαν ποτέ ότι και εσείς δικαιούστε να έχετε άποψη).

Και ο μόνος υπεύθυνος για αυτό, είστε εσείς αφού ποτέ δεν τολμήσατε να υποστηρίξετε την άποψη σας σοβαρά.

Οι διαρκείς ενοχές σας κρατάνε απλώς πίσω και σας αναγκάζουν να ζείτε μια διπλή ζωή: αυτή που δείχνετε στους άλλους προσποιούμενοι ότι είστε σύμφωνοι με όλα και αυτή που παίζετε μέσα στο μυαλό σας κάθε φορά που γυρνάτε σπίτι. Πείτε στον εαυτό σας «Έχω άποψη και δικαιούμαι να την πω, όπως όλοι.

Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να συμφωνήσει μαζί μου αλλά θα πρέπει τουλάχιστον να με ακούσει»

Κανείς δεν διαβάζει τις σκέψεις σας. Μιλήστε!

Αφού λοιπόν πείσετε τον εαυτό σας να απεγκλωβιστεί από ανούσιες ενοχές και προθυμοποιηθείτε να μιλήσετε για αυτά που θέλετε, τίθεται το μεγάλο ερώτημα: «Πώς να το κάνω; Τι να πω;»

Πολλοί άνθρωποι έχουν καταπιέσει τα θέλω και τα συναισθήματα τους τόσο πολύ καιρό που νιώθουν στην πραγματικότητα θυμό για τους άλλους, και τα λόγια που αυθόρμητα τους έρχονται στο μυαλό είναι άκρως επιθετικά.

Εδώ κρύβεται μια παγίδα. Δεν ευθύνονται οι άλλοι για το θυμό σας, αλλά εσείς.

Δεν φταίνε οι άλλοι που τόσον καιρό δεν βάζετε τα προσωπικά σας όρια, δεν φταίνε οι άλλοι που δεν εκφράζετε τις αντιρρήσεις ή τα παράπονα σας.

Αφού λοιπόν εσείς καταπιέζετε τον εαυτό σας, εσείς προκαλείτε και τον θυμό σας.

Μιλήστε χρησιμοποιώντας τον πρώτο ενικό. Περιγράψτε την κατάσταση, το πώς νιώθετε και το τι θέλετε ή περιμένετε από τους άλλους.

Κοιτάξτε τους στα μάτια όταν μιλάτε, με ήρεμο και σταθερό τόνο φωνής σαν να λέτε κάτι απόλυτα φυσιολογικό.

«Όταν με ρωτάς κάθε δύο λεπτά αν τελείωσα, με αγχώνεις. Θα σε ενημερώσω εγώ αμέσως μόλις τελειώσω με τα έγγραφα».

«Όταν μου φωνάζεις διαρκώς, με αποσυντονίζεις. Θα με βοηθούσες αν κατέβαζες λίγο τον τόνο της φωνής σου»

Δεν είναι τόσο δύσκολο. Το μυστικό είναι στον τόνο της φωνής και στο ύφος σας. Τα ίδια λόγια μπορεί να λεχθούν με μοχθηρία, θυμό, εκνευρισμό ή ευγένεια και ηρεμία. Προτιμήστε τα δύο τελευταία. Αποφύγετε κατηγορίες και μομφές και αποφύγετε με κάθε τρόπο τις δικαιολογίες. Δεν είστε κατηγορούμενοι για κάτι.

Η γλώσσα του σώματος μετράει

Τα λόγια, όσο ισχυρά και θετικά και αν είναι, χρειάζεται να συνοδεύονται από τα αντίστοιχα μη λεκτικά στοιχεία. Εμπνέεται εμπιστοσύνη και δυναμισμό όταν συμπεριφέρεστε ανάλογα. Κοιτάξτε τον συνομιλητή σας στα μάτια, μην αποφεύγετε το βλέμμα του. Μιλήστε δυνατά και κατανοητά. Ισιώστε το σώμα σας και πάρτε μια στάση χαλαρή και αποφασιστική. Σαν να του ζητάτε κάτι απολύτως φυσιολογικό, όπως ένα ποτήρι νερό. Μιλήστε αφού έχετε εξασφαλίσει την προσοχή του.

Διαχειριστείτε την απόρριψη

Ας μη γελιόμαστε. Το ότι βάλατε τα δυνατά σας, εξασκηθήκατε ώρες μπροστά στον καθρέφτη, βρήκατε τα κατάλληλα λόγια και το κουράγιο να ζητήσετε εκείνη την άδεια που θέλατε εδώ και μήνες, δεν σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα την πάρετε. Αν απογοητευτήκατε, και σκέφτεστε να τα παρατήσετε, κακώς. Το σημαντικότερο όλων είναι πως καταφέρατε αυτό που τόσο καιρό θεωρούσατε βουνό: να ζητήσετε άδεια από τον διευθυντή σας. Και αφού το κάνατε μια φορά μπορείτε να το κάνετε και δεύτερη, και τρίτη. Κανείς δεν γίνεται διεκδικητικός με την πρώτη προσπάθεια και κανείς διεκδικητικός δεν παίρνει πάντα αυτό που θέλει. Αλλά σίγουρα νιώθει καλύτερα με τον εαυτό του, οι άλλοι ξέρουν τι περιμένει από αυτούς και φυσικά ικανοποιούνται οι ανάγκες του σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από αυτόν που τις κρατάει ως επτασφράγιστο μυστικό.

http://www.o-klooun.com/psychology/vazo-ta-oria-mou-apo-tin-pathitikotita-stin-diekdikitikotita