Βελόνες

Ο Αφέντης μου δεν πιστεύει ότι το σώμα είναι το γαϊδουράκι της ψυχής. Θεωρεί ότι όσο και αν βασανίσεις το σώμα, η ψυχή παραμένει κάτι άπιαστο και αιθέριο, παραμένει ελεύθερη ακόμη και όταν το σώμα λυγίσει και χυθούν τα πρώτα δάκρυα. Ακόμη και όταν ανοίξει το στόμα και βγει η πρώτη έκκληση για οίκτο.

Ο Αφέντης μου περιφρονεί αυτού του είδους τις τακτικές. Δεν θέλει να χώνει βελόνες στο στήθος μου. Θέλει να είμαι ολόκληρη μια ανάσα, καρφιτσωμένη στην αιώνια στιγμή μας, εκεί να αναπνέω αργά γι αυτόν, χωρίς να πεθαίνω. Ηδονίζεται από τον πόνο μου και από τον τρόπο που κρατιέμαι στη ζωή. Βάζει αργά αργά τη βελόνα στην ίδια πληγή και μετά την τραβάει πάλι λίγο έξω. Η βελόνα παρασύρει κομμάτια ιστών, φόβων, ονείρων, απελπισίας. Μετά πάλι από την αρχή.

Ήμουν μία γυναίκα που της άρεσε να αγκαλιάζει. Μου άρεσαν οι άντρες, λάτρευα το αντρικό σώμα, μου άρεσε να χαϊδεύω την λεία πλάτη που καταλήγει στους εύρωστους γλουτούς, ελαφρά τριχωτούς, τις ρώγες του στήθους που φουσκώνουν με το υποδόριο λίπος, τα αξύριστα μάγουλα και το πηγούνι. Την διχάλα των δυνατών μηρών που καταλήγει στα τρυφερά σακουλάκια, τον σάρκινο λοστό που υψώνεται σχεδόν αμέσως μέσα στο στόμα μου, όταν τον φιλώ. Δεν έγινε ποτέ κανένα κορμί δικό μου. Απόμακρα τα γεύθηκα όλα. Τα άγγιξα μόνο λίγο και μετά τα ξέχασα.

Ήμουν μία γυναίκα που της άρεσε να διασκεδάζει. Μου άρεσε η πολυκοσμία, τα πάρτι, μου άρεσε να χορεύω, να γελάω, να λέω αστείες ιστορίες. Μου άρεσε να είμαι με φίλους και να αφήνω τον χρόνο να περνάει ασυναίσθητα, να μεγαλώνω χωρίς να σταματάω τις στιγμές. Μέχρι να τις γευθώ είχαν χαθεί μέσα στην οχλαγωγία, μέσα στον ίδιο μου τον θόρυβο, σαν να τις τρόμαζε το γέλιο μου. Έτρεχαν μακριά οι στιγμές μου, δεν είχα πιάσει σχεδόν ποτέ ούτε μία. Μόνο μία φορά, όταν γέννησα, και το κεφάλι του γιου μου ήρθε και σφηνώθηκε ανάμεσα στους μηρούς μου. Αυτή τη στιγμή την κράτησα, είναι δική μου.

Ήμουν μία γυναίκα που είχε κλείσει την ψυχή της. Φοβισμένη από αυτό το βρώμικο, φοβερό πράγμα, γύρω μου και μέσα μου. Ζούσα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, εκτός από τα ασήμαντα καθημερινά πράγματα. Τα ανώδυνα. Αυτά που σε κάνουν να ξεχνιέσαι, να μην ζεις, δηλαδή να μην πονάς. Ξύπνησα ένα πρωί, μόνη μέσα σ’ ένα άδειο δωμάτιο, και είπα: «Ποια είμαι;»

Δεν υπήρχε απάντηση. Δεν ήμουν τίποτα. Για να είσαι κάτι, πρέπει να γίνεις. Αυτή είναι η απάντηση.

Ο Αφέντης μου πιστεύει ότι το σώμα και η ψυχή πηγαίνουν χέρι χέρι. Στροβιλίζονται σε μία ατέρμονη ελικοειδή κίνηση, σαν να χορεύουν στον άνεμο, ανεβαίνουν μαζί μέσα στο γαλάζιο ενός άδειου ουρανού.

Ο Αφέντης μου πήρε την ψυχή μου πολύ απαλά στα τρυφερά του χέρια και μου έχωσε μέσα μια λεπτή μακριά βελόνα. Εκεί επάνω ανασαίνω ακόμα, σαν μία μικρή αχτίδα φωτός, στριφογυρνώ πονώντας και ματώνοντας ελαφρά, υψώνομαι όλο και περισσότερο. Εκεί αγγίζω τις στιγμές μας, αυτές που φτιάχνω μόνη μου, αυτές που φτιάχνουμε οι δυο μας. Αυτές που μου χαρίζει εκείνος. Σπάνια κάνω θόρυβο πια, μόνο αφουγκράζομαι. Είμαι ένα ανοιχτό φωτεινό πράγμα χωρίς καθημερινότητα. Τον περιμένω πάντα εκεί, δική του. Βάζει και βγάζει την βελόνα. Το στόμα μου ανοίγει σε ένα σιωπηλό ουρλιαχτό.

Αν με αγγίξει θα σωριαστώ μπροστά στα πόδια του και θα κλαίω για ώρες βουβά σαν παιδί. Αν μου χαϊδέψει τα μαλλιά, χιλιάδες πεταλούδες θα βγουν από το στόμα μου. Αν με αγκαλιάσει θα τρέμω τόσο πολύ, που θα πρέπει να με κρατήσει πολύ σφιχτά μέσα στα μπράτσα του. Τότε θα σταματήσω να ανασαίνω για λίγο.

Αν βγάλει εντελώς την βελόνα, θα πεθάνω.

 

Απάντηση: Βελόνες

Δωρα θα ζητησω τα πνευματικα μου δικαιωματα...... γιατι εκλεψες τον τιτλο παλαιου μου νηματος και τον εβαλες στο δικο σου νημα γμτ....   

Αλλα επειδη ηταν υπεροχο αυτο που εγραψες σου την χαριζω καρντασινα. 

 

Re: Απάντηση: Βελόνες

Ευχαριστώ πολύ. Είστε πράγματι μεγαλόψυχος, MasterPerris. Άλλες όμως οι δικές μου βελόνες και άλλες οι δικές σας... 

 

οντως καλο..

 

Απάντηση: Βελόνες

ειμαι νεα στο φορουμ και πιανω τον εαυτο μου να κινηγαει τα γραπτα σου Δ/δωρα!!!